Η ψήφος της 6ης Μαΐου είναι ευκαιρία για μία ειρηνική επανάσταση

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος

«Είναι απίστευτο –θα έλεγα αδιανόητο– μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: Μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…».

Τζόρτζ Χόρτον,
Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922

1. Ο πολιτικός θάνατος του δικομματισμού και η διαχείριση της μετάβασης

Οι εκλογές της 6ης Μαίου 2012 προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες μια μοναδική ιστορική ευκαιρία:

Με μία μόνο ψήφο ο καθένας όλοι μαζί οδηγούμε στον πολιτικό θάνατο τον παλαιοκομματισμό, τα στελέχη του οποίου εδώ και εκεί στην πρόσφατη ιστορία απέκτησαν τη συνήθεια να παρελαύνουν με ξένες σημαίες. Προκαλούμε, επιπλέον, μια ειρηνική και συνάμα δυναμική πολιτική ανασύνταξη εκ βάθρων και οι πολίτες έχουν την ιστορική ευκαιρία να επιτύχουν αναίμακτα ένα τόσο μεγάλο κατόρθωμα.

Επίσης, αντιστρέφουμε μια πασίδηλα θανατηφόρα τροχιά και καταφέρνουμε μια ειρηνική «Επανάσταση» που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για πρώτη φορά μετά την Ελληνική Επανάσταση 1821, να κάνουμε δικό μας το μέχρι σήμερα μερικώς ή ολικώς ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Να ψηφίσουμε απαλλαγή από την ξενοκρατία και τους δεδηλωμένους εγχώριους αντιπροσώπους της, δρομολογώντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας αληθινής εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.

Αυτό σημαίνει ότι, αν καταψηφιστεί ο παλαιοκομματισμός, για μερικούς μήνες θα έχουμε μια συντεταγμένη μετάβαση κατά τη διάρκεια της οποίας θα συντελεστεί μια εκ βάθρων ανασύνταξη και ανασυγκρότηση των πολιτικών δυνάμεων: Το παλιό θα διαλυθεί και τάχιστα θα συγκροτηθεί το νέο.

Όσες υγιείς πολιτικές δυνάμεις είναι τώρα εγκλωβισμένες στον σάπιο δικομματισμό ή στα εξαπτέρυγά του θα απελευθερωθούν για να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση του νέου. Νέο πολιτικό αίμα, από λαμπρούς, ταλαντούχους και αδιάφθορους Έλληνες, οι οποίοι μέχρι τώρα αηδιασμένοι απείχαν, θα εισρεύσει, θα δυναμώσει το ανανεωτικό ρεύμα και θα ανασυγκροτήσει εξυγιαντικά το πολιτικό σύστημα.

Λογικό είναι μετά από μερικούς μήνες να έχουμε ξανά νέες εκλογές για να αποτυπωθεί και να νομιμοποιηθεί το νέο, ανασυγκροτημένο και πολιτικά ορθολογιστικό πολιτικό σκηνικό που θα εδράζεται ανεπίστροφα πάνω σε θεμελιώδεις παραδοχές δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, επίσης, θα διαχειριστούμε τα προβλήματα που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.

2. Η εντολοδόχος αντι-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας / Συντακτική Συνέλευση

Η αποστολή της εντολοδόχου μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης θα είναι τριπλή: Πρώτον, διαχείριση των σχέσεων με τους τρίτους και κυρίως την ΕΕ. Δεύτερον, διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, της ευνομίας και της ευταξίας. Τρίτον, δρομολόγηση Συντακτικής Συνέλευσης για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Αυτός είναι ο άμεσος ρόλος των αντί-μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων που πρέπει να υπερψηφιστούν: Όχι να κυβερνήσουν με συμβατικό τρόπο αλλά να «συγκυβερνήσουν» έμμεσα επί συγκεκριμένης ατζέντας. Να συμφωνήσουν για μια αμιγώς αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας στην οποία θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν αδιάφθορα και αξιόπιστα πολιτικά πρόσωπα κύρους και όχι τεχνοκράτες ή άτομα βεβαρημένα με πολιτικά εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Αυτή θα είναι η μεγάλη προσφορά τους και όχι να κάτσουν πάνω σε κάποιες εξουσιαστικές καρέκλες. Αυτό σημαίνει υπέρβαση: Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το «ΚΚΕ», ο «Συνασπισμός», η «Κοινωνική Συμφωνία», το «ΟΧΙ», για παράδειγμα, δεν θα θελήσουν τα στελέχη τους να καταλάβουν, κατ’ ανάγκη, κυβερνητικούς θώκους, αλλά μόνο να ορίσουν την πολιτική ατζέντα της εντολοδόχου αντί-μνημονιακής μεταβατικής διακυβέρνησης.

Αυτό, λογικά, θα πρέπει να θέλουν οι αντί-μνημονιακές δυνάμεις. Ούτως ή άλλως η επιλογή είναι μονόδρομος: Μια σωτήρια μετάβαση προς την ομαλότητα που θα επιτύχει μια αποτελεσματική αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση συγκεκριμένου σκοπού. Λογικά θα έχει την στήριξη ή την ανοχή όσων θέλουν μια βιώσιμη διέξοδο από την κρίση. Πιθανότατα μια τέτοια ανοχή και στήριξη να προέλθει όχι μόνο από τις παρούσες αντί-μνημονιακές δυνάμεις αλλά και από εγκλωβισμένα αντί-μνημονιακά στελέχη του παλαιοκομματισμού και των εξαπτερύγων τους. Η ήττα τους θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και ανανέωση του πολιτικού σκηνικού.

Αντίστροφα, εάν κυβερνήσει ξανά ο παλαιοκομματισμός αναπόδραστα θα έχουμε ταχύρυθμο φαύλο κύκλο ύφεσης, ακόμη μεγαλύτερη πτώχευση, ακόμη πιο στυγνές αντί-κοινωνικές αποφάσεις, κοινωνική έκρηξη και ίσως απεγνωσμένες προσπάθειες κοινοβουλευτικής δικτατορίας των αδίστακτων μνημονιακών δραστών και των εξαπτέρυγών τους.

Όπως και πολλοί άλλοι τυγχάνει να γνωρίζω ότι, με σκοπό να συγκροτηθεί μια αντί-μνημονιακή μετάβαση, υπήρξαν ήδη επαφές αντι-μνημονιακών δυνάμεων με σημαντικές, αδιάφθορες και αυτοδύναμες διακεκριμένες προσωπικότητες μεγάλου κύρους και μεγάλων ικανοτήτων που σταδιοδρομούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υπό τις περιστάσεις, αυτός είναι ο σωστός προσανατολισμός για τη συγκρότηση μιας υπεύθυνης μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην οποία μας έφερε ο αποδεδειγμένα ανήμπορος παλαιοκομματισμός απαιτεί όχι αναρχία και χάος ή μικρόψυχες και μικρόμυαλες παλαιοκομματικές νοοτροπίες γαντζώματος σε εξουσιαστικούς θώκους, αλλά υπεύθυνη και συντεταγμένη διαχείριση μιας πολιτικής μετάβασης στην ομαλότητα και σε έναν νέο βιώσιμο προσανατολισμό με γνώμονα τη δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Εκτιμώ ότι, όλες οι γνήσιες αντί-μνημονιακές δυνάμεις, χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό θέλουν.

Η αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση είναι όντως το κρισιμότερο ζήτημα γιατί θα πρέπει με υπευθυνότητα να διαφυλάξει το κράτος, να περιφρουρήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την ομαλότητα μεταξύ διακυβέρνησης και πολιτών και μεταξύ Ελλάδας και τρίτων.

Αποστολή της όπως είπαμε είναι να επιτύχει αυτό που ο δικομματισμός ομολόγησε πως δεν μπορεί να κάνει όταν υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο και όταν κινδυνολογώντας έθεσε κίβδηλα και ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα, όπως «δραχμή ή ευρώ», «μνημονιακή υποδούλωση ή πτώχευση και εμφύλιος». Τέτοια διλήμματα είναι πολιτικά ανεύθυνα, δεν μας αξίζουν και δεν αρμόζουν σε ελεύθερες και πολιτισμένες κοινωνίες.

Η εντολοδόχος αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση θα διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και θα προχωρήσει σε μια ισόρροπη διαπραγμάτευση με τους τρίτους και κυρίως με τους συνεταίρους μας στην ΕΕ, από την οποία όχι μόνο δεν πρέπει να αποχωρήσουμε αλλά και της οποίας θα πρέπει να γίνουμε οι σημαιοφόροι μιας μεγάλης μεταρρύθμισης και ενός ριζικού πολιτικού εξορθολογισμού. Όσον αφορά το πολιτικό μας σύστημα, το ανανεωμένο πολιτικό σύστημα καλό θα ήταν να δρομολογήσει, όπως προαναφέραμε, μια Συντακτική Συνέλευση αναθεώρησης του Συντάγματος.

3. Ασφαλής σωτήρια μετάβαση – ριζική πολιτική ανασυγκρότηση

Η απόφαση για μια νέα αφετηρία και για μια νέα λελογισμένη πορεία θα πρέπει να ληφθεί την 6η Μαίου. Τώρα ή ποτέ. Στις 6 Μαίου οι Έλληνες είτε θα υποκύψουν στην πολιτική τρομοκρατία και στις ανασφάλειές τους είτε θα «επαναστατήσουν» δημιουργώντας μια νέα αφετηρία για μια νέα ελεύθερη και ολοένα πιο δημοκρατική διαδρομή.

Τερματίζοντας με την ψήφο τους τον λαθρόβιο παλαιοκομματισμό οι πολίτες, επιπλέον, προσφέρουν σωσίβιο σε εκείνα τα στελέχη του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού τα οποία με όρους δημόσιου συμφέροντος είναι ενδεχομένως, όπως είπαμε, πολιτικά ορθολογιστές πλην εγκλωβισμένοι στο απερχόμενο σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα.

Τουτέστιν, οι πολίτες με αντί-μνημονιακή ψήφο μπορούν να απελευθερώσουν όλα τα υγιή πολιτικά στελέχη όλων των παρατάξεων δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να συμμετέχουν σε μια ριζική πολιτική ανασύνταξη και πολιτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Μόνο έτσι μετά τις εκλογές θα έχουμε ένα ανανεωμένο και ορθολογιστικό πολιτικό προσωπικό. Ήδη τα πρώτα βήματα έγιναν με όσους όντας πιο θαρραλέοι και αποφασιστικοί δεν ψήφισαν το μνημόνιο.

Η ριζική πολιτική ανασύνταξη είναι υπό τις συνθήκες αυτό που θέλει κάθε εχέφρων και ορθολογιστής Έλληνας. Λογικά και ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, αυτός θα πρέπει να είναι και ο σκοπός των νέων πολιτικών ρευμάτων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά και ιστορικών πολιτικών χώρων όπως το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, εξάλλου, ίσως είναι καιρός να κάνει μερικά ακόμη ξεκάθαρα βήματα με όρους εθνικής ανεξαρτησίας. Πεποίθησή μου είναι ότι το ΚΚΕ στη δύσκολη αυτή συγκυρία θα συν-λειτουργήσει με συγκλίνοντα τρόπο με τις άλλες αντί-μνημονιακές δυνάμεις για μια σωτήρια μετάβαση. Όριο είναι ο ουρανός για ειρηνικούς αγώνες κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε ένα αληθινά δημοκρατικό, ελεύθερο και ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος.

4. Οι ναυαγοί του παρωχημένου παλαιοκομματισμού κινδυνολογούν ανεύθυνα

Οι ναυαγοί του πολιτικού προσωπικού του απερχόμενου παλαιοκομματισμού βρήκαν σωσίβιο, τονίζουμε, στην κινδυνολογία και στην πολιτική τρομοκρατία.

Οι Έλληνες πολίτες όμως πρέπει να σκεφτούν την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και να αποτινάξουν τους εκβιασμούς. Δεν υπάρχει τίμημα για την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και ας μην το ανακαλύψουν αργά.

Οι παλαιοκομματικοί υπαίτιοι του ολισθηρού κατήφορου της πατρίδας μας, ασκούν πολιτική τρομοκρατία και κινδυνολογούν ασύστολα και ανεύθυνα. Συνεχίζουν να δημιουργούν ανασφάλειες στους πολίτες περί μιας δήθεν αναπόφευκτης –αν αυτοί φύγουν– άτακτης πτώχευσης.

Όμως, η άτακτη πτώχευση σίγουρα θα επέλθει, αν αυτοί μείνουν στην εξουσία. Θέλουν, οι αφιλότιμοι, πάση θυσία να συνεχίσουν να κάθονται στις εξουσιαστικές καρέκλες για μερικούς μήνες ακόμη. Δεν διστάζουν να γίνουν κήρυκες της πτώχευσης της οποίας η έλευση είναι δεδομένη εάν οι ένοχοι που συνομολόγησαν το ξενοκρατικό και αδιέξοδο μνημόνιο παραμείνουν στην εξουσία συγκυβερνώντας μαζί με τα εξαπτέρυγά τους.

Απερίσκεπτα, καλλιεργούν στον λαό την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουν να μακροημερεύσουν στην εξουσία υφαρπάζοντας την ψήφο των Ελλήνων με πολιτική τρομοκρατία και δημιουργώντας επίπλαστες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Κάτι τέτοιο όμως δεν λαμβάνει υπόψη ότι το θανατηφόρο μνημόνιό τους αναπόδραστα οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη και άτακτη πτώχευση, τραγική εξέλιξη που αυτοί προκαλούν και την οποία ούτε μια «κοινοβουλευτική δικτατορία» δεν θα συγκρατήσει.

Κίβδηλες, ψεύτικες, υποκριτικές και επικίνδυνες είναι οι υποσχέσεις του παλαιοκομματισμού. Βασικά μας λένε το εξής: Θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην ύφεση αλλά θα επιβιώσουμε με μισθούς Σομαλίας. Επίσης ότι κάποιοι εγχώριοι πελατειακά λειτουργώντας θα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν μεταπράτες των ξένων που θα εξαγοράζουν μαζικά τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο.

Όλα αυτά βέβαια είναι ελεεινά, ανέφικτα, σπασμωδικά, επικίνδυνα και δηλωτικά για το πόσο επικίνδυνος έγινε ο σάπιος και φαυλοκρατικός παλαιοκομματισμός.

5. Οι Έλληνες δεν θέλουν δώρα μόνο διαγραφή των επαχθών και καταχρηστικών βαρών

Οι Έλληνες, εν τέλει, δεν θέλουν δώρα. Ούτε κινδυνεύουν να πάθουν οτιδήποτε, αν αρχίσουν να δαπανούν ό,τι παράγουν. Βέβαια, αν μιλήσει κανείς όχι με μέλη του σκληρού δικομματικού πελατειακού πυρήνα αλλά με γνήσιους νοικοκυραίους που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θα τους πουν ότι μπορούν να ζήσουν και να ξοδεύουν πολύ λιγότερα, αν είναι να διασωθεί η πατρίδα, η αξιοπρέπειά τους, η ελευθερία τους και η δημοκρατία.

Υπέρτατες και έσχατες λογικές κάθε κοινωνίας ήταν και θα συνεχίσουν να είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, νοούμενη ως εθνική ανεξαρτησία, και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, νοούμενη ως φορά κίνησης προς γνήσια πολιτική ελευθερία. Κανένα τίμημα, καμιά θυσία και καμιά δεύτερη σκέψη δεν χωρεί όσον αφορά αυτά τα υπέρτατα και έσχατα αγαθά. Εν τούτοις, αυτές οι έσχατες λογικές ακυρώθηκαν από τα μέλη του σάπιου παλαιοκομματικού συστήματος.

Τα Ελληνικά νοικοκυριά παράγουν αρκετά για να μην κινδυνεύουν «οι μισθοί, οι συντάξεις και η προμήθεια φαρμάκων» –όπως ανέντιμα ισχυρίζονται οι δράστες του μνημονίου– αν μια υπεύθυνη και αξιόπιστη διακυβέρνηση σταματήσει να πληρώνει τους τοκογλύφους και διαπραγματευτεί τις υποχρεώσεις σε μια νέα ορθολογιστική βάση.

Οι τάσεις, επιπλέον, δείχνουν ότι και στην Ευρώπη η επάνοδος στη λογική και στον οικονομικό και πολιτικό ορθολογισμό είναι το κυρίαρχο αίτημα των περισσοτέρων. Μια τέτοια επάνοδος είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, αν είναι να μην διαλυθεί η ΕΕ. Αν βέβαια για εγγενείς λόγους και αντιφάσεις η ΕΕ αυτοδιαλυθεί, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν πρέπει να βρει την Ελλάδα υπό αποικιοκρατικό ζυγό που θα εποπτεύει μια αδίστακτη εγχώρια κοινοβουλευτική δεσποτεία.

Αν λοιπόν υποκύψουμε στην πολιτική τρομοκρατία και στην ανεύθυνη κινδυνολογία τη στιγμή που δημιουργούνται νέες πολιτικές συνθήκες στην Ευρώπη, εμείς θα βρεθούμε χειροπόδαρα δεμένοι με το επαχθές, καταχρηστικό και παράνομο μνημόνιο και τους χρεοκοπημένους πολιτικούς στον σβέρκο μας. Πολιτικούς που αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευτούν ακόμη και τα πιο απλά και πιο λογικά πράγματα.

Ανθρώπους των οποίων η πολιτική ανικανότητα δημιούργησε σύνδρομα Τιτανικού με αποτέλεσμα να σπεύδουν αδιαμαρτύρητα και να υπογράφουν το ένα μετά το άλλο μνημόνιο που τους σέρβιραν πολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες. Ως και να μην ήσαν αντιπρόσωποι ενός ανεξάρτητου κράτους μέλους της ΕΕ.

6. Η ψήφος της 6ης Μαίου ως μέσο απελευθέρωσης και νέας αφετηρίας

Απελευθέρωση στην παρούσα συγκυρία σημαίνει ψήφο κατά οποιουδήποτε με οποιοδήποτε τρόπο ταυτίστηκε με το ξενοκρατικό μνημόνιο και κατά οποιουδήποτε μνημονιακού εξαπτέρυγου υποκριτικά μουρμουρίζει για «εξελικτική αποδέσμευση» από το μνημόνιο.

Ορθολογιστικό είναι επίσης να καταψηφιστούν όσοι βρίσκονται στους δύο ακραίους πόλους: Του εθνομηδενισμού και του φασισμού. Οι πρώτοι είναι Δούρειος Ίππος ενός εξελικτικού δήθεν μνημονίου, οι δεύτεροι με τις ακρότητές τους η νομιμοποίηση της κινδυνολογίας των επίδοξων εγχώριων υπηρετών της ξενοκρατίας.

Το μνημόνιο ενσαρκώνει ό,τι εγχώριο και ξένο αντιβαίνει στην Εθνική Ανεξαρτησία, στην ελευθερία και στη δημοκρατία. Η ασυμβίβαστη αντίθεσή μας στο μνημόνιο και η υπερψήφιση των αντί-μνημονιακών δυνάμεων είναι το προσφορότερο και ασφαλέστερο μέσο σωτήριας διεξόδου από την κρίση.

Το μνημόνιο είναι σήμερα ο θανάσιμος εχθρός των Ελλήνων. Καταψηφίζοντάς το οι Έλληνες διανοίγουν μια νέα ελπιδοφόρα αφετηρία διάσωσής τους κατά των εγχώριων και ξένων θηρίων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εγχώριοι και ξένοι πολιτικοί τρομοκράτες και κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγοι τις τελευταίες εβδομάδες λύσσαξαν. Ψεύτικα, κίβδηλα και υποκριτικά.

Είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας να λένε ότι δεν είμαστε ικανοί να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή, δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τους ξένους μια πιο ισόρροπη σχέση και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά προβλήματα μιας μετάβασης προς ένα καλύτερο μέλλον.

Κάθε εχέφρων και λογικός Έλληνας βλέπει ότι υπό τις περιστάσεις, αν θέλουμε να διασωθούμε από τα άγρια εγχώρια και ξένα μνημονιακά θηρία και αν θέλουμε μια νέα βιώσιμη διαδρομή που θα εκκινεί από μια νέα αφετηρία, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μονόδρομος.

Το αποτέλεσμα των εκλογών θα πρέπει να δρομολογήσει τις προϋποθέσεις εκπλήρωσης συγκεκριμένων σκοπών μέσα από μια αντί-μνημονιακή ψήφο με την υπερψήφιση εκείνων των πολιτικών τάσεων που είναι γνήσια εναντίον του μνημονίου.

7. «Πρακτικά» ζητήματα: Δημόσιες δαπάνες, κοινωνική συνοχή/δικαιοσύνη, ιδιοκτησία νοικοκυριών και σταθερή μετάβαση

Όπως είναι λογικό για λόγους συντομίας αλλά και λόγω ιδιότητας του υποφαινόμενου, δεν στάθηκα σε πρακτικά ζητήματα. Περιέγραψα, βασικά, προσανατολισμούς και αρχές. Ούτε βέβαια υπάρχει η παραμικρή κομματική χροιά. Υπογραμμίζονται ζητήματα που αφορούν τα πάγια αγαθά της ελευθερίας νοούμενη ως εθνική ανεξαρτησία και της δημοκρατίας νοούμενη ως ύπαρξη προϋποθέσεων ολοένα μεγαλύτερης ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.

Η παρέμβαση, ακριβώς, γίνεται επειδή αυτό που διακυβεύεται στις 6 Μαίου είναι πρωτίστως αυτά τα δύο αγαθά του πολιτικού πολιτισμού όλων των εποχών και όλων των κοινωνιών. Υπό τις περιστάσεις, υπογραμμίστηκε, ο σκοπός των αντί-μνημονιακών δυνάμεων δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η αναρρίχηση σε εξουσιαστικούς θώκους. Το πρωτεύον όπως είπαμε είναι να φύγουν οι δράστες που βάζουν στον γύψο την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα θεωρούμε ότι ένα ζήτημα που εμπίπτει στη σφαίρα της πρακτικής πολιτικής, και που δεν θα μπορούσε να αναλυθεί εκτενώς σε ένα κείμενο όπως το παρόν, είναι η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων από μια αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση και τα σχετικά με αυτά ζητήματα των πληρωμών του δημοσίου. Με τρόπο που εμπίπτει κάλλιστα στη λογική του παρόντος σημειώματος για τους γενικότερους προσανατολισμούς εντός των οποίων οι πρακτικές λύσεις είναι υπόθεση της πολιτικής διακυβέρνησης θα γίνουν μερικές σύντομες επισημάνσεις.

Συγκεκριμένα, λέγοντας πιο πάνω πως η αρχή που θα πρέπει να ισχύει απαράβατα είναι ότι «θα πρέπει να δαπανούμε ό,τι παράγουμε», αφορά κυρίως το κράτος. Τα νοικοκυριά το κάνουν ούτως ή άλλως και αν δεν το κάνουν δεν υπάρχει έλεος ή οίκτος: Χρεοκοπούνε. Στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησαν τα νοικοκυριά που παράγουν πλούτο και ευημερούσαν αλλά το φαύλο και σπάταλο κράτος.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ότι, αφενός το μεν φαύλο δικομματικό πελατειακό κράτος το παράκανε και χρεοκόπησε, και αφετέρου, τα μέλη της επιχειρηματικά αεριτζίδικης φαύλης πελατείας «νέων και παλαιών τζακιών» χωρίς το παραμικρό ίχνος φιλότιμου ή φιλοπατρίας, με την πρώτη δυσκολία, άρπαξαν τα λαθραίως αποκτηθέντα δεκάδες δισεκατομμύριά «τους» και τα εξήγαγαν σε φορολογικούς παραδείσους.

Είναι αυτονόητο ότι μια νέα διακυβέρνηση θα εξορθολογίσει τις δημόσιες δαπάνες, θα περιορίσει τις σπατάλες, θα εξαλείψει με δραστικά μέτρα το πελατειακό σύστημα, θα φορολογήσει τους φοροδιαφεύγοντες, θα φορολογήσει τον καθένα που θέλει επιδεικτικά να υπερ-καταναλώνει, και τα λοιπά. Αυτά είναι πρακτικές πολιτικές που μπορούν να αποφασιστούν άμεσα. Ο φαύλος δικομματισμός δεν μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις επειδή είναι ο υπαίτιος του προβλήματος.

Συνοψίζουμε λοιπόν λέγοντας ότι δεν χρεοκόπησαν τα Ελληνικά νοικοκυριά: Το μεν φαύλο κράτος χρεοκόπησε η δε άνομη πελατεία τους λιποτάκτησε κερδοσκοπικά. Αυτή είναι μια γενικά αληθής περιγραφή.

Δεν υποτιμούνται πρακτικά ζητήματα αλλά λέμε πως μια θαρραλέα και ικανή αντί-μνημονιακή μεταβατική πολιτική διακυβέρνηση θα μπορούσε ταυτόχρονα με μια σοβαρή ευρωπαϊκή και ευρύτερη διαπραγμάτευση να μεριμνήσει να μηδενίσει το πρωτογενές έλλειμμα για να γίνει μια διεκδικητική διαπραγμάτευση πιο αξιόπιστη.

Όπως σημειώσαμε πιο πάνω, δεν υπάρχει τίμημα για την ελευθερία μας και τη δημοκρατία μας. Οι εχέφρονες και ορθολογιστές Έλληνες που είναι η συντριπτική πλειοψηφία θα συμπράξουν στην άμεση λήψη μέτρων. Στο πεδίο αυτό και τηρουμένων κόκκινων γραμμών που αφορούν την κοινωνική συνοχή και τα θεμελιώδη της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν υπάρχουν ανέφικτοι σκοποί αλλά μόνο δύσκολοι σκοποί.

Το ίδιο ισχύει και για τις επάρατες και εγκληματικές δεσμεύσεις του μνημονίου. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τις νομικές δεσμεύσεις των υπαιτίων της συμφοράς μας. Λόγω αυτού του πολιτικού εγκλήματος, ακριβώς, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στέκεται αντί-μνημονιακά. Όμως, κανένα νομικό ζήτημα δεν είναι ανεξάρτητο της πολιτικής.

Βασικά το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό: Μας παγίδεψαν άνομες ή και παράνομες πολιτικές αποφάσεις. Μας έβλαψαν τεχνοκράτες που αυτονομούνται από τον πολιτικό έλεγχο και το κύριο πρόβλημα είναι οι πολιτικές, οικονομικές και θεσμικές δυσλειτουργίες της ΕΕ. Τα μεγάλα ανισοζύγια εντός της ΕΕ, επιπλέον, προκλήθηκαν από πολιτικές παραλήψεις των κρατών μελών και των υπερεθνικών θεσμών. Όσον δε αφορά τους εκβιασμούς, τις τοκογλυφικές αξιώσεις και τα μνημόνια που εφαρμόζουν τέτοιες ανομίες που σκοπό έχουν να αναιρέσουν την Ελληνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, είναι όλα απόρροια πολιτικών ανωμαλιών και πολιτικών εκτροπών οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν η ΕΕ δεν επιβιώνει. Το επαχθές ελληνικό μνημόνιο αφορά βαθειά τις πολιτικές συμφωνίες για το τι είναι η ΕΕ, πως πορεύεται και πως επιβιώνει όχι ως ένα αποικιοκρατικό καθεστώς αλλά ως μια «Ευρώπη των πατρίδων».

Πέραν νομικών κριτηρίων τα οποία και δεν μπορούν πολιτικά μιλώντας να επικρέμονται ως Δαμόκλειος σπάθη, οποιεσδήποτε πολιτικά προκληθέντα επαχθείς αποφάσεις μπορούν να αναιρεθούν ακολουθώντας τις κατάλληλες πολιτικές στάσεις. Νέες πολιτικές αποφάσεις ενταγμένες σε μια μεταρρυθμιστική λογική της ΕΕ –που αν δεν έλθει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα έχει βραχύβιο μέλλον– μπορούν να ανατρέψουν τα άνομα, επαχθή και καταχρηστικά που συμφώνησε η Ελλάδα αλλά και η Πορτογαλία, η Ισπανία και άλλα κράτη μέλη. Η κρίση όπως εξελίχθηκε δεν αποτελεί μόνο Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή υπόθεση, γεγονός που καλεί για αναθεωρητικές πολιτικές αποφάσεις. Αν το ελλειμματικό δικομματικό πολιτικό προσωπικό γνώριζε την πολιτική δομή, τη φυσιογνωμία και τις ισορροπίες στην ΕΕ, άλλη θα ήταν η διαπραγματευτική μας στάση ως ισότιμο μέλος της ΕΕ και άλλο θα ήταν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων των δύο τελευταίων χρόνων.

Οι υπαίτιοι λοιπόν πρέπει να φύγουν για να υπάρξει μια ικανή πολιτική διαχείριση από μια μεταβατική εντολοδόχο αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση που θα έχει πρωτίστως αυτούς τους αντί-μνημονιακούς στόχους ως κύρια αποστολή. Στη συνέχεια, το ανασυγκροτημένο πολιτικό σύστημα, όπως είπαμε, θα έχει πολλά να κάνει στα πεδία της δραστικής μεταρρύθμισης του κράτους, του εκδημοκρατισμού, του οικονομικού εξορθολογισμού, της ανάπτυξης και, κυρίως, του τερματισμού μιας κατάστασης κατοχής του κράτους από μια παλαιοκομματική Λερναία πελατειακή Ύδρα. Το κράτος πρέπει να είναι εντολοδόχος και υπηρέτης των εντολέων πολιτών και όχι δυνάστης και τελικά καταστροφέας της κοινωνίας.

Τέλος, ένα άλλο μέγα ζήτημα είναι η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Πέραν των αυτονόητων πνευματικών ζητημάτων που σχετίζονται με κριτήρια και παράγοντες που λειτουργούν ως συνεκτικός κοινωνικός ιστός συγκρότησης και συγκράτησης ενός κράτους, υπάρχουν και πιο πρακτικά ζητήματα. Σε ένα κράτος που αντιμετωπίζει ζητήματα ζωής και θανάτου σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η αποχώρηση των υπαιτίων απαιτείται να συνοδευτεί και από αναζήτηση της χρυσής τομής μεταξύ διασφάλισης των ελάχιστων, αναγκαίων και μη εξαιρετέων κριτηρίων κοινωνικής συνοχής και σταθερότητας και μέτρων εξυγίανσης της πολιτείας όπως αυτά που προαναφέραμε. Παρακάμπτοντας ζητήματα πρακτικής εφαρμογής που επαναλαμβάνουμε είναι υπόθεση μιας ικανής εντολοδόχου αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης, θα αναφερθώ με συντομία σε κάποιες αρχές και προσανατολισμούς που αφορούν την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Κανείς δεν μπορεί να πειράξει τα ελληνικά νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις τους και τα σπίτια τους. Βασικά, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε μια εξαίρεση μέχρι να επανέλθουμε στην ομαλότητα. Για να είναι εφικτή μια τέτοια κοινωνικά και οικονομικά αναγκαία μεταβατική πολιτική οι τράπεζες που απορροφούν τεράστιους σπάνιους κοινωνικούς πόρους είναι υποχρεωμένες να προχωρούν σε διευθετήσεις. Γι’ αυτό οι τράπεζες πρέπει να τεθούν υπό κρατική εποπτεία και ίσως, επειδή άντλησαν γιγαντιαίους σπάνιους κοινωνικούς πόρους, υπό κρατική ιδιοκτησία. Κανενός η επιχείρηση, το σπίτι και η περιουσία δεν πρέπει να εκποιηθεί από τα θηριώδη κοράκια του παρατραπεζικού υπόκοσμου τα οποία, όπως πλέον κανείς αντιλαμβάνεται, εάν παραμείνουμε υπό ξενοκρατικό μνημονιακό καθεστώς, θα αποκτήσει και ξένους μπράβους για να διευκολυνθούν οι δημόσιες και ιδιωτικές εκποιήσεις.

Μια αντί-μνημονιακή συγκυβέρνηση θα διανοίξει νέα πορεία διασώζοντας την ενότητα των Ελλήνων. Δύο υπέρτατες αποστολές κάθε οργανωμένου και βιώσιμου πολιτειακού συστήματος είναι η διασφάλιση της δημόσιας τάξης στο εσωτερικό και η διασφάλιση της εθνικής επικράτειας.

Οι δυνάμεις δημόσιας τάξης –δηλαδή τα δικά μας παιδιά– πρέπει να υπηρετούν τους πολίτες και όχι τους εντολοδόχους της τρόικας (και εμμέσως τα ξένα συμφέροντα και τους θηριώδεις ξένους τεχνοκράτες μπροστά στους οποίους ο παλαιοκομματισμός γονατίζει, προσκυνά και ομνύει πίστη). Οι Έλληνες πολίτες είναι νομοταγείς και ποτέ δεν θα διαταράξουν την τάξη. Μια κοινωνική έκρηξη, όμως, πολλοί μπορούν να την εκμεταλλευτούν. Οι μόνοι που θα μας οδηγήσουν εκεί –και ίσως κάποιοι άφρονες εξ αυτών το επιδιώξουν– είναι τα μέλη του έντρομου παλαιοκομματισμού. Μια εντολοδόχος αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση υψηλού πολιτικού κύρους θα μπορούσε να τα διαχειριστεί με τον κατά το δυνατό βέλτιστο τρόπο. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως ένας τέτοιος σωτήριος αγώνας θα συσπειρώσει την Ελληνική κοινωνία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις δεσμευτικά κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ύφεση, ανεργία, φαύλος κύκλος οικονομικής διάλυσης των ελληνικών νοικοκυριών, εκποίηση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου στους ξένους και κοινοβουλευτική δεσποτεία για να τα επιτύχουν.

Η ψήφος της 6ης Μαίου, επαναλαμβάνουμε, είναι ιστορικής σημασίας: Μπορεί να πυροδοτήσει μια ταχύρρυθμη, ασφαλή, ιστορικά αναγκαία και υπό τις συνθήκες σωτήρια ριζική πολιτική και οικονομική ανασυγκρότηση. Τώρα ή ποτέ.

Συμπέρασμα

Από την παραπάνω ανάλυση προκύπτουν τα εξής: Η ψήφος των Ελλήνων στις 6 Μαίου είναι ιστορική. Προσφέρεται η ευκαιρία να δρομολογήσουν την αποχώρηση του σάπιου παλαιοκομματισμού και να προκαλέσουν μια δυναμική ριζοσπαστική ανασύνταξη του πολιτικού μας συστήματος με άξονα την εθνική ανεξαρτησία.

Να δώσουν μια μεταβατική εντολή σε αξιόπιστους αντί-μνημονιακούς εντολοδόχους κύρους για να διαχειριστούν τις διαπραγματεύσεις αναίρεσης των επαχθών και καταχρηστικών όρων του μνημονίου και να διαχειριστούν τον μόχθο των Ελλήνων με τρόπο που θα διαφυλάττει την κοινωνική συνοχή και θα επιτρέπει την άμεση δρομολόγηση της οικονομικής ανάπτυξης.

Να αποδείξουν επίσης στους πολιτικά άθλιους κινδυνολόγους και πολιτικούς τρομοκράτες πως μια ικανή πολιτική διακυβέρνηση καθιστά εφικτή μια μετάβαση όπου δεν θα κοπούν «οι μισθοί, οι συντάξεις και τα φάρμακα». Οι Έλληνες δουλεύουν, παράγουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Το μόνο που τους εμποδίζει να διαχειριστούν μια επιτυχή μετάβαση προς ένα νέο ελπιδοφόρο μέλλον είναι το ξενοκρατούμενο φαύλο παλαιοκομματικό σύστημα.

Η περίοδος αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου θα είναι, και εξ αντικειμένου πρέπει να είναι, με τη σύμφωνη απόφαση όλων των αντί-μνημονιακών δυνάμεων, μεταβατική. Πρέπει να αναμένεται, επίσης, όπως τονίστηκε, ότι μια επιτυχής μετάβαση θα στηριχθεί και από πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα απελευθερωθούν από το φαύλο πελατειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένες. Το ζητούμενο είναι μια φορά κίνησης δημοκρατική με ενεργή και άμεση συμμετοχή των εντολέων πολιτών σε όλο το φάσμα των πολιτειακών αποφάσεων. Θα είναι θέμα μηνών για να ωριμάσουν οι συνθήκες για νέες εκλογές που θα σταθεροποιήσουν πλήρως ένα νέο πολιτικό σύστημα και που θα οδηγήσουν σε μια νέα ελπιδοφόρα πορεία απαλλαγμένη από το ασήκωτο άχθος του φαύλου παρελθόντος.

Μετά τα παθήματα που έγιναν σκληρά μαθήματα, υποθέτω ότι οι περισσότεροι Έλληνες συμφωνούν πως θα πρέπει πάση θυσία να εκλείψει το φαύλο πελατειακό κράτος και ότι μόνο έτσι μπορεί να προκύψει ένα νέο υγιές πολιτικό περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να είναι εντολείς πολίτες και κύριοι της τύχης τους. Τα πιο πάνω θα επιτευχθούν μόνο αν υπερψηφιστεί το αντί-μνημονιακό πρόγραμμα που θα οδηγήσει σε μια δυναμική και ριζοσπαστική πολιτική ανασύνταξη άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Γνώμονας και άξονας της νέας πολιτικής και όλων των πολιτικών ρευμάτων –σκόπιμα μέχρι τώρα δεν ανέφερα τη λέξη «κόμματα»– δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή η θεμελιώδης, υπέρτατη και έσχατη κοσμοθεωρία κάθε κοινωνίας κάθε εποχής. Η εθνική ανεξαρτησία θα είναι πλέον ο άξονας της πολιτικής μας διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη και ευρύτερα, ο γνώμονας της πολιτικής εθνικής ασφάλειας, η παραδοχή που θα καταστήσει σεβαστό τον μόχθο των Ελλήνων και ο πνευματικός ιστός που θα διασφαλίζει αδιατάραχτη κοινωνική συνοχή προικισμένη με μια συντελεστική κοινωνική δικαιοσύνη.

Εθνική Ανεξαρτησία νοούμενη ως η Ελευθερία της κοινωνίας και Δημοκρατία νοούμενη ως αγώνας για ολοένα μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία. Αυτός είναι ο προσανατολισμός διεξόδου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση