Ανάγκη για ένα νέο όραμα

Η κρίση που βιώνουμε σήμερα, είναι κρίση του νεώτερου ελληνισμού, κρίση όλων των επιλογών με τις οποίες πορευτήκαμε και ενσωματωθήκαμε στο παγκόσμιο σύστημα κατά τους τελευταίους...αιώνες. Το τέλος που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι απλά τέλος της μεταπολίτευσης, τέλος του δικομματισμού ή τέλος της κλεπτοκρατικής στρατηγικής που τρώει της σάρκες αυτής της χώρας. Είναι τέλος του ίδιου του «Νεοέλληνα», κρίση των ηγεσιών του, των κοινωνικών και πολιτικών επιλογών του, της οικονομίας, της πρότασης παιδείας και του πολιτισμού του.

Το αδιέξοδο του χρέους είναι ο αντικατοπτρισμός αυτής της πολλαπλής κρίσης. Εκφράζει ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα την αδυναμία επιβίωσης του ελληνικού μοντέλου. Πρώτον, στο εσωτερικό της χώρας, γιατί είναι ένα μοντέλο που ταυτόχρονα καταστρέφει τις δημιουργικές δυνατότητες της χώρας, διαλύει την κοινωνία, και προκαλεί τεράστιες ανισότητες σε επίπεδο εξουσίας και εισοδήματος. Είναι ένα μοντέλο μηδενιστικό γι' αυτό έχει ανάγκη διαρκώς περισσότερα χρήματα και δάνεια για να μπορέσει να υπάρχει.

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά στις εξωτερικές μας σχέσεις, γιατί μέσα στο περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι μεγάλες αποικιακές και επεκτατικές δυνάμεις έχουν αποφασίσει να κατεδαφίσουν το νεοελληνικό παράσιτο, να ληστέψουν τον πλούτο του, και το κυριότερο, να πάρουν από μόνοι τους αυτό που οι άθλιες άρχουσες τάξεις αυτής της χώρας τους πουλούσαν μέχρι πρότινος, την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου Ελλάδα και σε τελική ανάλυση να μας παραχωρήσουν μαζί με τα υπόλοιπα Βαλκάνια στον ισλαμοτουρκικό νέο-οθωμανισμό.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν γιατί η διακυβέρνηση της χώρας είναι τόσο καταστροφική, γιατί οι αντίδραση του ξένου παράγοντα είναι τόσο αμείλικτη και λυσσαλέα, αλλά και γιατί η κοινωνία δεν βρίσκεται προς το παρόν σε θέση να εγείρει μαζικές αντιστάσεις σε ό,τι την απειλεί. Εξηγεί επίσης, το γιατί η κατάσταση της χώρας σε επίπεδο οικονομικής εξάρτησης και δεσμεύσεων είναι σήμερα πολύ χειρότερη απ' ό,τι παρόμοιο έχουμε συναντήσει τα τελευταία 20 χρόνια στην Ευρώπη ή στην Λατινική Αμερική. Εξηγεί επίσης, το γιατί κανένας κοινωνικός φορέας, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει σάρκα και οστά σε ένα ρωμαλέο αντιστασιακό κίνημα: Γιατί είναι όλα σάπια, έχουν μολυνθεί ολοκληρωτικά από τον καρκίνο του παρασιτικού καθεστώτος.

Γι' αυτούς τους λόγους ο πόλεμος ενάντια στην παρακμή και την υποταγή θα είναι παρατεταμένος. Γι' αυτούς τους λόγους η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι συνολική, ριζική, και οραματική και να μην εξαντλείται σε μερεμέτια, ή σε κενού ριζοσπαστισμού προτάσεις του τύπου της «εξόδου από την ΕΕ» για να παραδοθούμε πιο εύκολα στον νέο-οθωμανισμό που καραδοκεί ή, χειρότερα, σε απαντήσεις που επικαλούνται την «ανατροπή» και την «επανάσταση» γενικόλογα και χωρίς να ξέρουν και οι ίδιες τι εννοούν. Διότι όλα αυτά προϋποθέτουν δυναμικό λαό –κι εδώ σχεδόν έχει αποσυντεθεί η κοινωνία, από τον παρασιτισμό, τα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα, την παραγωγική αποδιάρθρωση.

Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα όραμα που θ' ανασυστήσει τον ελληνικό λαό. Ένα όραμα που θα επανεφεύρει το «εμείς». Ως προς αυτό, οι διαμάχες στο πεδίο της ταυτότητας, και της συλλογικής μνήμης δεν ήταν «τυχαίες», ούτε «οπισθοδρομικές». Η προτεραιότητα στην υπεράσπιση της ταυτότητας ήταν προσπάθεια να συγκροτήσουμε τις τελευταίες προϋποθέσεις για τις αντιστάσεις του μέλλοντος. Ήταν μια αντίδραση, που μιλάει για το παρελθόν, αλλά που έρχεται από το μέλλον. Μια αντίδραση ευθυγραμμισμένη με όλες τις αντιστάσεις που κατάφεραν να αποκρούσουν αυτό το εκρηκτικό μείγμα της οικονομικής υποδούλωσης, της πολιτικής υποτέλειας, και της λεηλασίας. Γιατί απ' την Αργεντινή μέχρι την Αίγυπτο, από την Τσιάπας του την Ινδία, όλα τα μεγάλα αντιστασιακά κινήματα των λαών μάχονται πρώτα και πάνω απ' όλα για την ταυτότητα, τη μνήμη και την αξιοπρέπεια. Ήταν κινήματα που έφεραν «την επανάσταση μέσα στην πατρίδα και την πατρίδα μέσα στην επανάσταση». Και γι’αυτό τα μεγάλα προβλήματα της ταυτότητας, της μετανάστευσης, της υπεράσπισης των συνόρων δεν πρέπει και δεν μπορεί να αφεθούν στους χρυσαυγίτες.

Το τι πρέπει να γίνει, δεν θα το πει κανένας σωτήρας, καμία ιδιοφυΐα, κανένα από τα κόμματα και τις ιδεολογίες του παλιού κόσμου. Το τι πρέπει να γίνει συμβαίνει σε όλες τις γωνίες του κόσμου και μας φωνάζει να το ακολουθήσουμε: Ριζική απόρριψη της λογικής της παγκοσμιοποίησης, του εθνομηδενισμού, του κεφαλαίου και της ανεξέλεγκτης αγοράς. Επιμονή στα στοιχεία της αντιστασιακής ταυτότητας του κάθε λαού και οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης που να πατάει επάνω σ' αυτά. Επέκταση της συνεργατικής οικονομίας, και όλων των πρακτικών της αλληλεγγύης. Επιμονή και προτεραιότητα στην παιδεία, την μόρφωση και την καλλιέργεια. Απόρριψη της εγωκρατίας, και του καταναλωτισμού. Προώθηση μορφών δημοκρατίας ενάντια στα σάπια και κλεπτοκρατικά καθεστώτα. Συγκρότηση πλατιών λαϊκών μετώπων πάνω σ' αυτές τις βάσεις.

Βέβαια, όλα αυτά θα είναι μακρινά και άπιαστα όνειρα αν δεν κινηθούμε άμεσα ενάντια στα δεσμά που ετοιμάζονται να μας φορέσουν η Τρόικα, το ΔΝΤ, οι κλεπτοκράτες του ΠΑΣΟΚ και οι νεο-οθωμανοί. Γι' αυτό και πρέπει να κερδίσουμε χρόνο προκειμένου να οικοδομήσουμε ένα πραγματικό κίνημα λαϊκής αναγέννησης. Και τον χρόνο θα τον κερδίσουμε μόνον αν καταφέρουμε και ανατρέψουμε την κατοχική κυβέρνηση, μόνο αν καταφέρουμε και ανατρέψουμε το μνημόνιο και την υποταγή μας στην Τρόικα.

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να απαιτήσει εδώ και τώρα δημοψήφισμα για το μνημόνιο, και να καταγγείλει όλους όσους τους στηρίζουν. Ήδη τα ποσοστά της ελληνικής κοινωνίας εναντίον του μνημονίου είναι συντριπτικά. Όσοι στήριξαν, δε, το μνημόνιο θα πρέπει να κηρυχθούν ένοχοι έσχατης προδοσίας, επειδή ακριβώς έφεραν τη χώρα στις χειρότερες προοπτικές που γνωρίσαμε στη σύγχρονη ιστορία μας.

Βραχυπρόθεσμα, λοιπόν, η μάχη πρέπει να δοθεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, και θα πρέπει να είναι μια μάχη πολιτική, μάχη εναντίον του μνημονίου. Πρέπει να είναι ένας αγώνας μαζικός, συγκροτημένος σε τούτο το ελάχιστο αίτημα, κι αυτό γιατί μόνον αυτή η εξέλιξη μπορεί να μας δώσει ανάσες ώστε να προετοιμάσουμε τις αντιστάσεις μας σε δεύτερο χρόνο, μεσοπρόθεσμα. Και αυτές οι αντιστάσεις θα πρέπει να είναι βαθιές, τα κινήματα που πρέπει να συγκροτήσουμε θα πρέπει αν είναι κινήματα ριζικά, να έχουν πρόταση όχι μόνον για την οικονομική και πολιτική στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, αλλά να κομίζουν μια νέα πρόταση ζωής, ικανής να απαντήσει τον πυρήνα του προβλήματος, που δεν είναι άλλος από το ότι το μοντέλο της μεταπολίτευσης έχει σήμερα πεθάνει. Τίποτε λιγότερο.

Με τον ίδιο τρόπο που ο αιγυπτιακός λαός γύρεψε με την εξέγερση του να αποτινάξει όχι μόνον τον Μουμπάρακ αλλά όλο το μακρό αποικιακό παρελθόν που βίωσε κατά τη νεώτερη εποχή. με τον ίδιο τρόπο που τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής γυρεύουν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς αποικιοκρατίας ...πέντε ή έξι αιώνων. με τον ίδιο τρόπο κι εμείς θα πρέπει να αποτινάξουμε τους ζυγούς, τις εξαρτήσεις, τις φοβίες, τα σύνδρομα, τους σάπιους θεσμούς, τη ραγιάδικη συμπεριφορά και τις ξεπουλημένες άρχουσες τάξεις, και να εφεύρουμε έναν νέο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να υπάρξουμε στη σύγχρονη, ταραγμένη εποχή: Όχι ζητιάνοι και υπηρέτες, ούτε παράσιτα, μα ελεύθεροι και αξιοπρεπείς στα πλαίσια μιας πολιτείας που αξιώνει πραγματικά τη συλλογική ευτυχία των ανθρώπων, προσανατολισμένη στον αγώνα για εθνική αυτοπραγμάτωση, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογία και άμεση δημοκρατία.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΩΡΑ
ΕΞΩ Η ΤΡΟΪΚΑ
ΚΑΤΩ Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση