Ίμια 1996: Τιμή και Δόξα…

Τιμή και δόξα σε αυτούς που θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στο βωμό της πατρίδας. Την ίδια τους τη ζωή. Σε αυτούς που πίστεψαν σε πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, ιδανικά, ήθη, έθιμα, θεσμούς και αξίες.

Σε αυτούς που μοιραστήκαμε μαζί τις ίδιες χαρές, τις ίδιες λύπες, ανησυχίες, τα ίδια ξενύχτια, σε αυτούς που φλερτάραμε μαζί τον κίνδυνο, που υπερβάλλαμε τον εαυτό μας και θυσιάσαμε τα νιάτα μας. Σε όλους αυτούς που μέσα στην καρδιά μας έκαιγε η ίδια σπίθα. Σε όλους αυτούς που κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες προσδοκίες.

Σε όλους αυτούς που οργώσαμε μαζί θάλασσες, ουρανούς και κάθε σπιθαμή της Ελληνικής γης, ταξιδέψαμε, καταδυθήκαμε και πετάξαμε μαζί και που φουσκώναμε από υπερηφάνεια κάθε φορά που φορούσαμε την Ελληνική σημαία στο μπράτσο…

Σε όλους αυτούς που ήταν μαζί μας στον καθημερινό πόλεμο (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) για την Πατρίδα και τα σύμβολά της, την Ελευθερία και πάνω απ’ όλα για το αύριο των παιδιών μας… Που ποτέ δε σκύψανε και ποτέ δεν προσκυνήσανε κανέναν. Δε θέλανε πλούτη και «μεγάλη ζωή». Θέλανε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και πιστέψανε σε αυτά.

Σε όλους αυτούς που τους αποκαλούν «αυτιστικά μέλη συντεχνίας» εκείνοι που με την ίδια ευκολία αποκαλούν την Ελληνική μας Σημαία «πανί». Σε αυτούς που χαρακτηρίζουν «δημοσίους υπαλλήλους», ξεχνώντας όμως ότι είναι οι πιο κακοπληρωμένοι, αφοσιωμένοι στα πιστεύω τους (χωρίς ωράρια και 8ωρα), και με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας «εργαζόμενοι»…

Σε όλους όσους υπηρέτησαν αυτό που αρκετοί πολιτικοί, επιφανή πρόσωπα και δημοσιολογούντες προσπαθούν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και μέσο να αποφύγουν… Σε αυτούς που άκουσαν να ευχαριστεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τους Αμερικάνους, αλλά όχι εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα…

Σε αυτούς που ενώ ήταν μαζί μας, δίπλα μας, ξαφνικά σε μια στιγμή έκαναν το μεγάλο βήμα προς την αιωνιότητα… Δεν έχει σημασία εάν ήταν στα Υποβρύχια ή σε φρεγάτες, πιλότοι ή μηχανικοί, βατραχάνθρωποι, χειριστές πυραύλων ή πυροβόλων ή απλοί τυφεκιοφόροι…

Όλοι είχαν τον ίδιο σκοπό. Δεν έχει καν σημασία εάν ήταν Στρατηγοί, Κελευστές ή Σμηνίτες… Δεν έχει καθόλου σημασία αν λέγονταν

ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ,
ΒΛΑΧΑΚΟΣ,
ΓΙΑΛΩΨΟΣ,
ΣΤΡΑΤΑΚΙΑΣ,
ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ,
ΠΑΡΟΥΣΗΣ,
ΚΟΚΚΙΝΗΣ,
ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑΣ,
ΜΑΥΡΟΓΙΩΡΓΟΣ,
ΗΛΙΑΚΗΣ,
ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ή
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑΣ.

Αν ακόμα - ακόμα λέγονταν Γιώργος, Κώστας, Νίκος, Δημήτρης, Γιάννης ή Μιχάλης… Είναι μόνο λίγοι από τους γνωστούς ήρωες. Υπάρχουν και τόσοι άλλοι άγνωστοι όμως που ήταν και αυτοί αδέλφια μας… Υπάρχουν και ζωντανοί – νεκροί που βιώνουν τον πόνο και την πικρία της τιμωρίας αυτού που αγάπησαν και τίμησαν…

Σε αυτούς που έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για να ατενίζουμε το απέραντο γαλάζιο των Ελληνικών θαλασσών και τα Άγια χώματα που πολέμησαν και σκοτώθηκαν οι πρόγονοί μας, με σκοπό μια χώρα ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, που σέβεται και εκτιμά τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πρόσωπο της κάθε ζώσας ψυχής, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ΕΛΛΑΔΑ… Είναι ακόμα μαζί μας και μας εμπνέουν.

Μας καθοδηγούν και μας καθησυχάζουν ότι όσο υπάρχουν ακόμα τέτοιες ψυχές, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει… Μας φωτίζουν με το παράδειγμά τους… Ας αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει για όλους αυτούς… Ας αφήσουμε την Ελλάδα να μπολιάσει την καρδιά και το «είναι» μας.
Ας γίνουν ο φάρος που θα μας δείχνει το δρόμο στο σκοτάδι και στα δύσκολα...

Να περνάτε καλά αδέλφια εκεί πάνω και να είστε σίγουροι ότι εμείς που μείναμε πίσω, θα κρατάμε την Ελληνική σημαία ψηλά…
Το Αιγαίο για πάντα θα είναι Ελληνικό για να καμαρώνετε από ψηλά που βρίσκεστε, το απέραντο γαλάζιο του και τον χρυσαφένιο ήλιο να λαμπυρίζει πάνω στα κύματά του…

Δε θα αφήσουμε σταγόνα του να φύγει από τον αέρα και σύννεφο να ρίξει τη βροχή από τους υδρατμούς του αλλού…!
Και εμείς που προλάβαμε και «φύγαμε» όρθιοι πριν τα 55 χρόνια μας, δεν είναι γιατί κουραστήκαμε. Είμαστε πάντα Έλληνες και θα πεθάνουμε Έλληνες και Ελεύθεροι, απλά και ανώνυμα σαν τους πολλούς.

Θα φυλάμε πάντα ακόμα και τον τελευταίο κόκκο Ελληνικής άμμου… Είμαστε πάντα έτοιμοι. Φύγαμε όμως με την ελπίδα να προλάβουμε να ζήσουμε για λίγο απλά, καθημερινά, δίπλα στην οικογένειά μας. Είμαστε όμως «ταγμένοι» σε ένα σκοπό και μια ιδέα… Και αν κάποιοι μας θεωρούν τελειωμένους και ξοφλημένους, να ξέρουν ότι έχουμε καρδιά και ψυχή.

Ας μην έχουμε στα χέρια μας αεροπλάνα, υποβρύχια, φρεγάτες, κανόνια, πυραύλους και άρματα. Έχουμε μυαλό, ιδανικά, αρχές, αξίες, φιλότιμο, πέννα και ξέρουμε να πολεμάμε για τα πιστεύω μας… Ντρεπόμαστε για κάποιους γραβατοφορεμένους, κουστουμάτους πολιτικάντηδες, που φυγομάχησαν και οπισθοχώρησαν, όχι σε κάποια μάχη αλλά στο γραφειάκι τους με ανοιχτό το κλιματιστικό, πίσω από χαρτιά και σφραγίδες, περιτριγυρισμένοι από κόλακες και αυλικούς… Ας τους λυπηθεί ο Θεός…

Αλίμονο σε όσους δεν έχουν πιστεύω, ιδανικά και όραμα…
Ας ανάψουμε λοιπόν ένα κερί για όλους αυτούς, μα πάνω απ’ όλα για την Ελλάδα μας…!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση