Ελλάδα: Μία χώρα χωρίς ηγεσία

Αυτό που έχει γίνει ιδιαίτερα εμφανές είναι ότι η Ελλάδα πάσχει από μια οξεία έλλειψη σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την υπάρχουσα κρίση. Το χειρότερο χαρακτηριστικό της κρίσης δεν είναι τα προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί, αλλά η ανικανότητά μας να τα αντιμετωπίσουμε.

Πολιτικοί: η συντριπτική πλειοψηφία γαλουχήθηκε σε ένα περιβάλλον που είχε μια βασική σταθερά, ο ρόλος του πολιτικού είναι να μοιράζει τα χρήματα του φορολογουμένου και τα δανεικά στις διάφορες κρατικοδίαιτες ομάδες. Καμία ιδιαίτερη απαίτηση για ικανότητες διοίκησης, άσκηση και αξιολόγηση πολιτικών, ρητορική ή οτιδήποτε άλλο που κάθε λογικός άνθρωπος θα θεωρούσε αναγκαίο προσόν για ένα πολιτικό.

Αυτή η πολιτική τάξη που σε ικανότητες και εμπειρία δεν βρίσκεται σε πολύ ανώτερο επίπεδο από ένα δεκαπενταμελές και που συνήθως προέρχεται από την κρεατομηχανή των πολιτικών νεολαιών, τώρα καλείται να αντιμετωπίσει την κρίση που η ίδια δημιούργησε.
Κανένας δεν μπορεί να είναι έκπληκτος από τα αποτελέσματα.

Δημοσιογράφοι: Θα είναι δύσκολο να βρει κάποιος σε άλλη χώρα τόσες πολλές εφημερίδες με τόσο μικρή κυκλοφορία ή τόσα πολλά εθνικά και πολυδάπανα κανάλια σε μια τόσο μικρή χώρα. Αυτό ισχύει γιατί ο τομέας των ΜΜΕ είναι κατά ένα σημαντικό ποσοστό κομμάτι αυτού που θα λέγαμε ευρύτερος δημόσιος τομέας.

Στις μέρες μας, παγκοσμίως η δημοσιογραφία τείνει αριστερά, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η ιδιαίτερη σχέση με το κράτος την έφερε ακόμα πιο κοντά στο δόγμα του κρατισμού. Έτσι ακόμα και εφημερίδες που υποτίθεται ότι είναι δεξιές ουσιαστικά ευαγγελίζονται τον κρατισμό. Το ότι απόψεις περί “θωρακισμένης οικονομίας” πρότερα και τα περί των κακών Ευρωπαίων που επιβουλεύονται την μικρή πλην τίμια Ελλάς παίρνονται στα σοβαρά, οφείλεται στο ότι ένα μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου δεν κάνει την δουλεία του.

Και δεν κάνει καλά την δουλεία γιατί το κρατικιστικό μοντέλο της μεταπολίτευσης βασίζεται στο ψεύδος και την άγνοια (βλ. "λεφτά υπάρχουν").

Επιχειρηματίες: Μπορεί να υπάρχουν τομείς που είναι υγιείς (όπως ο εφοπλιστικός τομέας) αλλά ειδικά από το 81 και μετά η άμεση ή έμμεση σχέση με το κράτος ήταν ο κυρίαρχος παράγοντας της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Πολλοί επιχειρηματίες μπήκαν και αυτοί στην ουρά μπροστά από το κρατικό ταμείο για το μερίδιο από τα δανεικά.

Η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα καλλιέργησε και τα ανάλογα ήθη. Έτσι οι εθνικοί ευεργέτες άλλων εποχών αντικαταστάθηκαν από τις χαζοχαρούμενες φιγούρες που πάρκαραν τον νεοπλουτισμό τους στην Μύκονο και τις κοσμικές στήλες.

Ακαδημαϊκοί: Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ο χώρος όπου οι αριστερές ιδέες επικράτησαν κατά κράτος. Σε μια χώρα που ο παραλογισμός είναι μια σταθερά της καθημερινότητας, η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει ακόμα την ικανότητα τα εκπλήσσει ένα προ πολλού εθισμένο κοινό σε φαινόμενα βίας, διαφθοράς και εκτεταμένης παρακμής.
Οι ακαδημαϊκοί είναι θύτες και θύματα αυτού του συστήματος και έτσι εξηγείται και η απουσία μια ουσιαστικής παρέμβασης στα τρέχοντα. Θεατές* στην κατάρρευση των πανεπιστημίων, θεατές και στην κατάρρευση της χώρας.

Σήμερα το πρόβλημα μας δεν είναι τα 350 δις χρέος. Το πρόβλημα μας είναι ότι τα τελευταία 30 χρόνια διαλύσαμε του μηχανισμούς που επιτρέπουν σε ένα έθνος να αντιμετωπίσει σοβαρές κρίσεις.

Μπορεί ότι πρόκειται να συμβεί να μας φοβίζει, αλλά δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει.

* Στην καλύτερη περίπτωση.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση