Η Ελληνική κρίση: Έλλειμμα ηγεσίας

• Γράφει ο Γεώργιος Ε. Σέκερης

Γενική είναι η αίσθηση ότι η Ελλάδα διέρχεται τη βαθύτερη κρίση από την εποχή της Δικτατορίας. Οικονομία, Διοίκηση, Ένοπλες Δυνάμεις, Παιδεία, Υγεία δοκιμάζονται. Το κράτος δικαίου τείνει να υποκατασταθεί από μια πρωτόγνωρη ανομία. Και συνακόλουθα, το «πολιτικό σύστημα», δηλαδή για να ακριβολογούμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών. Οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι, ούτε οι κυβερνώντες αυτή τη στιγμή, ούτε όσοι αναμένουν ανυπόμονα στον προθάλαμο της εξουσίας για να τους αντικαταστήσουν, είναι σε θέση να ανακόψουν την παρακμιακή μας πορεία.

Όχι ότι δεν γνωρίζουν το τι πρέπει να κάνουν. Τα ληπτέα μέτρα στους επί μέρους τομείς του δημόσιου βίου είναι γνωστά εδώ και χρόνια στους κατοικούντες την πολιτική μας Ιερουσαλήμ. Άλλωστε, υπό την αδυσώπητη πίεση των πραγμάτων, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχεύσεις, που ομολογουμένως – και σε αντίθεση με τον όζοντα λαϊκισμού και συχνά παιδαριώδη λόγο της αντιπολίτευσης – κινούνται κατ’ αρχήν προς σωστή κατεύθυνση: Είτε πρόκειται για την «μνημονιακή» δημοσιονομική πειθαρχία. Είτε για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Είτε για τη συρρίκνωση και τον εκσυγχρονισμό της κρατικής μηχανής. Είτε για την εξυγίανση των υπηρεσιών υγείας. Είτε για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Είτε για τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Το δυστύχημα είναι ότι τα σχεδόν αυτονόητα αυτά, καθώς και ορισμένα άλλα που δεν τολμά καν να εξαγγείλει, αδυνατεί να τα κάνει πράξη. Η εικονική πραγματικότητα των κυβερνώντων απέχει από την πραγματική έτη φωτός..

Χρειάσθηκε βέβαια να φθάσουμε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πάει άλλο. Και, υπό την έννοια αυτή, η χρηματο-οικονομική κατάρρευση, αναδεικνύοντας την ευρύτερη παθογένεια του πολιτικο-κοινωνικού μας βίου, λειτουργεί ως κώδων κινδύνου. Με επακόλουθο όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι πολίτες να αντιλαμβάνονται πλέον ότι τις ριζοσπαστικές τομές που προϋποθέτει η έξοδος από την εθνική μας κρίση μόνο νέοι άνθρωποι, ικανοί, αλλά και αμόλυντοι από την κομματική διαφθορά, θα μπορέσουν να φέρουν εις πέρας. Ζητούμενο συνεπώς δεν είναι τόσο τα προγράμματα, όσο ηγεσία στο ύψος των περιστάσεων – εμπνέουσα εμπιστοσύνη και προσφέρουσα όραμα για το ελληνικό μέλλον.

Περισσότερο από άλλους, Δυτικούς τουλάχιστον, λαούς – η ανάλυση του φαινομένου εκφεύγει του πλαισίου του παρόντος κειμένου – ο Έλληνας αναζητεί Τον Ηγέτη. Και υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες ο τελευταίος αυτός όντως εμφανίσθηκε. Ή ακριβέστερα επιστρατεύθηκε. Καποδίστριας και Βενιζέλος είναι τα δύο κλασικά παραδείγματα. Σαφώς μικρότερου, φυσικά, βεληνεκούς, οι Παπάγος και Καραμανλής εντάχθηκαν και αυτοί σε κάποια φάση του βίου τους στη χορεία των παρακλήτων της πολιτικής μας ιστορίας – των προσωπικοτήτων που υπό συγκεκριμένες, δύσκολες για το έθνος, συνθήκες εκλήθησαν να αναλάβουν το πηδάλιο του κράτους. Εκλήθησαν διότι η παρουσία τους στο περιθώριο, έστω, της πολιτικής μας ζωής ήταν πασιφανής και σε κάποιο βαθμό περιβεβλημένη από την αχλύ ενός μύθου. Και συνακόλουθα φυσικό ήταν οι προσβλέποντες σε μια σωτήρια αλλαγή αυθορμήτως να στραφούν προς αυτούς.

Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Ένας δεν υπάρχει. Για λόγους η εξέταση των οποίων και πάλι θα μας απομάκρυνε από το κύριο θέμα μας, η ελληνική κοινωνία δεν έχει κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναδείξει προσωπικότητες πληρούσες τις εν λόγω προδιαγραφές.

Εν απουσία επομένως του Ενός, η λύση θα προέλθει κατ’ ανάγκην από τη σύμπραξη πολιτών, μη εχόντων μεν το πλεονέκτημα της ευρείας αναγνωρισιμότητας, πλην όμως ικανών να δρομολογήσουν από κοινού τη διαδικασία από την οποία θα αναδειχθεί η αυριανή ηγεσία της χώρας. Η Ελλάδα διαθέτει άφθονο ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό, τόσο εντός, όσο και εκτός των συνόρων της – επί παραδείγματι, στα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα, και τις επιχειρήσεις της Δύσης δραστηριοποιούνται και συχνά διαπρέπουν δεκάδες χιλιάδες αξιόλογοι Έλληνες – από το οποίο μπορεί και πρέπει να προέλθουν οι ηγέτες του 21ου αιώνα στους διάφορους τομείς του πολιτικού μας γίγνεσθαι,. Προς τούτο όμως απαιτούνται κατάλληλες πολιτικές συνθήκες – στη διαμόρφωση των οποίων όλοι όσοι αποσκοπούν στην εθνική μας ανόρθωση καλούνται να συμβάλουν.

Το κύριο δυστυχώς εμπόδιο στην προώθηση του αναγκαίου αυτού εγχειρήματος είναι η κατατρύχουσα εμάς τους Έλληνες δυσκολία συνεργασίας προς επίτευξη κοινών στόχων. Με χαρακτηριστική εκδήλωση της δυσκολίας αυτής – η οποία,, σημειωτέον, εξηγεί εν μέρει και το σύνδρομο του Ενός που μας διακατέχει – την πανσπερμία εριζουσών και εσωτερικώς σπαρασσόμενων κινήσεων που γεννά η παρούσα κρίση. Πρόκειται για μια νοοτροπία καταφανώς ασύμβατη με τις ανάγκες της νέας εποχής. Και την οποία πρέπει να καταπολεμήσουμε και ξεπεράσουμε, αν όντως επιθυμούμε να τεθεί τέρμα στην κακοποίηση της χώρας από το εφθαρμένο πολιτικό της προσωπικό.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση