Ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός καλά κρατεί
Το έργο είναι πλέον πολυπαιγμένο και θα έπρεπε να μας έχει διδάξει. Κάθε φορά που η τρόικα έρχεται για έλεγχο στην Αθήνα διαπιστώνει αποκλίσεις. Με βάση αυτές τις αποκλίσεις προβάλλει νέες απαιτήσεις, οι οποίες (συνήθως έπειτα από μάχες οπισθοφυλακών της κυβέρνησης) μετατρέπονται σε συμφωνίες. Ακριβώς αυτές τις δεσμευτικές για την Αθήνα συμφωνίες επικαλούνται...
σε επόμενο χρόνο οι δανειστές για να επιβάλλουν την πολιτική τους.
Οι υποστηρικτές του μνημονίου αποδίδουν το ναυάγιο στην ανικανότητα των διαδοχικών κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να το εφαρμόσουν. Ετσι εξηγούν και τις αποκλίσεις. Αναμφίβολα, και οι τρεις κυβερνήσεις που ψήφισαν και εφαρμόζουν το μνημόνιο έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν ορισμένες πτυχές του. Δεν είναι αυτή, όμως, η κύρια αιτία των αποκλίσεων. Οι αποκλίσεις πηγάζουν από την ύφεση.
Η ύφεση δεν είναι παρενέργεια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η τρόικα προωθεί τον διακηρυγμένο στόχο της για εσωτερική υποτίμηση. Είναι αλήθεια ότι το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν είχαν υπολογίσει ότι η ύφεση θα προσλάβει τέτοιες διαστάσεις. Αυτό, όμως, το μόνο που αποδεικνύει είναι ο δογματισμός και η δική τους ανικανότητα να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα που να αντιστοιχεί στη φύση και στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Οταν η αποτυχία κατέστη εξόφθαλμη, η τρόικα δεν έσπευσε να κάνει τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις. Αντ’ αυτού, όχι μόνο επιμένει στην ίδια αποτυχημένη συνταγή, αλλά και αυξάνει τη δόση του «φαρμάκου» και όχι των χρημάτων! Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν πρόκειται μόνο για ιδεοληψία ή για κρυφή ατζέντα. Ισχύουν και τα δύο.
Λόγω του γεγονότος ότι ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, η Ελλάδα μετατράπηκε σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται μια πολιτική, η οποία ήδη εφαρμόζεται και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια και προορίζεται να εφαρμοσθεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Η μονοδιάστατη λιτότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της ολιγαρχίας του χρήματος να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις.
Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η μονοδιάστατη λιτότητα είναι προϊόν της «γερμανικής Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, όμως, το Βερολίνο λειτουργεί σαν στυλοβάτης και προωθητής αυτής της πολιτικής, επειδή εξυπηρετεί και τα ιδιοτελή συμφέροντα της Γερμανίας, έτσι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι άρχουσες ελίτ της. Η πολιτική αυτή, όμως, δεν είναι αποκλειστικά γερμανική ατζέντα.
Εάν ήταν έτσι, θα είχε προ πολλού προσκρούσει στην αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ. Αντ’ αυτού, ακόμα και σε χώρες που η μονοδιάστατη λιτότητα συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια ο κορμός των αρχουσών ελίτ τείνει να ταυτίζεται μ’ αυτή την πολιτική. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει μακρά παράδοση εξάρτησης. Είναι και μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία.
Η αρχιτεκτονική του ευρώ σχεδιάσθηκε κατά τρόπο που να ευνοεί τη Γερμανία. Κι αν πριν από 12 χρόνια αυτό μπορούσε να διατυπωθεί ως εκτίμηση, σήμερα μπορεί να αποδειχθεί. Το ευρώ, όμως, δεν οργανώνει μόνο τα γερμανικά εξαγωγικά συμφέροντα. Οργανώνει και τα ευρύτερα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος, όπου δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.
Οι οργανικοί δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί και παγιωθεί όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αργότερα της ευρωζώνης έχουν δέσει στενά μεταξύ τους τις επιμέρους άρχουσες ελίτ των χωρών-μελών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν τον εαυτό τους εκτός αυτού του πλαισίου, ακόμα κι όταν πιέζονται.
Η κατάσταση αυτή επιτρέπει στη Γερμανία όχι μόνο να ασκεί έναν ηγετικό ρόλο, αλλά και να επηρεάζει τις κοινοτικές αποφάσεις κατά τρόπο που να εξυπηρετούν και τα στενά εθνικά της συμφέροντα. Δύο παραδείγματα:
- Το πρώτο είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η Μέρκελ όχι μόνο κατάφερε να τορπιλίσει την απόφαση που έλαβε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πριν από έναν χρόνο, αλλά και επέβαλε τη λογική του bail in. Με άλλα λόγια, για την ανακεφαλαιοποίηση θα πληρώσουν πρώτα τα κράτη-μέλη, οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι, οι καταθέτες και τα κράτη-μέλη και μετά θα συμβάλει μ’ ένα μικρό ποσοστό ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας.
- Δεύτερο παράδειγμα είναι η καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Δεν είναι μόνο ότι το κονδύλι που αποφασίσθηκε είναι ψίχουλα. Δεν είναι ούτε ότι η Μέρκελ έστησε μία προεκλογική παράσταση στο Βερολίνο, υποκαθιστώντας τους κοινοτικούς θεσμούς. Είναι και ότι ουσιαστικά εκμεταλλεύεται την εκρηκτική ανεργία για να προσελκύσει και να ενσωματώσει στη γερμανική αγορά εργασίας τους πιο ταλαντούχους Νοτιοευρωπαίους νέους, κυρίως επιστήμονες.
Με άλλα λόγια, το Βερολίνο εκμεταλλεύεται την πλεονεκτική θέση του για να προωθήσει τον οικονομικό εθνικισμό του. Και το καταφέρνει επειδή χρησιμοποιεί σαν όχημα αντιλήψεις, διαδικασίες και σχήματα που του εξασφαλίζουν την υποστήριξη όχι μόνο κάποιων άλλων χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα που έχουν αντίστοιχα συμφέροντα, αλλά και τη δορυφοροποίηση των αρχουσών ελίτ της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Αναρτήσεις
Το βερολίνο έχει ένα απλό σχέδιο που έχει να κάνει με την αναδιάταξη των όρων παραγωγής και εργασίας, επίσης φιλοδοξεί να μετατρέψει την ψυχολογία μας σε καθ' ομοίωσιν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ψοφοδεείς υπουργοί μας, που περίμεναν από τον Σόιμπλε να τους κάνει κίνηση για να καθήσουν, όλα τα λεφτά!
Έτσι είναι αποφασισμένο πως τα προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας θα παράγονται οπουδήποτε της γής ίσως, αλλά υπό των έλεγχο των γερμανικών επιχειρηματικών κεφαλαίων.
Στούς υπομείονες λαούς παραμένει η ελαφρά παραγωγή χαμηλής αξίας, ίσως κάποιο μικροεπιχειρείν για να βγαίνει το μεροκάματο και σαφώς η φθηνή προσφορά εργασίας που εντείνεται από την έλευση εκατομ. λαθρομεταναστών.
Το συνολικό "ισοζύγιο", των μεχρι τώρα ελεύθερων λαών (ευρύ δημόσιο και ιδιωτικό), θα είναι μονίμως αρνητικό και επομένως θα εξισορροπείται από απὠλεια εδἀφους και ιδιωτικής περιουσίας... δηλ λαοί εκποδών.
Είναι το σχέδιο του Αδόλφου που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει και που αποτελεί μόνιμο ιμπεριαλιστικό στόχο όσων έχουν την ισχὐ επιβολής.
Όλα ξεκινούν από την ιδεολογική βάση πως συνολικά οι άνθρωποι δεν έχουμε τα ίδια βασικά δικαιώματα, κάποιοι είναι πιό ίσοι από τους ίσους.
Γιά να πετύχει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να συνεργασθή η όποια νομενκλατούρα και οι βασικές μεγαλοαστικές οικογένειες, αυτοι θα παραδώσουν τα κλειδιά και θα ανοίξουν την κερκόπορτα.
Το δημοκρατικό σύστημα (ελλειπούσης της περίπτωσης ύπαρξης Μεγαλεξάνδρων), παρέχει την τελευταία ευκαιρία αντίστασης στα σχέδια της ολιγαρχίας και των τσιρακιών της, όμως δεν λειτουργεί, είναι βαθύτατα διαβρωμένο στο θέμα της πληροφόρησης και της καταστολής της ελεύθερης σκέψης.
Επειδή πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε μακριά, οφείλουμε να διαβλέψουμε ποιός θα είναι ο μελλοντικός "πόλεμος" συμφερόντων και να αναδιαταχθούμε εγκαίρως, πάντα θα υπάρχει πόλεμος, ακόμη και στις καλλίτερες οικογένειες, όταν έχουν επικρατήσει απολύτως τα "σπάνε", πόλεμος πατήρ πάντων.
Η μόνη επιλογή που προσφέρεται μεταξύ "γκρεμού και ρέματος" είναι η προσέγγιση στο μπλόκ που θα έχει τους λιγώτερο χειροδεμένους στο άρμα του στην περιοχή μας, εκεί θα παιχθή το παιχνίδι της επιβίωσης (όχι μόνο οικονομικής).
Μακάρι όλοι οι όμοροι να είναι εντός ΕΕ και να αυτοδιαλύονται και εμείς να βρούμε μακρινές στρατηγικές συμμαχίες, έτσι μόνο θα επιβιώσουμε.
Τί περιμένουμε από μια Γερμανία που ψηφίζουν 7 εκ Τουρκοι φερ' ειπείν...
Είναι δύσκολος ο τοκετός και το παιδί έρχεται ανάποδα, αλλά πρέπει να γίνει, έστω και με συμβιβασμούς σε ιδεολογικά θέσφατα που έχουμε (και καλώς).
Το πρώτιστο είναι αυτοί που θα κάνουν την αλλαγή πορείας στην λαγουδέρα να έχουν ελληνική ψυχή και να ξέρουν ποιές είναι οι προτεραιότητές της.