Αμνησ(τ)ία

Βεβαίως και έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Μου το είπε ο άνθρωπος που χθες το πρωί αποφάσισε να δώσει τέλος στην ζωή του, εκεί μπροστά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, στην πλατεία Συντάγματος! Τράβηξε τη σκανδάλη ενώπιον συμπολιτών, σε χώρο δημόσιο, αφήνοντας πίσω του ένα γραπτό μήνυμα αγανάκτησης κι απελπισίας. Μια παρακαταθήκη!

Βεβαίως και έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Θα μπορούσε να ήταν πατέρας μου. Πατέρας τού καθενός μας. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο ίδιος, αρκετά νεότερος από τον αυτόχειρα μα το ίδιο αγανακτισμένος κι απελπισμένος. Και τις δημοσιογραφικές βλακείες για σιωπητήριο όταν κάποιος αυτοκτονεί τις έχω γραμμένες στα παλιά μου παπούτσια. Που, παρεμπιπτόντως, έτσι είναι όλα τα παπούτσια πλέον που φορώ: παλιά!

Βεβαίως και έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Αυτό σημαίνει σεβασμός στο κίνητρο του αυτόχειρα: Να πολεμήσω τη λήθη. Ν' αντιδράσω. Αντιδράστε! Πετάξτε το τηλεκοντρόλ στην τουαλέτα και τραβήξτε και το καζανάκι. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το κράτος δεν το ξεπλένει πια τίποτα. Ούτε και το κλοτσοσκούφι, χθες αργά, όπου θριάμβευσε πάλι η στρογγυλή "θεά". Μην επαναπαύεστε. Θυμηθείτε: Τσιγαράκι δεν κάνει κάποιος μόνο μετά τον έρωτα, το ζητά κι όταν τον οδηγούν στο ικρίωμα -μια τελευταία επιθυμία πριν την παντοτινή αποχώρηση...

Βεβαίως κι έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Και όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση ΟΧΙ ΜΟΝΟ να σχολιάζω!

Μια γερμανική παροιμία λέει πως ένα δικαίωμα γεννά δυο υποχρεώσεις. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη υποχρέωση: Να σχολιάζουμε. Να θυμόμαστε. Να πούμε όχι στην αμνησία. Και δεύτερη υποχρέωση, το ν' αντιδρούμε. Να μην δίδουμε αμνηστία.

(Κύριε Μπεγλίτη, μια που κόπτεστε να μάθετε αν ο αυτόχειρας τα έφαγε μόνος του ή με τα παιδιά του, χωριστά ή μαζί, γιατί δεν κάνετε τον κόπο να ρωτήσετε τον Πάγκαλο; Τι διάβολο, αμνησία έπαθε και δεν θυμάται με ποιον συνέτρωγε τόσα χρόνια;)

Πάνος Γιαννάκαινας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση