Το ελληνικό Απαρτχάιντ

Του Άγη Βερούτη

Ο Διαχωρισμός των Ελλήνων σε συστημικούς και μη (Απαρτχάιντ είναι ο Διαχωρισμός στη γλώσσα των Αφρικάανς), κρατάει πολλές δεκαετίες, ίσως και από την απαρχή του Νεοελληνικού κράτους. Ανάλογα με την πλευρά που βρίσκεται κάποιος, είναι είτε αποδέκτης της αναδιανομής από τους μη-έχοντες, είτε δότης προς τους έχοντες.

Τώρα που προδιαγράφεται η κατάρρευση εσόδων καθώς οι περισσότεροι μη-έχοντες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ορέξεις του Ελληνικού Απαρτχάιντ, θα αντικρύσουμε ενδιαφέρουσες εκτροπές του συστήματος σε σύντομο χρόνο.

Οι δικαστικοί έκαναν μόνο την αρχή. Οι ελληνικές φυλακές, απαραίτητο συστατικό του ελληνικού "Διαχωρισμού", ήδη στοιβάζουν 12.500 κρατούμενους αντί της χωρητικότητας 9.500 για την οποία είναι σχεδιασμένες.

Σε τριτοκοσμική κατάσταση, οι καταδικασθέντες από το παρόν δικαστικό σύστημα (το οποίο δίνει στον εαυτό του αναδρομικές αυξήσεις ενόσω 2 εκατομμύρια Έλληνες είναι άνεργοι και ταυτόχρονα βαριά φορολογούμενοι) υπόκεινται όχι σε σωφρονισμό αλλά σε σωματική και ψυχολογική εξάντληση.

Αυτή τη στιγμή 4.500 κρατούμενοι συμμετέχουν σε Απεργία Πείνας για όγδοη ημέρα, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες του σωφρονιστικού συστήματος που επιδεινώνονται εκ σχεδιασμού στο νέο νομοσχέδιο.

Σε μια πρωτοτυπία για δημοκρατικό καθεστώς, το σχετικό νομοσχέδιο εξομοιώνει τους υποδίκους με τους καταδίκους καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας που κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Ποινικοί κρατούμενοι με αδικήματα οποιασδήποτε βαρύτητας, που παρέχουν πληροφορίες, αληθείς ή ψευδείς, σχετικές με την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης, ανταμείβονται με αποφυλάκιση.

Δηλαδή δίνει τη δυνατότητα στους δικαστές να βάζουν μέσα στη φυλακή όποιον θέλουν και για όσο θέλουν με μια απλή κατηγορία. Οι ίδιοι δικαστές που δίνουν αναδρομική αύξηση στον εαυτό τους ενόσω 250.000 Έλληνες τρώνε σε συσσίτια.

Με βάση τα παραπάνω μπορεί θα δούμε να αποφυλακίζονται πρόωρα βιαστές, και έμποροι ναρκωτικών, οι οποίοι δε θα έχουν κανέναν ηθικό φραγμό στο να φορτώσουν έναν αναρχικό με μερικές ακόμη κατασκευασμένες κατηγορίες, ούτε κάποια κύρωση αν ποτέ αυτές οι κατηγορίες αποδειχθούν ψευδείς.

Τα παραπάνω γίνονται ακόμη σημαντικότερα εν όψει της επαπειλούμενης κάθειρξης 3.000.000 Ελλήνων για ληξιπρόθεσμα χρέη προς το κράτος άνω των 5.000 ευρώ. Πρέπει να σκεφτεί καθένας μας αν η καταπάτηση των συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης που βλέπαμε στο φιλμ "Εξπρές του μεσονυχτίου" για τις τουρκικές φυλακές εκείνης της εποχής, ήταν μόνο εισαγωγή για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία αναφορικά στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ανεξαρτήτως αδικήματος, ένα δημοκρατικό κράτος, ως νομικό πρόσωπο της κοινωνίας, δεν έχει ηθική βάση για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανενός, ακόμη και αν εκείνος έχει καταπατήσει τους νόμους του.

Η κατάσταση στην ελληνική οικονομία δυσκολεύει καθώς εξαντλούνται τα αποταμιευτικά αποθέματα των ιδιωτών, ενόσω η πιστωτική συρρίκνωση κάνει οποιαδήποτε “Ελληνική Ανάπτυξη” ανέκδοτο δυο λέξεων.

Η δεδομένη πλέον αδυναμία μεγάλου μέρους του οικονομικά ενεργού πληθυσμού να ανταπεξέλθει στις αυθαίρετες φορολογικές απαιτήσεις του ελληνικού κράτους, φαίνεται στον αποδεκατισμό των ιδιωτικών αποταμιεύσεων που συνεχίζουν να μειώνονται μετά από 7 χρόνια κρίσης. Η μείωση της ύφεσης (δηλαδή του ρυθμού επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών) φυσικά δεν αποτελεί βελτίωση, απλά επιβράδυνση της κατρακύλας.

Είναι επίσης ξεκάθαρο πως η προσχεδιασμένη ύφεση που έχει αφαιρέσει 26% από το ΑΕΠ από την αρχή της κρίσης ως σήμερα στα πλαίσια της ηθελημένης Εσωτερικής Υποτίμησης, δεν έχει ισομεριστεί σε όλους στην κοινωνία. Ειδικά εκείνους που βρίσκονται με μηδενικό εισόδημα, αλλά κατέχουν περιουσιακά στοιχεία από την πρότερη εργασιακή ζωή τους, να καλούνται να πληρώσουν φόρο επί "τεκμαρτού εισοδήματος" εκποιώντας την νόμιμη περιουσία τους. Αυτό αντίκειται στο άρθρο του Συντάγματος που δικαιώνει αποζημίωση για την απαλλοτρίωση μέρους της περιουσίας κάθε Έλληνα πολίτη, όμως δεν συγκίνησε την δικαστική εξουσία.

Η δικαστική εξουσία πρόσφατα αποφάνθηκε επίσης ότι το κράτος μπορεί να κατάσχει μονομερώς και χωρίς πρότερη ειδοποίηση την περιουσία των Ελλήνων. Η ίδια δικαστική εξουσία που αποφάσισε αυξήσεις για τον εαυτό της και τους ένστολους.

Ακολουθούν πλείστοι άλλοι που νέμονται τα λάφυρα του Διαχωρισμού εδώ και δεκαετίες, και φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνον σε δημοσίους υπαλλήλους, αλλά σε εκείνο το πλέγμα ιδιωτικών, συντεχνιακών και δημοσιο-γραφειοκρατικών συμφερόντων που μοιράζονται τον πλούτο που δημιουργεί η κοινωνία μέσω της διάβρωσης των μηχανισμών εξουσίας.

Αν συνυπολογιστούν τα διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα της προηγούμενης 30ετίας (πάνω από τα 100 δις ευρώ), σε συνδυασμό με το άθροισμα των φόρων που έχουν εισπραχθεί στο ίδιο διάστημα (περί τα 600 δις) συν το άθροισμα του χρέους (400 δις χωρίς το PSI) αλλά και το σύνολο των εσόδων των κρατικών μονοπωλίων που ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν ΔΕΚΟ (200, 500, 700 δις κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει καθώς συχνότατα οι ισολογισμοί ήταν πλασματικοί), τότε βλέπουμε πόσο πλούτο έχει αφαιρέσει η προνομιούχα τάξη του ελληνικού Διαχωρισμού από την Ελλάδα.

Όταν ο κ. Πάγκαλος έλεγε “Μαζί τα φάγαμε”, σε εκείνους απευθυνόταν, και όχι στο μέσο Έλληνα.

Το γεγονός ότι η κρίση έχει εξατμίσει πάνω από το ένα τέταρτο της ελληνικής οικονομίας προφανώς είναι αδιάφορο στους αποφασίζοντες. Μάλιστα περί τους 2.000.000 ανέργους/αέργους της ιδιωτικής οικονομίας έχει εξανδραποδίσει η επιλεκτική απονομή του κόστους της εσωτερικής υποτίμησης.

Ταυτόχρονα μια μεγάλη μερίδα των “προστατευόμενων” του πολιτικού συστήματος έχει ελάχιστα επηρεαστεί, ως και επωφεληθεί από την κρίση, καθώς είδαν την αγοραστική τους δύναμη σε αγορά ή ενοικίαση ακινήτων, σε αγορά υπηρεσιών, αρκετών προϊόντων, αλλά και αυτοκινήτων και πολλών άλλων να πολλαπλασιάζεται. Κάποιοι ωφελήθηκαν από το ελληνικό "Μεγάλο Κράχ", και συνεχίζουν να ωφελούνται. Τώρα μάλιστα με τη μοιρασιά της λείας του πλεονάσματος, θα ωφεληθούν κι άλλο.

Φημολογείται μάλιστα ότι σημαντικό μερίδιο των ΝΠΙΔ του δημοσίου έχουν αρνηθεί να εφαρμόσουν το Εθνικό Μισθολόγιο, διότι δήθεν τα κρατικά μονοπώλια που διαχειρίζονται είναι “ιδιωτικές επιχειρήσεις”. Σε καθένα, μια δράκα συνδικαλιστών διασφαλίζει τις απολαβές των, εκβιάζοντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις με κοινωνικό χάος που θα προκαλέσουν εκτροχιάζοντας το μονοπώλιό τους αν δεν υποκύψει η κοινωνία στις εκτός τόπου και χρόνου οικονομικές απαιτήσεις τους. Ως τώρα νικούν.

Ταυτόχρονα, οι επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία τον Αύγουστο, και η νεότευκτη εξισλαμιστική επεκτατική στόχευση του υπό σχηματισμό χαλιφάτου της γεωπολιτικής μας γειτονιάς, υπόσχονται αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες ανατροπές στην ευρύτερη περιοχή μας.

Ελπίζω μόνο όλα αυτά να μην μας βρουν ανίκανους να αντιδράσουμε ως χώρα, επειδή είμαστε απασχολημένοι να διασφαλίζουμε προνόμια στους συστημικούς του Διαχωρισμού μας, όπως ιστορικά έχουμε την τάση να κάνουμε στα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια.

Πηγή Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση