Η «κινεζοποίηση» έχει εισβάλει βίαια στην αγορά εργασίας

Της Ζέζας Ζήκου

Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής, τόσο οι προηγούμενες που «κλείδωσαν» από την έναρξη της μνημονιακής πολιτικής όσο και οι νέες ρυθμίσεις που αναμένονται το 2014, όπως δήλωσε ο Ολι Ρεν, για τις εργασιακές σχέσεις, θα πλήξουν τα μεσαία στρώματα αφού ήδη τα «ισόγεια» και τα «υπόγεια» του κοινωνικού ιστού της χώρας έχουν εξοντωθεί.

Κι αυτό επειδή επιβάλλεται ένα μοντέλο που ήδη «κινεζοποιεί» βίαια τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας, αφού θεσμοποιεί τη μετάλλαξη της αγοράς εργασίας και με τις νέες ρυθμίσεις το 2014. Ενα μοντέλο που προωθείται στους περισσότερους λαούς της Ευρώπης για να κυριαρχήσει τόσο στην ενδοευρωπαϊκή πραγματικότητα όσο και στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, στερώντας όμως πλήρως τα εργαλεία που έχουν όλες οι μεγάλες ελεύθερες οικονομίες, όπως το τύπωμα χρήματος στις ΗΠΑ και τη Βρετανία ή ακόμα και τον εσωτερικό δανεισμό στην Ιαπωνία.

Ομως η Ευρώπη είναι χώρος πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας και ως τέτοια έφτασε όπου έφτασε ώς τώρα. Δεν είναι ούτε Κίνα, ούτε Ινδία, ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο, όσο κι αν εκβιάζεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρκεί, βέβαια, και οι πτωχευμένοι λαοί να αντιδράσουν. Ευρώπη χωρίς ελευθερία δεν νοείται και ελπίζω ότι δεν θα υπάρξει.

Στη χώρα μας, δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές εργαστηρίου, παράλληλα με το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους εξακολουθούν να αποδύονται με φανατισμό σε μια εκστρατεία εναντίον της εργασίας: Οι εργαζόμενοι κάθε είδους -κυρίως όμως του ιδιωτικού τομέα- έριξαν δήθεν το καράβι στην ξέρα. Χωρίς κανένα δισταγμό υποστηρίζουν πως οι εργαζόμενοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία του κράτους - αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τις υπαρκτές στρεβλώσεις στις ΔΕΚΟ και αλλού, που, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία, εξακολουθούν να πρωτοστατούν σε έναν πόλεμο ανάμεσα στην εργασία και τις επιχειρήσεις, σε βάρος γενικότερα της κοινωνίας. Οι θιασώτες και προπαγανδιστές της χοντροκομμένης και μεροληπτικής αυτής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης που μας χρεοκόπησε.

Εξαθλιωμένη, βουτηγμένη στα χρέη, χωρίς καμία πιστοληπτική ικανότητα, η χώρα εκδικείται τους εργαζομένους. Η απάντηση του κοινοτικού επιτρόπου Ολι Ρεν στον Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή, ότι «οι τρέχουσες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τις μισθολογικές διαπραγματεύσεις είναι το αποτέλεσμα των ειδικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει τώρα η Ελλάδα και της ανάγκης για καλύτερη εναρμόνιση των μισθών με την οικονομική δραστηριότητα», αναδίδει έναν αφόρητα ρεαλιστικό κυνισμό. Δηλαδή, ο σύγχρονος «εργασιακός μεσαίωνας» αποκαλείται μεταρρύθμιση. Ο κατώτατος μισθός έχει διολισθήσει στα 586 ευρώ μεικτά, ενώ π.χ. στη Γαλλία βρίσκεται στα 1.400 ευρώ και στην Ολλανδία λίγο υψηλότερα.

Προφανώς η κρίση χρέους είναι δυσεπίλυτη και η ανισορροπία μεταξύ των ισχυρότερων και των πιο αδύναμων οικονομιών της Ευρωζώνης είναι «πολιτικά μη διατηρήσιμη» και παραμένει ένα «άλυτο πρόβλημα». Υπάρχει μεν η πολιτική δέσμευση για την παραμονή των υπερχρεωμένων χωρών στο ευρώ, αλλά αποτελεί μεγάλη δοκιμασία για τις χώρες με χρέη.

Είναι προφανές πως οι ιθύνουσες ομάδες στη χώρα μας δεν δέχονται αλλαγές που θίγουν την εξουσία τους και τα συμφέροντά τους, η ιστορία των «εθνικών δανείων» και της ξένης βοήθειας είναι ακριβώς ιστορία κατασπατάλησης προς όφελος αυτών των κυρίαρχων ομάδων -για να διαιωνίζεται ο τρόπος που κυβερνούν και πλουτίζουν- γιατί άλλον δεν ξέρουν. Από την εποχή της UΝRΑ ώς τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ, για να μείνουμε στα πρόσφατα παραδείγματα, αυτό συμβαίνει.

Και η ρακένδυτη ΕΛΛΑΣ των 3.900.000 νεόπτωχων, όπως υπολογίζεται, θα έχει διαλυθεί. Ντροπή. Μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που θα πρέπει να νιώθουν όλοι όσοι κρατούν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους και διαβάζουν τα συγκλονιστικά στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ συνυπολογίζοντας και τις φορολογικές ρυθμίσεις. Προβλέπεται ότι μέχρι το 2013 οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα έχουν απολέσει το 50% του εισοδήματός τους, ενώ στο τέλος του έτους 3.900.000 άνθρωποι θα ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Η σφαγή σε μισθούς και συντάξεις, οι φόροι, τα χαράτσια, οι απολύσεις, τα χιλιάδες λουκέτα, με την ανεργία στο 32% στο τέλος του έτους, οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό ήτοι στα όρια της πλήρους εξαθλίωσης. Η κατάσταση είναι εφιαλτική και, δυστυχώς, εξακολουθούν να κρύβονται κάτω από το χαλί των καθώς πρέπει... αναλυτών, σχεδόν τα πάντα. Θυμίζει κάτι φαρσοκωμωδίες που ξεκινούν με ένα μικρό ψέμα, το οποίο φέρνει ένα μεγαλύτερο και πάει λέγοντας...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση