Ο Δένδιας και τα «δέκατα»…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Έχουμε δε ορατές διαφορές. Ανήκει, απ’ όσα ξέρω ή συμπεραίνω από ομαδοποιήσεις στις οποίες συμμετείχε, αλλιώς ας με διορθώσει κάποιος, στους νεοφιλελεύθερους, για τους οποίους γνωστές οι απόψεις μου και τα συναισθήματα μου.

Έχει βέβαια μερικές βασικές διαφορές από κάποιους άλλους αυτού του ιδιότυπου χώρου των «μαρξιστών από την ανάποδη». Και τους λέω έτσι γιατί βλέπουν την κοινωνία ταξικά αλλά αφ υψηλού, από την θέση της παρασιτικής και λούμπεν τάξης των νταραβεριτζήδων, που στα καθ’ ημάς υποδύονται τους αστούς και πιστεύουν στην αυτορρύθμιση των αγορών, στον κοινωνικό δαρβινισμό και εν τέλει στην κοινωνική ανθρωποφαγία.

Κάποιοι από αυτούς, με την εργασία έχουν μια και μόνη σχέση: του παρατηρητή. Απλά όλη την ζωή τους βλέπουν τους άλλους να δουλεύουν. Με αυτή την ντεμέκ «αριστοκρατία» της πλάκας δεν είχα, δεν έχω κι ούτε θ’ αποκτήσω καμία σχέση. Βρίσκεται μακράν των πολιτικών ιδεών, της παράδοσης και της λαϊκότητας της Κεντροδεξιάς. Ο κ. Δένδιας όμως ουδέποτε ήταν ανεπάγγελτος και «δοτός» λόγω οικογενείας, άρα φέρει τις όποιες απόψεις του με αξιοπρέπεια και δεν τον έχω ακούσει να κάνει «ανθρωποφαγικές» δηλώσεις για την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας.

Η πολιτική εντιμότητα και ακεραιότητα επιβάλλει να πούμε μερικές αλήθειες για την προσπάθεια που καταβάλλει ν’ αντιμετωπιστεί το μέγιστο εθνικό θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και γράφω αυτές τις γραμμές γιατί είδα από πολλούς να ξεχύνεται αρκετή μεμψιμοιρία, έως και συνωμοσιολογία.

Είναι προφανές ότι ο κ. Δένδιας, με την τεράστια ευθύνη που του έδωσε ο κ. Πρωθυπουργός, αντιλαμβάνεται το μέγεθος και την εθνική σημασία του προβλήματος.

Είναι επίσης προφανές ότι καταβάλλει μια μεγάλη και ειλικρινή προσπάθεια.

Στην προσπάθεια αυτή, το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι, θα ήταν να το βουλώσουμε και να βάλουμε πλάτη, αφήνοντας του ένα βάθος χρόνου.

Μερικοί κάνουν απλές αριθμητικές πράξεις. Τόσους ελέγξατε, τόσους συλλάβατε, μόνο τόσους απελάσατε. Δεν είναι όμως έτσι.

Το πρώτο σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι με την φρούρηση των συνόρων μειώθηκαν ραγδαία οι εισερχόμενοι. Από 300 με 500 την ημέρα, γίνανε 12! Ευκταίο το μηδέν αλλά ήδη το αποτέλεσμα αυτό μετράει, το γράφει το ταμπλό του πολιτικού γηπέδου κι όπως ξέρετε, σημασία έχει τι γράφει το ταμπλό κι όχι αν παίξαμε απλά καλή μπάλα. Ο κ. Σαμαράς κι οι επιλογές του ως πρόσωπα, είναι πλέον κυβέρνηση, πρέπει να κρίνουμε τις πράξεις τους κι όχι να εκθειάζουμε τις προθέσεις τους. Εδώ λοιπόν, κάτι καλό γίνεται.

Δεύτερον, εξίσου σημαντικό, δεν είναι μόνο το πόσους απελαύνεις, σε αυτό πρέπει να φτάσεις οπωσδήποτε και με μαζικότητα, αλλά και το τι κλίμα φτιάχνεις. Πρέπει να εκπέμπεις σταθερά κι αμείλικτα το μήνυμα, ότι η ζωή των παρανόμων θα είναι πλέον πολύ δύσκολη. Αυτά, ξέρετε, οι κατσαπλιάδες μουσαφιραίοι μας τα συζητάνε μεταξύ τους. Παίρνουν και τον ξάδερφο στην Τόρα Μπόρα, στο Μογκαντίσου ή στην Λαχώρη και του το σφυράνε, ότι στην Ελλάδα σφίξανε πια τα γάλατα.

Θα δείτε έτσι, ότι θα αυξηθούν πολύ οι οικειοθελείς αναχωρήσεις. Οι αφρικανοί πωλητές λαθραίων, όταν θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν πλέον να πουλάνε τα λαθραία τους και θα βρεθούνε να χρωστάνε στην Καμόρα πολλά ζεμπίλια με κατασχεμένες τσάντες κλπ, θα τα μαζέψουν και θα πάνε για φρέσκα σε άλλους τόπους.

Στην τελική αντιμετώπιση, η κυβέρνηση έχει σαν μονόδρομο μια ακόμη σκληρότερη πολιτική, με μεγάλους χώρους επ’ αόριστον κράτησης και αυστηρή καταστολή σε βάρος όσων δίνουν δουλειά και στέγη στους λαθραίους εισβολείς, με παράλληλη θέση διεθνώς των ευθυνών του κράτους δουλέμπορου, της Τουρκίας.

Αυτό που συμβαίνει όμως είναι μια καλή και ειλικρινής αρχή, που πρέπει να έχει σταθερότητα και αυξανόμενη ένταση.

Πιστεύω δε ότι και ο Υπουργός κι όλοι οι αρμόδιοι, όταν αντιληφθούν την τεράστια κοινωνική συναίνεση, που έχει αυτή η πολιτική, μόλις γίνουν ορατά τα πρώτα αποτελέσματα, θα χάσουν κι αυτή την μικρή νευρικότητα, που υπάρχει, μην τους πουν πως έσταξε η ουρά της «πολιτικής ορθότητας».

Στο μεταξύ όμως, αφού αγαπάμε την Πατρίδα, το μόνο σπίτι μας σε τούτο τον κόσμο, ας πούμε με ειλικρίνεια: Να συνεχίσει πιο δυνατά η κυβέρνηση, χωρίς φόβο για το τι θα πουν τα δέκατα του «προοδευτικού» πυρετού.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση