Αγροτιά: Από νοικοκύρηδες χαμάληδες στα Βαλκάνια...

Γράφει ο Κώστας Στούπας 

Ο αγρότης με τη βροντώδη φωνή σε κάποιο σημείο της Εθνικής Οδού όπου το οδόστρωμα είχε καταληφθεί από τρακτέρ, ήταν σαφής στο τηλεπαράθυρο: Δεν θέλουμε επιδοτήσεις για να μην παράγουμε, θέλουμε κεντρικό σχεδιασμό. Όπερ, να μας πει το κράτος τι να δουλέψουμε, να βρει αγορές και να φροντίζει να εξάγουμε.

Στραβός, στραβόν οδήγαγε και βρήκαν φως στο λάκκο... Περιμένουν από μια γενιά πολιτικών που ανδρώθηκε με μόνη ικανότητα το ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις να οργανώσουν με παραγωγικό τρόπο την ελληνική γεωργία. Να πετύχουν εκεί που απέτυχαν τα red boys του Λομονόσοφ.

Φυσικά η λέξη κεντρικός σχεδιασμός δεν φύεται ανάμεσα στις βαμβακιές και τις καλαμποκιές. Κάποιος αριστερός αγκιτάτορας που αλίευε ψήφους στον κάμπο προκειμένου να εξασφαλίσει τα ένσημα για τη συνδικαλιστική ή βουλευτική σύνταξη «έσπειρε» την εύκολη λύση στο πρόβλημα της αγροτιάς.

Φυσικά ο αγκιτάτορας δεν φρόντισε να πληροφορήσει τους μικρονοικοκυραίους του κάμπου πως οι Αλβανοί και οι Αφγανοί που απασχολούν στα χωράφια αντί πινακίου εισαγόμενης φακής, κατάντησαν ξένοι μακριά από τον τόπο και τη γη τους χάρη σε κάποιο μοντέλο κεντρικού σχεδιασμού.

Για τους γείτονες Αλβανούς είναι περισσότερο ενδεικτικό το πάθημα καθώς βρίσκονται σε παραπλήσιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος με εμάς και απλά η βασική διαφορά μεταξύ των οικονομιών των δυο χωρών τα τελευταία 50 χρόνια ήταν ο βαθμός υπαγωγής της οικονομικής δραστηριότητας σε κάποιο μοντέλο κεντρικού σχεδιασμού.

Ηπιότερο αυτό του Παπάγου και του Καραμανλή που εφαρμόστηκε εδώ και σκληρότερο του Εμβέρ Χότζα που ήθελε την γείτονα απόλυτα αυτάρκη και απομονωμένη όπως περίπου το επιδιώκει το σύμπλεγμα των Αλέκων της εγχώριας παλαβής αριστεράς.

Μαύρος Χρυσός

Συμφωνώ απόλυτα με το αίτημα των αγροτών για τη μείωση της φορολογίας στο πετρέλαιο. Με αυτό το κόστος καυσίμων, χρυσάφι να σπείρουν και να θερίσουν δεν πρόκειται να παράξουν τίποτα εμπορεύσιμο καθώς στις αγορές οι τιμές θα είναι χαμηλότερες από το κόστος παραγωγής τους.

Οι περισσότεροι φόροι στα καύσιμα όμως πρέπει να καταργηθούν για όλους, όχι μόνο για τους αγρότες. Το ίδιο πρέπει να γίνει και στην ηλεκτρική ενέργεια. Για να μην κοροϊδεύουμε τον κόσμο όμως πρέπει να υπολογίσουμε και ποιες δαπάνες του δημοσίου θα κοπούν για να εξοικονομηθούν οι πόροι. Με απλά λόγια πόσοι υπεράριθμοι θα πρέπει να απολυθούν για να σταματήσουν να πληρώνονται από τους φόρους που «σκοτώνουν» την ανταγωνιστικότητα στον αγροτικό τομέα και τη βιομηχανία, εξωθώντας χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία.

Σε απλά οικονομικά η εκμηδένιση του φόρου καυσίμων στη γεωργία και τη βιομηχανία με την αντίστοιχη μείωση των δαπανών μεταφράζεται με την μεταφορά θέσεων εργασίας από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Συνιστά το πρώτο βήμα εξόδου από τη χρεοκοπία.

Δομικό το αγροτικό πρόβλημα

Και οι φόροι στα καύσιμα να εκμηδενιστούν όμως οι Έλληνες αγρότες θα έχουν πρόβλημα. Όποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα έστω και από απόσταση γνωρίζει π.χ. πως ένα μπουκάλι χιλιάνικο ή αργεντίνικο κρασί φτάνει στον Πειραιά σε τιμή περίπου στο ένα τρίτο του κόστους παραγωγής ενός ελληνικού αντίστοιχης ποιότητας προϊόντος.

Ανάλογη όμως είναι η εικόνα στα περισσότερα γεωργικά προϊόντα.

Η λύση "δασμοί" και "προστατευτισμός" όπως έχει δείξει το παράδειγμα της Αλβανίας του Χότζα είναι η λάθος απάντηση.

Ο μόνος τρόπος να μην παράγουν οι Έλληνες αγρότες προϊόντα που δεν θα αγοράζουν ούτε οι ίδιοι, αν βρίσκουν στο σουπερ μάρκετ εισαγόμενα φθηνότερα, είναι να παρακολουθούν τις τιμές των γεωργικών προϊόντων στο σουπερ μάρκετ.

Να παρατηρούν σε ποιες κατηγορίες μπορούν να εξειδικεύσουν την δική τους παραγωγή έτσι ώστε να παράγουν με κόστος που θα τους καθιστά ανταγωνιστικούς.

Όταν κάποιος λέει στους αγρότες πως πρέπει με βάση τις τιμές στα σούπερ μάρκετ της Ελλάδας αλλά και της Γερμανίας να σχεδιάζουν τι θα παράξουν, τον κοιτούν με πανικό και ερωτηματικά;

Μπορεί κάθε αγρότης με 5 ή 25 στρέμματα να τρέχει στην Αθήνα ή το Μόναχο και να παρακολουθεί τις διακυμάνσεις των τιμών για να προσαρμόσει ανάλογα την λιλιπούτεια παραγωγή του; Όχι βέβαια. Αλλά ακόμη και αν το κάνει οι οικονομίες κλίμακας είναι εναντίον του και το κόστος παραγωγής θα παραμένει υψηλό.

Αυτό που μπορεί να κάνει ο αγρότης των 5 ή 25 ή 50 στρεμμάτων είναι να βρει άλλους 100 συναδέλφους και αντί να κλείσουν την Εθνική Οδό να ιδρύσουν μια ανώνυμη εταιρεία, όπου στον κάθε μέτοχο θα αναλογεί αριθμός μετοχών ανάλογος με τα στρέμματα που έχει συνεισφέρει.

Αντί να βάλουν επικεφαλής στην εταιρεία κάποιο αγροτοσυνδικαλιστή που έχει «άκρες» για επιδοτήσεις, να βάλουν για διευθυντή κάποιον έμπειρο πωλητή και για υποδιευθυντή κάποιον έμπειρο στην οργάνωση και διοίκηση της παραγωγής. Να προσλάβουν και μερικούς γεωπόνους και να ακούν τις οδηγίες που θα τους δίνουν.

Αυτοί θα τρέχουν στο Μόναχο και την Ουψάλα να παρακολουθούν τις τιμές και να προσαρμόζουν τις καλλιέργειες ανάλογα. Δέκα τρακτέρ για 5.000 στρέμματα αντί 500 μειώνουν το κόστος ανάλογα.

Αν δεν συμβεί αυτό, τους Έλληνες αγρότες τους περιμένει οι τύχη των Αλβανών, των Βουλγάρων και των Ρουμάνων που απασχολούν στα χωράφια τους. Επειδή η ελληνική σοβιετία καταρρέει τελευταία θα είναι η σειρά τους να πάνε για φτηνά μεροκάματα στην ημεδαπή και την αλλοδαπή.

Για τις μικρές αγροτικές ιδιοκτησίες η αγροτική παραγωγή είναι αδιέξοδο. Είτε θα συνασπιστούν σε μεγάλες ανώνυμες εταιρείες ή θα πρέπει να αναζητήσουν αγοραστές και να ασχοληθούν με κάτι άλλο ή να καλλιεργούν τα κτήματα σαν εργάτες γης.

Όσοι τους υπόσχονται πως μπορούν να τους εξασφαλίσουν την επιβίωση με επιδοτήσεις, κρατικό σχεδιασμό ή προστατευτισμό από τις φθηνές εισαγωγές τους κοροϊδεύουν. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να πουλήσουν ή να αποχωρήσουν από τα κτήματα με χειρότερους όρους.

Γίνεται να υπάρξουν χειρότερες συνθήκες από τις σημερινές. Είναι βέβαιο, ας ρωτήσουν τους ανθρώπους του ανατολικού μπλοκ υπό ποιες συνθήκες εγκατέλειψαν τα σπίτια και τις χώρες τους.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση