Ους το μνημόνιο συνέζευξε...

Ύστερα από δύο εκλογικές ανα­μετρήσεις η χώρα απέκτησε πρωθυπουργό και κυβέρνηση. Η νίκη της Ν.Δ. με μεγάλη διαφορά από τους εταίρους της στη συγκυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) διαμορφώ­νει έτσι ή αλλιώς ένα κυβερνητικό σχή­μα με σαφή την πολιτική κυριαρχία του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά.

Αν δούμε τα πράγματα από τη... συστημική πλευρά τους, οι δεύτερες εκλογές δεν ήταν «άχρηστες», όπως οι συνήθεις μπαρουφολόγοι πολλών ΜΜΕ επέμεναν μετά τις 6 Μαΐου ζη­τώντας κυβέρνηση... «εκεί και τότε». Αντιθέτως, οι εκλογές της 17ης Ιουνί­ου ξεκαθάρισαν μια σειρά από πολύ σοβαρές εκκρεμότητες του πολιτικού συστήματος:

♦ Πρώτον, οριστικοποίησαν και επιση­μοποίησαν βασικές καταγραφές της 6ης Μαΐου και έδωσαν μορφή στο πο­λιτικό σκηνικό. Η «παράπλευρη απώ­λεια» της σταθεροποίησης της Χρυσής Αυγής και της κατακρήμνισης του ΚΚΕ δεν ακυρώνει τη χρησιμότητα των δεύ­τερων εκλογών.

♦ Δεύτερον, το πρώτο κόμμα (Ν.Δ.) ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο απο­τρέποντας τη διαλυτική ισορροπία των ελάχιστων διαφορών.

♦ Τρίτον, ξεκαθαρίστηκε ότι το δεύτε­ρο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) είναι πράγματι δεύ­τερο και μάλιστα στον προθάλαμο της εξουσίας.

♦ Τέταρτον, έβαλε τέλος στα σενάρια περί πλήρους διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και προσωρινότητας της παρουσίας της ΔΗΜΑΡ, τα οποία θα υπονόμευαν θα­νάσιμα κάθε στιγμή τη σταθερότητα του όποιου κυβερνητικού σχήματος.

♦ Πέμπτον, προσέφεραν μια καθαρή εικόνα για το σύνολο των πολιτικών δυ­νάμεων, η οποία θέτει τον καθένα προ των δικών του ευθυνών και υποχρεώνει άπαντες να επανακαθορίσουν τη στάση τους με δεδομένα τα οποία δεν σηκώ­νουν αμφισβήτηση. Πλέον η αναζήτηση του μελλοντικού ρόλου και της στρα­τηγικής όλων των πολιτικών δυνάμεων μπορεί να γίνει σε καθαρό έδαφος.

Διεθνής πίεση

Από εκεί και πέρα όμως η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων είναι πλέον μια πραγματικότητα και έρχε­ται σε μια συγκυρία από τις δυσκολό­τερες που θα μπορούσε να περιμένει μια κυβέρνηση κατά τη συγκρότησή της. Τα στοιχεία που απαρτίζουν ένα εντελώς αρνητικό διεθνές περιβάλ­λον είναι πολλά:

♦ Η κρίση στην ευρωζώνη γνωρίζει τη μια κλιμάκωση μετά την άλλη, με την Ισπανία και την Ιταλία να αποτελούν πλέον το επίκεντρο, αφήνοντας την Ελλάδα και τα μεγάλα προβλήματά της σε δεύτερη μοίρα.

♦ Η ηγεσία της ευρωζώνης εμφανίζε­ται πολύ «δύσκολη» έως αρνητική στο ενδεχόμενο να προσφερθεί στην Ελ­λάδα κάτι περισσότερο από μια απλή επιμήκυνση στην επίτευξη των μνημονιακών στόχων, με κίνδυνο η νέα κυ­βέρνηση να μείνει χωρίς ένα ισχυρό ευρωπαϊκό πολιτικό «μπόνους». Η μέ­χρι τώρα στάση των θεσμικών δανει­στών περισσότερο υποδεικνύει απα­ρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών προβλέψεων.

♦ Η προτεραιότητα που τίθεται εκ μέρους των δανειστών αφορά την από­κτηση από τους ίδιους του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, αλλά και την επιτάχυνση του πλήρους ξεπου­λήματος όλων των ζωτικής σημασίας περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, ακόμη και αν το οικονομικό όφελος είναι μηδαμινό. Όχι και τόσο... φιλική η απαίτηση αυτή.

Εσωτερικά ζόρια

Στο εσωτερικό η κυβέρνηση θα έχει αντίπαλο τον χρόνο στην αγωνιώδη προσπάθειά της να βάλει ένα στοιχει­ώδες φρένο στην οικονομική κατάρ­ρευση. Ας μην ξεχνάμε ότι η διετία του πλήρους ξεχαρβαλώματος της λεγό­μενης «πραγματικής οικονομίας», του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού κα­θιστά τη στοιχειώδη ανακοπή της κα­ταστροφής πρώτη προτεραιότητα.

Στην προσπάθεια αυτήν, ανεξάρτη­τα από τον τρόπο με τον οποίο θα επι­χειρηθεί, υπάρχουν κάποια αγκάθια τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεπεραστούν:

♦ Ακόμη και στο καλό σενάριο της επα­ναφοράς των κατώτατων μισθών και συντάξεων και της μετενέργειας των συμβάσεων, η μνημονιακή φορολογι­κή καταιγίδα, η εξάντληση της φορο­δοτικής ικανότητας των μόνιμων υπο­ζυγίων, η παραγωγική αποδιάρθρωση, ο θάνατος της αγοράς και η αυξανόμε­νη ανεργία αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια σε κάθε προσπάθεια ανάσχε­σης της οικονομικής κατάρρευσης.

♦ Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπε­ζών φαίνεται να είναι μια εσωτερική διαδικασία του χρηματοπιστωτικού συστήματος η οποία δεν προβλέπε­ται ότι θα αναζωογονήσει την άνυδρη εσωτερική αγορά.

♦ Η εσωτερική συνοχή της κυβέρνησης είναι ένα πελώριο ερωτηματικό, καθώς είναι γνωστή η διαφορά αντιλήψεων σε βασικά ζητήματα διαχείρισης του κράτους, αλλά και σε τομείς πολιτικής όπως το μεταναστευτικό, η δημόσια τά­ξη κ.λπ. μεταξύ των κυβερνητικών εταί­ρων. Μπορεί τα αγκάθια να προσπερά­στηκαν κατά τη συγκρότηση της κυβέρ­νησης, αλλά η πραγματικότητα δεν πα­ρακάμπτεται.

♦ Η συνοχή των – πολυτασικών πλέ­ον – συγκυβερνώντων κομμάτων εί­ναι και αυτή ένα ζήτημα, καθώς ήδη ο τρόπος της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση προκάλε­σε αναταράξεις οι οποίες προϊδεάζουν για ακόμη σοβαρότερες στη διαδικασία της κυβερνητικής λειτουργίας, ανάλο­γα βεβαίως με το μέγεθος των προβλη­μάτων που αυτή θα αντιμετωπίσει.

Χωρίς πίστωση χρόνου

Η πρωθυπουργία Σαμαρά, τέλος, αρχίζει - στο πο­λιτικό επίπεδο - με ένα κέρδος: αντί να είναι πρωθυ­πουργός των αλληλοσπαρασσόμενων... συνιστωσών της Ν.Δ., έχει την τύχη να ηγείται μιας κυβέρνησης με «εθνικό» πρόσημο, άρα να διεκδικεί με ευνοϊκότερους όρους την προσοχή των δανειστών και «εταίρων». Επι­πλέον θα κινηθεί, λογικά, απαλλαγμένος από τα εσω­κομματικά του βαρίδια, έχοντας την ευχέρεια ακόμη και να επιφέρει οργανικές αλλαγές στη Ν.Δ.

Όμως, όπως είδαμε πιο πάνω, αυτό δεν διασφαλί­ζει πολλά πλεονεκτήματα, αφού τόσο η διεθνής όσο και η εσωτερική ρευστότητα, αλλά και το κλίμα οικο­νομικής και κοινωνικής καταστροφής, έχουν δημι­ουργήσει συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Όσο κι αν η κυβέρνηση δεν φέρει την ταυτότητα ενός αμιγώς νεοδημοκρατικού σχήματος, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι οι υπεύθυνοι της σημερινής τραγικής κατάστασης της χώρας και η προσθήκη της ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να σώσει τα προσχήματα.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αυτή αναλαμ­βάνει χωρίς καμιά πίστωση χρόνου. Για την ακρίβεια, ο χρόνος τρέχει εναντίον της...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση