Τι πρέπει να κάνουμε;

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών σπουδών
Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του καθηγητή Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Παναγιώτη Ήφαιστου.

Τα αίτια της προαναγγελθείσης κρίσης είναι γνωστά και αλληλένδετα

Θα θιγούν συντομογραφικά τρία ζητήματα. Τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος, τι σημασία έχει η ημετέρα πολιτική παράδοση και τι σημαίνει το γεγονός ότι ήμαστε αχθοφόροι της και όχι φορείς της.

Για να παραφράσω τον Παναγιώτη Κονδύλη, το τι συγκροτεί και συγκρατεί ένα κράτος σε κατάσταση εύτακτη και εύρυθμη είναι γνωστό. Είναι η εσωτερική ανθρωπολογική συνοχή. Οι συνήθως φλύαροι και αερολογούντες πολιτικοί επιστήμονες ποτέ δεν συμφώνησαν ως προς το τι σημαίνει ανθρωπολογική συνοχή. Το εκκρεμές των παραδοχών ταλαντώνεται προς τα δύο άκρα όπου στην μια πλευρά βρίσκεται μια γενοκτονική ρατσιστικά νοούμενη ανθρωπολογική συνοχή και στην άλλη πλευρά η αφελής πεποίθηση πως ο ένας ή άλλος «καλός θεσμός» και «καλός νόμος» δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας ανθρωπολογικά αδιάφορης διακυβέρνησης. Αμφότερα τα άκρα και όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί ενδύονται εσχατολογικά δόγματα, πλην αν και το περιεχόμενο διαφέρει μορφικά τα δόγματα αυτά είναι πανομοιότυπα. Περιττεύει να υπενθυμίσω πως αυτή είναι η μοντερνιστική θεώρηση των τελευταίων αιώνων που αν και κυρίαρχη λόγω ηγεμονικών αξιώσεων και αποικιοκρατίας είχε ως αποτέλεσμα τεράστια νεκροταφεία που γέμισαν με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς που εκτείνονται από αυτά των αυτοχθόνων της Βορείου Αμερικής, των ναζιστικών κρεματορίων και των σοβιετικών Γκούλακ.

Η ημετέρα μακραίωνη παράδοση πολιτικής σκέψης μπορούσε να είναι άλλη. Αυτή του διαχρονικού ελληνικού έθνους που θεωρεί τον πολιτικό βίο άθλημα δημοκρατικού κατ’ αλήθειαν βίου που αναζητεί τον συλλογικό τρόπο ζωής που είναι συμβατός με την ανά πάσα στιγμή ανθρωπολογική εξέλιξή μας. Δημοκρατικός βίος νοούμενος ως ευθεία και άμεση σχέση εντολέα πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία. Καμιά σχέση δεν έχει η ημετέρα παράδοση με επινοήματα, ιδεολογήματα περί έμμεσης αντιπροσώπευσης (έμμεση «δημοκρατία» την λένε οι φιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων) ή επιφάσεις και εποικοδομήματα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ανθρωπολογική συνοχή νοούμενη όχι ρατσιστικά αλλά ως πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας που αναζητά διαρκώς την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία και που διαθέτει τόσο κοσμοθεωρητικές παραδοχές πάνω στις οποίες κτίζεται η ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση. Ανθρωπολογία μεν πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, κτλ, και όχι ρατσιστική. Δουλεμένη ζηλευτά, πάντως, μακραίωνα. Διαβάστε Ρήγα Βελεστινλή, και θα καταλάβετε.

Οι κοσμοθεωρία μας που αντλεί μέσα από τις μακραίωνες παραδόσεις του δημοκρατικού πολιτικού μας πολιτισμού υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Πλην μερικά μόνο χρόνια μετά την εθνική ανεξαρτησία μας την κατέστειλε μέχρι και σήμερα η ξενοκρατία και η συμπαρομαρτούσα ξένη πολιτική εξάρτηση. Ποτέ δεν υπήρξαμε, βασικά, ανεξάρτητοι τους δύο τελευταίους αιώνες. Κάποιες αναλαμπές εθνικής ανεξαρτησίας έσβηναν γρήγορα. Αναπόδραστο ήταν έτσι να κινούμαστε από την μια καταστροφή στην άλλη. Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα, αντί να παλεύουμε για μια ηθικά επικυρωμένη διακυβέρνηση συμβατή με το ιστορικό διαχρονικό δημοκρατικό μας υπόβαθρο, αγόμαστε και φερόμαστε. Αντί η κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας να αποτελεί το λάβαρο της ελευθερίας μας, πολλοί άλλες σημαίες κρατούσαν.

Ανυπεράσπιστα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας παραμυθιάζονταν, άγονταν και φέρονταν και συχνά σκοτώνονταν στο όνομα της μιας ή άλλης ξενόφερτης ιδεολογίας που θα ένωνε δήθεν τον πλανήτη ή θα δημιουργούσε ένα δήθεν ανθόσπαρτο βίο αβλαβούς ηγεμονικής διακυβέρνησης.

Αφού δεν ασκούσαμε πολιτική αυτοδιάθεση παρά μόνο αγόμασταν και φερόμασταν από την ξένη εξάρτηση μέσω κάποιων ντόπιων τοποτηρητών της ξένης εξάρτησης που δημιούργησαν ένα αυτοτροφοδοτούμενο φαυλοκρατικό μεταπρατικό πολιτικοπαραταξιακό σύστημα, αναμενόμενο ήταν πάντοτε οι αποφάσεις μας να ήταν λάθος.

Βλέπαμε τις μεγάλες δυνάμεις ως πάτρωνες και τους εαυτούς μας δούλους, το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ως προσωρινό ενόψει της μιας ή άλλης ενοποίησης και κατά συνέπεια την εθνική μας ανεξαρτησία αναλώσιμη και τους εαυτούς μας ως κακούς, ψυχρούς και ανάποδους ακόμη και όταν μας απειλούσαν και μας άρπαζαν αυτά που μας έδωσε (ή καλύτερα άφησε) η ιστορία και τα τετελεσμένα που συγκροτούν την διεθνή νομιμότητα. Πάντοτε αυτό ίσχυε, αλλά ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες μια στρατιά διανοουμένων βάλθηκαν να πείσουν τους έλληνες πως δεν πρέπει να υπάρχουν, είτε γιατί αποτελούν κατά λάθος ιστορικό γέννημα είτε επειδή ο δολλαροπαραγεμισμένος εγκέφαλός τους έβλεπε την αγαθοεργή αμερικανική ηγεμονία ως ιστορική νομοτέλεια αν όχι και το τέλος της ιστορίας.

Φυσικό ήταν τέλος να δούμε και την Ευρώπη λάθος. Αντί να δούμε την ΕΕ ως μια μοναδική ευκαιρία θεμελίωσης της εθνικής μας κυριαρχίας γραφειοκρατικοδίαιτοι έμμισθοι της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας έπεισαν πολλούς στην Ελλάδα πως το τέλος της ιστορίας προέκυψε, στην Δυτική Ευρώπη. Σωστή μεν η ένταξη αν θα αποτελούσε ευκαιρία όπως όλοι κάνουν στην Ευρώπη να ανταγωνιστούμε με ίσους όρους, να καταστήσουμε την οικονομία και τους θεσμούς ανταγωνιστικούς, να ενισχυθούμε διπλωματικά, να συγκροτήσουμε μια σιδερένια αποτρεπτική στρατηγική κατά κάθε περιφερειακής απειλής και να ενισχύσουμε την συμβατότητα των θεσμών διακυβέρνησης με την ελληνική ανθρωπολογική ετερότητά μας. Για να μην επεκταθώ περισσότερο, φυσικό ήταν αφού οι πληρωμένοι διανοούμενοι έλεγαν λάθος πράγματα να κατανοούμε στρεβλά τον κόσμο και την Ευρώπη. Αφού στρεβλά βλέπαμε στρεβλά διαπραγματευόμασταν. Τελευταίο οικτρό παράδειγμα η διαπραγμάτευση του παράνομου και ξενοκρατικού «μνημονίου». Αντί να εκμαιεύσουμε λύσεις για τις οποίες περισσότερο από εμάς είχαν ανάγκη τα μεγάλα κράτη φορέσαμε ζυγό στο όνομα, όπως λέχθηκε, του … ευρώ και της … επερχόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Εξαρχής δεν γνωρίζαμε, για παράδειγμα, όπως είναι πλέον σαφές, ότι η ΟΝΕ ήταν μια στρατηγική συμφωνία Γερμανίας – Γαλλίας το 1991-92 όταν η δεύτερη επέβαλε στην πρώτη ένα μηχανισμό με τον οποίο σκόπευε (ή μάλλον ήλπιζε) να ελέγξει την γερμανική νομισματική πολιτική και να συγκρατήσει την γερμανική οικονομική κυριαρχία. Για τα υπόλοιπα κράτη που δεν διάθεταν προϋποθέσεις ανταγωνισμού λάκκος των λεόντων ήταν η ΟΝΕ και μόνο πάσχοντες από σύνδρομα αυτοχειριασμού θα μπορούσαν να αποφασίσουν να εισέλθουν πριν η χώρα καταστεί οικονομικά, θεσμικά και τεχνολογικά ανταγωνιστική. Εκατό κρητικές οικογένειες, έγραψα πριν δέκα χρόνια, θα χρειάζονται ένα καλοκαίρι για να γεμίσουν ένα καράβι καρπούζια που θα στοιχίζει όσο και μερικά αυτοκίνητα πολυτελείας που παράγονται σε μερικές ώρες. Η συντριβή μας ήταν μαθηματικά αναπόδραστη και η επιπολαιότητα των δραστών πολιτικών που μας έσπρωξαν στο βάραθρο αναπόδραστη.

Το ότι η ΝΔ προσπάθησε να συμπεριφερθεί ως «τραβεστί ΠΑΣΟΚ» κατά την διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης Καραμανλή απέκλειε κάθε αλλαγή προς την κατεύθυνση πιο ορθολογιστικών αποφάσεων.

Εν τέλει, όλα μαζί τα προαναφερθέντα συνέτειναν για την κατασπάραξή μας. Γυμνοί πνευματικά, διαλυμένοι θεσμικά από το φαυλοκρατικό σύστημα και οικονομικά έκθετοι στον ανελέητο ανταγωνισμό, λογικό ήταν να οδηγηθούμε στην συντριβή. Λογικό επίσης οι δράστες πολιτικοί μας περιδεείς να συνεργαστούν για την συντριβή μας με το μοιραίο «μνημόνιο» που τα μεγάλα κράτη διασώζει (αν τα διασώσει) και όχι εμάς. Έτσι, αντί να ενοχοποιηθεί ο άκρατος και δολοφονικός ανταγωνισμός που προκάλεσε η απόφαση για την ΟΝΕ, το μεγαλύτερο ίσως λάθος των ευρωπαίων μετά το 1945, ενοχοποιήσαμε τους εαυτούς μας.

Ας διακρίνουμε, στο σημείο αυτό, την πολιτική συμμορία του «μαζί τα φάγαμε» από τον έλληνα πολίτη που εργάζεται, παράγει και ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον. Το ότι τον έλληνα πολίτη τον εκμαύλισε και τον σκανδάλισε η ξενοκρατική διακυβέρνηση δεν υπάρχει αμφιβολία. Ακόμη, το ότι συχνά εξωθείται στην παρανομία από το δυναστικό, έωλο και ατελές κράτος, είναι επίσης μια αιτία της ασυμβατότητας μεταξύ ελλήνων και νεοελληνικής διακυβέρνησης.

Τα αίτια της κρίσης είναι λοιπόν φανερά όπως και η θεραπεία. Ο κόσμος και η Ευρώπη είναι εθνοκρατοκεντρικά. Αυτό προϋποθέτει ισχυρό ελληνικό εθνοκράτος αρχίζοντας από την πανίσχυρη και ιστορικά δουλεμένη κοσμοθεωρία μας και την δημοκρατική μας πολιτική παράδοση.

Αυτά είναι και η περιουσία που κουβαλούμε μαζί μας όταν συμμετέχουμε στην Ευρώπη και στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα και αυτά είναι που μας θωρακίζουν κατά των ξένων αρπακτικών, συνάμα σμιλεύουν και την δημοκρατική μας παράδοση. Ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση όταν κυριαρχεί η ηγεμονικοδιεθνιστική συμβατική σοφία που καλλιεργεί την άποψη πως οι έλληνες είναι περιττοί και αναλώσιμοι.

Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξει μια κοσμοθεωρητική, ηθική και δημοκρατική-πολιτική επανάσταση.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση