Ο καθείς και η ψυχή του (εν προκειμένω η ψήφος του)
Ένας από τους αρχαίους ημών προγόνους που αυτήν τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του -ήταν και πολλοί οι μπαγάσηδες- έλεγε ότι «Ιστορία είναι η φιλοσοφία με παραδείγματα».
Μεγάλη κουβέντα από έναν ήσσονα Αλεξανδρινό («ήσσονες» θεωρούσαν οι νεώτεροι σχολαστικοί σχεδόν όλους τους διανοητές της ελληνιστικής εποχής - ένα ακόμα λάθος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)...
Έχω την αίσθηση ή μάλλον την πεποίθηση πλέον, ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες του δικομματισμού, ότι τελειώνουν, μέσα σε ένα παγερό αμφιθέατρο που έχει αδειάσει καιρό τώρα από θεατές όλες εκείνες οι απειράριθμες κοκορομαχίες των αρχηγών που πάντα κατέληγαν σε ισάριθμες ανθρωποφαγίες των οπαδών.
Για να μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς, στο μέτρο του δυνατού, το Αλεξανδρινό προγονικό, θα λέγαμε ότι βλέπουμε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας ένα σύστημα που, πανικόβλητο, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την κατάρρευσή του.
Για παράδειγμα το υποσύστημα ΔΟΛ - Μega - Μπόμπολας!
Αφού κατέκτησε τον Ολυμπο με το σχήμα Παντελής Καψής κυβερνητικός εκπρόσωπος - Μανώλης Καψής, δημοσιογραφικός έλεγχος, τώρα κατακτά και τις νεφέλες που υπερίπτανται των θεϊκών υψιπέδων με το σχήμα: ο γιος του αφεντικού Ψυχάρης Τζούνιορ, στις οθόνες του μπαμπά Ψυχάρη, να ερωτάται απ’ τους υπαλλήλους του αφεντικού Ψυχάρη, πώς τα πάει ο πολιτικός υφιστάμενος (του Ψυχάρη τζούνιορ) Αντωνάκης, ο κάποτε αντιμνημονιακός και το πόποτε αντιδιαπλεκόμενος.
Της διαπλοκής το κάγκελο.
Ούτε στην Ουάγκα Ζιγκ Ζογκ Τάρα Τάρα τέτοιος καθεστωτισμός... με συγχωρείτε καθωσπρεπισμός. Μιας πάμπλουτης και εν τω άμα πτωχοπροδρομικής γκλαμουριάς που συνήθισε να είναι η χώρα αυτή είναι του χεριού της.
Το καθεστώς του δικομματισμού, η «φιλοσοφία» του συστήματος, με ένα παράδειγμα ήσσονος σημασίας, όπως ίσως θα έλεγε και ο ήσσονος σημασίας πρόγονος.
Τα μείζονα τα έχουμε συζητήσει, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, επί μακρόν.
Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, παρ’ ότι σύντομη, η συζήτηση ήταν έντονη, διότι η κρίση είναι βαθειά, η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι και ο λαός κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα.
Ως την τελευταία στιγμή, έως μπροστά από την κάλπη η συζήτηση θα συνεχίζεται, η προσπάθεια να πεισθούν οι ακόμα αναποφάσιστοι ψηφοφόροι επίσης θα συνεχισθεί. Αυτό που λέμε «γιορτή της Δημοκρατίας» - όμως, γιατρέ μου, «αν η μισή μου καρδιά εδώ βρίσκεται, η άλλη μισή» θα πορευθεί με το αποτέλεσμα. Την εντολή που θα δώσει ο λαός.
Διότι οι ήσσονες είναι το μείζον.
Ο φοβερός και τρομερός λαός που πήρε το όνομά του απ’ τις πέτρες, λες και ήξερε ότι αιώνες μετά, με πετραδάκια-ψήφους θα εξέφραζε τη θέλησή του, τη δύναμή του - ένα τουλάχιστον θαυμαστό πρωθύστερο.
Δεν θα σας πω άλλη λέξη. Ολες αυτές τις μέρες είπαμε πολλά.
Όλοι θα ρίξουμε τις λέξεις μας, ο καθένας τη δική του, στην κάλπη.
Είθε αυτήν τη φορά η φράση που θα σχηματισθεί από τις λέξεις μας να περιέχει την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία, την ελπίδα, το ήθος, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.
Στα λάμδα της Ελλάδας οι λέξεις μας, καλόν αγώνα ώς την κάλπη, διότι ώς εκεί με μεγάλες κι ωραίες φωνές όλοι θα φθάσετε τιμώντας ο καθένας τις πεποιθήσεις του, καλό βόλι!
Θα τα ξαναπούμε την επαύριον των εκλογών. Εκ νέου σε νέους Φιλίππους, θα ξαναβρεθούμε - έτσι γίνεται...
Καλό βόλι!
Αναρτήσεις
Εάν το μεταφέρω σωστά...ο Φελίξ Γκουαταρί, στην ελληνική κρατική τηλεόραση, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, το 1992:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η Ελλάδα είναι κακός μαθητής της Ευρώπης. Αυτό είναι το μεγάλο της προσόν. Ευτυχώς που υπάρχουν κακοί μαθητές σαν την Ελλάδα, φορείς πολυπλοκότητας, άρνησης μιας ορισμένης γαλλογερμανικής κανονικοποίησης. Λοιπόν, συνεχίστε να είσθε κακοί μαθητές κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε καλοί φίλοι σας».