Evans-Pritchard: "Ας σταματήσει επιτέλους κάποιος τους σαδο-μονεταριστές εκτός και εντός Ελλάδας"

"Η ανεργία στους νέους στην Ελλάδα χτυπάει 58%. Ακούει και βλέπει κανείς";

Του Ambrose Evans-Pritchard
Τhe Telegraph
2 Δεκεμβρίου 2012
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους 

Ο γενικός δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα σκαρφάλωσε στο 27% και η ανεργία στους νέους στο ιστορικό 58%. Σύμφωνα με την επίσημη πρόβλεψη, η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί κατά άλλο ένα 4,5 % το 2013. Επομένως, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι πολλοί ακόμη Έλληνες πολίτες θα χάσουν τη δουλειά τους. Και θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο μέσα στα επόμενα χρόνια. 

Αυτές είναι οι συνέπειες του να εγκλωβίζεις μια χώρα σε λάθος νόμισμα και μετά να μπλοκάρεις τις εξόδους κινδύνου – ή, όπως είπε ο Βρετανός ΥΠΕΞ, William Hague, μιλώντας για τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, «να βρεθείς παγιδευμένος μέσα σε ένα φλεγόμενο κτίριο που δεν έχει ούτε πόρτες ούτε παράθυρα». 

Ακόμη και αν οι Έλληνες συμμορφωθούν με όλες τις απαιτήσεις της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο απίστευτο 179% του ΑΕΠ το επόμενο έτος. Ίσως να βρεθεί κάποιος τρόπος να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μέσω ενός «κουρέματος» 50 μονάδων από τόκους στα δάνεια «διάσωσης». Ίσως και να αποφασίσει η ΕΚΤ να παραιτηθεί από τα "κέρδη" της των 40 δις. που υπολογίζεται ότι κατέχει σε ελληνικά ομόλογα (αν και για τα μη πραγματοποιηθέντα κέρδη τηρείται μια περίεργη σιωπή). 

Ωστόσο, είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο να πειστεί κανείς σχετικά με τις σημερινές επιλογές και αποφάσεις. Είναι δυνατόν οι περικοπές μισθών και συντάξεων, κλπ, τις οποίες προώθησε το Ελληνικό Κοινοβούλιο πρόσφατα να επιτύχουν κάτι παραπάνω από την «εξαγορά» μιας καθυστέρησης μερικών μηνών; Οι διαδηλώσεις που συνόδευσαν την ψήφιση των μέτρων δείχνουν ότι οι αντοχές των Ελλήνων αγγίζουν πλέον οριακό σημείο και δεν απέχουμε πολύ από το να δούμε φαινόμενα «αντάρτικου πόλεων» στη χώρα αυτή.

Ακόμη και αν η μηχανή της ΟΝΕ κατορθώσει να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στο σύστημα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό αποτελεί επιθυμητό στόχο ή κατάρα για την ταλαίπωρη αυτή χώρα. Και αναρωτιέται κανείς. Δεν έχει καταστεί ακόμη αρκετά σαφές ότι το σύστημα που συντηρεί την συγκεκριμένη πολιτική που ακολουθείται στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ένα σύστημα φαύλο και ανήθικο; 

Θα συμφωνήσω στο σημείο αυτό με τον Hans-Werner Sinn του Ινστιτούτου IFO, ότι η διατήρηση της Ελλάδας μέσα στη ζώνη του ευρώ έχει γίνει πλέον μια πράξη βαρβαρότητας. Είναι σαφές ότι δεν γίνεται προς όφελος των Ελλήνων. Γίνεται για χάρη του «Σχεδίου», από ελεγκτές του «Σχεδίου». Μόνο εάν η Ελλάδα απελευθερωθεί από αυτά τα δεσμά που της έχουν φορέσει, θα μπορέσει να αποκαταστήσει έστω λίγη από την οικονομική της ζωντάνια και την εθνική της αξιοπρέπεια.

Γνωρίζουμε από μελέτες που αφορούν στον τομέα της απασχόλησης ότι η ηλικιακή ομάδα μεταξύ 20-25 ετών είναι κομβικής και ζωτικής σημασίας για τη διαμόρφωση μιας δια βίου σταδιοδρομίας και την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος 10-15 χρόνια αργότερα. Το χειρότερο οικονομικό έγκλημα που μπορεί να διαπράξει κανείς σε μια χώρα είναι να επιτρέψει αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα: να αφήσει το 58% της νεολαίας να περιφέρεται απογοητευμένο και δίχως σκοπό από καφετέρια σε καφετέρια, αν αντέχει ακόμη να πληρώσει για έναν καφέ. 

Και όμως, το μόνο που είδαμε να κάνει ο Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, είναι να εκδίδει υστερικού ύφους προειδοποιήσεις πριν από την ψηφοφορία για το τι θα συμβεί αν το κοινοβούλιο αρνηθεί να υπακούσει στην Τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ, προειδοποιήσεις που μιλούσαν για μια επερχόμενη καταστροφή και την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας. 

Αλλά ελάχιστη αξιοπιστία διαθέτει πλέον ο εν λόγω ηγέτης. Το κόμμα του ήταν εν μέρει υπεύθυνο για την τερατώδη κακοδιαχείριση των οικονομικών της Ελλάδας κατά τα πρώτα χρόνια της ένταξης στην ΟΝΕ. Και στο σημείο που έχει οδηγηθεί η χώρα σήμερα, δεν υπάρχει πλέον λόγος ανησυχίας για μια κατάρρευση της Ελλάδας εκτός ΟΝΕ, ούτε για το κατρακύλισμα της οικονομίας σε τριτοκοσμικά επίπεδα σε περίπτωση που η χώρα επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή.

Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μόνον εάν η ΕΕ αποφάσιζε να επιτρέψει να συμβεί. Αλλά για ποιο λόγο να αποφασίσει η ΕΕ κάτι τέτοιο; Υποτίθεται ότι έχει κάθε λόγο να προσπαθεί να σώσει όσο από το κύρος της μπορεί μετά από το φιάσκο που η ίδια δημιούργησε, και να αποδείξει, έστω και καθυστερημένα, ότι υπάρχει ακόμη ένα ελάχιστο ίχνος αλληλεγγύης μεταξύ των «εταίρων» της ΕΕ. Ή μήπως κάνω λάθος; 

Σε πρακτικό επίπεδο, π.χ., η ΕΚΤ θα μπορούσε να αναλάβει να προασπίσει και να εγγυηθεί μια σταθερή αναλογία δραχμής - ευρώ – μετά από μια υποθετική υποτίμηση της τάξεως του 30% - έως ότου σταθεροποιηθούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Εάν το επιθυμούσε. 

Η ΕΤΕπ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα μπορούσαν να παρέμβουν θετικά, προωθώντας διάφορες επενδύσεις και στηρίζοντας το ελληνικό εμπόριο, ώστε να μετριαστούν οι όποιες επιπτώσεις. Μια ομαλή μετάβαση στο εθνικό νόμισμα μιας χώρας δεν είναι κάτι ασύλληπτο ούτε δίχως ιστορικό προηγούμενο. Είναι ο μόνος τρόπος που θα εξασφάλιζε την αποκατάσταση των βάσεων της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σε περίπτωση «εγκεφαλικού επεισοδίου». Θα μπορούσαν, εάν το επιθυμούσαν. 

Όλοι γνωρίζουμε τον λόγο για τον οποίο δεν γίνονται όλα αυτά. Οι δήθεν «οραματιστές», που αποφασίζουν για τη λειτουργία της νομισματικής ένωσης, δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν μια υπαναχώρηση από την εφαρμογή του «Σχεδίου», με τον ίδιο τρόπο που αρνήθηκαν να παραδεχθούν τις προάλλες, όταν δημοσιοποίησαν την οικονομική έκθεση της Επιτροπής, ότι υποτίμησαν σοβαρά τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας (του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή), γεγονός που αποδεικνύει ότι ο όλος σχεδιασμός της στρατηγικής λιτότητας ήταν εσφαλμένος. 

Είναι προφανές πλέον ότι δεν έχουμε να κάνουμε με λογικούς ανθρώπους. Έχουμε να κάνουμε με ένα τάγμα μισαλλόδοξων, τα μέλη του οποίου καθίστανται ένας συνεχώς αυξανόμενος κίνδυνος για τις κοινωνίες και τις δημοκρατίες της Ευρώπης. 

Οι σύμβουλοι της Μargaret Thatcher χαρακτηρίστηκαν ως «σαδο-μονεταριστές» στις αρχές της δεκαετίας του 1980, και όμως δεν επιδέχεται σύγκριση εκείνο το φαινόμενο με αυτό που βλέπουμε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα σήμερα, με όλες τις πρωτόγνωρα οδυνηρές του επιπτώσεις. Όσο για την παράξενη σιωπή της διεθνούς Αριστεράς στο θέμα αυτό, είναι αντικείμενο προβληματισμού, στην επιεικέστερη περίπτωση. Αργά ή γρήγορα, προοδευτικοί φίλοι μου, θα πρέπει να αποφασίσετε εάν τάσσεστε υπέρ των εργαζομένων ή υπέρ της «ράμπας των τραπεζιτών», όπως έλεγε κάποτε ο Βρετανός σοσιαλιστής Peter Shore όταν αναφερόταν στη νομισματική ένωση. 

Η απόφαση Draghi ανέστειλε πρόσκαιρα την άμεση οικονομική απειλή, αλλά αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Η βασανιστική συσσώρευση των ανησυχητικών οικονομικών δεδομένων συνεχίζεται αμείωτη κάθε μέρα. Η βαθύτερη δομική κρίση συνεχίζει να επιδεινώνεται. Η αίτηση δανείων έχει μειωθεί κατά 50% στην Ιταλία και τη Γαλλία. Η ανεργία στην Ισπανία άγγιξε το 25,8% και οι εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι μπορεί να φτάσει το 30% το 2013. 

Και όμως, δεν υπάρχει πλέον στον ορίζοντα κανένας καταλύτης ή εξωτερικός μεσολαβητής στις αγορές που να μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτή τη μαζική κακοποίηση και αδικία που διαπράττεται. Αν η γερμανική Βουλή δεν αλλάξει την στάση της και δεν αρνηθεί την συνέχιση της χρηματοδότησης αυτών των δόσεων της δήθεν «διάσωσης», τότε θα δούμε την εσωτερική υποτίμηση στις χώρες του Νότου να οδηγεί την ανεργία σε τόσο πρωτόγνωρα επίπεδα, που η βαλβίδα ασφαλείας του πολιτικού συστήματος στις χώρες αυτές δίχως αμφιβολία θα σπάσει. 

Και τότε θα γίνει ό,τι χειρότερο έχει βιώσει ποτέ ο κόσμος. 

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση