Ο ενίοτε βρόμικος ρόλος της καλής μας "μπλογκόσφαιρας"

Λίγοι θα διαφωνούσαν ότι το άνοιγμα της ενημέρωσης από πολλαπλές πηγές έχει συμβάλλει στη δυνατότητα αποκάλυψης ειδήσεων οι οποίες στο παρελθόν αποκρύβονταν, επειδή οι εμπλεκόμενοι διέθεταν ισχυρές προσβάσεις στην εκάστοτε εξουσία. Πλέον τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί.

 

Αυτό το γεγονός όμως έχει εγείρει σειρά άλλων ερωτημάτων που αφορούν την ενημέρωση, αλλά και τους πολίτες. Η «υπερπληροφόρηση» έχει οδηγήσει και στο κλασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ανά τον κόσμο μυστικές υπηρεσίες: Τι από όλα όσα δημοσιεύονται είναι αλήθεια;

Πόσα είναι απλές λανθασμένες εκτιμήσεις – κάτι ασφαλώς θεμιτό – αφού έτσι τα κατανόησε ο συντάκτης ο οποίος ειδικά όταν δεν είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος πέφτει συχνά θύμα των στερεοτυπικών του πεποιθήσεων και της ιδεολογίας του, βλέποντας συχνά «δράκους» εκεί που δεν υπάρχουν.

Χωρίς να το θέλει, σπέρνει ψεύδη στην κοινωνία η οποία στην πλειοψηφία της μάλλον έχει την έμφυτη τάση να πιστεύει από το ότι «δεν μπορεί, κάτι παίζει», έως την προδιάθεση για άκριτη υιοθέτηση κάποιου δημοσιεύματος, ακριβώς επειδή ταιριάζει με προϋπάρχοντα στερεότυπα και την ιδεολογία ενός εκάστου.

Τι γίνεται όμως και στην περίπτωση όπου μπλογκ βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξυπηρετώντας επ’ αμοιβή ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις συγκεκριμένα συμφέροντα, με «θετικό ή αρνητικό τρόπο», δηλαδή είτε δια της «κολακείας» είτε της «απαξιωτικής αναφοράς», ακόμα όμως και δια της κατασυκοφάντησης.

Δεν είναι μυστικό στην αποκαλούμενη ως «δημοσιογραφική πιάτσα» ότι μπλογκ με σημαντική παρουσία και πραγματικές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, ενεπλάκησαν σε διάφορες, ξένες προς τη δημοσιογραφική λειτουργία δραστηριότητες. Από το απλό προεκλογικό «σπρώξιμο» υποψηφίων βουλευτών, φτάσαμε σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες και σε ανοιχτούς εκβιασμούς που επεκτάθηκαν και στο επιχειρηματικό επίπεδο.

Εν ολίγοις, εκεί που χαιρετίζονταν τα μπλογκ ως «όχημα κάθαρσης» του δημοσίου βίου, αίφνης διαπιστώνουμε ότι αυτό δεν είναι νομοτελειακό, αλλά εξαρτάται από την προσωπική ηθική του καθενός και των κώδικά των αξιών και των προτεραιοτήτων του.

Αυτό μάλιστα αφορά και κανονικούς ιστοχώρους που ανήκουν σε εταιρίες, όχι την απλή ιντερνετική σελίδα ενός ατόμου την οποία αναπτύσσει και κατορθώνει να την εξελίξει σε ένα μέσο ενημέρωσης με επιρροή, υπό την έννοια της πρόσβασης σε δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Διότι δεν θα πρέπει να συγχέονται οι δυο έννοιες, καθότι είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, όποιος φωνάξει πιο δυνατά, όποιος είναι πιο έξαλλος, αποσπά ευκολότερα την προσοχή.

Πόσους σοβαρούς χαμηλών τόνων επιστήμονες που δε μιλούν με ατάκες ή/και συνθήματα βλέπουμε στις τηλεοράσεις; Ελάχιστους. Τα «νούμερα» (θεαματικότητα) συνήθως εξασφαλίζονται με «νούμερα» (γελοίους στην πραγματικότητα τύπους που όμως είναι καλοί ηθοποιοί). Τη στρέβλωση αυτή της δημοκρατίας την προωθούν λαός και δημοσιογράφοι τροφοδοτώντας η μια πλευρά την άλλη.

Εάν δεν λαϊκίσει, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ο δημοσιογράφος ξέρει ότι η δουλειά του θα πάει «άπατη» (εξ ου και οι «τσιμπημένοι» τίτλοι σε κάθε ανάρτηση ακόμα και στον παρόντα ιστοχώρο, αφού εάν ο τίτλος δεν τραβάει το ενδιαφέρον του κοινού, αυτό δεν θα αντιληφθεί τη σημασία του θέματος και δεν θα το επισκεφθεί. Θα μπορούσαμε να φέρουμε πολλά παραδείγματα, ενώ πέραν των υπερβολικών έως εξωπραγματικών τίτλων, είναι εξαιρετικά διαδεδομένο και το φαινόμενο της κατασκευής ειδήσεων.

Σε αυτή την περίπτωση βέβαια περνούμε στη σφαίρα των απατεώνων της δημοσιογραφίας που επί της ουσίας ανάγονται ση σφαίρα του κοινού – ακόμα και του – ποινικού δικαίου. Με απλά λόγια, την απλή είδηση την «ντύνεις» με όσες υπερβολές μπορείς, οι οποίες υπό συνθήκες θα μπορούσαν να ισχύουν, άρα η κακοποιημένη είδηση εμφανίζεται ως «αληθοφανής» και καταφέρνει και «πουλάει».

Από εκεί και πέρα εναπόκειται στο πόσο ευφυής ή βλαξ είναι κάποιος για να υιοθετήσει όσα θέλει να του περάσει ο απατεώνας, είτε για να πουλήσει το προϊόν του. Οι περιπτώσεις διαφέρουν. Από τον απλώς αφελή, τον συνωμοσιολόγο, τον «κολλημένο» με διάφορα πράγματα που τον κάνουν να βλέπει τα πάντα από συγκεκριμένο παραμορφωτικό «φακό» και αυτές είναι τρεις μόνο από τις μη επιδεχόμενες «θεραπείας» περιπτώσεις.

Όλοι όμως ψηφίζουν. Όλοι είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία που παίρνει η χώρα. Μετά απορούμε λέγοντας «πως είναι δυνατόν»… ε λοιπόν, είναι και παραείναι. Αυτές τις προδιαθέσεις εκμεταλλεύονται και οι επιτήδειοι για να κλείσουν σημαντικές εμπορικές συμφωνίες. Με την αληθινή ενημέρωση να είναι το μέγα θύμα, δηλαδή το θύμα είναι η ίδια η κοινωνία. Αυτό είναι όμως το παιχνίδι της δημοκρατίας.

Δεν πειράζει. Αν δεν ήμασταν ΟΛΟΙ λιγότερο ή περισσότερο ηλίθιοι ή ιδιοτελείς, σίγουρα δεν θα είχαμε καταντήσει τη χώρα στο σημερινό της χάλι. Διότι όποιος αρέσκεται να κατηγορεί απλά τους πολιτικούς, ξεχνώντας ότι τους ψήφισε, ξεχνώντας τα δίκαια από ηθικής, παράλογα όμως από οικονομικής απόψεως, αιτήματα, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του. Προφανώς υπάρχει θέμα με το πόσο υπεύθυνος είναι καθένας, η κάθε πλευρά.

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στο ελάχιστο, ότι το «ξεροκόμματο» που πετούσαν ακόμα και στον τελευταίο πολίτη (π.χ. προεκλογικές μικροαυξήσεις) δούλεψε σαν τακτική για να αποσπάσουν κάθε λογής πολιτικοί – ενίοτε αποδείχθηκαν και συνολικότεροι… – απατεώνες την ψήφο του κοσμάκη.

Τι μας έπιασε πρωινιάτικα θα πει κανείς. Μα… πρωινιάτικα πληροφορηθήκαμε μια υπόθεση που εκδικάστηκε τις προηγούμενες ημέρες και ενέπλεκε την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) την οποία ως γνωστόν παρακολουθούμε όπως τα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και όλων όσων επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια, στην πραγματικότητα στελέχη της, που είχαν κινηθεί δικαστικά κατά μπλογκ, το οποίο στη μαρτυρική του κατάθεση στο δικαστήριο, ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ, Ιωάννης Κοραντής, αποκάλεσε ΒΟΘΡΟ!!!

Η υπόθεση, όπως μας αναφέρθηκε, ήταν τόσο προφανής… που «έβγαζε μάτια», με αποτέλεσμα ο φερόμενος από την εισαγγελία ως διαχειριστής, με εθισμό θα έλεγε κανείς στη… μυστική δράση, με χαρακτηριστικά «όπου φυσάει ο άνεμος» (στον χώρο του ΠΑΣΟΚ αν και πλέον εμφανίζεται γενικότερα ως Αριστερός, ας μη χαίρεται βέβαια η άλλη πλευρά, έχει τα δικά της ουκ ολίγα συναφή παραδείγματα), με αποτέλεσμα να παριστάνει τον πολιτικό φίλο διαφόρων, να εμφανίζεται στις φωτογραφίες προσπαθώντας να πείσει ότι παίζει ρόλο.

Γενικότερα να τα κλαις, πολύ περισσότερο τώρα, αφού υπέγραψε συμφωνία με την οποία… αποποιούνταν την πατρότητα των αναφερόμενων από το συγκεκριμένο μπλογκ και ο στόχος των δημοσιευμάτων – λιβελογραφημάτων, (μεγαλοστέλεχος της ΕΥΠ) μετατράπηκε σε έναν… καθώς πρέπει κύριο.

Κλαυσίγελος μας προκαλείται… δηλαδή, δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε με το κατάντημα μέσων ενημέρωσης (όχι μόνο του συγκεκριμένου) που ξεσπαθώνουν κατά των «καθεστωτικών ΜΜΕ» που στηρίζουν τον ένα και τον άλλο, με γνήσια αγανάκτηση, θυμίζοντας τη «στρατευμένη» δημοσιογραφία.

Το επιχείρημα είναι, ότι διάφοροι που αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι στο διαδίκτυο, στερούν το βραβείο του πιο… πολυδιάστατα «διεφθαρμένου» από αυτούς που φαίνονται, καθώς οι ίδιοι κινούνται στο σκοτάδι…

Πηγή Defence-Point

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση