Η Αριστερά, η Δεξιά, το μουστάκι και ο φερετζές

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Είναι γνωστό πια, σε όλο τον Ελληνικό λαό, ότι η χώρα έχει αρχίσει να κατρακυλά στο θανατηφόρο γκρεμό που την έσπρωχνε, τα τελευταία 30-35 χρόνια, η λαιμαργία των κομμάτων για Εξουσία. Μία λαιμαργία, επάνω στην οποία πάτησε “ο ξένος παράγων” για να καλλιεργήσει ακόμη πιο αποδοτικά (γι' αυτόν) την εξάρτηση της χώρας, με το λίπασμα των δανείων, που το καθεστώς πολιτικό σύστημα χρειάζονταν για να πληρώνει, επί δεκαετίες ολόκληρες, τους έμμισθους ψηφοφόρους του, πράσινους, γαλάζιους, κόκκινους κλπ, και να μπουκώνει τους “σπόνσορες” τού κόμματος με τις υπερτιμολογήσεις των έργων και των κάθε τύπου εξοπλισμών που αγόραζε το κράτος, προκειμένου μέρος αυτού του πακτωλού να επιστρέφει στο κόμμα, σαν “δωρεά”... (Το μοντέλο SIEMENS, με υπότιτλο “τα πιάνω και δεν με πιάνουν”, που αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε στο θερμοκήπιο διαφθοράς της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, αποτελεί σεμινάριο που διδάσκεται εμπεριστατωμένα στα επίλεκτα μέλη της διεθνούς κυβερνώσας Ολιγαρχίας).

Αυτή η πραγματικότητα, της κατακρήμνισης της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια και στον εξευτελισμό της, προμηνύει και περιγράφει την επόμενη εικόνα του πολιτικού τοπίου, με σπαρμένες στις πλατείες κρεμάλες και γκιλοτίνες για τους ενόχους αυτής της καταστροφής, το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος πολιτικού συστήματος..

Με την εικόνα αυτή μπροστά τους, οι ένοχοι του εγκλήματος προσπαθούν να αποποιηθούν της ενοχής τους, ενοχοποιώντας ο ένας τον άλλο, (κατά την πάγια ψηφοθηρική πρακτική τους): Η ΝΔ θέλει να παρουσιάσει ότι το έγκλημα το διέπραξε το Πα.Σο.Κ, αυτό κατηγορεί τη ΝΔ ότι, όταν αυτό μαχαίρωσε το θύμα (για την Ελλάδα μιλάμε) αυτό ήταν ήδη σκοτωμένο, δηλαδή άψυχο πτώμα και η Αριστερά (προσπαθώντας να βγάλει τον εαυτό της από το κάδρο των ενόχων) κατηγορεί τον δικομματισμό (δηλαδή τους άλλους δύο μαζί) ότι μαχαίρωναν και πυροβολούσαν το θύμα μαζί, μέχρι να ξεψυχήσει...

Η Αλήθεια, έχει μία ιδιότητα: Αποκαλύπτεται πάντοτε, (δεν μπορεί να παραμείνει κρυμμένη ή καμουφλαρισμένη) όταν οι στιγμές είναι πραγματικά δραματικές, δηλαδή όταν την επόμενη στιγμή θα έχει κερδίσει τελεσίδικα η Ζωή ή ο Θάνατος.

Αυτή η στιγμή, πριν την αμετάκλητη έκβαση της τελευταίας και τελικής πράξης του δράματος, πριν το τελεσίδικο φτερούγισμα του Θανάτου, είναι η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Είναι η στιγμή που ο ταυρομάχος σημαδεύει τον ταύρο με το ξίφος του και ο ταύρος σημαδεύει τον ταυρομάχο με τα κέρατά του. Είναι η στιγμή που οι δύο μονομάχοι, στα 16 μέτρα απόσταση, σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ο ένας τον άλλο. Είναι η στιγμή που κατρακυλάς στο γκρεμό και αν δεν μπορέσεις να πιαστείς από κάποιο κλαδί, από κάποια πέτρα, από ένα σχοινί, την επόμενη στιγμή σε περιμένει ο θάνατος στα κοφτερά βράχια, στον πάτο του γκρεμού.

Σ' αυτή τη θανάσιμη κατρακύλα, βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας.
Ζούμε τη δραματική στιγμή, λίγο πριν την πλήρη απώλεια, (δηλαδή το θάνατο) της Ελευθερίας μας, της Δημοκρατίας μας, της Ελλάδας μας.
Η κοινωνία μας, ζει τη “στιγμή της Αλήθειας” της μελλοντικής ύπαρξής της.

Σ' αυτή, λοιπόν, τη δραματικότατη στιγμή, έχουνε πέσει οι μάσκες που φόραγαν, όλα αυτά τα χρόνια, οι χονδρέμποροι της λαϊκής βούλησης, τα κόμματα, για να κοροϊδεύουν ασύστολα το πόπολο, προκειμένου αυτό, μέσα από τη στημένη (με την προπαγάνδα των ΜΜΕ) διαδικασία των εκλογών, να νομιμοποιεί τις παρανομίες τους και να αθωώνει το προσωπικό τους από τα εγκλήματα που καθημερινά έκαναν εις βάρος της κοινωνίας, με τελικό αποτέλεσμα τη σημερινή αφόρητη κατάσταση.

Ο σοσιαλισμός του Πα.Κο.Κ (για την προπαγάνδιση του οποίου ξοδεύτηκαν, όλα αυτά τα χρόνια, πολλά από τα δισεκατομμύρια Ευρώ που καλείται σήμερα να πληρώσει ο λαός, σοσιαλίζων ή μή) αποδείχθηκε ότι ήταν μία τεράστια μπαρούφα, αφού εγκαταλείφθηκε άρον-άρον από τους ίδιους τους προφήτες και αρχιερείς του, που σε μία νύχτα πέταξαν το ρούχο του σοσιαλισμού για να φορέσουν το κοστούμι του “κυβερνητισμού” που, όπως αποδείχθηκε, ήταν η πραγματική φορεσιά τους.

Ο πατριωτισμός της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, αποδείχθηκε ότι κι αυτός δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία άλλη οδός προς τον “κυβερνητισμό”, καθώς αποκαλύφθηκε ότι ήταν μία τεράστια παγίδα των πατριωτικών αισθημάτων του λαού, η οποία πνίγηκε (μέσα σε μία επιστολή Εθνικής υποταγής) στο όραμα της επικείμενης νίκης του πατριώτη Σαμαρά και στην εκπλήρωση της κρυφής προσδοκίας του υπερπατριώτη Καρατζαφέρη, με την απόκτηση υπουργικών καρεκλών από το κόμμα του.

Και τώρα, ήρθε η “στιγμή της Αλήθειας” και για την Αριστερά.
Όχι ότι είναι αθώα του ήδη συντελεσθέντος εγκλήματος, καθώς ήταν παρούσα στο φονικό και όχι μόνο δεν έβγαλε τσιμουδιά, αλλά λειτούργησε ως τσιλιαδώρος του εγκλήματος, που έδιωχνε την Αλήθεια μακριά, όταν αυτή (η Αλήθεια) ήταν η μόνη δύναμη που η εμφάνισή της θα μπορούσε να αποτρέψει το μακελειό. Όμως, το μερτικό της Αριστεράς (έστω και μικρό) από τα κλοπιμαία (τα δανεικά που μας γονάτισαν, εξαργυρωνόμενα σε ψήφους) και η (όποια) συμμετοχή της στον “κυβερνητισμό” που αυτά της εξασφάλιζαν, της στράβωσαν τα μάτια και της βούλωσαν το στόμα.

Αυτά, όμως, είναι πταίσματα μπροστά στο έγκλημα που φαίνεται ότι η Αριστερά θα διαπράξει τώρα, τη “στιγμή της Αλήθειας” της Ελληνικής κοινωνίας, για το καλό της οποίας κόπτεται ότι δουλεύει και ήρθε η ώρα να το αποδείξει

Λίγες μέρες μένουν, πλέον, ως τη στιγμή που η κυβέρνηση των ανδρεικέλων, με τη διευρυμένη τρικομματική πλειοψηφία στη Βουλή, ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στον κρόταφο της πεσμένης στα γόνατα Ελλάδας, υπογράφοντας τη νέα “Δανειακή Σύμβαση”, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από την αφαίρεση, όχι μόνο της ζωής, αλλά και της Ελευθερίας μας.

Κάθε ελπίδα να ορθοποδήσουμε στο ορατό μέλλον, θα θαφτεί κάτω από την ταφόπλακα του Αγγλικού Δικαίου, με σάβανο το “Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας”, ταριχευτές το ΔΝΤ και την Τρόϊκα και νεκροθάφτες τους “εκπροσώπους του λαού”....

Μπροστά σε αυτή, την τελευταία πράξη του δράματος του Ελληνικού Γολγοθά, (που θα παραδώσει οριστικά και αμετάκλητα, όλο τον πλούτο της Ελλάδας, του παρόντος και του μέλλοντος, στους κατακτητές της), η Αριστερά, έχει τη μεγάλη ευκαιρία, αν θέλει, επί τέλους, να παίξει κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία του τόπου και να απεκδυθεί, έτσι, τον ρόλο του κομπάρσου που, η παρουσία του στη σκηνή δεν επηρεάζει την εξέλιξη του έργου.

Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, είναι η μόνη ορατή δύναμη που μπορεί να ανακόψει τη νεκρώσιμη πομπή και τον ενταφιασμό κάθε ελπίδας της χώρας.

Είναι η μόνη ορατή δύναμη (γιατί είναι μέσα στη Βουλή και διαθέτει το “δημόσιο βήμα”) που μπορεί να σαλπίσει την απαιτούμενη γενική αντεπίθεση του (αναμένοντος αυτό το πρόσταγμα) λαού ενάντια στους δυνάστες του που θέλουν να τον αφανίσουν.

Αυτό που πρέπει να κάνει αμέσως, αυτό που της ταιριάζει και ιστορικά, (με ένα ηρωικό αντάρτικο στην πλάτη της) είναι να καταγγείλει τους υπογράφοντες τις συνθήκες βουλευτές για εθνική προδοσία, να παρατήσει τα έδρανα, να βγει έξω, να καλέσει το λαό σε ύστατη και γενική επίθεση εναντίον του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος και να πρωτοστατήσει σ' αυτή, μαζί με τον Πάνο Καμμένο, τη Σοφία Σακοράφα και όποιον άλλο έχει την ίδια οπτική, συμμετέχοντας σ' ένα πατριωτικό απελευθερωτικό μέτωπο χωρίς κομματικές διεκδικήσεις, σαν αυτό που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Μίκη Θεοδωράκη να καλεί να οργανώσουν οι υγιείς πατριωτικές δυνάμεις της Ελληνικής κοινωνίας .

Αν δεν το κάνει αυτό, ας μη περιμένει ότι θα έχει άλλη τύχη από αυτήν που περιμένει τους υπογράφοντες την παράδοση και κατοχή της Ελλάδας σε ξένες δυνάμεις...

Δεν μπορεί, όταν διακυβεύεται το μέλλον της πατρίδας, η ελευθερία της, η Δημοκρατία της και η ακεραιότητά της, η Αριστερά να συμπεριφέρεται το ίδιο, όπως όταν διακυβεύεται η εργασία ή ο μισθός των εργατών ενός εργοστασίου που αφήνει απλήρωτους τους εργάτες του ή όπως όταν θίγονται τα μεροκάματα και οι συντάξεις ενός κλάδου εργαζομένων.

Δεν μπορεί η Αλέκα κι ο Αλέξης με τον Φώτη, να επιδίδονται σε ανέξοδους βερμπαλισμούς εντός κι εκτός της Βουλής, που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, τη στιγμή που εξελίσσεται η παράδοση της Ελλάδας σε ξένες δυνάμεις, για την οποία, ως τώρα, “κάνουνε μόκο”.

Δεν μπορεί να κάνουν κοσμική και ρηματική αντιπολίτευση την ώρα που 1728 Έλληνες έχουν αυτοκτονήσει εξ αιτίας του εγκλήματος στο οποίο συμμετείχαν (έστω και ως τσιλιαδόροι) και η Αλέκα, και ο Αλέξης και ο Φώτης.

Την ώρα που ο Μίκης Θεοδωράκης, με την τεράστια πείρα του και την αλώβητη Δημοκρατική ευαισθησία του, βλέποντας και οσφραινόμενος το τί συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, αποφαίνεται πως “ ο λαός ωθείται στη βία”, η Αριστερά δεν μπορεί να μη κάνει πραγματική αντίσταση.

Δεν μπορεί να παραμένει στη Βουλή και να παρακολουθεί το βιασμό της Δημοκρατίας διαμαρτυρόμενη ησύχως, εντός των ορίων του κανονισμού, την τήρηση του οποίου επιβάλλει το συμβιβασμένο πλήρως με τον κατακτητή, ψοφοδεές καθεστώς.

Όταν βιάζουν την κόρη σου μπροστά σου, δεν τρέχεις να βρείς τηλέφωνο να ειδοποιήσεις την αστυνομία που θα έρθει μετά μία ώρα, όταν ο βιαστής θα έχει σκουπιστεί και θα έχει φύγει. Ορμάς επάνω του για να τον σκοτώσεις.

Αν οι χθεσινοί αντάρτες έγιναν (όπως δείχνουν τα πράγματα) σημερινοί ντιντήδες, θα τους φάει το μαύρο φίδι..... γιατί ο λαός, στο βάθος του, είναι πάντοτε αντάρτης και άγριος, έξω από κομματικά περιγράμματα και ψευδεπίγραφες ταμπέλες.

Για την Αριστερά της Ελλάδας, δεν θα υπάρξει μεγαλύτερη ευκαιρία για ένα λυτρωτικό γι' αυτήν, ραντεβού με την ιστορία..

Αυτή η μεγάλη στιγμή της Αλήθειας, θα δείξει και το πραγματικό πρόσωπό της.

Ελπίζεται (για το καλό όλων μας) να μην αποκαλυφθεί ότι και από την Αριστερά (ακριβώς όπως κατ' έξιν και επάγγελμα, κάνουν εδώ και χρόνια, τα “κόμματα εξουσίας” ΝΔ και Πα.Σο.Κ) επαληθεύεται η λαϊκή έκφραση “το μουστάκι είναι ο φερετζές τού πούστη”...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση