Δεν υπάρχει χρόνος για την Ελλάδα

• Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η περίφημη τακτική Σύνοδος Κορυφής του Μαρτίου τελείωσε, χωρίς δραματικά αποτελέσματα. Στη σκιά της παρέμβασης , στρατιωτικού τύπου στη Λιβύη και της πολιτικής κρίσης στη Πορτογαλία ουσιαστικά ανέβαλε τις αποφάσεις για τον Ιούνιο. Επί του παρόντος συνέχισε η Γερμανία να περνά στα τελικά κείμενα κάποιες κρίσιμες λεπτομέρειες, όπως σε πόσα χρόνια και δόσεις θα «περάσουν» τα παραπάνω κεφάλαια στον Μόνιμο Μηχανισμό. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνεται ότι η Ένωση του ευρώ, μετατρέπεται σε μια Γερμανική Ένωση ευρωπαϊκού τύπου και τίποτα άλλο.

Μοναδική έκπληξη ότι 6 χώρες εκτός ευρωζώνης και συγκεκριμένα οι Βουλγαρία, Ρουμανία, Δανία, Πολωνία, Λιθουανία και Λετονία έδειξαν την διάθεση να μπουν στο νέο ευρώ, πολλές εκ των οποίων δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν ούτε το σημερινό ευρώ. Άρα τι θέλουν να μας πουν; Ότι από το 2013 θα δεχθούν Γερμανική κατοχή; Ποιος ξέρει μπορεί…

Αυτό πάντως δεν αλλάζει την εξέλιξη των πραγμάτων , που όπως όλα δείχνουν η Ελλάδα, αλλά και χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, ίσως και η Ισπανία στην εποχή του ESM , θα τεθούν υπό Γερμανική Διοίκηση. Για πολλούς, ειδικά τραπεζίτες , επιχειρηματίες και πολιτικούς αυτό δεν είναι κάτι κακό, γιατί πολύ απλά η Ελλάδα επιτέλους θα γίνει Δύση και ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Αυτοί όλοι πέραν του ελλείμματος εθνικής αυτοπεποίθησης που δείχνουν, δεν έχουν καταλάβει ότι η Ευρώπη της Γερμανίας δεν θα έχει σχέση με την ισονομία, ισοτιμία αλλά μόνον με τον ισολογισμό. Και αυτός όμως ακόμη θα έχει μία βάση και όχι πολλές παραμέτρους. Τα συμφέροντα του Βερολίνου. Και η Αθήνα, καλώς ή κακώς δεν είναι ούτε θα γίνει Βερολίνο.

Η Ελλάδα γενικώς έχει χρονικό διάστημα δύο ετών να δει τι θα κάνει. Χωρίς να αγωνιά για την «παγίδα δανεισμού», θα πρέπει να βρει τον τρόπο να γίνει βιώσιμη. Το χρέος της θ’ ανεβαίνει μαζί με την ύφεση, η πολιτική σταθερότητα θα πέφτει μαζί με τα εισοδήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, η προοπτική της θα γίνεται όλο και πιο θολή μαζί με την απουσία οποιασδήποτε στρατηγικής, για μια επόμενη μέρα.

Η Ελλάδα παράλληλα θα συνεχίσει να μην έχει σοβαρούς συμμάχους, αφού και η ίδια , η πολιτική ηγεσία της δηλαδή, μέσα από την τάχα πολυμερή διπλωματία δεν δείχνει διατεθειμένη ή ικανή να πάρει αποφάσεις και να τοποθετηθεί μαζί με άλλους σε κρίσιμα ζητήματα. Από το τι Ευρώπη θέλουμε, στο ποιο θα είναι το μέλλον στη Μεσόγειο, ακόμη και ποια είναι τα όρια της εθνικής μας δικαιοδοσίας και συμφερόντων στη θάλασσα, η Ελληνική Πολιτεία παραμένει θλιβερά αναποφάσιστη ή καλύτερα ευθυνοφόβη.

Το κρίσιμο μέγεθος είναι ο χρόνος και η Ελλάδα δεν έχει πλέον χρόνο. Ούτε η Ευρώπη όμως δεν έχει. Πολύ περισσότερο η Ελλάδα δεν έχει πολιτική και αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει ιδεολογία, πλαίσιο, αρχές, στόχους. Από την άλλη πλευρά στην Ευρώπη έχουμε οικονομικούς και αποικιοκρατικούς εθνικισμούς. Όλα αρχίζουν να κινούνται στη βάση αυτή.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι στην Ελλάδα όλα φτάνουν με 10 χρόνια καθυστέρηση. Μπορεί αν και οι καιροί έχουν αλλάξει. Όμως εάν η Ελλάδα βρίσκεται στη φάση της Ευρώπης του 2000, καλώς κινείται στη φάση του κοσμοπολιτισμού της ενσωμάτωσης και του φεντεραλισμού.

Όμως το 2020 που θα καταλάβει ότι όλοι οι άλλοι κινούνταν το 2010 , με κριτήρια οικονομικού εθνικισμού και εθνικών προτεραιοτήτων, τότε απλά θα είναι αργά. Γιατί Ελλάδα δεν θα υπάρχει. Θα την έχουν μοιράσει Γερμανοί και Τούρκοι .

Είναι απλό: Οι επιλογές για την προοπτική της Ελλάδος θα πρέπει να ληφθούν εντός διετίας. Η Ιστορία δεν μετράει πλέον με δεκαετίες.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση