Ο ηγέτης και η κρίση (του)

• Γράφει ο Δημήτρης Καμάρας

Είναι στιγμές που οι ηγέτες πρέπει να μένουν μόνοι, να αναλογίζονται την συνολική εικόνα, ή ακόμη, όπως λένε οι αγγλοσάξωνες, να σκέφονται έξω από το “κουτί” του μικρόκοσμου που απαρτίζει το γραφείο τους.

Πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αποβάλουν την επίδραση των συμβούλων και των φίλων, οι οποίοι – λόγω οικειότητας – μπορούν να γίνουν πολύ πειστικοί, και να βρίσκονται μόνοι τους, αυτοί και ο ρόλος που επέλεξαν να διαδραματίσουν, ή η ίδια η ζωή επιφύλαξε γι’ αυτούς.

Είναι οι στιγμές που συνοδεύουν εκείνους τους πολιτικούς που τούς έλαχε να γίνουν ηγέτες σε καιρούς δύσκολους. Στην περίπτωση αυτή, η κρίση του καθενός μπορεί να είναι στοιχείο που οδηγεί στην ανάδειξη και εδραίωση της προσωπικότητάς του, μπορεί, όμως, να οδηγήσει και στην (αυτο)καταστροφή. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσιμες, η αρνητική εξέλιξη έχει άμεσο αντίκτυπο και στους πολίτες.

Η λήψη των αποφάσεων είναι αυτό που καλείται ο ηγέτης να πράξει, αφού ενημερωθεί, συνθέσει και επιλέξει τα στοιχεία που εξυπηρετούν τον σκοπό του. Για να έχει επιτυχία, η διαδικασία αυτή θα πρέπει να είναι χρονικά προσδιορισμένη και να ακολουθεί στάδια εξέλιξης της λογικής. Αυτό διασφαλίζεται όταν λειτουργεί η κρίση του. Η κρίση εξασκείται σε όλα τα στάδια της διαδικασίας: αξιολόγηση, κατάταξη και επιλογή εκείνων των στοιχείων, που οδηγούν στην εμπεριστατωμένη απόφαση. Τα κριτήρια πολλά: το καλό και το κακό, το σχετικά καλύτερο για τους περισσότερους, η μεσαία οδός. Όχι πολιτικά, αλλά φιλοσοφικά. Εκεί βρίσκεται η αφετηρία και καθοδηγεί τις αποφάσεις, στη βάση των πληροφοριών και της γνώσης που ο κάθε ηγέτης έχουν διαθέσιμες.

Η κρίση ως ικανότητα, καθορίζει τις εξελίξεις και χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις, ως αποτέλεσμα εξελικτικής γνωστικής διαδικασίας. Στην πορεία αυτή, οι ταλαντεύσεις, ανάλογα με τη ροή πληροφοριών ή απόψεων είναι ο χειρότερος εχθρός των ηγετών, που καλούνται να ανταποκριθούν σε εθνικές ευθύνες, ισορροπώντας με ακρίβεια μεταξύ εφηρμοσμένης πολιτικής και ευρύτερων σκοπιμότητων και συμφερόντων.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, εθνικής ή άλλης, η ικανότητα ενός προσώπου να ηγείται μιας χώρας, ή μιας παράταξης, αλλά και να να πορεύεται στη βάση αρχών και αξιών, σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα της πρακτικής πλευράς των ατομικών και συλλογικών επιδιώξεων αποτελεί το απόλυτο ζητούμενο. Και η Ελλάδα σήμερα, χρειάζεται ακριβώς αυτό.

Τα πράγματα μπορούν, και πρέπει να αλλάξουν. Οι ηγέτες πρέπει να οδηγήσουν τη χώρα έξω από την κρίση, στο φως. Εκείνοι που το πιστεύουν πρέπει να είναι σε θέση να το εφαρμόσουν. Πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες και στρεβλώσεις και πέρα από τις μικρές, σε αξία και απήχηση, κομματικές επιδιώξεις της παλαιοπολιτικής.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση