Η θεωρία των δύο άκρων στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Β.

Η εκρηκτική άνοδος της λαϊκής «αποδοχής», που εμφανίζουν ταυτόχρονα, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Χ.Α., είναι προφανώς συγκυριακή και επίπλαστη, λόγω της γενικευμένης απογοήτευσης για το υπάρχον διεφθαρμένο παλαιοκομματικό κατεστημένο της εξουσίας. Διότι, όσο δε μπορώ να αποδεχτώ ότι το 1/6 των Ελλήνων έγιναν αίφνης φασίστες – νεοναζί και ρατσιστές, άλλο τόσο δε μπορώ να αποδεχτώ ότι το 1/5 από εμάς, είμαστε αναρχο-αυτόνομοι μπαχαλάκιδες, άθρησκοι και ανιστόρητοι, συνοδοιπόροι των Gay Pride και λοιπών τριτοκοσμικών αντιλήψεων.

Πέρα από τις ιδεολογικο-πολιτικές «παραξενιές» των δύο αυτών κομμάτων, ο κοινός τόπος τους – το μόνο δηλαδή στο οποίο συγκλίνουν και συμφωνούν, είναι η πολιτική omerta της ΑντιΜνημονιακής τους έκφρασης και προσήλωσης, που ασφαλώς είναι και η μοναδική αιτία, που τα κρατά σταθερά στο προσκήνιο. Παρότι και τα δύο αυτά ακραία κόμματα, αδιάκοπα βάλλονται (με άσφαιρα πυρά) από το παλαιοκομματικό κατεστημένο, εντούτοις δεν εξασθενούν αλλά δυναμώνουν σε τέτοιο βαθμό, που τείνουν να καθιερωθούν και να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας μας.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι γεγονός ότι προσπαθεί να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά δεν τον αφήνουν, τόσο τα βιώματα του ιδίου, όσο και οι καταβολές του κόμματος του (βλ. συνιστώσες)! Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε μέσα από τους «αγώνες» των πεζοδρομίων, τις «λαϊκές» συγκρούσεις, τις αστικές επαναστάσεις, βιώνοντας την πολιτική του εφηβεία, στο περιθώριο της νομιμότητας, με συνωμοσιακή κάλυψη δράσεων και στο απυρόβλητο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης! Η ιδιότυπη ιδεολογική ταυτότητα του, ήταν ένα συνονθύλευμα αντιεξουσιαστικών, αντισυστημικών, αντικαπιταλιστικών, αντι..., αντι…δράσεων (εξ ου και οι ονομασίες – παρακαταθήκες των συνιστωσών του), που τελικά, με την έλευση των μνημονίων της κρίσης, μορφοποιήθηκε και κεφαλαιοποιήθηκε σε μονοδιάστατη «Αντι-Μνημονιακή» πολιτική!

Κατά τον ίδιο περίπου τρόπο στο κοινωνικό παρασκήνιο, ωριμάζει και «αντρώνεται» πολιτικο-κοινωνικά και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ως η αντίρροπη δύναμη και το «λαϊκό» αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί έτσι τη νομοτελειακή ικανή και αναγκαία συνθήκη «δράσης – αντίδρασης», για να αναζωογονείται και να αλληλοτροφοδοτείται το υπαρξιακό όραμα και τα ζωτικά λαϊκά ερείσματα αμφοτέρων (ΣΥΡΙΖΑ – Χ.Α.).

Το «big bang» της πολιτικο-οικονομικής κρίσης, οδήγησε στην εκρηκτική γιγάντωση και κοινοβουλευτική μετεξέλιξη των δύο (2) ανωτέρω περιθωριακών «άκρων» της κοινωνίας μας, τα οποία ακολουθώντας τους δομικούς κανόνες του σύμπαντος, τείνουν πλέον να πληρώσουν (να καλύψουν) την «μαύρη τρύπα», που άφησε πίσω της, η κατάρρευση του προηγούμενου αποχαυνωμένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

Έτσι νομοτελειακά λειτουργούν οι κανόνες του σύμπαντος: ένας κόσμος διαλύεται και ένας άλλος δημιουργείται στη θέση του! Έτσι ακριβώς γεννήθηκαν και τα σημερινά δύο (πρώην) κόμματα εξουσίας: από μια η ύποπτη – διαπλεκόμενη ΕΡΕ και από την άλλη, ένα αναρχο-αντιστασιακό ΠΑΜ που όμως, μας «κυβερνούν» και μας διαφθείρουν επί 4 δεκαετίες!

«Η θεωρία των δύο άκρων», δεν είναι Ελληνική υπόθεση για να αμφισβητείται, είναι βασική νομοτελειακή συνθήκη της ύπαρξης και της εξέλιξης μας: δράση-αντίδραση, καλό-κακό, αρνητικό-θετικό, κρύο-ζέστη, φτωχός-πλούσιος, καπιταλισμός–κουμμουνισμός, δημοκρατία - μοναρχία, κλπ. κλπ.

Είναι μια νομοτελειακή εξισορρόπηση αέναων αντίρροπων δυνάμεων!

Για να φτάσεις όμως στον παράδεισο, θα πρέπει προηγουμένως να διέλθεις από την κόλαση και αυτό ακριβώς βιώνουν σήμερα, αυτοί οι κοινοβουλευτικοί πρωτάρηδες!

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Χ.Α., θα πρέπει να απαρνηθούν τον ίδιο τον εαυτό τους, την οικογένεια τους και τα σπίτια (γιάφκες) τους. Αυτή είναι η κόλαση που σήμερα βιώνουν και το τίμημα που το «Σύστημα» απαιτεί να πληρώσουν, για να τους παραδώσει τα θεσμικά «κουτάλια» της εξουσίας, ώστε και αυτοί με τη σειρά τους, να ακολουθήσουν την πεπατημένη, τη δεδομένη φθορά που υπόκειται κάθε συστημικός παίχτης, που εκτίθεται και καταπονείται στο (θεσμικό) στίβο της κοινωνίας, αξιολογείται και κρίνεται για τις πράξεις τους. Αυτός είναι ακριβώς ο «όρος κληρονομιάς», που θέτει το απερχόμενο πολιτικό σύστημα, μέσα από τον επιθανάτιο βρόγχο του, για να τους κληρονομήσει τα σκήπτρα του… και για να τους εκδικηθεί ταυτόχρονα!

Το δέλεαρ είναι σημαντικό, αλλά και εξαιρετικά δύσκολο για να ρισκάρουν να το αποδεχτούν και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, της νομιμότητας και της θεσμικής αντιπαράθεσης – να εγκαταλείψουν δηλαδή τα χθεσινά όπλα τους, τα λοστάρια, τις μολότοφ, τα κουμπούρια και τα πλακάτ και να αντιπαρατεθούν με το νόμο, το σύνταγμα, τα επιχειρήματα και το διάλογο. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, τα «κουστούμια» της Βουλής, που καλούνται να φορέσουν, δε συνάδουν με το ιδεολογικό τους προφίλ και επομένως, αυτά στην περίπτωση τους, δεν θα είναι κουστούμια εμφάνισης, αλλά τα σάβανα της αποβίωσης τους!

Σ’ αυτή την πορεία της ανάβασης τους προς το βωμό της αυτοθυσίας τους, θα υποστούν σοβαρές απώλειες, όπως φάνηκαν στις προσυνεδριακές συζητήσεις των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις αυτοεκρήξεις σκεπτικισμού της Χ.Α. περί οικιοθελούς αποχώρησης ή και σκόπιμης πρόκλησης αποβολής τους, από αυτό το ασύμβατο γι’ αυτούς, ασφυκτικό – «κυριλέ» κοινοβουλευτικό περιβάλλον.

Και γι αυτό προσεχώς, έχουμε να δούμε πολλές ακρότητες και ανοίκεια «επικοινωνιακά» περιστατικά, όπως αυτά των: Βούτση – Κασιδιάρη, Διαμαντόλουπου – Παππά, Λαφαζάνη – Γρέγου και Τσίπρα – Μιχαλολιάκου, όπως επίσης και μια λυσσαλέα προσπάθεια του παλαιού διεφθαρμένου κομματικού ζόμπι, να «ψυχορραγεί» γαντζωμένο στην εξουσία και να αρνείται να απελευθερώσει τη ψυχή και το πνεύμα του!

Λαμβανομένου υπόψη ότι το ένστικτο της επιβίωσης, είναι πολύ πιο ισχυρό από τη λογική, το ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ αυτής της προοπτικής είναι ότι, όπως και στη γνωστή ταινία «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (του Σκορτσέζε), οι φτωχοί, οι άποροι, οι άστεγοι, οι άνεργοι και οι κάθε λογοίς απογοητευμένοι και περιθωριοποιημένοι, δε συνασπίζονται με την κρατική διεφθαρμένη εξουσία και τις ανάλγητες Αρχές, που μαθηματικά τους οδηγούν στο θάνατο μέσω της εξαθλίωσης, αλλά εντάσσονται σε «συμμορίες», που θα τους εξασφαλίζουν τα ελάχιστα για την επιβίωση τους, με αντάλλαγμα την ετοιμότητα τους, να χύσουν το αίμα της άχαρης ύπαρξης τους, στον πόλεμο επικράτησης της Νέας Τάξης, στο βωμό μιας (απ)ελεύθερης ενσυνείδητης επιλογής μαζικής αυτοκτονίας!

«Η πολιτική έχει αξία, μόνο όταν υπάρχει ελπίδα επιβίωσης»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση