Μελαγχολικός Σεπτέμβρης

• Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
  

Βαρύ, βαθιά μελαγχολικό από οικονομική, κοινωνική και πολιτική σκοπιά προμηνύεται το φετινό φθινόπωρο. Ενας πληθυσμός σε κατάσταση αβουλίας, αδράνειας και παραλυτικής απάθειας επιστρέφει από τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες ήταν σαφώς πιο μίζερες από άλλες χρονιές.

Ολόγυρα ακούγονται ανεδαφικές "λύσεις". Αλλος λέει ότι δεν θα πληρώσει την Εφορία. Αλλος πιστεύει ότι μπορεί να μην πάθει τίποτα αν πάψει να πληρώνει τις δόσεις για το στεγαστικό δάνειο ή τις κάρτες του. "Θα πάρουν οι τράπεζες μισό εκατομμύριο σπίτια; Τι θα τα κάνουν; Θα κλείσει η κυβέρνηση στη φυλακή ένα εκατομμύριο κόσμο που δεν θα πληρώσει την Εφορία; Θα κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα σε εκατομμύρια νοικοκυριά;" είναι μερικά από τα αφελή "επιχειρήματα" που ακούγονται.

Ο κόσμος αρνείται ουσιαστικά να αποδεχθεί την πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Δεν θέλει να πιστέψει ότι εκατομμύρια Ελληνες θα φτωχύνουν βίαια, πόσω μάλλον ότι θα φτωχαίνουν διαρκώς για πέντε, δέκα ή και παραπάνω χρόνια. "Μπόρα είναι, θα περάσει", σκέπτεται χωρίς να το ομολογεί.

Οικονομικός χειμώνας με παγωνιά που σκοτώνει και ατελείωτη διάρκεια βρίσκεται μπροστά μας, στην πραγματικότητα. Περί αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Θα το συνειδητοποιήσουμε, άλλωστε, όλοι πολύ γρήγορα και μάλιστα με πολύ οδυνηρό τρόπο. Η εποχή της σχετικής ευμάρειας των εργαζομένων, των αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων γενικότερα παρήλθε ανεπιστρεπτί. Αυτό έχουν αποφασίσει οι οικονομικές ελίτ της χώρας μας και της Ευρώπης και αυτήν τη γραμμή υλοποιούν οι πολιτικοί ηγέτες όλων των χωρών της ηπείρου. "Αέναη λιτότητα παντού" είναι το σύνθημά τους.

Θα δεχτούν οι λαοί της Ευρώπης αδιαμαρτύρητα μια τέτοια υποβάθμιση της ζωής τους ή θα επιχειρήσουν να αντιδράσουν; Και αν αντισταθούν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν; Είναι πασίδηλο ότι θεωρητικά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι κατανομής του κοινωνικού πλούτου και όχι μόνο η "κινεζοποίηση" των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών που επιχειρείται. Το γνωρίζουν οι πάντες αυτό, γιατί από την προσωπική πείρα τους ξέρουν ότι ζούσαν πολύ καλύτερα μόλις δυο-τρία χρόνια πριν. Το ζήτημα όμως δεν είναι θεωρητικό. Είναι απολύτως πρακτικό. Το τι θα γίνει σε κάθε χώρα θα εξαρτηθεί από τις αντιδράσεις.

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν την πολιτική τους μόνο αν συναντήσουν ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιστάσεις στην εφαρμογή της. Διαφορετικά, διακατέχονται από τη νοοτροπία "Αφού δεν αντιδρούν, τα υποζύγια αντέχουν, άρα, φορτώστε τα κι άλλο!". Αυτή η διαδικασία δεν έχει τέλος. Οποιος νόμιζε, π.χ., ότι ήταν αδύνατον η κυβέρνηση να αυξήσει τον ΦΠΑ για τις τυρόπιτες και τα σουβλάκια από το 13% που τον είχε πάει έχοντάς τον παραλάβει μόλις 8%, κατάλαβε πόσο αφελής ήταν μόλις του έπεσε κατακέφαλα το... 23% (!) που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη.

Είναι αστεία η άποψη ότι "η κυβέρνηση δεν θα πάρει άλλα μέτρα λιτότητας εναντίον των εργαζομένων επειδή ο κόσμος δεν αντέχει άλλα μέτρα". Ποιος Ελληνας και ποιος Ευρωπαίος εργαζόμενος μπορούσε πριν από δύο μόλις χρόνια να φανταστεί ότι αντί για αυξήσεις θα γίνονταν μειώσεις στον μισθό του; Να όμως που έγιναν -και φυσικά θα συνεχίσουν να γίνονται χωρίς σταματημό, όσο εξαρτάται αποκλειστικά από τις προθέσεις των κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ. Ξέρουν ότι ο κόσμος αντέχει πολλά.

Πάνω από 2 τρισ. ευρώ δαπάνησαν οι κυβερνήσεις για να σώσουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Απολύτως καμία άλλη αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας δεν υπάρχει πέρα από την προσπάθεια των κυβερνήσεων της ΕΕ να μαζέψουν από τους λαούς τα λεφτά που έδωσαν στους τραπεζίτες! Ας δούμε σχηματικά πώς το επιδιώκουν.

Η σκέψη τους είναι απλή. Η ΕΕ έχει 500 εκατομμύρια κατοίκους. Αν οι κυβερνήσεις πάρουν επιπλέον 1.000 ευρώ ετησίως από κάθε κάτοικο, μαζεύουν κάθε χρόνο 500 δισεκατομμύρια, μισό τρισ. ευρώ! Σε τέσσερα χρόνια μάζεψαν από τον κοσμάκη όσα έδωσαν στις τράπεζες! Η νοοτροπία είναι αυτή, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση