Η συριακή κρίση και οι «παρεμβάσεις»
Οι καταγγελίες για χημικά, η Αγκυρα και η Αθήνα
Τα κράτη που προέκυψαν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Εγγύς και σε τμήμα της Μέσης Ανατολής παρουσιάζουν την εξής ιδιαιτερότητα, που διαμορφώνει τις εξελίξεις στην περιοχή: τα σύνορά τους χαράχτηκαν με κριτήριο τα συμφέροντα των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το θρησκευτικό δόγμα και η καταγωγή των λαών.
Εγκλωβίστηκαν έτσι θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, με αποτέλεσμα, όταν έντεχνα απελευθερώνονται, να δρομολογούν τις επιθυμητές εξελίξεις, όπως π.χ. στο Ιράκ, στη Συρία και τελευταία στον Λίβανο.
Γι' αυτό μια εμφύλια σύγκρουση απελευθερώνει τα κοινά χαρακτηριστικά πολυπληθών ομάδων της ευρύτερης περιοχής, τις οποίες ενοποιεί καταργώντας τα σύνορα των κρατών. Ετσι, η αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής θα προσφέρει τη δυνατότητα επαναχάραξης των συνόρων με κριτήριο τους σημερινούς συσχετισμούς ισχύος.
Ηδη μετά την επέμβαση στο Ιράκ και την πολυετή παραμονή των αμερικανικών στρατευμάτων με πρόσχημα τον «εκδημοκρατισμό» του, η συμβίωση σιιτών και σουνιτών είναι αδύνατη, ενώ το ιρακινό Κουρδιστάν προσχηματικά μόνον παραμένει στην επικράτεια του Ιράκ. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων είναι πλέον απροσπέλαστες και στη Συρία μετά τις εκατόμβες των θυμάτων του εμφυλίου και οι Κούρδοι οραματίζονται και τη δική τους αυτονόμηση στον προσδοκώμενο νέο χάρτη της περιοχής, ενώ η κατάσταση αυτή επηρεάζει ήδη βαθμιαία και τον Λίβανο.
Αλλά και αν ακόμη η επαναχάραξη του χάρτη μετατεθεί για το μέλλον, το γεγονός ότι η θρησκεία έχει αναδειχθεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων θα παρέχει ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα ανάμειξης της Δύσης. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες, μα όλες οι εξελίξεις στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και στις άλλες χώρες της Αραβικής Ανοιξης αφορούσαν την αποκαθήλωση των κοσμικών καθεστώτων, ενώ σκοταδιστικά καθεστώτα αραβικών κρατών παραμένουν στο απυρόβλητο...
Ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας στις εξελίξεις; Προφανώς, ως η ισχυρότερη περιφερειακή δύναμη, η συμβολή της θα είναι καθοριστική. Αν η Αγγλία και η Γαλλία καθόρισαν με τη συμφωνία Σάικς - Πικό το μέλλον της περιοχής μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αξιοποιώντας τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.
Οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στη συνοριακή περίμετρο της Τουρκίας, οπότε έχει τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στη διαμόρφωσή τους, η νεοοθωμανική πολιτική του ΑΚΡ την έχει νομιμοποιήσει στη συνείδηση του αραβικού κόσμου, ενώ η σύμπλευση των συμφερόντων της με αυτά των ΗΠΑ ενισχύει τη θέση της έναντι των ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Η πολιτική που θα επιλέξει η Αθήνα μπροστά στα ανταγωνιστικά συμφέροντα που ήδη συγκρούονται στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή έχει μεγάλη σημασία. Θα πρέπει μάλιστα να επισημάνουμε ότι ο Ερντογάν με την πολιτική του στο Παλαιστινιακό και τελευταία στις εξελίξεις στην Αίγυπτο, όπου εμφανίζεται υπέρμαχος πάγιων αρχών, έχει ενισχύσει την επιρροή του στον αραβικό κόσμο. Αντίθετα η Αθήνα, εμφανιζόμενη άκριτα ως συνοδοιπόρος των δυτικών συμφερόντων, έχει απολέσει πλήρως την επιρροή της στους λαούς των αραβικών κρατών και έχει απομονωθεί στην ευρύτερη περιοχή.
Η αλήθεια είναι πως όταν η Κάρλα ντελ Πόντε, εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και φανατική θιασώτης της Νέας Τάξης Πραγμάτων, συμμετέχοντας πρόσφατα σε επιτροπή του ΟΗΕ για την εξιχνίαση καταγγελιών που αφορούσαν τη χρησιμοποίηση του αερίου σαρίν στον εμφύλιο της Συρίας, απέδωσε τη χρήση του στους αντικαθεστωτικούς, τότε οι πάντες έσπευσαν να υποβαθμίσουν τις δηλώσεις της.
Από τότε ήταν ολοφάνερο ότι αποτελούσε θέμα χρόνου η αξιοποίηση του θέματος για την ανάληψη δράσης κατά του καθεστώτος Ασαντ. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι ισχυρές χώρες της Δύσης, προκειμένου να αξιοποιήσουν προς όφελος των συμφερόντων τους τις νέες μεταψυχροπολεμικές συνθήκες, φρόντισαν να νομιμοποιήσουν μέσω της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ του 1992 και της Διάσκεψής του για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το «δικαίωμα παρεμβάσεως».
Κατά τους θεωρητικούς αυτού του «δικαιώματος», όταν σε ένα κράτος η κυβέρνηση παραβιάζει μαζικά τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τότε τρίτα κράτη στο όνομα του ανθρωπισμού δικαιούνται «να παρεμβαίνουν», ακόμη και ενόπλως, για την προστασία του λαού. Οι σκοπιμότητες ήταν προφανείς και αποκαλύφθηκαν στις «παρεμβάσεις» στη Βοσνία, στη Σερβία, στο Κόσοβο, στο Ιράκ και στη Λιβύη.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...