Η Νέμεσις μπαίνει στη σκηνή για τον πολίτη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Π.Βλαχοδήμος  

Αν κανείς επιχειρήσει να ισχυριστεί ότι οι τελευταίες εξελίξεις στον δημόσιο χώρο όπου σκοτεινές υποθέσεις διαπλοκής συμπληρώνονται με σοβαρότατα επεισόδια βίας από αυτούς που συνήθως τα ΜΜΕ αποκαλούν γνωστούς=άγνωστους αποτελούν εκπλήξεις είναι σίγουρα ανειλικρινής. Υπεύθυνοι παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων κρούουν κώδωνες κινδύνου από πολύ καιρό τώρα. Απλώς τα μηνύματα πέφτουν σε ηθελημένα κωφεύοντας που χωρίζονται σε δύο αλληλεπικαλυπτόμενες ομάδες.

 

Η μία είναι το κατεστημένο με τους βολεμένους του που θεωρεί τον εαυτό στο απυρόβλητο ελλείψει αντίπαλου δέους στην κοινωνία. Ακόμη και τα τελευταία γεγονότα το απασχολούν λίγο ενώ συνεχίζει να διαπληκτίζεται εσωτερικά για ποταπά κέρδη. Η ανάμιξη του σε αυτά με τα πολλαπλά μέσα που διαθέτει δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς. Ξέρει ότι τέτοια γεγονότα ενσπείρουν ένα βαρύ πλέγμα οργής και φόβου που εύκολα κάνει τον πολίτη ανήμπορό να δράσει.

Οι άλλοι είναι οι απλοί αυτοί πολίτες που το κατεστημένο έχει κατορθώσει να ποδηγετεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο Ελληναράς, με τον πολύ θόρυβο που κάνει γύρω του, έχει γίνει πλέον ένα άτομο ουσιαστικά άβουλο, έχοντας απολέσει κάθε δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις που αφορούν το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Έχει αποδεχτεί την μοίρα του σαν ραγιάς. Για πολλά χρόνια έχει απαιτήσει και πάρει τα ψίχουλα για την εύκολη ζωή πέρα από τις δυνατότητες του και έχει απεμπολήσει όλες τις υποχρεώσεις του για την πατρίδα και για την κοινωνία της οποίας είναι μέλος. Στην ουσία δεν γνωρίζει πώς η αρνείται να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα για να απαλλαγεί από  τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε.

Μια κύρια εξήγηση υπάρχει. Σχεδόν όλα τα ενεργά της μέλη κοινωνίας μας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει αυτές τις δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτόν. Σε αυτόν προσβλέπουμε για τις ανάγκες μας η ακόμη τις απαιτήσεις μας αφού τον προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε αναποτελεσματικοί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.

Είναι τόσο εύκολό να συνεχίζουμε δείχνοντας σαν υπαίτιο το κατεστημένο και δεν υπάρχει αμφιβολία για τις βαρύτατες ευθύνες του για τις οποίες πρέπει να κριθεί και να τιμωρηθεί για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αλλά τίποτε δεν απαλλάσσει τελικώς το κοινωνικό άτομο από τις ευθύνες του για την πορεία της χώρας και φαίνεται ότι η μέρα της Νέμεσις έφτασε γι αυτόν και μέσω αυτού για το κατεστημένο.

Το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου 2012 ανακούφισε πολλούς. Σαν συνέπεια, ο κυβερνητικός συνασπισμός ξεκίνησε δράττοντας την εξουσία που τόσο επιθυμούσε. Η αντιπολίτευση, που ήξερε ότι δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει θεώρησε το αποτέλεσμα ιδανικό για τα μακροχρόνια σχέδια της. Ταλανίζεται με τις οξείες εσωτερικές ιδεολογικές διαφορές και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας προβάλλει κρισιμότατο για το μέλλον της χώρας. Οι ώριμοι πολίτες νόμισαν ότι το θαύμα της επαναφοράς στα  στην χρονιά της Ολυμπιάδας είναι πραγματοποιήσιμο. Οι Ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι θεσμοί που συναλλάσσονται με την Ελλάδα, καθώς έχουν εισέλθει οι ίδιοι σε μια σημαντική περίοδο μετάλλαξης, άδραξαν μια μικρή ανάσα από τον εφιάλτη μιας Ελληνικής χαοτικής κατάρρευσης για να ενισχύσουν περαιτέρω τις αμυντικές τους διατάξεις.

Οι μόνοι που έμειναν με έντονη γεύση πικρίας ήταν η νεολαία μας καθώς πολλά μελή της, μετά από το ρίσκο να στηρίξουν αυτό που θεώρησαν σαν νέο και άσπιλο, βλέπουν μια από τα ίδια και πολύ χειρότερα. Ο κυβερνητικός συνασπισμός στην καλύτερη του σύνθεση δεν τους πείθει για την αξιοπιστία του αφού η κομματικές βάσεις και ο τρόπος χρησιμοποίησης τους δεν αλλάζουν. Στην αντιπολίτευση διακρίνουν, πίσω από την βιτρίνα μιας χαρισματικής νεότητας, ασυνέπεια, δημαγωγικές και αλαζονικές συμπεριφορές και στο βάθος σκοτεινές φιγούρες του παρελθόντος με μετεμφυλιακούς λογαριασμούς να κινούν τα νήματα. Παράλληλα η απόγνωσή τους εκφράζεται με την δραματική διαπίστωση ότι 6 στους 10 δεν έχουν εργασία. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι ήρθε η ώρα όλης της νεολαίας της χώρας. Ήρθε η στιγμή. Μια εξόχως κρίσιμη στιγμή που παίρνει την μοίρα στα χέρια της και προσπαθεί να χαράξει δική της πορεία αφήνοντας πίσω τα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι. Για τους επαγγελματίες κάθε είδους, πολιτικούς, οικονομολόγους, αναλυτές, δημοσιογράφους και τόσους άλλους, καλουπωμένους μέσα στις διαδικασίες η υπέρβαση είναι αδύνατη αλλά για τους νέους που διακυβεύεται το μέλλον τους προβάλλει δυνατή γιατί είναι η μόνη εναλλακτική που τους μένει για την επιβίωση της πατρίδας τους. Η επιχειρηματολογία των ειδικών περί αποφυγής της βίας για την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ηχεί πλέον στα αυτιά της νεολαίας κενή. Και μόνον εάν δημοσία απολογηθούμε σκληρά για το ποιος φταίει και πόσο γι αυτό θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα.

Κανείς δεν μπορεί να προείδει με ακρίβεια τις εξελίξεις, αλλά διαβεβαιώσεις σαν αυτή περί προτεραιότητας για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων αποδεικνύεται, πολύ λίγο, πολύ αργά. Το χτίσιμο του αντίπαλου δέους από την νεολαία αναπτύσσεται απείθαρχα και χαοτικά όπως άλλωστε αναμενόταν. Η ταυτότητα του αμαυρώνεται από παρεμβολές μηχανισμών του κατεστημένου. Οι παράπλευρες απώλειες μπορεί να είναι τρομακτικές, υλικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, φτάνοντας μέχρι τον πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια. . Φαίνεται να εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που η συμβολή τους θα αποβεί αποφασιστική. Τι είναι έτοιμοι θα θυσιάσουν  οι ώριμοι πολίτες για την γένια της οποίας κατέστρεψαν το μέλλον; Πως θα δράσουν οι λίγοι συνετοί και αμόλυντοι πολιτικοί; Πόσο αδίσταχτο θα αποδειχτεί το κατεστημένο με όλους τους παράπλευρους μηχανισμούς δολιοφθοράς που διαθέτει στην μάχη για την ριζική του αναδόμηση; Πόσο βάρος θα ρίξει η κοινωνία στην προστασία της συνοχής της; Πολλές άλλες ερωτήσεις ακολουθούν.

Εν κατακλείδι όμως αυτό το υπόγειο ρεύμα για το χτίσιμο της λαίλαπας του αντίπαλου δέους από τους νέους, που βάζουμε το κεφάλι στην άμμο για να μην το βλέπουμε, φέρνει μαζί του την Νέμεσι για μας τους γεροντότερους με τιμωρία σκληρή, όπως μόνον αυτή ξέρει να φέρνει σε ανεύθυνα άτομα που προκάλεσαν τέτοια καταστροφή στους απογόνους τους για λίγα χρόνια ξέφρενης και ανέμελης απόλαυσης.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση