Η λίστα Λαγκάρντ και το παιχνίδι εξαπάτησης του φιλοθεάμονος κοινού

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από την σκανδαλολογία της λίστας Λαγκάρντ και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν τα μέγιστα στην εν ψυχρώ δολοφονία μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού, σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ’ υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του. Όπως θα χιμήξουν αύριο και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά. Με την χρονική υστέρηση που ήταν αναγκαία για το πολιτικό μαγείρεμα της λίστας Λαγκάρντ, θίχτηκαν από τις παραλήψεις του τέως υπουργού, αλλά και από την πιθανή διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.

Κι έτσι ο χορός καλά κρατεί. Οικονομικοί εισαγγελείς, διαπληκτισμοί κομμάτων, ξεκατίνιασμα δηλώσεων ανάμεσα στους επίδοξους επιβήτορες της εξουσίας της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτική πρόζα απείρου κάλους με καταγγελίες και αιτιάσεις επί προσωπικού, καθώς και προτάσεις για προανακριτικές επιτροπές της βουλής προκειμένου δήθεν να διαλευκανθεί το μέγα σκάνδαλο. Ξέρετε, όπως ακριβώς έγινε και συγκαλύφθηκαν νομότυπα με επιτροπές της Βουλής όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Μέχρι και η κ. Παπαρήγα βγήκε για να δηλώσει «όχι» στην παραγραφή των σκανδάλων και της πολιτικής διαφθοράς.

Υπάρχουν δηλαδή όλα τα στοιχεία μιας τυπικής πολιτικής σαπουνόπερας που έχει στηθεί με βασικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό του λαού για να μην δει την παγίδα που του έχουν στήσει. Σαν κι αυτή που στήθηκε με τα μέσα μαζικής εξαπάτησης την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και στην οποία έπαιξαν τον ρόλο τους άπασες οι ηγεσίες της επίσημης πολιτικής σκηνής εκείνης της εποχής. Τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής σαπουνόπερας τα βιώνουμε σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Τα μοιραία αποτελέσματα της τωρινής δεν θα αργήσουμε καθόλου να τα βιώσουμε σαν λαός και σαν χώρα.

Με τα ήθη ρωμαϊκής αρένας

Αν ήμασταν στην αρχαία Ρώμη σίγουρα θα ζούσαμε στην εποχή του αυτοκράτορα Καλιγούλα, ο οποίος εκτός από το γεγονός ότι είχε διορίσει το άλογό του ως γερουσιαστή στην σύγκλητο, όπως περίπου κάνουν και σήμερα όσοι εξουσιάζουν την πολιτική, την οικονομία και την ενημέρωση – έστω κι αν τις περισσότερες φορές προτιμούν να διορίζουν γαϊδάρους – έριχνε συχνά βορά στα θηρία της αρένας φρέσκο κρέας για να εκτονώνεται ο προλεταριακός όχλος. Κατά προτίμηση από τα πιο πιστά εκτελεστικά όργανα της εξουσίας του, μιας και φοβόταν παθολογικά ότι κάποιος εκ των οικείων του θα τον δολοφονήσει. Την μυρωδιά της αρένας του Καλιγούλα αναδύει και η σκανδαλολογία με την λίστα Λαγκάρντ στις σύγχρονες αρένες της επίσημης πολιτικής και των κατευθυνόμενων μίντια. Με όλους τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος να διαπληκτίζονται και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα ευνοηθεί περισσότερο. Με το φιλοθεάμων κοινό να εξωθείται ανοιχτά ώστε να μετατραπεί κυριολεκτικά σε όχλο.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι τόσο ηλίθιος ώστε να διαπράξει τέτοια παιδαριώδη σφάλματα. Να χάσει από μόνος του την λίστα προκειμένου να ευνοήσει συγγενείς του. Όποιος το πιστεύει αυτό, τότε βλέπει πολύ τηλεόραση σε βαθμό αποβλάκωσης. Ο Παπακωνσταντίνου είναι πολλά πράγματα: αδίστακτος, ασυνείδητος, προδότης, εγκληματίας, όπως κάθε επαγγελματίας οικονομικός δολοφόνος που αναλαμβάνει να εξοντώσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο λαό και να παραδώσει μια χώρα στην πυρά. Όμως ηλίθιος δεν είναι. Ειδικά όταν πρόκειται για κάποιον που εν ψυχρώ έχει προωθήσει δανειακές συμβάσεις και κυβερνητικές πράξεις σαν αυτές που παράνομα υπέγραψε, διαπράττοντας καραμπινάτη εσχάτη προδοσία. Όποιος αναλαμβάνει τέτοιες αποστολές ξέρει να φυλάγεται. Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά επαγγελματίας σ’ αυτό που κάνει ώστε όταν παίρνει τέτοια ρίσκα σε επίπεδο εσχάτης προδοσίας, σίγουρα ξέρει πώς να κρύβει τα ίχνη του και πώς να μην πέφτει σε παγίδες τόσο άτσαλα στημένες. Όπως άλλωστε όλοι οι επαγγελματίες hit men στον κόσμο της οικονομικής και πολιτικής μαφίας που κυβερνά τον πλανήτη σήμερα.

Βλέπετε, υπάρχουν τόσοι τρόποι για να κρύψει κανείς χρήματα σήμερα, ειδικά αν διαθέτει εξουσία και προσβάσεις σε μια οικονομία όπου τα κεφάλαια κινούνται ανεξέλεγκτα, ώστε και μόνο η υπόθεση ότι όλα αυτά έγιναν για τις ξαδέρφες, τον γαμπρό και τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου μοιάζει τελείως ανόητη και γελοία. Χάθηκαν οι υπεράκτιες εταιρείες; Χάθηκαν οι υπεράκτιοι λογαριασμοί με διαχειριστές εταιρείες χαρτοφυλακίου; Χάθηκαν οι τοποθετήσεις σε Hedge Fund (επενδυτικά κεφάλαια υψηλής μόχλευσης) που έχουν το δικαίωμα να μην κοινοποιούν τις πηγές των κεφαλαίων που διαχειρίζονται, όσο μαύρες κι αν είναι; Χάθηκαν οι αγορές ομολόγων και εντόκων γραμματίων, παραγώγων, ή νομισμάτων της αγοράς συναλλάγματος στο εξωτερικό μέσω private ή shadow banking που σε παγκόσμιο επίπεδο διαχειρίζεται πάνω από 67 τρις δολάρια – όσο περίπου είναι το παγκόσμιο ΑΕΠ – ιδιωτικά κεφάλαια χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε καμιά κρατική, ή υπερκρατική αρχή; Για να εντοπίσει κανείς το μαύρο χρήμα που διακινείται μέσα από αυτό το δίκτυο, αλλά και επίσημα μέσα από το επίσημο διεθνές τραπεζικό σύστημα, χρειάζεται να έχει το κράτος στα χέρια του, να ελέγχει την κεντρική τράπεζα, να έχει υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία τουλάχιστον τις μεγάλες τράπεζες και να καταργήσει κάθε εταιρική μορφή αδιαφανούς κίνησης κεφαλαίου. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για πολιτικό ξέπλυμα. Και μάλιστα εντός συγκεκριμένων αυστηρών πλαισίων ώστε να μην πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες αποκαλύψεις, μιας και ο Παπακωνσταντίνου φρόντισε να στείλει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να γίνει Ιφιγένεια κανενός! Απλά θα του κολλήσουν την ρετσινιά της απιστίας χωρίς σοβαρές δικαστικές, ή άλλες επιπτώσεις για κανέναν, ούτε καν για τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου. Θα πετάξουν κι άλλο φρέσκο κρέας στην αρένα για το φιλοθεάμων κοινό κι αυτό θα είναι όλο κι όλο προκειμένου να ικανοποιηθούν άπαντες. Έτσι θα εκτονωθεί το «περί δικαίου αίσθημα» των διορισμένων γαϊδάρων της ελεγχόμενης ενημέρωσης, οι δωσίλογοι της συγκυβέρνησης θα εξαγνιστούν πετώντας στον όχλο πρώην συνεργάτες τους, ή απλά λίστες με ονόματα, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι θα εμφανιστούν ότι κόβονται δήθεν για την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς. Κι όλοι θα είναι μες στην καλή χαρά.

Η λίστα είναι προϊόν εκβιασμού και πιέσεων.

Η αλήθεια όμως είναι αλλού. Ας δούμε τα δεδομένα. Τουλάχιστον αυτά που ξέρουμε. Η λίστα Λαγκάρντ παραδόθηκε στον κ. Παπακωνσταντίνου για πρώτη φορά στα τέλη του 2010. Τότε η Λαγκάρντ ήταν υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί και ο Παπακωνσταντίνου ο μοιραίος υπουργός οικονομικών του πρώτου μνημονίου και της πρώτης σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης, η οποία ποτέ δεν πέρασε από την Βουλή. Τι περιείχε η συγκεκριμένη λίστα; Ονόματα, καθώς λέγεται, που είχαν καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες από την Ελλάδα. Η λίστα αυτή καθαυτή είναι προϊόν μυστικών υπηρεσιών. Ανάλογες λίστες κυκλοφόρησαν και αξιοποιήθηκαν, πάλι καθώς λέγεται, από τις κυβερνήσεις στην Γαλλία και στην Γερμανία. Υποτίθεται ότι συγκεκριμένες λίστες είχαν σαν στόχο το χτύπημα της φοροδιαφυγής.

Απ’ όλα αυτά προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: γιατί αποδεχόμαστε ως αυθεντικό ένα πειστήριο το οποίο προέρχεται από ξένο κράτος και μάλιστα είναι προϊόν μυστικών υπηρεσιών; Πώς ξέρουμε ότι η λίστα αυτή είναι αυθεντική; Είτε στην πρώτη, είτε στην δεύτερη εκδοχή της; Γιατί να μην υποθέσουμε κάτι άλλο, το οποίο – δεδομένων των συνθηκών – φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια; Αν η λίστα αυτή δόθηκε όχι για να εντοπιστούν φοροφυγάδες, αλλά για να εκβιαστούν συγκεκριμένα πρόσωπα, είτε να ξεκαθαριστούν λογαριασμοί στην αρένα της πολιτικής και της οικονομίας προκειμένου να προχωρήσει η χώρα ταχύτερα στο καθεστώς κατοχής και εκποίησης; Γιατί αυτά τα ονόματα της λίστας και όχι κάποια άλλα; Ποιος αποφάσισε να δοθούν αυτά τα ονόματα κι όχι κάποια άλλα;

Τι θέλω να πω μ’ αυτό. Η Κριστίν Λαγκάρντ δεν είναι καθόλου τυχαία. Σ’ ολόκληρη σχεδόν την πορεία της η κυρία αυτή υπήρξε γνωστή δικηγόρος για πολύ σκοτεινά επιχειρηματικά κυκλώματα κυρίως στις ΗΠΑ με προεξέχουσα σχέση με στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι η ίδια πρωτοστάτησε να ενταχθεί η Γαλλία στο ΝΑΤΟ – το οποίο κι έγινε τελικά επί Σαρκοζί – σπάζοντας την μεταπολεμική Γκολική παράδοση που ήθελε την Γαλλία εκτός της συμμαχίας προκειμένου να μην βρεθεί υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Επίσης πρωτοστάτησε στην είσοδο του ΝΑΤΟ, δηλαδή του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εξ ΗΠΑ, ακόμη και στα στρατιωτικά κυκλώματα του Γαλλικού κράτους. Ενώ δημοσιεύματα την φέρουν να πιέζει ακόμη και την Ελλάδα για άχρηστες αγορές αρμάτων (400 Άμπραμς), θωρακισμένων (1000 Μπράντλεϊ) και άλλου πολεμικού υλικού εξ ΗΠΑ. Με λίγα λόγια η κ. Λαγκάρντ ήταν ένα πολύ καλό πιόνι της επιρροής των ΗΠΑ τόσο στην Γαλλία, όσο και στην ΕΕ. Έγινε υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί για να έχουν οι ΗΠΑ, εκτός όλων των άλλων, ένα ισχυρό πάτημα και στις εξελίξεις της ευρωένωσης. Γι’ αυτό και όταν οι ΗΠΑ είδαν την επερχόμενη κατάρρευση του Σαρκοζί, δεν θέλησαν να την χάσουν και την μετέθεσαν έγκαιρα στο ΔΝΤ.

Η λίστα Λαγκάρντ λοιπόν ήταν μια από τις πολλές λίστες που κυκλοφόρησαν το 2010 και δεν αφορούσαν μόνο στην Ελλάδα. Αφορούσαν σχεδόν σε όλες τις επίμαχες χώρες. Μ’ αυτές ξεκαθαρίστηκαν οι λογαριασμοί στην κορυφή της οικονομίας και της πολιτικής προκειμένου να προχωρήσει η κατάλυση των εθνικών κρατών στα πλαίσια της ευρωένωσης, που ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2012 έχει ανακοινωθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο από τον ίδιο τον Μπαρόζο. Στόχος ήταν να διευκολύνουν τα πιόνια της αμερικανικής πολιτικής στην ευρωένωση προκειμένου να συντριβεί η όποια αντίσταση υπήρχε εναντίον στην ταχύτατη προώθηση των κεντρικών μηχανισμών χρεοκοπίας που ήθελαν οι ΗΠΑ να δημιουργηθούν στην ζώνη του ευρώ.

Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο επίορκος πρώην πρωθυπουργός της χώρας κ. Παπανδρέου, αυτό που λέει και ξαναλέει ως επίτευγμα της δικής του διακυβέρνησης είναι η δημιουργία του «ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης» που πριν δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει εκ Ουάσινγκτον. Να στηθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός χρεοκοπιών, που θα εξανάγκαζε ακόμη και τη Γερμανία να εγγυηθεί τις επενδύσεις των κεφαλαιαγορών στο χρέος της ευρωζώνης συλλογικά. Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ εξασφάλιζαν ότι θα πρυτανεύσουν οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις μέσα στην ευρωένωση που έχουν συμφέρον να επιταχυνθεί η δημιουργία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, η οποία προϋποθέτει την ολοκληρωτική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών και την μετατροπή τους σε περιφέρειες της «Ευρώπης». Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου δεδομένη για τις άρχουσες τάξεις, ή ηγετικές κλίκες των κρατών μελών. Ούτε καν στην Γερμανία, όπου από την αρχή του ξεσπάσματος της κρίσης χρέους υπήρχαν ισχυρές φωνές στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της χώρας που απαιτούσαν τουλάχιστον «κράτει μηχανές» σε σχέση με την παραπέρα προώθηση της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Χάρις στο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, όπου έπαιξαν τον ρόλο τους και ανάλογες λίστες στη Γερμανία, επικράτησε τελικά η γραμμή Σόιμπλε και Μέρκελ που θέλουν την ταχύτερη δυνατή ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση. Βέβαια υπό Γερμανική ηγεμονία.

Η λίστα λοιπόν Λαγκάρντ ήταν μια από εκείνες που δόθηκαν στα πιόνια των κεφαλαιαγορών ώστε να εκβιάσουν πρόσωπα και καταστάσεις προκειμένου να περάσει το νέο καθεστώς που ήθελαν. Γι’ αυτό δόθηκε στον Παπακωνσταντίνου και γι’ αυτό κρατήθηκε απ’ αυτόν ώστε να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν. Εν αγνοία του Παπανδρέου, του Βενιζέλου και του Σαμαρά; Ούτε κατά διάνοια. Ανάλογες λίστες διακινούσε και διακινεί ο Σόιμπλε και η Γερμανική πλευρά, ειδικά από τον Χριστοφοράκο. Οι λίστες αυτές είναι όπλα σ’ έναν πόλεμο άγριων εκβιασμών και πιέσεων προκειμένου η Ελλάδα, ως πειραματόζωο, αλλά και η ευρωένωση να προχωρήσουν διαμέσου του μηχανισμού διαχείρισης χρεοκοπιών στην ευρωομοσπονδία. Όποιος έφερνε αντιρρήσεις για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους, αντιμετωπιζόταν με την απειλή ότι θα τον σβήσουν από τον χάρτη βγάζοντας στον αέρα τα άπλυτα και τους σκελετούς που κρύβει. Κι ομολογουμένως από άπλυτα, ή σκελετούς, οι παράγοντες της οικονομίας και της πολιτικής, άλλο τίποτε. Ειδικά στην Ελλάδα.

Έτσι έχουμε το εξής εντυπωσιακό φαινόμενο. Να διοχετεύεται μια λίστα στη δημοσιότητα που κανένας δεν μπορεί να πιστοποιήσει τι και ποια ονόματα περιέχει. Υπάρχει τρόπος να πιστοποιήσει κανείς αν έχει αυτούς που πρέπει; Όχι. Ξέρουμε μόνο αυτά θέλουν να μάθουμε οι δημιουργοί της λίστας. Γιατί την συνέταξαν; Η επίσημη δικαιολογία είναι για να εντοπιστούν παράνομες φορολογικά μεταβιβάσεις καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν ήθελαν στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο γιατί τότε δεν ζητούν από τις τράπεζες τις λίστες με όσους έβγαλαν καταθέσεις και κεφάλαια στο εξωτερικό; Γιατί δεν εξαναγκάζουν τις τράπεζες να δημοσιοποιούν τα συγκεκριμένα στοιχεία; Ιδίως όταν το 2011 έφτασαν να φυγαδεύονται κεφάλαια σε φορολογικούς παραδείσους αξίας μεγαλύτερης των 17 τρις δολ. Αν στ’ αλήθεια ήθελαν να σταματήσουν το φαινόμενο αυτό θα μπορούσαν να κινηθούν διαδικασίες που να μην επιτρέπουν την διακίνηση χρημάτων και κεφαλαίων προς φορολογικούς παραδείσους. Θα μπορούσαν να καταργήσουν τις υπεράκτιες εταιρείες και τις άλλες εταιρικές μορφές ευκολίας που έχουν επινοηθεί μόνο για έναν λόγο: την φορολογική ασυλία. Θα μπορούσαν κάλλιστα να φορολογούν τα κεφάλαια που βγαίνουν στο εξωτερικό με την μορφή αμοιβών, μερισμάτων, κερδών και τόκων που σε ετήσια βάση υπερβαίνουν τα 12 δις ευρώ για την Ελλάδα, όπως και με την μορφή τοποθετήσεων σε ομόλογα, έντοκα γραμμάτια, παράγωγα και ρέπος στο εξωτερικό, τα οποία υπερβαίνουν τα 30 δις ευρώ ετήσια για την Ελλάδα. Αντί γι’ αυτό κυκλοφορούν λίστες που στήνονται από μαγειρεία στο παρασκήνιο για να εξυπηρετήσουν αλλότριους σκοπούς.

Αν θέλαμε να είμαστε σοβαροί θα λέγαμε πώς η μόνη χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει η λίστα Λαγκάρντ για την Ελλάδα είναι σαν απόδειξη των εκβιασμών και των πιέσεων που ασκήθηκαν σε βάρος της χώρας προκειμένου να αποδεχθεί το καθεστώς των μνημονίων και της εκποίησής της. Αν είχαμε σοβαρή δικαιοσύνη και εισαγγελικές αρχές θα διεξαγόταν έρευνα με κύριο αντικείμενο αυτό, δηλαδή τον εκβιασμό πολιτικών προσώπων από ξένες δυνάμεις προκειμένου να αποδεχτούν δεσμεύσεις εναντίον της χώρας. Για τον σκοπό αυτό θα έπρεπε να αιτηθούν πρακτικά συνεδριάσεων και συναντήσεων με την κ. Λαγκάρντ, αλλά και με άλλους. Να ανακρίνουν διπλωματικό και πολιτικό προσωπικό, κοκ. Ο λόγος είναι απλός. Αν αποδειχθεί ότι έλληνες πολιτικοί εκβιάστηκαν να αποδεχθούν δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, μυστικές συμφωνίες, κ.ά., τότε όλες οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα ως απόρροιά τους θεωρούνται άκυρες (βλ. Συνθήκη της Βιέννης, 1966).

Τι κρύβει η όλη επιχείρηση «κάθαρσης»;

Όμως με τον τρόπο που διακινείται η λίστα Λαγκάρντ από δικαιοσύνη, κυβέρνηση και πολιτικές δυνάμεις έχει σαν στόχο να «καεί» ως πειστήριο εκβιασμού και πιέσεων. Οι εμπνευστές και οι διακινητές της επιδιώκουν άλλα πράγματα:

Πρώτο: Να κρατήσουν την κοινωνία και την πολιτική αιχμάλωτη των λιστών που κατασκευάζονται στο σκοτάδι από μηχανισμούς εντός και εκτός Ελλάδα με ποικίλους σκοπούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την λίστα Λαγκάρντ εμφανίστηκε άλλη λίστα με 50 χιλιάδες και ονόματα που τοποθέτησαν καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Πώς συγκροτήθηκε αυτή η λίστα, κανείς δεν γνωρίζει, ούτε μπορεί να ελέγξει. Η μοναδική της χρησιμότητα είναι να εθιστεί το κοινό στην ανάγκη δήμευσης των ιδιωτικών καταθέσεων, όσων δεν θα μπορούν να δικαιολογήσουν το ύψος τους με βάση τα εισοδήματά τους. Ξεκινούν στοχοποιώντας, επιλεκτικά, όσους έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό για να προχωρήσουν κατόπιν σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να διαθέτουν καταθέσεις. Πολύ σύντομα θα κληθούν να αποδείξουν το «πόθεν έσχες» και όταν δεν θα μπορούν, το κράτος θα προχωρεί σε δήμευση με την μορφή φορολογίας. Αν προσέξετε καλά μιλούν μόνο για καταθέσεις και όχι για κεφάλαια. Η εξαγωγή κεφαλαίων και επομένως όσων βρίσκονται πίσω της – κυρίως μεγαλοκαρχαρίες της χρηματαγοράς και των επιχειρήσεων – είναι στο απυρόβλητο. Όσοι προβαίνουν σε εξαγωγή κεφαλαίου μπορούν να το κάνουν ελεύθερα και χωρίς να επιβαρύνονται με φόρους.

Δεύτερο: Να στηθεί μια ακόμη στημένη επίδειξη αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος με προανακριτικές επιτροπές της Βουλής. Η μόνη χρησιμότητα των επιτροπών αυτού του είδους της Βουλής είναι να βγάζουν λάδι ακόμη και τον πιο εγκληματία πολιτικό. Οι προτάσεις προανακριτικής έχουν σαν μόνο στόχο, είτε περιλάβουν μαζί με τον Παπακωνσταντίνου, τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και Παπανδρέου, είτε όχι, να υπάρξει δεδικασμένο παραγραφής και αθώωσης για όλους εκείνους που συμμετείχαν στην επιχείρηση ξεπουλήματος της χώρας. Κι ενώ θα η όποια επιτροπή της Βουλής θα δίνει συγχωροχάρτι στους πολιτικούς, οι υπόλοιποι θα έχουν την ευκαιρία να ξιφουλκούν και να αλληλοκατηγορούνται χωρίς αντικείμενο. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται αφενός η διατήρηση του θέματος στα πρωτοσέλιδα της δοτής ενημέρωσης, όπου θα δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους πολιτευτές όλων των αποχρώσεων να κάνουν επίδειξη κοινοβουλευτικής πρόζας με δεκάρικους για την αναγκαία πάταξη της πολιτικής διαφθοράς και άλλα παρόμοια που δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Κι ενώ με τις πράξεις τους εξασφαλίζουν την δεδικασμένη ασυλία των ενόχων, θα μπορεί άνετα η αντιπολίτευση να δείχνει ως υπεύθυνη την συμπολίτευση για κάτι που θα έχει τελεστεί.

Τρίτο: Πρέπει πάση θυσία όχι μόνο να εκτονωθεί με ασφάλεια για το πολιτικό σύστημα η δίκαιη κοινωνική οργή εναντίον των πολιτικών, αλλά και να αποσοβηθεί κάθε πιθανότητα να αντιμετωπίσουν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές όλων των παρατάξεων την κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας που τους έχει απαγγείλει ήδη ο ελληνικός λαός. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος τρόμος τους. Μήπως και βρεθούν στην ανάγκη να λογοδοτήσουν για εσχάτη προδοσία. Κι αυτή την πιθανότητα δεν την τρέμουν μόνο όσοι στήριξαν την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας υπέρ ξένων δυνάμεων, που συνιστά καραμπινάτη πράξη εθνικής προδοσίας, αλλά και η αντιπολίτευση γιατί θα πρέπει να εξηγήσει τους λόγους που δεν θέλησε να σταματήσει αυτό το έγκλημα διαλύοντας την Βουλή με κάθε μέσο και τρόπο, ως ορίζει το Σύνταγμα στο ακροτελεύτιο άρθρο του. Είναι τυχαίο που ακόμη και τώρα κανένα κόμμα στην Βουλή δεν θέτει θέμα 120 παράγραφος 3 για κανέναν των κυβερνήσεων που πρόδωσαν και ξεπούλησαν την χώρα; Μιλάνε για σύσταση προανακριτικής στη Βουλή για πλημμελήματα δίνοντας συγχωροχάρτι για την μεγαλύτερη εθνική προδοσία που έχει διαπραχθεί εναντίον του ελληνικού λαού στην ιστορία αυτού του τόπου.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να αναστηθεί, δεν μπορεί να βρεθεί στο δρόμο της δημοκρατίας, αν δεν καθίσουν στο σκαμνί όλοι οι υπαίτιοι, όλοι οι δωσίλογοι και οι συνοδοιπόροι τους. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική λύση του πολιτικού δράματος που βιώνει η χώρα και ο λαός της, αν δεν υπάρξει μια νέα Δίκη όλων των Δωσίλογων από ένα ειδικό ορκωτό δικαστήριο που να εκφράζει την θέληση του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν υποψία κράτους δικαίου σ’ αυτήν την χώρα, δεν μπορεί να αποκατασταθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η εθνική αξιοπρέπεια του λαού αν δεν δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας μέχρι και ο τελευταίος πολιτευτής, ή υπηρεσιακός παράγοντας, ή συνεργός που συνέργησε στην αμαχητί παράδοση της χώρας σε ξένες δυνάμεις με σκοπό την εξόντωση του πληθυσμού της και την μαζική της εκποίηση. Πολιτική δύναμη που δεν υιοθετεί αυτό το αίτημα, δεν μπορεί να θεωρείται δύναμη πατριωτική, δημοκρατική και φυσικά προοδευτική.

Πηγή: Δημήτρης Καζάκης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση