Ισπανία: σκάνδαλα διαφθοράς

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Όπως συμβαίνει σε αρκετές χώρες, έτσι και στην Ισπανία τα πολιτικά κόμματα απαιτούν από τους πολίτες φορολογική συνείδηση, όταν τα ίδια χαρακτηρίζονται από μία διαφθορά άνευ προηγουμένου.

Ειδικότερα, εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν το 26%, καθώς επίσης με καθημερινές αυτοκτονίες πολιτών λόγω αδυναμίας πληρωμής των χρεών, κατασχέσεων των σπιτιών τους κλπ., η Ισπανία σείεται από νέες αποκαλύψεις πολιτικής διαφθοράς – οι οποίες έχουν κυρίως σχέση με το κυβερνών κόμμα.

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ της χώρας, πρόκειται για το μεγαλύτερο «σύστημα διαφθοράς», το οποίο ανακαλύφθηκε ποτέ – με κέντρο βάρους τις «δωρεές» στο συντηρητικό κόμμα (ΡΡ). Στα πλαίσια αυτά, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας σιωπά – έχοντας προφανώς καταλάβει ότι, τα ψέματα του παρελθόντος είναι αδύνατον πια να πείσουν τους Ισπανούς.

Περαιτέρω, όπως αποκαλύπτει η El Pais, ο πρώην υπουργός οικονομικών της Ισπανίας (L.Barcenas), ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια διέθετε λογαριασμούς με μαύρα χρήματα στην Ελβετία (περί τα 22 εκ. €), αναγκαζόμενος να παραιτηθεί, συνεχίζει να επισκέπτεται τα κεντρικά γραφεία του κόμματος του, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Το γεγονός αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα, αφού το κυβερνών κόμμα προσπάθησε να κρύψει τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς που αποκαλύφτηκαν κάτω από το χαλί – κατ’ αναλογία με άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, όπου αντί να κατηγορούνται όλοι όσοι την οδήγησαν σκόπιμα και δόλια στα νύχια του ΔΝΤ, ελέγχεται ένας, απλά και μόνο για παραποίηση κάποιων φορολογικών στοιχείων!

Την ίδια στιγμή όλοι αναφέρονται σε «πολιτικές ευθύνες», για τις οποίες δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία ποινή και καμία τιμωρία – ενώ οι ευθύνες των απλών πολιτών, οι πραγματικές ευθύνες δηλαδή, είναι είτε ποινικές, είτε αστικές (όσον αφορά τους πολιτικούς, απαιτήσεις επιστροφής όχι μόνο των χρημάτων που «υπεξαιρέθηκαν», αλλά και αυτών από τις οικονομικές ζημίες που προκλήθηκαν στο δημόσιο).

Στα πλαίσια αυτά το να κατηγορεί κανείς απλά τη βία, χωρίς να κάνει παράλληλα τίποτα για την αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου, είναι εντελώς ανόητο – αφού οι πολίτες οδηγούνται εκ των πραγμάτων, από τις ίδιες τις κυβερνήσεις και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δηλαδή σε τέτοιου είδους εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες είναι δυστυχώς ότι χειρότερο για μία κοινωνία.

Συνεχίζοντας στη Ισπανία, μέσω των παράνομων λογαριασμών στην Ελβετία χρηματίζονταν για πάρα πολλά χρόνια οι εκπρόσωποι του συντηρητικού κόμματος – οι βουλευτές δηλαδή, αλλά και το ίδιο το κόμμα. Όπως απέδειξαν οι έρευνες, τα χρήματα «μοιράζονταν» στους διεφθαρμένους πολιτικούς μέσα σε «φακελάκια» και μαύρες τσάντες – γεγονός που θυμίζει το σκάνδαλο διαφθοράς στη Γερμανία (παράνομες δωρεές στο τότε κυβερνών κόμμα), για το οποίο κατηγορήθηκε ο καγκελάριος της ένωσης (H.Kohl).

Όποιος νομίζει τώρα ότι η αντιπολίτευση είναι πιο καθαρή, κάνει μεγάλο λάθος – αφού τα τελευταία χρόνια έχουν αποκαλυφθεί μεγάλα σκάνδαλα χρηματισμού, σε τοπικό επίπεδο κυρίως, σε σχέση με το σοσιαλιστικό κόμμα. Ακριβώς για το λόγο αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους των μελών του κόμματος της αντιπολίτευσης, για μία λεπτομερέστερη έρευνα και καταδίκη των διεφθαρμένων συναδέλφων τους (κατά το ρητό, «κόκορας, κοκοριού μάτι δεν βγάζει»).

Άλλωστε όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Ισπανία, τυχόν κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόμματος θα οδηγήσει στην άνοδο τον επόμενο υποψήφιο – τη δήθεν αριστερά η οποία, όταν «μυρίσει» εξουσία, αλλάζει αμέσως την ιδεολογία της, «αμβλύνει» τα άκρα της, ενώ συμμαχεί ακόμη και με το διάβολο, εάν κριθεί απαραίτητο (κατά την οικονομική θεωρεία βέβαια, «Αριστερά» σημαίνει κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, κομμουνιστική – όλες οι υπόλοιπες «εκφάνσεις» της είναι παραλλαγές της ελεύθερης, καπιταλιστικής οικονομίας).

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς και η κάθαρση οφείλει να ξεκινάει από τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα – πριν ακόμη απαιτηθεί από τους πολίτες μία καθαρή, έντιμη και νόμιμη κοινωνική συμπεριφορά.

Δυστυχώς όμως, στα έδρανα της ανώτατης ιεραρχίας κάθονται συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι «αγορεύουν» για την εντιμότητα και λειτουργούν ανέντιμα – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται όλοι οι υπόλοιποι γιατί θα πρέπει οι ίδιοι να σέβονται τους νόμους, όταν οι νόμοι δεν ισχύουν για τα μέλη της κυβέρνησης, καθώς επίσης για τα διακεκριμένα στελέχη όλων των πολιτικών κομμάτων.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση