Το λαμόγιο...

Μόλις πάτησε το πόδι του ο Ανδρέας στην Ελλάδα, αισθάνθηκε πως έφτασε στη γη της επαγγελίας. Ο θεός του, ή μάλλον, οι θεοί του, ήταν σαφείς στις εντολές που του έδιναν όταν τον τάϊζαν και τον πότιζαν με άφθονο “λίπασμα” για να τον πασάρουν ως εθνοφύλαρχο του – κατ’ αυτούς – ελληνιστάν. Κάθε -σταν είχε άλλωστε και τον φύλαρχό του, που η σκούφια του κρατούσε άλλοτε από τζάκια, κι άλλοτε από κούτσουρα και μάλλιστα “νότια”, υγρά.

Ο Ανδρέας έγινε η πεπσικόλα, αφού ο μαγκούφης με τα φρύδια πρόλαβε το ρόλο της κοκακόλα, ύστερα από μειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε στις κατά τόπους αμερικάνικες πρεσβείες. Ήταν η εποχή που οι “ηγέτες” δεν κρεμιόντουσαν στα μανταλάκια αν πρώτα δεν ξελαρυγγιάζονταν στα μπαλκόνια και δε λιώναν τις παλάμες τους στη χαιρετούρα. Με τη μετριοφροσύνη που τους διέκρινε, πλέρωσαν το διευθυντή σκηνής, ώστε όλα τα προβόλια να πέφτουν στις φάτσες τους υιοθετόντας τις “γκαντάφειας” αισθητικής τίτλους του “σωτήρα” και του “εθνάρχη”.

Με ένα σώβρακο κι ένα ζιβάνγκο ξεμπάρκαρε στο Ελληνικό. Έφερε μαζί του ένα σωρό καθρεφτάκια και χάντρες, όλες μάντε ιν γιούσα, κι όλες είχαν άϋλη μορφή. “Πύρινους” λόγους κατά της ευεργέτιδός του αμερικής, και κάτι αντιστασιακά πιστοποιητικά που τα πήρε όταν η χούντα τον τσάκωσε να λουφάζει σα κλεφτρόνι στη σοφίτα του σπιτιού του. Την ώρα που τα ξερονήσια “βέλαζαν” απ’ το βάρος των ορίτζιναλ αντιστασιακών, αυτός “την έκανε” άρχοντας για έξω… Ποτέ δεν κατάλαβε κανείς πως μια τόσο σκληρή χούντα άφησε να της φύγει μέσα από τα χέρια της ένα τόσο μεγάλο αντιστασιακό “κεφάλαιο” όπως ο Ανδρέας …ένας Τσέ των Βαλκανίων.

Η διαδρομή είναι λίγο πολύ γνωστή. “Αντιστασιακός” τουρισμός σε Σουηδίες κι Αμερικές, ώσπου οι Αμερικάνοι να “αδειάσουν” Πατακούς και Ιωαννίδηδες για να πασάρουν στους ιθαγενείς τη γιαλαντζί δημοκρατία που επικύρωσε το “ΕΔΩ ΛΑΔΟΚΟΜΕΙΟ”.

Η “εποχή  Ανδρέα” θα μείνει στην ιστορία ως η χρονική περίοδος που η πολιτική σκηνή κατακλύστηκε από “νάνους” που ανέλαβαν να παίξουν ρόλους “σεντόνια” χωρίς να γνωρίζουν ούτε το “Λόλα να ένα μήλο”. Ποτέ ξανά στην Ελληνική ιστορία δεν εμφανίστηκαν τόσοι άχρηστοι, ανίκανοι, εγωπαθείς, χαζομουνάκιδες, γυφτοκόμηδες και λιγδιάρηδες μέσα στην Βουλή. Όσα ποδάρια και να’ σπαγε ο διάολος δεν θα ταν δυνατόν να γίνει σε τόσο μικρό χώρο μια τόσο μεγάλη σύναξη από ΛΑΜΟΓΙΑ.

Όλα τα δεινά της μοίρας μας έχουν εκεί τη ρίζα τους. Η αισθητική των προτύπων που αποτυπώνεται σ’ εκείνη την εποχή ζέχνει σκυλάδικο, 316 “Μπαβάρια” και πλασική σημαία με ήλιους και πυρσούς. Η πολιτική συμπυκνώνεται στο “δώστα όλα” και η παιδεία στον σχολικό συνδικαλισμό των κοματικών πιτσιρικάδων. Η “αυλή” του Ανδρέα ήταν πολυεπίπεδη. Για συνεργάτες επέλεξε κάτι αμέμπτου ήθους και εγνωσμένης ακεραιότητος τύπους σαν τον Τσοχαζόπουλο που μάλλον τ’ όνομά του το πήρε όταν έκανε “τράκες” στις χαρτοπαιχτικές από τους έλληνες αρμπάϊτερς στη Φράνκγουρτ και κάτι ΔΗΚΗγορίσκους όπως ο “γίγαντας” Τσοβόλας που έπιασε δουλειά “καλησπεράκια” στο Μίζονε & Οικονομικόνε.

Σε μια χώρα που όποιο χώμα και να σκάψεις θα σκοντάψεις στον Αριστοτέλη, βρέθηκαν να κυβερνούν κάτι βραδύνοες τρομπαδούροι με το μισό ημισφαίριο καμένο και το άλλο μισό να ρετάρει αμερικάνικα. Κι επειδή πρώτη φορά στη ζωή τους είδαν αβαλσάμοτο αστακό και ξιφία στο τραπέζι τους, αποφάσισαν πως πρέπει να αποζημιώσουν τους εαυτούς τους για το “αντιστασιακό” τους παρελθόν. Ο καλύτερος τρόπος ήταν αυτός που τους ‘μάθαν όβερσίς, δηλαδή να σταθούν εκεί που κυλάει το χρήμα και να γίνουν οι τροχονόμοι του. Μπαστακώθηκαν λοιπόν ανάμεσα στην περιουσία του λαού και τις χρηματοροές που προκύπτουν απ’ αυτή, και το αδηφάγο εγχώριο κι αλοδαπό κεφάλαιο. Μπήκαν σφήνα εισάγοντας τον μαγικό οικονομικό όρο ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ.

Η ΜΙΖΑ, στη συνέχεια θα είναι και ο κύριος ρυθμιστής του πολιτικού συστήματος. Οι “πακέτοι” επινόησαν τις φυλάδες που έγιναν λουριά και φίμοτρα για τους πολιτικάντηδες. Όσοι δεν κάθονταν στ’ αυγά τους, θα έβλεπαν τον κώλο και τα βυζιά της παστρικιάς τους στα μανταλάκια.

Κάπως έτσι έφυγε κι ο Ανδρέας πασάροντας το δαχτυλίδι στο χαμογελαστό τυπάκι και τη ΜΙΖΕρη ομήγυρή του. Έκαναν την εμφάνισή τους στρατηγοί του κώλου με μόνο σχέδιο το πανέλα από τη Ζήμενς στο Μαξίμου και τούμπαλιν με το ανάλογο παντελόνιασμα για τον κόπο τους. Ίσως η πιό σιχαμένη περίοδος που έζησαν οι πραγματικοί Έλληνες. Ήταν τότε που πληρωμένοι τσογλαναράδες αποκαλούσαν τους Έλληνες οπισθοδρομικούς πουλώντας φθηνιάρικο εκσυγχρονισμό. Απαταιώνες που ξεπούλησαν την Πατρίδα μας για βίλες και δεκάμετρες καρίνες. Την ίδια στιγμή που έφτυναν την Ελλάδα έσκουζαν πως “δεν είναι κανείς περσσότερο πατριώτης”, ακριβώς την ίδια στιγμή που το παχύδερμο έψαχνε δικαιολογίες επιπέδου φλυτζανοδιαβάστρας για την σημαία των Ιμίων.

Το ΛΑΜΟΓΙΟ έγινε το πρότυπο επιτυχίας. Επαγγελματικής, κοινωνικής, πολιτιστικής αλλά κυρίως, πολιτικής. Τα παρατράγουδα της Πάνιας ωχριούν εμπρός στα τυπάκια που βρέθηκαν στο προσκήνιο διαχειριζόμενα όλες τις πηγές της ζωής στην Ελλάδα. Όσο ο Bravogiorgos χοροπηδούσε κατσικίσιο ζεϋμπέκικο, ο χλέμπουρας Κωστόπουλος δίδασκε στα δεκαπεντάχρονα ποιές στάσεις μπορούν να γίνουν πάνω σε πλυντήριο που στίβει. Η Σκύλα και η Χάρυβδη με όλα τους τα σόγια εγκαταστάθηκαν στη χώρα με χορηγία Ζήμενς. Όπου και να κοιτούσες μόνο λαμόγια, λαμόγια, λαμόγια, πετυχημένοι αεριτζήδες του χρηματιστηρίου, και “επιχειρηματίες” του κώλου, απ’ αυτούς που κάνουν φιλανθρωπίες με ότι περισσέψει απ’ το μιζαμπλί της κυράτσας τους… Γέμισε ο τόπος από “ευαίσθητους”, από χορηγούς, από “πετυχημένους”. Κι αναρωτιόμασταν… Αυτή είν η Ελλάδα μας;

Όχι.  Ήταν ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ. Σοσιαλιστές της αρπαχτής, της μίζας και της μειοδοσίας που έβριζαν αυτοί και τα σκυλιά τους όσους δεν γούσταραν “πολυπολιτισμούς”, συνοριοπήδουλες, εκσυγχρονισμούς, “ελληνοτουρκικές φιλίες”, αμερικανολαγνείες… Ο κάθε κυβερνητικός είχε και τις εμμονές του, άλλος με τον Πουλιανό επειδή βρήκε τον προπάππου του Έλληνα να είναι ντόπιος, άλλος να στέλνει τα κόκκαλα των Μαραθωνομάχων στα αμερικάνικα εργαστήρια για να τους βαπτίσει σιμήτες, άλλος να σκίζει τα σώβρακά του για να πείσει τους Θρακιώτες πως έιναι τούρκοι, κι άλλος να γλύφει τις πατούσες του Γκρουέφσκι σα πιστό σκυλί του Σόρος… Ξεσάλωσαν κι αποφασίζαν για ότι κατεβάζει η γλάβα τους μια και τα αναχώματα που στήσαν έδειχναν ν’ αντέχουν.

Το πρώτο ανάχωμα ήταν οι “και καλά” δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής τους. Το κάθε λαμόγιο αφού πρώτα συνδικαλίζονταν στα πράσσινα λιβάδια γινόταν “Πρωτοπαπας” και “Ρέπας” υπουργός. Όλο το συνδικαλιστικό σύστημα στηρίχτηκε σε λιγδιάρηδες που με την πρώτη ευκαιρία πρόδιδαν τους εργαζόμενους για να γίνουν η τσατσά τους αλλάζοντας το αφμ της χώρας σε μπ⓪υρƍ€λ⓪υ.

Το δεύτερο ανάχωμα ήταν τα δημοσιογραφικά καρακόλια, γνωστά τα τεκταινόμενα να μή τα ξαναλέμε, αρκεί να θυμηθείτε το μεσόκοπο τυπάκι εκείνο που τους εκπροσωπεί όταν οι καπνννοίιιι γίνονται πυκνννννοίιιι… Στο παρουσιαστικό του αποτυπώνεται το ανάστημα της δημοσιογραφίας.

Και το τρίτο το πρωϊνομεσημεριανό τηλεπουταναριό που μεγαλώνει τα παιδιά μας. Δόθηκε βήμα στο κάθε ανωμαλίδιο επιτρέποντάς του να μπαίνει στα σπίτια μας. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα πουστράκια γνωρίζουν εποχές δόξας χάι-ντεφινίσιον. Κάθε κάδρο κι ένας κύναιδος. Κάθε εκπομπή και μια λουλού. Κάθε σήριαλ και μια ανωμαλία.

Και οι τρείς κατηγορίες είναι γέννημα-θρέμα, ΛΑΜΟΓΙΑ. Με το κυάλι ψάχνεις να βρεις ένα ισορροπημένο άτομο στην κάστα τους. Και όλοι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ και ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ για τα κοινά. Όταν το 3-4% που αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί ελέγχει το υπόλοιπο τότε μιλάμε για ένα νέο είδος δια-κυβέρνησης, τη ΧΟΥΝΤΑ των ΛΑΜΟΓΙΩΝ.

Έτσι, ανενόχλητοι από τον κοιμησμένο λαό, οι διαδρομές του χρήματος είναι οι εξής: Μεγάλα έργα & παραχωρήσεις -> μίζα + υπερκοστολόγιση -> τσαπατσουλοδουλειά ->βίλες, κότερα, αμύθητος πλούτος σε δέκα τσέπες.

Σημερα δεν υπάρχει Έλληνας που να μη κατάλαβε τι του είχανε στημένο. Το σύστημα κατέρευσε επειδή το καύσιμο του ΛΑΜΟΓΙΟΥ είναι η μίζα και οι τετράπαχοι μισθοί, και τα φράγκα δυστυχώς γι αυτούς, τελείωσαν. Το ρίσκο έγινε μεγάλο και δύσκολα θα διακινδυνεύσουν για ψίχουλα να φτύνουν σημαίες, αγώνες, πατρίδες, ιερά και όσια. Η οργή είναι παντού, πίσω από κάθε γωνιά, σε κάθε στενό υπάρχουν και πενήντα ερωτίλοι Έλληνες έτοιμοι να  δείξουν την αγάπη τους στα λαμόγια τύπου ΣΚΑΪ. Κάποιοι το συνειδητοποίησαν κάποιοι όχι. Κάποιοι άρχισαν να χάνουν τον έλεγχο των σωματικών τους υγρών στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.

Να τους υπενθυμίσουμε πως ο Ελληνικός Εθνικός  Ύμνος έχει τίτλο:

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ.

Kατανοητόν;

Πηγή olympia

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση