Γερμανικά ψίχουλα και… πιπέρι στο στόμα

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Απαράδεκτη, τριτοκοσμική και εν τέλει άκρως προσβλητική για τους Ελληνες πολίτες ήταν η εικόνα της Αθήνας την ημέρα της «υποδοχής» του καλού… διασώστη, Βόλφαγκ Σόιμπλε. Μια εικόνα πρωτεύουσας σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου, αστυνομοκρατίας και πρωτοφανών απαγορεύσεων κυκλοφορίας, που παρέπεμπε ευθέως σε συνθήκες ξένης κατοχής.

Δεν γνωρίζω αν ο Γερμανός υπουργός οικονομικών έμεινε ικανοποιημένος στο θέαμα μιας τέτοιας… ευταξίας. Το σίγουρο είναι ότι δεν πήρε χαμπάρι τα αισθήματα του ελληνικού λαού προς το πρόσωπο του. Και ήταν σοβαρό σφάλμα της ελληνικής κυβέρνησης που μέσα στη γενικότερη δουλοπρέπεια με την οποία τον υποδέχτηκε, θέλησε να αποφύγει σκηνές που θα του χαλούσαν το κέφι.

Ακόμη κι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπίλ Κλίντον αναγκάστηκε να ακούσει απ’ τα παράθυρα του προεδρικού μεγάρου τα συνθήματα των εξαγριωμένων διαδηλωτών στο Σύνταγμα και να μυρίσει τη κάπνα από την βροχή των δακρυγόνων που έπεφταν για να διαλυθεί το πλήθος.

Εκείνο το δείπνο θα το θυμάται καλά ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος γιατί εκτός από τις ιαχές και τα συνθήματα, ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας, αφουγκραζόμενος το λαικό αίσθημα, τόλμησε σε μια αποστροφή του λόγου του να αμφισβητήσει το «δικαίωμα» του ΝΑΤΟ, να βομβαρδίσει τη γειτονική Σερβία.

Αντίθετα ο κ. Σόιμπλε θα αναπολεί το ταξίδι στην καλοκαιρινή Αθήνα, των ζωντανών-νεκρών, σαν μια ευχάριστη ημερήσια περιήγηση στους άδειους δρόμους μιας υπερχρεωμένης αποικίας, στα πολυτελή ξενοδοχεία και στα φρεσκοβαμμένα, για την υποδοχή του, γραφεία των ντόπιων εντολοδόχων. Χωρίς καμία ενοχλητική φωνή στα αυτιά του, αν εξαιρέσει κανείς τέσσερις (4) γυναίκες που αψήφισαν το…απαγορευτικό και του τα έψαλλαν έξω από το υπουργείο Οικονομικών, καθώς και την «αναιδή» τοποθέτηση του Κωσταντίνου Μίχαλου, που τον ανάγκασε να μας επαναφέρει στην τάξη…

Το συμφέρον μας λοιπόν, επιβάλλει να αποφεύγουμε, επί του παρόντος τουλάχιστον, την λέξη «κούρεμα». Σε μία γερμανική εκδοχή του…«πιπέρι στο στόμα» ο κ. Σόιμπλε, υπενθύμισε ότι δεν πρέπει να λέμε…κακές λέξεις, γιατί αυτό «δεν είναι προς όφελος μας».

Τέτοιου είδους λεκτικός τραμπουκισμός και τέτοιας έντασης υποκρυπτόμενη απειλή, μόνο σε γνήσιο απόγονο των Waffen SS ταιριάζει. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο κύριος Σόιμπλε τέτοιος είναι. Δεν ξέρω αν είχε θείους στη Γκεστάπο, αλλά σίγουρα το κληρονομικό αποτύπωμα του ανδρός είναι εμποτισμένο με τα «ιδεώδη» εκείνης της περιόδου, που έκαναν την ναζιστική Γερμανία να βλέπει τα υπόλοιπα έθνη ως κατώτερα και τους πολίτες τους, ως «υπανθρώπους».

Αλλωστε η γερμανική μέθοδος παραμένει ανεξίτηλη σε βάθος χρόνου. Απλώς αντί για τα panzer και τα κατοχικά δάνεια, η κυρία Μέρκελ χρησιμοποιεί τις «μικτές επενδύσεις» με αναγκαστική συμμετοχή γερμανικών φορέων και υψηλή επίβλεψη των διαφόρων βαψομαλλιάδων απεσταλμένων της.

Δεν υπάρχει καμία προοπτική ανιδιοτελούς βοήθειας σε διμερές επίπεδο από την σημερινή γερμανική κυβέρνηση. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν μετά την επανεκλογή της. Ολες οι επενδυτικές και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες από το περιβόητο σχέδιο HELIOS , μέχρι το σημερινό «αναπτυξιακό ταμείο» με τα ψίχουλα της KfW αποσκοπούν στο συμφέρον του Βερολίνου. Στην λογική του αρπακτικού που θέλει να πάρει και το τελευταίο κομμάτι σάρκας της σκοτωμένης λείας του.

Ετσι και με το «αναπτυξιακό ταμείο». Να βάλουν χέρι οι Γερμανοί μέσω της επενδυτικής τους τράπεζας, στα κονδύλια του ΕΣΠΑ, στις μικρές επιχειρήσεις ενέργειας(βλ. φωτοβολταικά), να εισπηδήσουν στον τομέα υγείας και εν τέλει να δημιουργήσουν μία νέα στρατιά δωσίλογων που εκτός από τους πολιτικούς θα διατρέχει κάθετα την ελληνική κοινωνία και θα προσφέρει πρόθυμους υπηρέτες στα μνημόνια που θα ακολουθήσουν.

Γι αυτό και δεν έχουν κανένα λόγο να συζητήσουν κούρεμα του ελληνικού χρέους. Νέα «διάσωση» θα επιχειρήσουν με νέο μνημόνιο, παράταση της ομηρίας και πλήρη εδραίωση της αποικιοκρατικής τους προοπτικής σε μία χώρα που θα βυθίζεται στη φτώχια και το κοινωνικό χάος.

Ας μην θρέφουμε ψευδαισθήσεις. Η πατρίδα θα ευγνωμονεί αυτόν που βάλει σε ένα αεροπλάνο τον Φούχτελ και τον Ράιχενμπαχ και θα τους στείλει σπίτι τους κάθιδρους με την μπογιά να τρέχει στο μέτωπο, όπως του φαρμακοποιού στον «Επικήδειο» του Κονδυλάκη…

ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός που πρότεινε στον πρωθυπουργό, ως «στρατηγική σύλληψη» το λουκέτο στην ΕΡΤ και το συνακόλουθο «μαύρο» στις οθόνες, έπρεπε να ήδη να έχει πάει σπίτι του. Σπάνια πρωθυπουργός, στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό κατάφερε να εγκλωβιστεί με τέτοιο τρόπο σε ένα αδιέξοδο που απειλεί όχι μόνο την ίδια κυβερνητική υπόσταση, αλλά και την παραμονή του στην εξουσία.

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ενώ η χώρα καταποντίζεται και η κυβέρνηση καταφέρνει να επιβιώνει κοινοβουλευτικά εξασφαλίζοντας πλειοψηφία σε νομοσχέδια-τέρατα, κινδυνεύει να γκρεμιστεί από ασήμαντη αφορμή. Από μία εμμονή δηλαδή να βαφτιστεί «μεταρρύθμιση» μία μεθόδευση του ποδαριού με θύματα 2500 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Η και…προκλητικά ωφελημένους ορισμένους από αυτούς που θα αποζημιωθούν και θα…επαναπροσληφθούν με αδιαφανείς διαδικασίες.

Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων της κρατικής τηλεόρασης υπομένει με υποδειγματική αξιοπρέπεια και καρτερικότητα τους κυβερνητικούς αυτοσχεδιασμούς, αλλά και την προσβλητική μεταχείριση τους μέσα στο κοινοβούλιο με το ύψος της αποζημίωσης τους να γίνεται μπαλάκι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Επιπλέον το μοντέλο «αυτοδιαχείρισης» που παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες στις εγκαταστάσεις της Αγίας Παρασκευής είναι εκτός από ενδιαφέρον και αποστομωτικό σε όλους όσους ισχυρίζονται ότι οι δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης είναι ένα μάτσο προνομιούχων ακαμάτηδων που στριφογυρίζουν στους διαδρόμους πίνοντας φραπέ.

Αντίθετα το άθλιο υποκατάστατο-υβρίδιο της «ΔΤ», αλλά και η συνοικιακού τύπου τηλεοπτική κάλυψη των δραστηριοτήτων του πρωθυπουργού από ερασιτεχνικά συνεργεία κατάλληλα για…γάμους και βαφτίσια υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα ενός εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα, κάνοντας μας να νοσταλγούμε την ΕΡΤ, όπως την ζούσαμε πριν το «μαύρο»…

Το νομοσχέδιο για την σύσταση της «ΝΕΡΙΤ», βάζει νερά από πολλές πλευρές και οδηγεί σε νέα αδιέξοδα, από την στιγμή που θα αρχίσει να υλοποιείται.

Πέραν της προφανούς επιβάρυνσης του κρατικού προυπολογισμού η κυβέρνηση μοιάζει να ενθαρρύνει καταστάσεις κοινωνικού και επαγγελματικού κανιβαλισμού, καθώς προχωρεί σε προσλήψεις υπαλλήλων του νέου φορέα, καταφεύγοντας επιλεκτικά στην δεξαμενή των απολυμένων της ΕΡΤ!

Το σχήμα είναι οξύμωρο και χωρίς αμφιβολία θα προκαλέσει την μήνι της Τροίκας όταν οι «δίμηνες» συμβάσεις των υπαλληλων της ΝΕΡΙΤ θα ανανεώνονται, καθώς το νέο σχήμα θα δυσκολεύεται να περπατήσει με στοιχειώδεις επαγγελματικές προδιαγραφές και θα βασίζει την λειτουργία του στον παλαιό κορμό της ΕΡΤ.

Από την άλλη πλευρά η προσπάθεια να διασπαστεί το αρραγές μέχρι τώρα εργασιακό μέτωπο των «ελεύθερων πολιορκημένων» του Ραδιομέγαρου με τακτικές «καρότου-μαστιγίου» και διχαστικές προσεγγίσεις «καλών-κακών» από τον αρμόδιο υφυπουργό, αγγίζει τα όρια του πολιτικού αμοραλισμού.

Η κατάσταση εξελίσσεται σε… «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» για την κυβέρνηση που διαπιστώνει το αδιέξοδο, αλλά δεν θέλει να χρεωθεί μία υποχώρηση για επιστροφή στο status quo ante. Φοβούμαι όμως ότι αυτή η τελευταία επιλογή που προτείνουν και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αποτελεί πλέον μονόδρομο ομαλότητας.

Μέχρι η κυβέρνηση να αποφασίσει πραγματικά τι θέλει να κάνει στο μέτωπο της κρατικής τηλεόρασης, καλό θα ήταν να αναστείλει επ’ αόριστον το λουκέτο στην Αγία Παρασκευή παραθέτοντας ταυτόχρονα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για την πλήρη εξυγίανση του οργανισμού που θα περιλαμβάνει και μείωση προσωπικού, αλλά με ορθολογικά/αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με τυφλές κατηγοριοποιήσεις ή κομματικές προτιμήσεις…

Το πρωθυπουργικό “διάγγελμα”

Κακό, πολύ κακό το περιεχόμενο του πρωθυπουργικού «διαγγέλματος» για τον φόρο εστίασης. Κατ’ αρχήν ασήμαντη η αφορμή. Αλλά και οι απλοικές διατυπώσεις σε στυλ «τους, το πα, μα δεν με πιστεύουν» καθώς και η προειδοποίηση …αν είσαστε άτακτοι θα σας το πάρουν πίσω, ελάχιστα ταιριάζουν σε ηγετικό λόγο. Αφήστε το ανεκδιήγητο…«κόψαμε τα παλαμάρια».

(Υ.Γ. Μα καλά, δεν βρέθηκε κανείς στου Μαξίμου με στοιχειώδεις γνώσεις ναυτοσύνης να πεί ότι το… παλάμάρι, πιο ευγενικά μπορούμε να το πούμε κάβο;…)

Δημοσιεύθηκε στον “Ελεύθερο Τύπο”

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση