Κάντε κάτι τώρα για τα νοσοκομεία!

Υπάρχουν στιγμές που η ίδια η καθημερινότητα επιβάλλει το να γίνει μια «παύση» σε όσα καταιγιστικά συμβαίνουν γύρω μας και «παγώνει» το χρόνο. Στέκεσαι ακίνητος και σκεπτικός την ώρα που όλα τα άλλα τρέχουν, αλλάζουν, εξελίσσονται, μεταμορφώνονται, διαμορφώνονται. Δεν ενδιαφέρεσαι για το τι λένε οι ειδήσεις, δεν σε νοιάζει για το τι γράφουν ιστοσελίδες και blogs, σταματάς την προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσεις τα δρώμενα, να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις και να δεις πίσω από τις γρίλιες. Κάνεις ένα μικρό άλμα και πηδάς στο πεζοδρόμιο, έξω από τη λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην οποία δραστηριοποιούμαστε.

Του Βασίλη Μπαλάφα

Στέκεσαι αμίλητος, προβληματισμένος, αναλογιζόμενος – σχεδόν σε απόγνωση – ότι ακόμα και αν αποφασίσουμε να παλέψουμε μέχρι τέλους γι’ αυτό που ονομάζεται «σωτηρία της πατρίδας», θα πρέπει τουλάχιστον να έχουμε κάποιες βασικές σταθερές, κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις.

Στο σημερινό άρθρο θα αναφερθώ σε μια από αυτές τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις, μια δικλείδα αξιοπρέπειας και αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μια κοινωνία που έχει αποφασίσει να σώσει την οικονομία της, να λειτουργήσει συντεταγμένα για να κατορθώσει να επιλύσει τις παθογένειες που τη βασανίζουν. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, έννοια παράπλευρης απώλειας εδώ δεν υπάρχει, όσο ακόμα λέμε ότι είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τουλάχιστον.

Το μεγάλο θέμα έχει να κάνει με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε άρθρο μου, τον Ιούνιο του 2008, έγραφα ότι : «Στοιχεία όπως η οργάνωση των κρατικών παροχών, η πειθαρχία των φορέων ασφάλισης, συνταξιοδότησης, παιδείας και περίθαλψης, η επάρκεια των ανθρώπων που στελεχώνουν υπηρεσίες, η σωστή λειτουργία των δομών υγείας, στο εξωτερικό είναι αυτονόητα και λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Ο πολίτης στις άλλες χώρες της Ευρώπης εξυπηρετείται, δεν αντιμετωπίζει δαιδαλώδη γραφειοκρατία, δε χρειάζεται να στηθεί από τις 4 τα ξημερώματα στα ανάλογα «Ι.Κ.Α.» για να «πάρει νούμερο», ο γιατρός είναι στη θέση του την ώρα που πρέπει, γιατί αντιλαμβάνεται πρώτον ότι αυτή είναι η δουλειά του και δεύτερον ότι κάποιοι συνάνθρωποί του τον έχουν ανάγκη».

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και τα πράγματα πάνε χειρότερα, με τα δεδομένα να δείχνουν συνεχή επιδείνωση. Από την περίοδο που συζητάγαμε για το πώς τα ασφαλιστικά ταμεία θα παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, έχουμε φτάσει στην περίοδο που τα νοσοκομεία αποτελούν τη μόνη λύση για το μικρομεσαίο ελληνικό νοικοκυριό και όχι μόνο. Αποτελούν ίσως τη μοναδική δομή υγείας που λειτουργεί αδιαλείπτως αυτή την περίοδο, που δεν επηρεάζεται από τις επισχέσεις εργασίας, από τις απεργίες των φαρμακείων, από τις απαιτήσεις των φαρμακοβιομηχανιών, από τις απεργίες, από τον περιορισμένο αριθμό των ραντεβού των γιατρών του ΕΟΠΥΥ, από την έλλειψη ειδικοτήτων από τις λίστες του ΕΟΠΥΥ. Άλλωστε, τα όποια περιστατικά, δεν υπόκεινται σε αυτούς τους όρους και κανόνες. Δεν προγραμματίζονται, δεν περιμένουν και πρωτίστως, δυστυχώς, δεν απεργούν.

Στα ελληνικά νοσοκομεία δίνεται καθημερινά άνιση μάχη από την πλευρά του προσωπικού, που ως γνωστόν είναι τραγικά ελλιπές ως προς το πλήθος του, για την αντιμετώπιση των περιστατικών. Άνιση μάχη που δεν έχει να κάνει τόσο με την επιστημονική επάρκεια γιατρών ή άλλων κατηγοριών προσωπικού, αλλά με τη διαθεσιμότητα και την επάρκεια υλικών, με τη συντήρηση του εξοπλισμού, με τη συντήρηση των ίδιων των κτιριακών υποδομών. Σε πολλά νοσοκομεία δεν υπάρχουν βασικά ιατρικά υλικά, ενώ σχεδόν σε όλα δεν υπάρχουν σαπούνια, χαρτιά υγείας, καθαριστικά υλικά, αντισηπτικά, απλά αναλώσιμα. Στη διάθεση των ιατρών υπάρχουν πεπαλαιωμένες συσκευές άμεσης διάγνωσης, φθαρμένα εργαλεία και υπερσύγχρονα μηχανήματα που είτε δεν δουλεύουν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, είτε κάθονται κουκουλωμένα με τις μεμβράνες από την αγορά τους, είτε δεν έχουν συντηρηθεί, είτε είναι ακόμα στα κουτιά τους.

Δεν γίνεται στα νοσοκομεία να μη λειτουργούν οι τουαλέτες επειδή δεν υπάρχει κονδύλι να πληρωθεί ο υδραυλικός που χρειάζεται να τις φτιάξει, δεν γίνεται να μην αντικαθίστανται φθαρμένα υλικά, δεν γίνεται οι καθαρίστριες να σφουγγαρίζουν με νερό επειδή δεν υπάρχουν καθαριστικά.

Και δυστυχώς υπάρχουν και ακόμα χειρότερα. Είναι αδιανόητο, το 2012, το Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου να μην έχει παιδίατρους και γενικότερα γιατρούς. Είναι αδιανόητο σε έναν ολόκληρο νομό να πρέπει να μεταφέρονται παιδιά στην Αθήνα για να κάνουν απλή θεραπεία με μάσκες, επειδή δεν λειτουργεί παιδιατρικό τμήμα στο Νοσοκομείο.

Αυτά είναι απλώς μερικά και λίγα από όσα εξοργιστικά συμβαίνουν στα νοσοκομεία της χώρας και δυστυχώς συμβαίνουν και στα νοσοκομεία παίδων, εκεί που ο κάθε γονιός βιώνει την αγωνία για τα παιδιά του και είναι ικανός να κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να έχουν σωστή περίθαλψη. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες σε μια χώρα που θέλει να λέγεται «ευρωπαϊκή», σε μια χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο από πλευράς εισοδημάτων πέφτει δραματικά και ο κόσμος αναγκάζεται να προσφεύγει στα νοσοκομεία ακόμα και για ένα απλό κρυολόγημα.

Γύρω μας ακούμε συνέχεια για δισεκατομμύρια, για τρελά νούμερα που χοροπηδάνε στις οθόνες των τηλεοράσεων, συνηθίσαμε να συζητάμε μεταξύ μας για δισ. ευρώ, λες και αναφερόμαστε σε στραγάλια. Μοιραία λοιπόν θυμάται κανείς ότι τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν ένα συσσωρευμένο χρέος 5-6 δισ. ευρώ, μπορεί και παραπάνω. Και εύλογα αναρωτιέται: «Μα που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά» ; Πως είναι δυνατόν με τέτοια χρέη τα κουφώματα, οι τουαλέτες, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού να έχουν ηλικία 40 και πλέον ετών ; Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι σημαντικό μέρος από αυτά τα λεφτά ρίχτηκαν σε υποδομές και εξοπλισμούς, θα έπρεπε να είχαμε τουλάχιστον υπερσύγχρονες υποδομές που θα μπορούσαν να κρατήσουν σήμερα τα προσχήματα και να λειτουργήσουν υπέρ των πολιτών που βασανίζονται από την οικονομική κρίση.

Κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα με τα νοσοκομεία στην Ελλάδα. Κάτι πρέπει να γίνει με το Νοσοκομείο της Κορίνθου και αντί διάφοροι να διαρρέουν σενάρια περί κλεισίματος, ή να πανηγυρίζουν για «επίκουρους ιατρούς», θα πρέπει να στελεχώσουν το νοσοκομείο και να λειτουργήσουν όλες οι διαθέσιμες μονάδες του. Σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας θα πρέπει να πιστοποιηθεί η αρτιότητα των υποδομών, να αποκατασταθεί όπου υπάρχουν προβλήματα και να γίνουν πλήρως λειτουργικά.

Δεν συζητάμε ούτε για πολυτέλειες, ούτε για εκκεντρικότητες. Συζητάμε για τους απλούς και θεμελιώδεις όρους που χρειάζονται για να δώσουμε και εμείς σαν πολίτες τη δική μας μάχη. Να μη φοβόμαστε όμως μην πεθάνουμε αν πάθουμε και τίποτα. Έτσι μάχες δεν κερδίζονται, είναι χαμένες πριν τη σέντρα.

Πηγή: Free Pen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση