Άγρια Δύση

Γιατί επιμένει η ελληνική κυβέρνηση σε επιλογές που γιγαντώνουν τη φτώχεια στην Ελλάδα;

• Γράφει ο Θόδωρος Δίζελος

Στο άρθρο μας της περασμένης Κυριακής, μιλώντας για τη συστηματική κρίση του Δυτικού καπιταλισμού, καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι, αν δεν ληφθούν μέτρα εξπρές, η παγκόσμια οικονομία θα οδηγηθεί σε σοβαρή κρίση η οποία για να αντιμετωπισθεί θα αναγκάσει την εξουσία στη λήψη σφοδρών αντιλαϊκών μέτρων, που θα καταλήξουν ή στην εξέγερση των λαών ή σε μια στυγνή δικτατορία.

Οι αδυναμίες ενός συστήματος συνήθως οδηγούν σε άγρια αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία εφόσον γίνουν ανεκτά από τους λαούς, το κατεστημένο έχει νικήσει και πανηγυρίζει. Αν όμως οι λαοί αγριέψουν, τότε πλέον η τελευταία λύση είναι η επιβολή αντιδημοκρατικών πολιτευμάτων αφοσιωμένων στο σύστημα και αναστολή της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Ήδη βρισκόμαστε σ' ένα μεταβατικό στάδιο, όπου το σύστημα εφαρμόζει μέτρα άγριας λιτότητας και επιπλέον έχουμε και αναστολή ορισμένων θεσμών του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί σε όλα τα Δυτικά κράτη θυμίζει την κατάσταση που επικρατούσε στις Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ τον 19ο αιώνα. Και η οποία έκτοτε είχε ονομαστεί «Άγρια Δύση». Ήταν η εποχή που επικρατούσε το δίκαιο των γκάγκστερ και των εκμεταλλευτών του πλούτου των Δυτικών Πολιτειών, που είχαν ονομαστεί «εγκληματίες με κολάρο». Ήταν η εποχή που επικρατούσε το δίκαιο των πιστολέρο, και οι σερίφηδες, τάχα εκπρόσωποι της νομιμότητας, είχαν αποστολή να καλύπτουν τα εγκλήματα των ισχυρών τοπικών παραγόντων και να κυνηγάνε και να τιμωρούν τα πταίσματα των αδύνατων πολιτών. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στο διεθνές αλλά και στο εσωτερικό περιβάλλον, θα δούμε ότι άρχισε να επικρατεί μια κατάσταση παρόμοια με αυτήν του 19ου αιώνα. Οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί, όπως για παράδειγμα ο ΟΗΕ, η ΕΕ, η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, ο ΟΟΣΑ κλπ., έχουν υποκαταστήσει τον παλιό σερίφη και έχουν προορισμό να νομιμοποιούν τις όποιες αντιλαϊκές ενέργειες των Δυτικών κρατών και κυρίως των ΗΠΑ.

Τι βλέπουμε να συμβαίνει τα χρόνια αυτά στον πλανήτη μας; Οι μεγάλες δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους να χτυπάνε τα μικρά και αδύναμα κράτη και να τα υποδουλώνουν (Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ) και οι «σερίφηδες» ΟΗΕ και ΝΑΤΟ να καλύπτουν τις διεθνείς παρανομίες τους. Οι ΗΠΑ με τις μυστικές υπηρεσίες τους να εξοντώσουν εκλεγμένους ηγέτες ξεσηκώνοντας τους λαούς εναντίον τους και εγκαθιστώντας στην εξουσία τυφλά όργανα δικά τους, υπηρέτες του συστήματος (Ουκρανία, Γεωργία, Γιουγκοσλαβία κλπ). Πού ήταν ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας όταν ο Κλίντον βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία; Ο «σερίφης» ΝΑΤΟ κάλυψε την παρανομία αυτή, όπως γίνεται και σήμερα με τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς εναντίον της Λιβύης. Πώς νομιμοποιούνται αυτές οι αυθαιρεσίες εναντίον ανεξαρτήτων χωρών; Άγρια Δύση!

Ο «Μεγάλος Αδελφός» της Δύσης έχει στήσει τους μηχανισμούς εξουδετέρωσης των αντιφρονούντων, φυσικά και των απείθαρχων στις εντολές του. Έστησε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, μέσα στα κελιά του οποίου βρήκε τον θάνατο ο ζωηρός και ατίθασος Μιλόσεβιτς. Στις σκοτεινές φυλακές της Τουρκίας ζει απομονωμένος ο επαναστάτης Οτσαλάν. Στο Γκουαντάναμο βασανίζεται επί χρόνια χιλιάδες κόσμος χωρίς δίκη! Αλήθεια η υπόσχεση του προέδρου Ομπάμα για κατάργηση του στρατοπέδου πώς ξεχάστηκε; Κοντεύει να λήξει η θητεία του Ομπάμα και το Γκουαντάναμο ακόμη ζει και βασιλεύει! Είναι υποδομή του συστήματος! Και ευθεία προσβολή για τη διεθνή νομιμότητα. Και ασφαλώς δεν είναι η μοναδική. Οι ισχυροί του πλανήτη μπροστά στην εξυπηρέτηση του καπιταλιστικού συστήματος δεν σέβονται ούτε τη νομιμότητα ούτε τα ατομικά δικαιώματα, αλλά δυστυχώς ούτε και την ανθρώπινη ζωή! Το έγκλημα είναι συμφυές με τα αντιλαϊκά, ολιγαρχικά συστήματα. Χωρίς εγκλήματα δεν μπορούν να επιβιώσουν. Αυτή η συμπεριφορά των απολυταρχικών καθεστώτων είναι μια από τις βασικές αιτίες της αγανάκτησης των πολιτών, της φθοράς τους και τελικά της εξαφάνισής τους. Τρανό παράδειγμα, η κατάσταση που δημιουργήθηκε τώρα σχεδόν σε όλα τα αραβικά κράτη με τον γενικό ξεσηκωμό του αραβικού κόσμου στα αντιλαϊκά καθεστώτα που για πολλά χρόνια ασκούσαν την εξουσία στη νευραλγική και πλούσια αυτή περιοχή. Βέβαια υπήρξαν και οι έξωθεν παρεμβάσεις για τον ξεσηκωμό, που όμως βρήκαν πρόσφορο έδαφος στους αγανακτισμένους λαούς.

Και τώρα ας έλθουμε στα οικονομικά. Όλα τα Δυτικά κράτη τείνουν στην εφαρμογή των ίδιων σκληρών μέτρων λιτότητας, περιορισμού των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων και κατεδάφισης του κράτους πρόνοιας. Οι μηχανισμοί της διοχέτευσης του εθνικού προϊόντος σε όλον τον λαό έχουν ατονήσει. Όλα τα εισοδήματα των εργαζομένων υπερφορολογούνται με χίλιες δύο αιτίες και εφευρήματα, ενώ αντίθετα η φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων μειώνεται, ως κίνητρο για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Στο μεταξύ τα τεράστια κέρδη των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων που δρουν στη χρηματοπιστωτική αγορά παραμένουν αφορολόγητα. Πού είναι η φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών που είχε εξαγγείλει η ελληνική κυβέρνηση; Τώρα βέβαια, με τη φτώχεια που επικρατεί στο χρηματιστήριο, όχι μόνο το δικό μας, αλλά και των άλλων Δυτικών κρατών, δεν υπάρχουν περιθώρια αποκόμισης κερδών από τις χρηματιστηριακές αγορές. Όμως θα υπάρξει μελλοντικά μεγάλο περιθώριο κερδών από τις χρηματιστηριακές συναλλαγές και επομένως υπάρχει και σοβαρή δικαιολογία φορολόγησής τους. Πού είναι η φορολόγηση των κερδών από τα παράγωγα προϊόντα και από τις άλλες δραστηριότητες των επιχειρήσεων της χρηματοπιστωτικής αγοράς; Εκείνο που ενδιαφέρει τις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των Δυτικών χωρών είναι μην κακοκαρδίσουν τους κερδοσκόπους. Και αυτήν την επιθυμία τους δεν την κρύβουν. Στις δραστηριότητες αυτές κάλυψη δίνει η ΕΕ και η Ευρωζώνη. Είναι οι σερίφηδες της σύγχρονης εποχής. Να γιατί διαθέτουν οι επιχειρήσεις αυτές τόση μεγάλη δύναμη και μπορούν εύκολα να ρίξουν στον καιάδα την οποιαδήποτε οικονομία όσο ισχυρή και αν είναι. Η κρατική εξουσία πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τα κράτη δεν είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις που πρέπει να συναλλάσσονται με τους ίδιους κανόνες που διέπουν τις ιδιωτικές συναλλαγές. Τα κράτη δεν είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις για να παρέχουν εγγυήσεις στους δανειστές τους, να εκποιούν τον δημόσιο πλούτο και να πτωχεύουν. Οι κυβερνώντες δεν νομιμοποιούνται να συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες εταιρείας και να υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία ή να κηρύσσουν σε πτώχευση το κράτος. Εξελέγησαν από τον λαό για να τον υπηρετούν και όχι να υπηρετούν τους ολίγους.

Με το παραπάνω σκεπτικό, οι δικές μας απορίες είναι:

α) Γιατί η ελληνική κυβέρνηση αδρανεί να καθορίσει την ελληνική ΑΟΖ; Ενώ από πάρα πολλούς ειδικούς και υπεύθυνους πολίτες, και από την αξιωματική αντιπολίτευση, υπάρχει υπόδειξη να αξιοποιήσει η Ελλάδα αυτήν την ευχέρεια που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο για την καθιέρωση ΑΟΖ από τα παράκτια κράτη. Η Κύπρος τόλμησε και νίκησε.

β) Ποιες δυνάμεις είναι που στρέφουν όλη την ενεργητικότητα της παρούσης ελληνικής κυβερνήσεως στην υπερφορολόγηση του ελληνικού λαού, ενώ γνωρίζουν άριστα ότι αυτή η επιλογή οδηγεί στο βάθεμα της ύφεσης; Παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις, τόσο της κυβέρνησης όσο και της Τράπεζας της Ελλάδος, ότι φέτος η ύφεση θα φτάσει στο 3,5%, ήδη έχει ξεπεράσει το 5,5% και να είναι ευχαριστημένη η κυβέρνηση αν το 2011 η ύφεση περιοριστεί μόνο στο 6%. Από την αρχή της φετινής χρονιάς είχαμε προβλέψει ότι η ύφεση θα ξεπεράσει το 6% και λυπούμεθα που η πρόβλεψή μας πραγματοποιείται. Για το 2012 η πρόβλεψή μας είναι ότι, αν δεν αλλάξει η οικονομική πολιτική, η ύφεση ίσως να ξεπεράσει και το 8%.

γ) Γιατί επιμένει η ελληνική κυβέρνηση σε επιλογές που γιγαντώνουν τη φτώχεια στην Ελλάδα; Με κάθε τρόπο και εφευρίσκοντας διάφορες αιτίες, η κυβέρνηση προσπαθεί να επιρρίψει όλα τα βάρη στον λαό. Και αυτό ασφαλώς γνωρίζει ότι οδηγεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και παρά ταύτα δεν υποχωρεί, ενώ υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτή η επίρριψη όλων των βαρών στον εργαζόμενο λαό παρατηρείται σε όλα τα κράτη. Είναι γενικευμένη πρακτική του συστήματος για να οδηγηθούν οι λαοί στην εξαθλίωση και ο πλούτος των εθνών να συγκεντρωθεί σε ορισμένες οικογένειες, δηλαδή στους «Ηρακλείς του συστήματος».

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σήψη του συστήματος της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης οικονομίας ήδη έχει αρχίσει και τα μέτρα αμύνης του συστήματος θα συμπληρωθούν και με τον περιορισμό των ελευθεριών των λαών. Ήδη ακούγονται φωνές για μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Και στην ΕΕ πολλοί μιλάνε για μια ευρωπαϊκή ενιαία οικονομική και δημοσιονομική πολιτική. Όλες αυτές οι κραυγές αγωνίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βάση για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας. Κανένα αντιλαϊκό, ολιγαρχικό σύστημα δεν μπόρεσε να επιβιώσει χωρίς σκληρά μέτρα εναντίον του λαού. Και όταν μας μιλάνε οι διάφοροι πολιτικοί και ορισμένοι ειδικοί επιστήμονες για παγκόσμια διακυβέρνηση, ας μην χειροκροτούμε, μη γνωρίζοντας τι εννοούν. Πρέπει να ξέρουμε ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μικρών κρατών. Τα μικρά κράτη και οι λαοί τους απλώς θα κληθούν με ανελεύθερα μέσα να υπηρετούν τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση