Η ύστατη κραυγή πριν από την κοινωνική έκρηξη

Tου Σταύρου Λυγερού

Οταν έχει καταρρεύσει το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης της μεταπολιτευτικής περιόδου και το συναρτημένο ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, ήταν αναπόφευκτο να καταρρεύσει και το κομματικό σύστημα που εξέφρασε και στηρίχθηκε από τα παραπάνω. Το εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφει μια ανατροπή, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη. Με άλλα λόγια, η πολιτική-εκλογική αποδόμηση των κομμάτων που έχουν προσχωρήσει στο στρατόπεδο του Μνημονίου είναι τεραστίων διαστάσεων, αλλά δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.

Ο θριαμβευτής της κάλπης είναι αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, ο τετραπλασιασμός του ποσοστού του δεν οφείλεται στην ελκτική δύναμη των θέσεών του, ούτε σε κάποια προεκλογικά μαγικά. Οι θέσεις του δεν έχουν αλλάξει ποιοτικά και τέτοια μαγικά δεν υπάρχουν. Οι ψηφοφόροι έχουν επίγνωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ένα επεξεργασμένο ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Τον επέλεξαν για να στείλουν και στις εγχώριες εξουσιαστικές ελίτ και στο ευρωιερατείο το μήνυμα ότι η ασκούμενη πολιτική καταστρέφει και την οικονομία και την κοινωνία. Είναι το μήνυμα που προσπάθησε πέρυσι να στείλει το κίνημα των «Αγανακτισμένων», αλλά βρήκε κλειστά αυτιά. Ουσιαστικά, η κραυγή της κάλπης είναι η ύστατη αντίδραση πριν τα απεγνωσμένα και καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα οδηγηθούν σε δυναμικές αντιδράσεις που μπορούν να πυροδοτήσουν μια τυφλή, βίαιη κοινωνική έκρηξη.

Το μείζον ερώτημα είναι εάν η νέα Βουλή είναι σε θέση να στηρίξει βιώσιμη κυβέρνηση. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι οριστική η κατανομή των εδρών, αλλά τα δύο κόμματα εξουσίας μάλλον δεν θα έχουν αθροιστικά την αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εκτός αυτού, ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι θα συμπράξει μόνο εάν συνεργασθούν κι άλλα κόμματα, εννοώντας τουλάχιστον τη ΔΗΜΑΡ.

Ο νέος συσχετισμός δυνάμεων που ανέδειξαν οι κάλπες εγγράφεται σ’ ένα ιδιότυπο πολιτικό πεδίο. Εκτός από την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή ευρύτερης Δεξιάς-Αριστεράς έχει προστεθεί και η νεοπαγής, αλλά ισχυρή διαχωριστική γραμμή που ορίζεται από τη στάση έναντι του Μνημονίου. Το φάσμα των αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι άνετη πλειοψηφία, αλλά δεν έχουν ούτε τις προϋποθέσεις ούτε και τη διάθεση να δώσουν εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της εξουσίας.

Με δεδομένα την άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει, την εξαίρεση της Χρυσής Αυγής, τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου ότι δεν συζητούν λύση εντός του Μνημονίου, οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Το πιθανότερο είναι ότι θα ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις στη ΔΗΜΑΡ (και σε όποιο ακόμα μικρό κόμμα περάσει το φράγμα του 3%) να συμπράξει στον σχηματισμό κυβέρνησης. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν εάν το εγχείρημα θα επιτύχει ή θα ξαναστηθούν υποχρεωτικά κάλπες υπό το κράτος των απειλών για ακυβερνησία και χάος.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση