Η δαμόκλειος σπάθη τουρκικών γεωστρατηγικών τετελεσμένων

Δυνάμει θανάσιμος βρόχος εάν τελικά δεν αποτραπούν

• Του Α. Λυκαύγη

Μπορεί κάποια κέντρα ισχύος να συνηγόρησαν (διά λόγων) υπέρ των αυτονοήτων κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου στη δική της θαλάσσια οικονομική ζώνη. Μπορεί να συστήνεται στην Άγκυρα η ανάγκη αποφυγής πειρατικών ενεργειών. Αλλά ως Ελληνισμός να μην επαναπαυθούμε σ’ αυτές τις εν πολλοίς φιλολογικές (προς το παρόν τουλάχιστον) παρεμβολές. Θα ήτο πλάνη. Επικίνδυνη πλάνη.

Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν αντιθέτως: Αφενός να εντείνουν τη στρατηγική τους επαγρύπνηση. Και αφετέρου να ενισχύσουν στο έπακρο τις αποτρεπτικές τους δυνατότητες, τόσο πολιτικές, όσο και άλλες. Προκειμένου να μη βρεθούν μπροστά σε μη αναστρέψιμα γεωπολιτικά τετελεσμένα, τα οποία με βεβαιότητα ήδη προάγει μεθοδικά η Άγκυρα. Γιατί πίσω από το προπέτασμα των εκβιαστικών εντάσεων, τα τουρκικά περιφερειακά σύνδρομα ενεργούν προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Οπόταν και θ’ αποβεί, όπως την περασμένη Κυριακή σημειώναμε, «η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης».

Όσο και αν η Τουρκία φαίνεται απομονωμένη σε ό,τι αφορά τις απειλές της και όσο και αν δημιουργείται η εντύπωση ότι αναπτύσσεται διπλωματική ασπίδα γύρω από αυτό που εμείς θεωρούμε (και όντως είναι) φυσικό δίκαιο, εντούτοις: Όσα προαγγέλλει –και μάλιστα κατά τρόπο δεσμευτικό– η Άγκυρα σε όλους τους τόνους και σε όλα τα επίπεδα, κατατείνουν στην προαγωγή καταστάσεων που θ’ ακρωτηριάσουν τη γεωγραφία και της Κύπρου και της Ελλάδος.

Εφόσον η Άγκυρα προχωρήσει σε γεωτρήσεις εντός των κυπριακών χωρικών υδάτων και αν (με οποιονδήποτε τρόπο) ανακηρύξει ΑΟΖ στη ζώνη του Καστελλορίζου, αυτομάτως θα έχει δημιουργήσει αλυσιδωτά τετελεσμένα, που: Εάν δεν προαποτραπούν και αν τελικά δεν ανατραπούν, θα επιβάλουν νέα διάταξη πραγμάτων και δυναμικών στην περιοχή.

Ειδικότερα εάν επιχειρηθεί ό,τι σκοπείται στο Καστελλόριζο, αυτομάτως και πέραν της παραβιάσεως ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα διασπάσει τη δυνάμει φυσική ενότητα μιας ελλαδοκυπριακής ΑΟΖ. Θα διασπάσει δηλαδή τη γεωστρατηγική ενότητα μεταξύ των (υπό τις περιστάσεις) δύο κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού. Ενοποιώντας την αυθαίρετη τουρκική ΑΟΖ, με την αιγυπτιακή ζώνη. Κι άλλωστε δεν πήγε τυχαία στο Κάιρο προ μερικών ημερών ο Ερντογάν. Ούτε και τυχαία προάγονται κοινές αεροναυτικές ασκήσεις των δύο χωρών.

Αυτά δεν είναι καθόλου καθ’ υπολογισμόν κίνδυνοι. Δεν είναι δηλαδή κινδυνολογικές εικασιολογίες. Είναι προφανείς επιδιώξεις της τουρκικής πολιτικής, όπως προδιαγράφονται μέσα και από εξαγγελίες και από ανάλογες ενέργειες της Άγκυρας. Που θα ήτο λάθος να εκληφθούν ως απλοί εκβιασμοί με στόχο την ανακοπή των ενεργειών της Λευκωσίας στη δική της ΑΟΖ, για οριστική αξιοποίηση του κοιτάσματος «Αφροδίτη». Που γειτνιάζει με το ισραηλιτικό «Λεβιάθαν», πράγμα που προσδίδει άλλη διάσταση στο σκηνικό της κρίσεως και των εντάσεων που αναπαράγονται. Κι ενώ αυτό το τελευταίο αποβαίνει μείζον στρατηγικό πλεονέκτημα για μας, εντούτοις: Εάν οι ίδιοι δεν επανοπλίσουμε τις αποφλοιωμένες μας δυνατότητες, δεν πρόκειται να σωθούμε από τέτοιες γειτνιάσεις. Οι οποίες μπορεί να είναι «ατού», μόνον εάν μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Όταν μάλιστα εντελώς ανόως (και ανευθύνως) οι ίδιοι παροπλίσαμε το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου, με την έωλη ψευδαίσθηση ότι συνδράμοντας την ενταξιακή πορεία της Άγκυρας, θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα! Καθώς η ευρωπαϊκή Τουρκία θα συμπεριφερόταν αναλόγως. Και μάλιστα ξεπληρώνοντας μετ’ ανταποδοτικής ευγνωμοσύνης την Ελλαδο-Κυπριακή βοήθεια! Κούνια που μας κούναγε!

Όταν μιλάμε βεβαίως για Ενιαίο Αμυντικό Χώρο Ελλάδος-Κύπρου (χωρίς με τίποτε να επιθυμούμε ή να εννοούμε επαναστρατικοποίηση του Κυπριακού) αυτός εδράζεται κυρίως στις στρατηγικές δυνατότητες αεροναυτικής καλύψεως της μεγαλονήσου. Και σκηνικός χώρος του δόγματος, είναι η θαλάσσια ζώνη μεταξύ Πάφου - Ρόδου - Κρήτης. Αυτόν ακριβώς που σήμερα επιχειρούν να διασπάσουν οι τουρκικές ενέργειες.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση