Η οικονομική κρίση είναι κρίση πολιτικού καθεστώτος

Γράφει ο Γεώργιος Ε. Σέκερης

Με την προσοχή μας εστιασμένη στην εκταμίευση της επόμενης δόσης του διεθνούς δανείου και στο επισειόμενο από τον κ. Στουρνάρα φάσμα της πείνας - τι κατάντημα - λησμονούμε ότι η ελληνική κρίση είναι  δευτερογενώς  μόνο οικονομική. Όπως έχει επανειλημμένως επισημανθεί από το βήμα τούτο, πηγή των δεινών μας είναι το διογκωμένο και εν πολλοίς διεφθαρμένο κράτος. Όσο δε το γραφειοκρατικό τέρας που έχουν εκθρέψει οι κακοδιαχειρισθέντες  κατά τις τελευταίες δεκαετίες την εξουσία ευημερεί, η χώρα θα δοκιμάζεται.

Σε ό,τι ωστόσο αφορά στην  επιβαλλόμενη αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής, η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της, περιορίζεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Δεν τολμά - ουδέ καν διανοείται - να συγκρουσθεί με τα εμπεδωμένα γραφειοκρατικά συμφέροντα. Ήτοι με την ίδια την κομματική της πελατεία. Όλοι εμείς - δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού - οι οποίοι είμαστε καταδικασμένοι να συναλλασσόμεθα τακτικά με το Δημόσιο, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι τίποτε το ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει στη δομή και λειτουργία του. Όμως, χωρίς τη δραστική αναμόρφωση των υπηρεσιών του, ακόμη και θεωρητικώς άρτια σχέδια οικονομικής ανάκαμψης είναι καταδικασμένα σε ναυάγιο.

Σε τελευταία ανάλυση, επομένως, υπεύθυνο για την οικονομική - και όχι μόνο - κακοδαιμονία μας είναι το πολιτικό προσωπικό μας. Οι άνθρωποι που το συναποτελούν είναι φύσει και θέσει αδιόρθωτοι. Αλλά και πέραν τούτου, έχουν χάσει οριστικώς και τα όποια ψήγματα αξιοπιστίας μπορεί κάποτε να διέθεταν έναντι του ελληνικού κοινού. Εν μέρει λόγω των συνεχών καιροσκοπικών κυβιστήσεών τους σε σχέση με τον χειρισμό μείζονος σημασίας ζητημάτων. Κυρίως, όμως, διότι έχει  πλέον γίνει κοινή συνείδηση ότι, όχι μόνο δεν επιχειρούν να καταπολεμήσουν τη διαφθορά που διαπερνά το αμαρτωλό μας “πολιτικό σύστημα”, αλλά αντιθέτως, εν αγαστή συμπνοία,  αποπειρώνται να την συγκαλύψουν. Όπως μας υπενθυμίζει και ο άθλιος χειρισμός της περιβόητης “λίστας Λαγκάρντ”.

Έως ότου, άρα, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης πέσει βαρύς στις κεφαλές των επίορκων πολιτικών και των εντός και εκτός κρατικού μηχανισμού συνενόχων τους, η κοινή γνώμη θα αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί και τις στοιχειωδώς αναγκαίες θυσίες. Εξ ου, άλλωστε, και η διαφανής προσπάθεια των κυβερνώντων να μας αποπροσανατολίσουν, μετατοπίζοντας τις δικές τους ευθύνες στους ώμους των εκάστοτε ξένων συνομιλητών τους - “τρόικα”, Γερμανών, και άλλων. Ωσάν η Ελλάδα να ήταν έκθετο νήπιο χρήζον προστατών.

Οι κομματάνθρωποι που μας διοικούν δεν πρόκειται να ανανήψουν. Στην πραγματικότητα, τους ζητούμε να αυτοχειριασθούν. Δεν θα το πράξουν. Θα συνεχίσουν ακάθεκτοι την ανίερη πορεία τους - έως ότου ανατραπούν. Πως και από ποιους, όμως; Ερώτημα καίριο, η συμβατική απάντηση στο οποίο είναι: Υπό την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης και σε συνθήκες εθνικού χάους και, ενδεχομένως, απρόβλεπτης κατεύθυνσης εκτροπής.

Η απαισιόδοξη όμως αυτή θεώρηση του εθνικού μας μέλλοντος, μολονότι όχι αναγκαστικά ανακριβής, δεν είναι και η μόνη δυνατή. Νοείται ευτυχώς και μια αισιοδοξότερη, η οποία μάλιστα καθημερινά κερδίζει  έδαφος.

Τόσον εντός, όσο και εκτός συνόρων, ουδέποτε στο παρελθόν η Ελλάδα διέθετε μεγαλύτερη δεξαμενή έντιμων, μορφωμένων και ικανών πολιτών. Όλο και περισσότεροι από τους οποίους αγανακτούν για το κατάντημα της πατρίδας μας και ανησυχούν για το εθνικό μας αύριο. Δικαιολογείται συνεπώς η ελπίδα ότι αυτό το άξιο, αλλά πολιτικώς ανενεργό, ανθρώπινο δυναμικό θα συμβάλει καθοριστικά στη συγκρότηση της ισχυρής, ενωτικής, ανορθωτικής παράταξης που αποτελεί το αίτημα των καιρών. Εγκαίρως, ας ευχόμεθα. Πριν δηλαδή το εκριζωτικό τσουνάμι που συσσωρεύεται στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας συμπαρασύρει τα πάντα.

Κατά τα λοιπά, οι στόχοι μιας τέτοιας σωτήριας παρέμβασης στο πολιτικό γίγνεσθαι είναι αυτονόητοι: Εκδίωξη του σάπιου κομματικού κατεστημένου από την εξουσία. Και ανασυγκρότηση της πολιτείας - επί τη βάσει της, καταπατούμενης σήμερα, θεμελιώδους αρχής της διάκρισης των εξουσιών, και με την πραγμάτωση τολμηρών θεσμικών τομών, όπως: Η άμεση εκλογή από τον λαό προέδρου δημοκρατίας με εκτελεστικές αρμοδιότητες, προσκειμένου να διασφαλισθεί η συνέχεια και σταθερότητα της διακυβέρνησης της χώρας. Ο αξιοκρατικός εκσυγχρονισμός των κρατικών υπηρεσιών. Η αναβάθμιση του νομοθετικού και ελεγκτικού ρόλου του Κοινοβουλίου και, συνακόλουθα, το ασυμβίβαστο της ιδιότητας βουλευτού και υπουργού, η άρση με αναδρομική ισχύ της ασυλίας των βουλευτών για ποινικά αδικήματα, η κατάργηση των λοιπών καταχρηστικών προνομίων τους, και η δραστική μείωση του αριθμού των. Ο συστηματικός, εις βάθος έλεγχος του πόθεν έσχες των δημοσίων προσώπων. Η υιοθέτηση πάγιου εκλογικού νόμου, συνταγματικώς κατοχυρωμένου. Και η διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Σημειωτέον ότι, τον τελευταίο καιρό, στους κόλπους του αμαρτωλού κομματικού κατεστημένου αναπτύσσεται όλο και συχνότερα μια εμετική ψευτοανανεωτική φλυαρία. Διαισθανόμενοι ότι το σκάφος βυθίζεται, οι ποντικοί αναζητούν σωσίβιο. Οι στυλοβάτες της φαυλοκρατίας επιχειρούν να μεταλλαχθούν σε ανανεωτές. Εις μάτην όμως. Η ανόρθωση θα πραγματωθεί από νέους, άσπιλους και ικανούς ανθρώπους - όχι από τους κατ’ εξοχήν υπευθύνους για την εθνική μας απαξίωση. Η δε νέα πολιτική τάξη πραγμάτων θα αποδειχθεί άτεγκτη έναντι των φορέων της εθνικής παρακμής.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση