Η στάση της Άγκυρας μετά την κατάρριψη αεροσκάφους της από τη Συρία

Του Κώστα Ράπτη

Διπλωματική κλιμάκωση, στρατιωτική αυτοσυγκράτηση είναι προς το παρόν η στάση που επιλέγει η Άγκυρα, μετά την κατάρριψη την περασμένη Παρασκευή τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους F4 Phantom από αντιαεροπορικά πυρά της Συρίας στην παράκτια περιοχή κοντά στη μεθόριο των δύο χωρών.

Η τουρκική «αντεπίθεση» κατέστη σαφής την Κυριακή οπότε ο υπουργός Εξωτερικών Ahmet Davutoglu παραδέχθηκε μεν ότι το αεροσκάφος εισήλθε «προς στιγμήν» στον εναέριο χώρο της Συρίας, υποστήριξε όμως ότι η κατάρριψή του πραγματοποιήθηκε, και μάλιστα χωρίς να υπάρξει προηγούμενη προειδοποίηση ή προσπάθεια αναχαίτισης, σε απόσταση 13 ναυτικών μιλίων από τις συριακές ακτές, ήτοι στον διεθνή εναέριο χώρο. (Αντικείμενο μεγάλων εικασιών έχει αποτελέσει το ποιο ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα ευθύνεται για την κατάρριψη και το ποια ήταν η ακριβής αποστολή του αεροσκάφους: η προέλευσή του από την περιοχή της Κύπρου καθιστά πιθανότερη την εκδοχή της εκτέλεσης αναγνωριστικής πτήσης σχετικής με την εν εξελίξει άσκηση «Δήμητρα» της κυπριακής Εθνικής Φρουράς).

Επιπλέον, μετά από σύσκεψη του Tayyip Erdogan με τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατέστη γνωστό ότι η Άγκυρα κινητοποίησε, για πρώτη φορά από την έναρξη της συριακής κρίσης, το ΝΑΤΟ, συγκαλώντας την Τρίτη το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο (ανώτερο πολιτικό όργανο της Συμμαχίας) υπό το άρθρο 4 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ουάσιγκτον – το οποίο προβλέπει διαβουλεύσεις των Συμμάχων οποτεδήποτε ένα μέλος της συμμαχίας θεωρεί ότι απειλείται η πολιτική ανεξαρτησία, η ασφάλεια και η εδαφική του ακεραιότητα.

Η προσφυγή στους Συμμάχους και στις λογικά περισσότερο «δυσκίνητες» διαδικασίες τους αποτυπώνει και την πρόθεση της Άγκυρας να αποφύγει, χωρίς να αποδυναμώνει την πολιτική της θέση, άμεσες μονομερείς απαντήσεις. Είναι ενδεικτικό ότι ισχυρότερο μήνυμα θα αποτελούσε η σύγκληση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου υπό το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον, το οποίο αναφέρεται σε πρακτική συνδρομή των Συμμάχων και είχε επικαλεσθεί η Τουρκία κατά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεϊν στο Κουβέιτ.

Τούτο βέβαια διόλου δεν σημαίνει ότι η συριακή κρίση δεν κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να υπερπηδήσει τα όρια της επικράτειας της Συρίας, όπως ήδη το υπενθυμίζουν τα συριακά κυβερνητικά πυρά που έχουν κατά το πρόσφατο παρελθόν εκτοξευθεί κοντά σε προσφυγικό καταυλισμό εντός της Τουρκίας ή, πολύ περισσότερο, οι συγκρούσεις Σουνιτών και Αλεβιτών στην Τρίπολη του Βορείου Λιβάνου.

Άλλωστε, τον διεθνή χαρακτήρα της συριακής κρίσης υπογραμμίζει μεταξύ άλλων δημοσίευμα των New York Times την περασμένη εβδομάδα στο οποίο αναφέρεται ότι πράκτορες της CIA επιβλέπουν στη Νότια Τουρκία τις παραδόσεις οπλισμού (αγορασμένου από τις μοναρχίες του Κόλπου) στην συριακή αντιπολίτευση, ώστε να βεβαιωθούν ότι αυτός δεν περνά στα χέρια μελών της ΑΛ Κάιντα. Αντιστοίχως η αμερικανική πλευρά δεν φείδεται καταγγελιών ότι η Μόσχα εξοπλίζει το καθεστώς Assad – όπως συνέβη με την πρόσφατη ακινητοποίηση στα ανοιχτά της Σκωτίας ρωσικού πλοίου το οποίο μετέφερε στη Συρία εξαρτήματα ελικοπτέρων, σε εκτέλεση παλαιότερης παραγγελίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση