Σύνδρομο αυτο-καταστροφικότητας;

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Εμείς οι Έλληνες είμαστε, από πάρα πολλές πλευρές, ένας εξαιρετικά τυχερός λαός - διαθέτοντας έναν αξεπέραστο πολιτισμό, τεράστιο φυσικό πλούτο, ιδανικό κλίμα, μεγάλη δημόσια περιουσία, πολύ μεγαλύτερη ιδιωτική, ενεργειακά αποθέματα, παραδεισένια νησιά κοκ.

Εκτός αυτού, έχοντας βυθιστεί σε μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές περιπέτειες της ιστορίας μας, με δική μας κυρίως υπαιτιότητα (λόγω της κακής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, καθώς επίσης της απίστευτης διαφθοράς όλων σχεδόν των πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων των συνδικαλιστικών «κινημάτων»), είχαμε την τύχη να συμβαδίσει η δική μας «νομοτελειακή» κρίση, με τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες «ασυμμετρίες», καθώς επίσης με την «καπιταλιστική» κρίση της ευρύτερης Δύσης – η οποία οφείλεται σε άλλους παράγοντες, κυρίως δε στη δικτατορία που θέλουν να επιβάλλουν οι ελίτ.

Στα πλαίσια αυτά, οι ευκαιρίες επίλυσης των προβλημάτων μας, οι οποίες μας προσφέρθηκαν, ήταν αμέτρητες – ξεκινώντας από τα μέσα του 2010, όπου είχαμε τη δυνατότητα να «εκβιάσουμε» τους πάντες με την απειλή της στάσης πληρωμών και φτάνοντας μέχρι σήμερα. Ακόμη και τα γεγονότα στην Τουρκία λειτουργούν υπέρ του τουρισμού μας – αν και εμείς προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε, για να μην ωφεληθούμε (εκλογές, εμφυλίους πολέμους κλπ.).

Παρά τα χιλιάδες λάθη μας δε, τα σημαντικότερα των οποίων ήταν η «πρόσκληση» του ΔΝΤ, καθώς επίσης το PSI (απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, χρεοκοπία των τραπεζών, καθώς επίσης των ασφαλιστικών ταμείων, μετατροπή των εξωτερικών δανείων σε ενυπόθηκα, μη μετατρέψιμα σε δραχμές κλπ.), έχουμε εξασφαλίσει ορισμένα μικρά πλεονεκτήματα.

Για παράδειγμα, την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού μας συστήματος, καθώς επίσης την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους μας μακροπρόθεσμα, με χαμηλά επιτόκια – ενδεχομένως, την περαιτέρω χρονική παράταση των τοκοχρεολυσίων, με ακόμη χαμηλότερα επιτόκια, ίσως και την «εκδίωξη» του ΔΝΤ από την Ευρωζώνη, οπότε και από τη Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, παρά το ότι ο μικρότερος ένοχος για την κατάσταση μας, ο ιδιωτικός τομέας έχει ήδη θυσιαστεί, έχει καεί ζωντανός καλύτερα στο βωμό της τοποθέτησης του δημοσίου τομέα στο «απυρόβλητο» (ουσιαστικά επειδή ο δημόσιος τομέας στηρίζει την εναλλαγή των δύο πολιτικών κομμάτων στην εξουσία), αρκετοί Πολίτες τάσσονται δυστυχώς υπέρ της συνέχισης της καταστροφικής πολιτικής του παρελθόντος – κρίνοντας τουλάχιστον από το θέμα που δημιουργήθηκε, με αφορμή μία από τις πολλές εστίες διαφθοράς: τη δημόσια τηλεόραση.

Ευτυχώς όμως για όλους μας, σταθήκαμε ακόμη μία φορά πολύ τυχεροί – αφού η δικαιοσύνη, με το «πρόσωπο» του Συμβουλίου της Επικρατείας και με την απόφαση του, με την οποία ελπίζουμε να συνταχθούν όλοι, αποδείχθηκε εξαιρετικά σοφή.

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αυτό που εμείς τουλάχιστο συμπεραίνουμε είναι πως είτε δεν γνωρίζουμε τον τεράστιο πλούτο μας, είτε δεν έχουμε συναίσθηση των κινδύνων, είτε μας αρέσει να αυτοκαταστρεφόμαστε – αφού ρισκάρουμε ξανά και ξανά σχεδόν τα πάντα, λειτουργώντας εναντίον των συμφερόντων μας.

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη ότι χρειαζόμαστε μία ικανή κυβέρνηση, η οποία θα μας πει ολόκληρη την αλήθεια – τόσο τα υπέρ δηλαδή της σημερινής μας κατάστασης, όσο και τα κατά, δίνοντας τις σωστές κατευθύνσεις. Φυσικά χωρίς τους συνήθεις «λαϊκισμούς» και τις ανόητες «δημαγωγίες» του παρελθόντος - οι οποίες εξυπηρετούν μόνο αυτούς που εναλλάσσονται, με ιδιοτελείς επιδιώξεις, στις κυβερνητικές «καρέκλες».

Όμως, χρειαζόμαστε επίσης ώριμους Πολίτες, οι οποίοι να είναι πρόθυμοι να ακούσουν την αλήθεια «γυμνή» – χωρίς δήθεν ευαισθησίες, μιζέρια, υποκρισία και περιττούς συναισθηματισμούς.

Εάν δεν συμβεί σύντομα ούτε το ένα, ούτε και το άλλο, θα χάσουμε δυστυχώς τα πάντα – με την ευθύνη, αυτή τη φορά, να βαρύνει αποκλειστικά και μόνο εμάς.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση