"Υπαρξιακή κρίση" λίγο πριν από τον γκρεμό!

• Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πολύ παράξενες πρέπει να θεωρηθούν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ για τους εμπρησμούς ελληνικών δασών από τις τουρκικές υπηρεσίες. Είναι σκόπιμο, επειδή βρισκόμαστε στους πιο πονηρούς καιρούς μετά το 1821 και με μια πληθώρα δυνάμει εκρηκτικών εξελίξεων σε όλη την περιοχή μας, να προσέχουμε πάρα πολύ τι συμβαίνει και να χρησιμοποιούμε καλά το μυαλό μας, όσο διαθέτουμε, αν θέλουμε να επιζήσουμε.

Αυτή τη στιγμή, πέντε κράτη στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται σε “υπαρξιακή” κρίση, μια μείζων σύγκρουση συνεχίζει να υπολανθάνει μεταξύ κεμαλισμού και ισλαμισμού στην Τουρκία, η πιθανότητα νέου Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή, ίσως και με χρήση ατομικών όπλων, είναι πολύ μεγάλη, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθεί η διάλυση της ΕΕ ή αμερικανορωσική αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι πια περιφερειακή κρίση, αρχίζει να μοιάζει με τέλος του κόσμου!

Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πάντα στις καμπές της παγκόσμιας ιστορίας, δεν μπόρεσε όμως η ίδια να τις χρησιμοποιήσει. Χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς για να λύσουν προς ώφελός τους το ανατολικό ζήτημα, αλλά καταλήξαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μας άρχισε ο ψυχρός πόλεμος, που τον έκαναν εδώ θερμό με τον εμφύλιο, μια καταστροφή εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη από τη μικρασιατική που ακόμα πληρώνουμε. Οι αμερικανικές, ισραηλινές και βρετανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή προκάλεσαν την ελληνική δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Παρολίγον να πληρώσουμε με τη διάλυση του κυπριακού κράτους την απόπειρα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τώρα γίναμε, καταστρεφόμενοι, εμπροσθοφυλακή της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης! Λίγο ακόμα αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, θα τερματισθεί ο βίος του ελληνικού έθνους.

Ο κ. Γιλμάζ δεν είπε, στην πραγματικότητα, τίποτα καινούριο. Οι ελληνικές αρχές γνώριζαν από τότε ότι οι τουρκικές υπηρεσίες, μετά τις φωτιές που λέγεται ότι προκάλεσε το PKK στη Φώκαια, προχώρησαν σε “αντίποινα” για την “ελληνική υποστήριξη στους Κούρδους”, καίγοντας νησιωτικά δάση. Με τους εμπρησμούς επεδίωκαν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κυβέρνηση, κάτι πανεύκολο, αλλά και να στερήσουν τα νησιά από τη φυσική άμυνα των δασών και συγκριτικά τουριστικά πλεονεκτήματα. Η ελληνική κυβέρνηση απηύθυνε non paper στους Ευρωπαίους εταίρους το 1998, ενημερώνοντάς τους για την τουρκική δράση.

Η είδηση δεν είναι στα όσα ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά στο ότι τα ανέφερε. Ο Γιλμάζ δεν είναι χαζός. Λέγοντας κατάμουτρα στους ‘Eλληνες ότι ο Τουρκία έκαιγε τα δάση τους, ήξερε ότι κράδαινε ένα κόκκινο πανί μπροστά από έναν ταύρο. Θα προκαλούσε μάλιστα πολύ μεγαλύτερη αντίδραση και κρίση, αν η προσοχή μας δεν είχε διασπασθεί στα δεκάδες μέτωπα κατάρρευσης της χώρας μας. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι Πάγκαλος ή Στρως-Καν, να μη ξέρει τι λέει και τι κάνει. Αν επρόκειτο για απλή ανοησία, είναι η πρώτη που έκανε. Διαφορετικά, η πράξη του υπαγορεύεται από την επιθυμία ανόδου της θερμοκρασίας στα ελληνοτουρκικά και πάντως, ακόμα κι αν δεν υπαγορεύεται, εκεί οδηγεί.

Ποιος είναι ο “εχθρός”, ποιος είναι ο "σκοπός";

Ο “ταύρος” δεν ερεθίζεται αναίτια. Η Τουρκία είναι διαρκής απειλή και φορέας γεωπολιτικής και οικονομικής πίεσης στην Ελλάδα (δια των εξοπλισμών). Ο πραγματικός όμως “ταυρομάχος” σήμερα, που θέλει να σκοτώσει τον “ταύρο”, δεν είναι η Τουρκία, είναι οι αγορές, με τη συνεργασία των ηγετών μας. Η τουρκική απειλή, σοβαρή και πραγματική, είναι αστεία μπροστά σε αυτή που εκπορεύεται από τον συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων. Αυτή κυρίως πρέπει να αντιμετωπίσει το έθνος μας, προσέχοντας κυρίως να μην έχει απώλειες, προς την πλευρά της Τουρκίας, να διατηρήσει δηλαδή κυρίως αυτή την περίοδο το status quo.

Το πρόβλημα είναι όμως ότι απουσιάζει το εθνικό υποκείμενο. Επί μία δεκαετία, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό “παπαγάλιζε” την εισαχθείσα θεωρία ότι η Τουρκία θα “εκπολιτισθεί” και η τουρκική απειλή θα εξαφανισθεί από μόνη της, γιατί οι “πολιτισμένοι Ευρωπαίοι” δεν έχουν διεκδικήσεις. Αυτή η ανοησία επέτρεψε να δώσουμε πιστοποιητικό καλής διαγωγής στην ‘Aγκυρα, χωρίς να άρει τις διεκδικήσεις και απειλές της, χάνοντας την ευκαιρία να ανταλλάξουμε το ναι στην ενταξιακή της πορεία, με αξιοπρεπή λύση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών. Παρολίγον μάλιστα να διαλύσουμε μόνοι μας το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, βρετανοισραηλινής έμπνευσης. Η πολιτική αυτή επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη και στην Ελλάδα να βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται, ενώ μας απομόνωσε στην Ευρώπη έναντι των δυνάμεων που έβλεπαν με καχυποψία την τουρκική ένταξη, διευκολύνοντας εντέλει τη συμμαχία Μέρκελ και αγορών κατά της Ελλάδας, το 2009, που οδήγησε στο μνημόνιο.

Με την ίδια καταστροφική ευκολία που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αποδέχθηκε προ δεκαετίας αυτές τις ανοησίες, “χάβει” τώρα τις σαχλαμάρες, αλλά και επικίνδυνα τυχοδιωκτικές ιδέες, που του “πασάρουν” οι Ισραηλινοί φίλοι. Που έχουν μάλλον εκπλαγεί ακούγοντας τι τους λένε και πως συμπεριφέρονται οι ‘Eλληνες συνομιλητές τους. Φανταστείτε μόνο τι σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου, άνθρωπος-ενσάρκωση του πολέμου, όταν ακούει τον κ. Παπανδρέου να του αναπτύσσει την ιδέα της ολυμπιακής εκεχειρίας. Ο Μπέντζαμιν ονειρεύεται να γίνονται πιο συχνά ει δυνατόν Ολυμπιακοί Αγώνες και να τους χρησιμοποιεί για να περισπά την προσοχή από τα δικά του πολεμικά σχέδια, όχι βέβαια να τα σταματάει για να γιορτάσει τα ολυμπιακά ιδεώδη!

Μεγάλο Κουρδιστάν και μεγάλες ανοησίες

Ισραηλινοί πανεπιστημιακοί περιέρχονται εδώ και καιρό κυπριακά και ελληνικά πανεπιστήμια και ινστιτούτα λέγοντας ότι ήρθε το τέλος της Τουρκίας και η ώρα του μεγάλου Κουρδιστάν και προκαλώντας επικίνδυνες “ονειρώξεις εθνικού μεγαλείου” σε χρεωκοπημένους πολιτικούς. Το μεγάλο Κουρδιστάν είναι μια πολύ ωραία ιδέα, όχι για να πραγματοποιηθεί, αλλά για να κινητοποιεί τον μαρτυρικό λαό στην υπηρεσία αλλότριων επιδιώξεων και να πιέζει τα τέσσερα κράτη της περιοχής που ζουν Κούρδοι. Η στρατηγική του βαθέος Ισραήλ είναι ο κατακερματισμός των κρατών, η χρησιμοποίηση του ενός κατά του άλλου, η διαρκής αλλαγή συμμαχιών.

Για ορισμένους ‘Eλληνες πολιτικούς ο πειρασμός είναι μεγάλος, αντί να ασχοληθούν με την πραγματική επίθεση κατά της χώρας από τις Αγορές, που δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν, να επιδοθούν σε πολιτικά χρήσιμες ασκήσεις εθνικής υπερηφάνειας σε άλλα μέτωπα, πόσο μάλλον όταν νοιώθουν ότι έχουν τις πλάτες ισχυρών παικτών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε αν οι πλάτες θα είναι εκεί όταν θα τις χρειαστούμε. Δεν ήταν πάντως το 1922 και το 1974.

Τουρκικό ή ισραηλινό προτεκτοράτο: Ιδού η απορία…

Οι τουρκοισραηλινές τριβές συνιστούν αντικειμενικά ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το Ισραήλ χρειάζεται την Κύπρο, την Κρήτη και την Ελλάδα για δικούς του ζωτικούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι το σιωνιστικό κίνημα αντιμετώπισε επανειλημμένως την εγκατάσταση του Ισραήλ στη Μεγαλόνησο. Η θρησκευτική σημασία της Ιερουσαλήμ το κατηύθυνε στην Παλαιστίνη. Και οι Βρετανοί, που εδώ και τέσσερις αιώνες (!) αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο δημιουργίας εβραϊκού κράτους, αντίβαρου στους Οθωμανούς.

Τι κάνει μια δύναμη που ενδιαφέρεται για τον χώρο; Αναγνωρίζει το έδαφος. Αν βρει σοβαρούς ηγέτες, σοβαρά κράτη, κυττάει να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους. Αν βρει καραγκιόζηδες κυττάει να τους εξαγοράσει, να τους ελέγξει, να τους πουλήσει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες”. Η περυσινή ήδη έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Stratfor, είναι ενδεικτική του πως μας βλέπουν. Λέει ότι τέλος η Ελλάδα, θα πρέπει ή να τα δώσει όλα στην Τουρκία ή να βρει προτέκτορα. Και ως προτέκτορα δεν εννοεί βέβαια τη Ρωσία ή την Κίνα.

Oι παρατηρήσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία γιατί υφίστανται μετά βεβαιότητος σχέδια διάλυσης της ΕΕ που αρχίζουν με εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αποχώρηση. ‘Oταν έλληνες πολιτικοί μιλάνε απερίσκεπτα για στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων και χωρίς οι Ισραηλινοί να ανταποδίδουν, έχουν διερωτηθεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση του εβραϊκού κράτους, μιας “κρυμμένης υπερδύναμης”, απέναντι στην ΕΕ και στον αναπόφευκτο γερμανικό ηγετικό ρόλο;

Ως αποτέλεσμα του τρόπου που η ελληνική πολιτική τάξη πραγματοποιεί την φιλοϊσραηλινή στροφή της, όχι μόνο εκθέτει τη χώρα σε πολύ μεγάλους κινδύνους, αλλά και καταστρέφει τη δυνατότητα ισότιμης, επωφελούς συνεργασίας με το Ισραήλ. Δυστυχώς και τη δυνατότητα ενός πνευματικού διαλόγου Ελλήνων και Εβραίων, που θα ήταν πολύ δύσκολος, αλλά και αναντικατάστατης χρησιμότητας για δύο από τους ιστορικότερους λαούς της ανθρωπότητας και, θα λέγαμε χωρίς υπερβολή, παγκόσμιας σημασίας. Δεν συνιστά όμως ασφαλώς προϊόν ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου το “πνευματικό σχέδιο Ανάν” που υπέγραψε η εκκλησία της Κύπρου με τον αρχιραββίνο, περίπου ανασκευάζοντας το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, οι κάλπικοι ετοιμάζουν αναίτιους καυγάδες και οδυνηρά διαζύγια.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση