Εκλογές θα γίνουν όταν... το καθεστώς εξασφαλίσει(;) 180 έδρες

Οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, αντί να ασχολούνται με τις δυνατότητες εξόδου της χώρας από την παγίδα του δανεισμού, θέτουν διαρκώς εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα στους Πολίτες, εκβιάζοντας τους - χωρίς κανένας να προβληματίζεται

“Αθηναίοι, σας παρακαλώ για ένα μόνο πράγμα: τους γιούς μου, όταν μεγαλώσουν, τιμωρείστε τους και βασανίστε τους, όπως σας βασάνιζα και εγώ – αν σας φανεί πως ενδιαφέρονται για τα χρήματα ή για οτιδήποτε άλλο, εκτός από την αρετή. Εάν δε νομίζουν πως είναι κάτι, χωρίς να είναι τίποτα, ντροπιάστε τους, όπως έκανα και εγώ με εσάς, γιατί δεν επιμελούνται εκείνα που πρέπει και νομίζουν πως είναι κάτι, όντας εντελώς ανάξιοι. Και αν κάνετε έτσι, θα έχετε σταθεί δίκαιοι και για μένα και για τους γιούς μου….Αλλά είναι καιρός να πηγαίνουμε – εγώ για να πεθάνω και εσείς για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανείς δεν το ξέρει παρά μόνο ο Θεός”

(Σωκράτης)

“Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα οι δύο ράτσες – η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του (Ο Άνυτος ήταν Αθηναίος πολιτικός και πλούσιος βυρσοδέψης, ο οποίος κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όπου διετέλεσε στρατηγός, κατηγορήθηκε για προδοσία - ενώ αθωώθηκε δωροδοκώντας τους δικαστές). Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου – η δεύτερη κάνει ακριβώς το αντίθετο. Τώρα όμως μου φαίνεται πως απέμεινε μόνο η ράτσα του Άνυτου – η πρώτη χάθηκε και πάει”

(Καβάφης).

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, έχοντας μετατραπεί σε ευρωπαϊκό προτεκτοράτο – καθώς επίσης στο μήλο της έριδος των υπερδυνάμεων (τόσο των αγορών και του καρτέλ με την Πολιτική, όσο και της Γερμανίας με τις Η.Π.Α. – ενώ ενδεχομένως θα συμμετέχουν σύντομα η Ρωσία και η Κίνα).

Εν τούτοις η Πολιτική της, αντί να προσπαθήσει να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των Πολιτών και τη συνοχή της χώρας (εκμεταλλευόμενη, μεταξύ άλλων, τα τεράστια γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα τα οποία, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της, είναι τόσο μεγάλα), θεωρεί σκόπιμο να τοποθετεί συνεχώς εκλογικά διλήμματα («ευρώ ή κυβέρνηση συνεργασίας», «αυτοδυναμία ή καταστροφή» κλπ.) και να εκβιάζει εκβιαζόμενη. Παράλληλα, τοποθετείται δυστυχώς η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, κυρίως με τη βοήθεια των σκανδάλων διαφθοράς - με τα οποία, ξαφνικά και «τυχαία», βομβαρδιζόμαστε σχεδόν καθημερινά.

Σύμφωνα όμως με αρκετά διεθνή ΜΜΕ, έχει ήδη αρχίσει το ξεπούλημα της Ελλάδας – αφού η δημόσια περιουσία της έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου μεταβιβαστεί σε μία εταιρεία ειδικού σκοπού (ΑΕ), την οποία συμβουλεύει (αναζητεί αγοραστές) η γερμανική «Germany Trade and Invest» (τα συμπεράσματα σε σχέση με το ρόλο της Γερμανίας και τις επισκέψεις των Ελλήνων υπουργών ανάπτυξης στο Βερολίνο, είναι αυτονόητα).

Στα πλαίσια αυτά προωθείται με γρήγορους ρυθμούς η πώληση μεγάλων εδαφικών εκτάσεων στην Κέρκυρα και στη Ρόδο, καθώς επίσης του κέντρου Τύπου των Ολυμπιακών αγώνων, του παλαιού αεροδρομίου της Αθήνας, της διαχείρισης των εθνικών οδών, της ΔΕΠΑ, δεκαέξι κτιρίων στα οποία στεγάζονται υπουργεία και εφορίες, του ΟΠΑΠ, των ΕΛΠΕ, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ, του ΤΤ, λιμανιών, μαρίνων, αεροδρομίων κλπ. Λέγεται δε ότι έχει «εξασφαλιστεί» η ανοχή τόσο των Ελληνικών ΜΜΕ, όσο και των ηγετών των εργατικών συνδικάτων – κάποιοι εκ των οποίων «αναφέρονται» επίσης στο Βερολίνο.

Εν τούτοις, φαίνεται να αντιδρούν ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, φανατικοί υπερασπιστές των αποκρατικοποιήσεων, οι οποίοι υποδεικνύουν τις οδυνηρές εμπειρίες της Βρετανίας από τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, λέγοντας ότι:

«Οι μαζικές πωλήσεις σε μία φθίνουσα αγορά, εν μέσω ύφεσης, οδηγούν συνήθως στην κατάρρευση των τιμών των ακινήτων, όπως επίσης όλων των υπολοίπων αξιών. Η διαδικασία αυτή συνοδεύεται από πολύ επικίνδυνες παράπλευρες επιπτώσεις – ειδικά επειδή η πτώση των τιμών της ακίνητης περιουσίας, θα περιόριζε ακόμη περισσότερο την αγοραστική δυνατότητα και την κατανάλωση των Ελλήνων, δημιουργώντας παράλληλα τεράστια προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με τις ίδιες αναφορές, το ξεπούλημα θα πραγματοποιηθεί όταν (και εάν) τα κόμματα συνεργασίας στις επόμενες εκλογές εξασφαλίσουν 180 έδρες στη Βουλή – γεγονός που μάλλον θα τους επιτρέπει τα πάντα. Ακριβώς για το λόγο αυτό τηρείται «σιγή ιχθύος» στην τευτονοκρατούμενη Ευρωζώνη - ενώ προωθείται το «σενάριο συνεργασίας» από την ευρωπαϊκή ελίτ, υπό την ηγεσία της καγκελαρίου.

Παράλληλα αξιοποιείται η εμπειρία της αντίστοιχης γερμανικής εταιρείας ειδικού σκοπού (Treuhand), με την οποία λεηλατήθηκε στην κυριολεξία η Α. Γερμανία από τη Δυτική (οι ανατολικογερμανοί περπατούν ακόμη με σκυφτό κεφάλι, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα μετά την ένωση).

Δυστυχώς όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, αποφασισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» - ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;

ΥΓ: Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη – ενώ έχει παρέλθει η εποχή των «μονοπρόσωπων κομμάτων». Όταν και εάν διαπιστώσουμε ότι, γίνεται κάποια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση (αναλυτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης/εξόδου της Ελλάδας από τα «δεσμά» των εγκληματικών μνημονίων και της καταστροφικής Τρόικας), από μία ομάδα ικανών και έντιμων ατόμων, με εξειδικευμένες γνώσεις ανά κυβερνητικό τομέα (οικονομία, παιδεία, υγεία κλπ.), καθώς επίσης με επαρκή στελέχη για τη διοίκηση των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, τότε θα την ψηφίσουμε όλοι.

Θα όφειλε φυσικά να μας διαβεβαιώσει ότι, θα διενεργούσε δημοψηφίσματα για τις κρίσιμες μελλοντικές αποφάσεις (όπως, για παράδειγμα από το παρελθόν, η υπαγωγή στο ΔΝΤ, η μεταβίβαση της εθνικής μας κυριαρχίας στους πιστωτές, η παραμονή στο Ευρώ κλπ.), καθώς επίσης πως θα διαχώριζε τις τρεις ανεξάρτητες μεταξύ τους εξουσίες (νομοθετική-Βουλή, εκτελεστική-Κυβέρνηση, Δικαστική), επιτρέποντας την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας επ’ ευθείας από τους Πολίτες και δίνοντας του την εξουσία να εγκρίνει αυτός τις αποφάσεις της Βουλής, πριν γίνουν νόμοι του κράτους.

Πάντως, σε σχέση με τη δραχμή, αυτό που έχει σημασία είναι τι επιθυμεί η πλειοψηφία των πολιτών (σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, πάνω από το 70% προτιμά το ευρώ) και όχι τι νομίζει ο κάθε ένας από εμάς. Χρέος όλων όσων έχουν τη δυνατότητα είναι βέβαια να παρέχουν ουδέτερα τις απαιτούμενες πληροφορίες στους Πολίτες, αφού «Ο λαός δεν μπορεί να διαφθαρεί ποτέ, αλλά συχνά μπορεί να ξεγελασθεί – και είναι τότε μόνο που μοιάζει να θέλει το κακό» (Ζ.Ζ. Ρουσσώ).

Επαχθή χρέη, σε κράτη που, έστω τυπικά, λειτουργούν δημοκρατικά, σπάνια μπορούν να τεκμηριωθούν. Οι ψεύτικες ελπίδες, όπως και οι «κενές» υποσχέσεις, είναι μία επικίνδυνη στρατηγική – ενώ δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν αθώοι οι συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή των τελευταίων δεκαετιών, ανεξαρτήτως κόμματος.

Τέλος, όσο πιο πολλά κόμματα εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο μίας χώρας, τόσο πιο δημοκρατικό είναι – αφού, σύμφωνα με το θαυμάσιο σύστημα του Λυκούργου, ο οποίος πίστευε στο αλάνθαστο της γενικής βούλησης, αρκεί να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, «Εάν υπάρχουν ξέχωρες ομάδες (κόμματα), τότε πρέπει να αυξήσουμε τον αριθμό τους, για να παρεμποδίσουμε την ανισότητα».

Βασίλης Βιλιάρδος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση