Ο «εσωτερικός εχθρός»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει. Τα άκρα ξεσάλωσαν: Άκρα Δεξιά και Άκρα Αριστερά απειλούν τη χώρα και τη σωτηρία της απεργαζόμενες (και μάλιστα... συνεργαζόμενες!) την κατάλυση των θεσμών, την επιστροφή στη δραχμή και την κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας. Τέτοιες παπαρολογίες (για να... παγκαλίσουμε ελαφρώς) θα ακούτε και θα διαβάζετε αμέτρητες φορές ημερησίως μέχρι να γίνουν οι ρημάδες οι εκλογές, να δούμε τι ακριβώς θα βγάλουν και να καταλήξουμε στην επόμενη συγκυβέρνηση.

Μέχρι να πέσουν τα κουκιά στην ψηφοδόχο, όμως, ο επικοινωνιακός πόλεμος θα είναι ανηλεής. Τα δύο τέως μεγάλα κόμματα, από όλο και περισσότερους τέως φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους τους, δεν αναγνωρίζονται ως «μεγάλα» πλέον, αλλά ως κόμματα «των μνημονίων» και «της χρεοκοπίας»: εθνικής, επαγγελματικής, οικογενειακής και ατομικής. Η Ελλάδα είναι και επισήμως χρεοκοπημένη, με όλους τους αμέσως ενδιαφερόμενους να ετοιμάζονται... φωναχτά για την επόμενη χρεοκοπία.

Τα αγαπημένα μας τέως «μεγάλα» κόμματα, πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως η Ν.Δ., απειλούνται με πρωτοφανή ταυτόχρονη εκλογική καθίζηση. Άλλωστε ο πολυκερματισμός των πάλαι ποτέ κομμάτων - παρατάξεων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.

● Στη μια πλευρά της ζυγαριάς βαραίνει η ανάγκη του κόσμου, πάντα έντονη σε περιόδους κρίσης, να κυβερνηθεί με τους λιγότερους δυνατούς κλυδωνισμούς και τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια.

● Στην άλλη πλευρά βαραίνουν η οργή, η απογοήτευση και η έλλειψη κάθε πίστης – και εμπιστοσύνης – ότι ο δρόμος που ακολουθούν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας μπορεί να βγάλει τη χώρα σε ξέφωτο.

Για πόσο άλλωστε θα μπορούν ακόμη να βαφτίζουν σωτηρία τη χρεοκοπία, ανάπτυξη την αφρικανοποίηση και μεταρρύθμιση την πείνα; Όσοι «πρόθυμοι» και «χρήσιμοι ηλίθιοι» κι αν τους συνδράμουν, είναι πια πολύ δύσκολο να λες στον κατεστραμμένο ότι τον σώζεις. Ως εκ τούτου γνωρίζουν άριστα ότι οι πιθανότητες να βρεθούν αντιμέτωποι με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις αυξάνονται ραγδαία.

Η απόλυτη προτεραιότητά τους είναι οι εκλογές. Γι’ αυτό πανικόβλητοι όλοι όσοι δεν μπορούν να πάνε ούτε σε ταβέρνα, να πιουν καφέ δημοσίως ή να κυκλοφορήσουν χωρίς καμιά δεκαπενταριά αστυνομικούς και μπράβους τρέχουν να εκβιάσουν, να απειλήσουν, να εκφοβίσουν και να μαντρώσουν όσους προλαβαίνουν.

Βεβαίως όσοι έχουν το στοιχειώδες μυαλό και την ανάλογη πολιτική πείρα γνωρίζουν ότι στην πολιτική, ακόμη και σε πολύ ομαλότερες περιόδους, το εκλογικό «κλίμα» ποτέ δεν φτιάχνεται πάνω από την κάλπη: έχει διαμορφωθεί πολύ νωρίτερα. Και τα μηνύματα που έχουν λάβει μέχρι στιγμής είναι τα χειρότερα.

Ο «επάρατος κομμουνισμός»

Κατ’ αρχάς όλοι, κόμματα και ψηφοφόροι, γνωρίζουν άριστα τι θα συμβεί μετά τις εκλογές σε όλα τα επίπεδα. Ας τα δούμε κωδικοποιημένα:

● Ακόμη και αν η Ν.Δ., ως βέβαιο πρώτο κόμμα, καταφέρει την απείρως δύσκολη αυτοδυναμία, δεν θα μπορεί να κυβερνήσει μόνη της. Με δεδομένο τον φόβο του «Συνδρόμου Ντε Λα Ρούα» – άλλος χρεοκοπεί τη χώρα και άλλος παίρνει το ελικόπτερο – αλλά και την απαίτηση δανειστών, τρόικας, ευρωζώνης και διαπλοκής, θα προστρέξει σε βοήθεια για να συγκυβερνήσει.

● Το ΠΑΣΟΚ θα τιμωρηθεί – και μάλιστα σκληρά – για τη χρεοκοπία, αλλά και για την ύφεση, την ανεργία, τα κουκέτα, την οικονομική καταστροφή και τη δυστυχία που γιγαντώθηκαν επί των ημερών του.

● Αμέσως μετά τις εκλογές, νέα βάρβαρα εισπρακτικά μέτρα πολλών δισ. ευρώ, απολύσεις, ξεπούλημα και καταστροφή της κοινωνικής ασφάλισης θα επιταχυνθούν δραματικά.

● Από τις 13 Μαΐου – είτε την επομένη των εκλογών δηλαδή είτε την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης – οι εργοδότες θα έχουν το μονομερές δικαίωμα μείωσης μισθών έως και 40% οδηγώντας αμέτρητους εργαζόμενους στην πλήρη εξαθλίωση.

Αυτοί που έβαλαν τις υπογραφές τους σε αυτού του είδους τις δεσμεύσεις προς δανειστές και επιτηρητές έχουν πλέον απόλυτη ανάγκη έναν... εχθρό που θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν ψήφο. Όμως τα πράγματα δεν είναι απλά:

● Στον... «εξωτερικό εχθρό» έχουν κατεβάσει ήδη τα παντελόνια. Έχουν υπογράψει τα πάντα και έχουν καταστεί υποχείριά του – χωρίς καμιά δυνατότητα να ασκήσουν πολιτική έστω και ελάχιστης απόκλισης από τις απαιτήσεις δανειστών και επιτηρητών.

● Μεταξύ τους η πόλωση είναι επικίνδυνο πράγμα, αφού αφ’ ενός έχουν δεσμευτεί ακριβώς στα ίδια και αφ’ ετέρου θα κληθούν να συγκυβερνήσουν και στον επόμενο γύρο για να τα εφαρμόσουν.

● Τι άλλο μένει; Μόνο η κλασική συνταγή: η κατασκευή «εσωτερικού εχθρού». Όπως τα παλιά καλά χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους – του επονομαζόμενου και «κράτους των δωσιλόγων». Του κράτους εκείνου που, επί τρεις σχεδόν δεκαετίες, άπαξ της ημέρας, μας έσωζε από τον «επάρατον κομμουνισμόν», έπινε νερό εις το όνομα της «πατρίδος» και κατέληξε να βρει τη δικαίωσή του με τη χούντα του 1967. Και την απώλεια της Κύπρου...

Η μοίρα των δεινοσαύρων

Ένας ανάλογος ψευδοπατριωτισμός, συνώνυμος και ταυτόσημος της υποταγής σε ξένες δυνάμεις, ανθεί σήμερα στα «κόμματα εξουσίας» και στα ΜΜΕ της διαπλοκής. Μόνο που ο ψευδής διχασμός σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα» δεν είναι εφικτός στις μέρες μας: το φάσκελο, το γιαούρτι, τα «γιούχα», ανεξάρτητα από το πόσο ο καθένας μας συμφωνεί η διαφωνεί με τέτοιες πρακτικές, είναι γενικό. Και αριστερό, και δεξιό, και κεντρώο.

Ως εκ τούτου η προσπάθεια κατασκευής «εσωτερικού εχθρού» κατά βάση υποδηλώνει το στρατηγικό και πολιτικό αδιέξοδο των πολιτικών σχηματισμών που κατάντησαν τη χώρα έρμαιο της τοκογλυφίας. Όσο κι αν επιχειρούν μετάθεση ευθυνών, όσο κι αν, στην απόγνωσή τους, εκβιάζουν ή εκφοβίζουν, είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν... ο εαυτός τους. Και να τιμωρηθούν γι’ αυτό.

Αν δεν ανακτήσουν την κυριαρχία της χώρας για λογαριασμό του ελληνικού λαού, όπως οφείλουν ως εκπρόσωποί του, θα παραμεριστούν και θα πεταχτούν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Όπως τόσοι και τόσοι σαν αυτούς. Σε τόσες και τόσες χώρες, πριν απ’ αυτούς.

Αν μάλιστα επιχειρήσουν σκλήρυνση του μοντέλου εξουσίας με περιορισμό της δημοκρατίας, όπως αρκετοί φίλοι τους στα ΜΜΕ έχουν αρχίσει να πρεσβεύουν και να συμβουλεύουν, τότε θα έχουν τη μοίρα των δεινοσαύρων.

Οι δεινόσαυροι, σύμφωνα με μια από τις υπάρχουσες θεωρίες, εξαφανίστηκαν ύστερα από βροχή μετεωριτών. Οι δικοί μας πολιτικοί δεινόσαυροι – σύμφωνα με την προφητεία του Γ. Παπανδρέου – φοβούνται μια βροχή από πέτρες.

Κάθε λογικός άνθρωπος οφείλει να απεύχεται αυτή τη βροχή από πέτρες. Όμως η στρατηγική της έντασης, την οποία με συνέπεια ακολουθούν οι εκφραστές της υποταγής στην τρόικα, ίσως τελικά να νικήσει την ψυχραιμία, τη λογική και τη σύνεση με την οποία τους έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός.

Στο χέρι τους είναι να ξαναμοιράσουν την τράπουλα, με όρους εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας και ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση πριν επέλθει η πλήρης καταστροφή της Ελλάδας. Όμως οι ευκαιρίες δεν θα είναι πολλές...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση