Η παγκοσμιοποίηση καταλύει τα Κοινοβούλια των Εθνικών Κρατών

Η παγκοσμιοποίηση μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Είναι ένα φαινόμενο που κινείται πλέον ανεξέλεγκτα και κανείς δεν γνωρίζει πως θα καταλήξει. Ξεκίνησε ως ένα οικονομικό φαινόμενο απελευθέρωσης των αγορών διεθνώς και δημιουργίας ενιαίων κανόνων στο εμπόριο και γενικότερα στην οικονομική ζωή. Όπως ήταν επόμενο παρασύρει πλέον τα πολιτικά συστήματα και μέσω αυτών τα εθνικά κράτη. 

Βιώνουμε λοιπόν μια νέα μεταβατική φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Υπάρχουν πολυάριθμοι γκλομπαλιστές οι οποίοι βλέπουν την παγκοσμιοποίηση ως...

κάτι καλό για την ανθρωπότητα (π.χ. μια πλευρά της είναι η παγκόσμια επικοινωνία μέσα από το διαδίκτυο). 

Η ίδια η παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι ελκυστική και να φέρνει πιο κοντά τους λαούς παγκοσμίως, όμως δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν και εκείνοι που θα επιδιώκουν πάντα να εκμεταλλεύονται στις παρουσιαζόμενες συνθήκες για περισσότερη εξουσία και δύναμη. Αυτός είναι ένας βαθύς ανθρώπινος νόμος και δεν μπορεί να αλλάξει όσο θα υπάρχουν ακόμα και δύο άνθρωποι πάνω στη γη. Για παράδειγμα είναι καλό το διαδίκτυο, αλλά ποιοι το παρέχουν και ποιοί το ελέγχουν;

Έτσι, πίσω από την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας λειτουργούν και εκείνες οι διεθνείς (Νεοταξίτικες) ελίτ που θέλουν περισσότερη δύναμη και έλεγχο, εκμεταλλευόμενες τη νέα κατάσταση για να δημιουργήσουν τη δική τους Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Εμπόδιο στη Νέα Τάξη είναι το Εθνικό Κράτος. Είμαστε μάρτυρες του εξής φαινομένου. Ενώ η οικονομία έχει φύγει πλέον από τα κλειστά όρια του Εθνικού Κράτους, την ίδια στιγμή τα πολιτικά συστήματα παραμένουν εθνικά, δηλαδή στα κλειστά όρια των Εθνικών Κρατών. Λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν τη διεθνή οικονομική σκηνή και διεθνή δυναμική.

Η Παγκοσμιοποίηση όμως δεν μπορεί να μείνει έξω από τα όρια του Εθνικού Κράτους. Τα Εθνικά Κράτη είναι εκείνα που την δημιούργησαν και επομένως η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη μέσα στα κράτη και τα διαπερνά οριζόντια. Δεν νοείται η ύπαρξη της παγκοσμιοποίησης έξω και πέρα από τα κράτη. 

Το γεγονός αυτό γεννά την ανάγκη για πιο ισχυρή εκτελεστική εξουσία, η οποία θα πρέπει να παίρνει τις γρήγορες αποφάσεις που απαιτεί η παγκοσμιοποίηση και να βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, εγχώριες και διεθνείς. Η ανάγκη όμως αυτή για ισχυρή εκτελεστική εξουσία, έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου, δηλαδή της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία μετατρέπεται πλέον σε διακοσμητικό θεσμό.

Δυστυχώς, αυτή η υποβάθμιση έστω και του αντιπροσωπευτικού θεσμού του Κοινοβουλίου, έχει ως συνέπεια την απευθείας επίθεση των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης πάνω στους λαούς, χωρίς την ενδιάμεση προστασία (το μαξιλαράκι) της λαϊκής αντιπροσωπείας. Οι Έλληνες, ως τα πρώτα "πειραματόζωα" της παγκοσμιοποίησης, το βιώνουμε αυτό σήμερα. Φυσικά δεν συζητιέται πουθενά η πραγματική δημοκρατία και η λήψη αποφάσεων από τους ίδιους τους πολίτες.

Τι θα γίνει στο μέλλον;

Πέραν των νέων διεθνών οργάνων που θα αναπτυχθούν για τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης από το ένα μέρος, από το άλλο και σε ότι αφορά το εσωτερικό των Εθνικών Κρατών, θα υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις. 

Η ανάγκη για περισσότερο ισχυρή εκτελεστική εξουσία, θα μετατρέψει τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες σε πιο ολοκληρωτικές με μια ισχυρή κυβέρνηση στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. 

Η ίδια ανάγκη όμως, θα προσελκύσει: 

1) αριστερά κινήματα που ο πυρήνας της ιδεολογίας τους είναι ο συγκεντρωτισμός και επομένως τώρα θα τους δοθεί η ευκαιρία ενός έτοιμου συγκεντρωτικού συστήματος, 

2) φασιστικά κινήματα που επίσης επιδιώκουν την απόλυτη εκτελεστική εξουσία και άρα θα το βρουν ως ευκαιρία να την πάρουν έτοιμη και 

3) αμυντικά εθνικιστικά κινήματα που στόχο θα έχουν την άμυνα του Εθνικού Κράτους έναντι της παγκοσμιοποίησης, επιδιώκοντας να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν για το στόχο αυτό την ισχυρή εκτελεστική εξουσία.

Κανένα όμως από τα πιο πάνω πολιτικά κινήματα δεν πρόκειται να προσφέρει το παραμικρό στους αντίστοιχους λαούς. Τουναντίον θα καταλήξουν να γίνουν άμεσοι συνεργοί των διεθνών ελίτ που θα ελέγχουν την παγκοσμιοποίηση και ενδεχομένως να οδηγήσουν σε και σε αιματηρούς πολέμους στην προσπάθειά τους για την μεταξύ τους κατανομή ισχύος..

Η μόνη λύση είναι η ανάπτυξη πραγματικής δημοκρατίας στη βάση των κοινωνιών των Εθνικών Κρατών, που ακόμα διατηρούνται ως οντότητες, ώστε μόνοι τους οι λαοί να βρουν τους μεταξύ τους δίαυλους επικοινωνίας και συνεργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ο μόνος τρόπος για παγκόσμια οικονομική συνεργασία με στόχο την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία των λαών και φυσικά την εξασφάλιση παγκόσμιας ειρήνης.

Πέτρος Χασάπης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση