Ισλάμ και εθνικοσοσιαλισμός

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως", το οποίο δεν συνάδει με την σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως τον Χριστιανισμό. Διαπιστώνουμε, όμως, μέσα από το συγκεκριμένο δημοσίευμα πως έχει πολύ καλές σχέσεις (και εντυπώσεις) για τον ισλαμοφασισμό, τον οποίο φυσικά δεν τολμά να συγκρίνει με την σύγχρονη πραγματικότητα στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα. Προφανώς, όμως, υπάρχουν πολύ καλές "εντυπώσεις" και για τους ναζί, των οποίων την δράση ΔΕΝ καταδικάζει σε ολόκληρο το άρθρο (είναι γνωστή η δράση των ναζί στην Ελλάδα, με τα ολοκαυτώματα και τις θηριωδίες στις οποίες "εξασκήθηκαν" χωρίς ποτέ να τιμωρηθούν).

Διαβάστε, λοιπόν, το κείμενο που ακολουθεί, εστιάζοντας στον ισλαμοφασισμό και τις σχέσεις του με το ναζισμό. Θα διαπιστώστε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ή όλα όσα σήμερα συμβαίνουν μας δείχνουν πως δεν πέρασε ούτε μιά μέρα από τότε που δίποδα κτήνη επιχειρούσαν να επιβάλουν την δική τους "αλήθεια" βυθίζοντας τον κόσμο στο αίμα...

Σε έναν κόσμο που διαλύεται κάτω από τον σιωνιστικό ζυγό της παγκοσμιοποίησης, σε μία πολυφυλετική πραγματικότητα που εξαφανίζει τις φυλετικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις των λαών και ενώ όλοι έχουν παραδοθεί στον αγώνα για την μίζερη επιβίωση που επιβάλλουν τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας των εχθρών της αρίας ελευθερίας, αξίζει να δούμε μία ξεχασμένη σελίδα της ιστορίας, που μας δείχνει ένα παράδειγμα συνεργασίας μεταξύ ισλαμιστών και του Γ’ Ράιχ, αποδεικνύοντας ότι οι Άραβες, είναι εν δυνάμει φίλοι μας και όχι εχθροί μας.

Ήδη από τις αρχές του 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ μέσω του υπουργού Εξωτερικών φον Ρίμπεντροπ επεδίωξε την συνεργασία των δυνάμεων του Άξονα με τους Άραβες ισλαμιστές, κατανοώντας ότι αποτελούν τον μοναδικό φυσικό σύμμαχο μίας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής δύναμης στον αγώνα της για την εξασφάλιση ενεργειακής αυτάρκειας. Μίας αυτάρκειας η οποία θα επέτρεπε αφ’ ενός τον καλύτερο ανεφοδιασμό των γερμανικών δυνάμεων του Ρόμμελ στην Αφρική και αφ’ ετέρου θα δημιουργούσε ένα τρομερό πρόβλημα στην αποικιοκρατική Αγγλία εξαιτίας της επερχόμενης πανισλαμικής εξέγερσης εναντίον της, αλλά και εναντίων των Εβραίων, οι οποίοι καλυπτόμενοι από τους Βρετανούς είχαν εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.

Μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα ιδρύθηκαν σε πολλά αραβικά μέρη, όπως το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στη Συρία. Ο ηγέτης του Anton Sa’anda έγινε γνωστός ως Abu Ali.

Το λάβαρο του κόμματος αποτελείτο από τη σβάστικα εντός ασπρόμαυρου πλαισίου. Αργότερα ένα Λιβανικό παράρτημα του κόμματος αυτού, αναπτύχθηκε. Το πιο σημαντικό όμως κίνημα που συντάχθηκε με το Γ’ Ράιχ, ήταν η «Νέα Αίγυπτος» που ιδρύθηκε το Οκτώβριο του 1933 με παραστρατιωτική δομή κατά τα γερμανικά πρότυπα. Από τις τάξεις του ανεφύη με την επανάσταση του Ιουλίου του 1952, ο Νάσερ.

Στα ίδια χνάρια κινήθηκε και το κόμμα Μπάαθ της Συρίας, ενστερνιζόμενο τα εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα. Όλα αυτά υπήρξαν σπόρος ιδεολογικός του Αμίν Αλ Χουσεϊνί.

Επανερχόμενοι στα γεγονότα του 1941 που καθόρισαν την Γερμανο-Αραβική συνεργασία, πραγματοποιήθηκε συνάντηση των Γερμανών με τον εξόριστο από τους Άγγλους Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Haj Amin Husseini, ο οποίος μετά από μακρά συνομιλία με τον ίδιο τον Φύρερ, στις 28 Νοεμβρίου του 1941, επείσθη για την χρησιμότητα αλλά και την αναγκαιότητα αυτής της συμμαχίας, αλλά και για το ειλικρινές ενδιαφέρον των εθνικοσοσιαλιστών σχετικά με το αραβικό ζήτημα και την απελευθέρωσή τους από τον σιωνιστικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν η δημόσια έκκληση του μεγάλου Μουφτή σε όλους τους σκλαβωμένους μουσουλμάνους για την κατάταξή τους στην Αραβική λεγεώνα που πολεμούσε στο πλευρό του Africa Corps, η συμφωνία για εκπαίδευση από ομάδες δολιοφθορέων Bradenburgers αράβων ανταρτών ώστε να ξεκινήσει ένα εκτεταμένο αντάρτικο σε όλη την Μέση Ανατολή και η συνδρομή του Μουφτή στην εξεύρεση βοσνίων μουσουλμάνων, ώστε να συγκροτηθεί η πρώτη μουσουλμανική μεραρχία των μαχίμων Ες-Ες, η θρυλική μεραρχία «Χαντζάρ».

Από την πλευρά της Γερμανίας, ο Φύρερ συμφώνησε στην υλική και χρηματική ενίσχυση αυτών των στόχων από την γερμανική κυβέρνηση, με μόνο του αίτημα την αυτοσυγκράτηση που έπρεπε να επιδείξουν οι άραβες αντάρτες στην Συρία, όπου συμφωνήθηκε να μην αποτελέσει στόχο τους, για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στην γαλλική κυβέρνηση του στρατηγού Πεταίν και ενισχύσουν έτσι την θέση των Γάλλων του Ντε Γκωλ, οι οποίοι θα είχαν την ευκαιρία να παρουσιασθούν σαν οι μόνοι πραγματικοί υπερασπιστές της γαλλικής αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας, στην προσπάθεια της κυβέρνησης Πεταίν και των Γερμανών να την καταλύσουν.

Ήδη από την επομένη της συμφωνίας, άραβες εξόριστοι στάλθηκαν μυστικά στην Μέση Ανατολή όπου ήρθαν σε επαφή με γερμανούς πράκτορες που δρούσαν στα κατεχόμενα αραβικά εδάφη για να διαδώσουν τα λόγια του Μεγάλου Μουφτή Χουσεϊνί, λόγια που σύντομα άναψαν την φλόγα του Αραβικού Ιερού Αγώνα ενάντια στους βρετανο-σιωνιστές αποικιοκράτες. Χιλιάδες Τυνήσιοι, Μαροκινοί, Αιγύπτιοι, Παλαιστίνιοι, πύκνωσαν τις τάξεις των ανταρτών και της Αραβικής Λεγεώνας σε μία Τζιχάντ που άνοιξε τον δρόμο για την μετέπειτα Αραβική ελευθερία.

Το 1973 ο Μεγάλος Μουφτής συνάντησε τον Αδόλφο Άϊχμαν στην Παλαιστίνη, λαμβάνοντας οδηγίες για τον ξεσηκωμό των Αράβων, ενώ το 1941 ο Χουσεϊνί μετακινήθηκε στην Βαγδάτη, όπου μεθόδευσε το κίνημα εναντίον του Βρετανικού καθεστώτος στο Ιράκ. Μετά την αποτυχία του κινήματος αυτού ο Χουσεϊνί μετέβη στην Γερμανία. Ο Χίμλερ ίδρυσε μία ειδική στρατιωτική σχολή για μουλάδες στην Δρέσδη, γεγονός το οποίο απέδωσε καρπούς, καθώς 100.000 Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι πολέμησαν τελικά στο πλευρό των Γερμανών, ύστερα από την θρησκευτική διακήρυξη που εξέδωσε ο Χουσεϊνί στις 10 Μαΐου του 1941, καλώντας σε ιερό πόλεμο τους Άραβες εναντίον των Άγγλων.

Από την Γάζα μέχρι το Κάιρο, εκατοντάδες δολιοφθορές, επιθέσεις ανταρτών και βόμβες έπληξαν τους Άγγλους, αναγκάζοντάς τους να αποσπούν δυνάμεις από το κυρίως μέτωπο, ανακουφίζοντας έτσι τις μαχόμενες μονάδες του Ρόμμελ. Όμως ο Χουσεϊνί δεν αρκέστηκε στην αραβογερμανική επιτυχία στην Μέση Ανατολή, αλλά στα μέσα του 1943 και ενώ ο αγώνας της Γερμανίας ενάντια στους αιωνόδουλους συμμάχους βρισκόταν στην πιο κρίσιμη καμπή του, μετέβη στην Βοσνία, όπου συγκέντρωσε 11.000 μουσουλμάνους εθελοντές οι οποίοι εντάχθηκαν στην 13η Μεραρχία των Ες-Ες «Χαντζάρ», αναλαμβάνοντας, σε συνεργασία με τους Κροάτες Ουστάσι και τους Σέρβους Εθνικιστές του Στρατηγού Μιχαήλοβιτς στην αντι-αντάρτικη εκστρατεία των Γερμανών ενάντια στους κομμουνιστές αντάρτες του εβραίου Τίτο, κάτι το οποίο συνεχίστηκε και μετά την ήττα και αποχώρηση των Γερμανών από τη Γιουγκοσλαβία. Μάλιστα οι μουσουλμάνοι πολέμησαν μέχρι του τέλους, ακόμη και το 1945, στις μάχες στην Αυστρία, πιστοί στα τελευταία λόγια του Χουσεϊνί, στο Σεράγεβο το 1944: «Οι μουσουλμάνοι θα πολεμήσουμε μαζί με την Γερμανία, με όλη μας την καρδιά. Το βάσανο που μας επιβλήθηκε από τους Άγγλους και τους Εβραίους, θα τελειώσει με τη νίκη μας, επειδή ο πανίσχυρος (θεός) δεν μπόρεσε ποτέ να αποδώσει τη νίκη σε μία άδικη αιτία». Δυστυχώς, όμως, αυτή η νίκη τότε δεν ήρθε ούτε για τους Άραβες, ούτε για τους Άριους λαούς. Το χρήμα, η βιομηχανία της Αμερικής και οι στρατιές των ζωόμορφων σλάβων της Ανατολής, νίκησαν σε εκείνη τη μάχη, όχι όμως και στον αέναο πόλεμο, έναν πόλεμο της ζωής που εκτυλίσσεται αδιάκοπα ενάντια στο σιωνιστικό σκοτάδι του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Ο αντίλαλος όμως εκείνων των μαχών, που ενωμένοι έδωσαν τότε οι Άραβες με τους Άριους ενάντια στην επερχόμενη κυριαρχία των εβραϊκών προτύπων, πάνω στις πατρίδες και των δύο αυτών λαών, ενέπνευσε άντρες όπως ο Νάσερ (πρόεδρος της Αιγύπτου μεταπολεμικά), ο οποίος υπηρέτησε στην Αραβική Λεγεώνα. Ο αγώνας συνεχίζεται και με την παλαιστινιακή Ιντιφάντα, υπό αντίξοες συνθήκες, ενάντια στους προσκυνημένους και στους δήμιους σιωνιστές, δίνοντας το παράδειγμα στους σημερινούς Άραβες, έτσι ώστε να συνεχίσουν και αυτοί μα και τα παιδιά των παιδιών τους, έναν αγώνα ελευθερίας, πέρα από τις θρησκείες και τις διχόνοιες που το σύστημα δημιουργεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη το βιβλίο του Χίτλερ «Ο Αγών μου», πρωτοπορεί στις πωλήσεις, ενώ ο Μεγάλος Μουφτής Χουσεϊνί αναγνωρίζεται ως ένας ήρωας της PLO.

Ένας από τους ηγετικούς παράγοντες της οργανώσεως αυτής στην ανατολική Ιερουσαλήμ υπήρξε ο Φαϊζάλ Χουσεϊνί, εγγονός του Μεγάλου Μουφτή. Επιπροσθέτως ο δολοφονηθείς από τους σιωνιστές Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, θεωρούσε τον Μεγάλο Μουφτή σεβαστό διδάσκαλο και ηγέτη.

Ο Αραφάτ, ψευδώνυμο του Ραχμάν Αμπντούλ Ελ Χουσεϊνί, υπήρξε συγγενής του Μεγάλου Μουφτή, κάτι που έγινε γνωστό από το 1951, όταν ο Αραφάτ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Καΐρου.

Η «Χαντζάρ» εμπνέει και σήμερα τους Άραβες στον αγώνα τους. Έναν αγώνα για το αίμα και την τιμή τους, πιο ιερό από όλα και όλους. Έτσι λοιπόν ίσως το μέλλον και το πείσμα όσων δεν έχουν καμφθεί από την δικτατορία της παγκοσμιοποίησης των σιωνιστών να μας φέρουν πίσω τις νίκες που χάθηκαν κάποτε στην Δουνκέρκη, στην Αγγλία, στην Μόσχα, στο Ελ Αλαμέιν, στο Βερολίνο. Κάποτε ο κάθε λαός θα πάρει αυτό που πραγματικά του αξίζει…

Και όταν αυτό συμβεί, η Ιερουσαλήμ θα είναι πάλι αραβική, η Κωνσταντινούπολη και η Ιωνία Ελληνικές και ο κάθε λαός που θα έχει παλέψει, θα ξανάχει δικά του τα ιερά του χώματα, ελεύθερος και έτοιμος να μεγαλουργήσει, απαλλαγμένος από την παρακμιακή ψευτοπρόοδο των αιωνόδουλων εκσυγχρονιστών και των ελευθεριακών ψευτοδημοκρατών που διαλύουν ανενδοίαστα τα ήθη, την φυλή, τις αξίες κάθε έθνους.

Χαράλαμπος Σπηλιάκος

παρακάτω η συνέχεια του άρθρου:

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση