Πού είναι οι καλύτεροι;

• Tου Γιώργου Λακόπουλου

Το πρώτο που απαιτείται για να αντιμετωπιστεί μια κρίση είναι να ανατεθεί ο χειρισμός της στους καλυτέρους. Το ίδιο ισχύει για τις χώρες, τις κυβερνήσεις και τις εθνικές οικονομίες. Είναι λογικό. Όταν πρέπει να αντιμετωπιστούν προβλήματα υψηλών απαιτήσεων, αναζητείται ό,τι καλύτερο σε ανθρώπινο δυναμικό. Επιστρατεύονται τα καλύτερα μυαλά. Πρόσωπα με κύρος, γνώση, αντίληψη των κοινωνικών συνθηκών και της διεθνούς συγκυρίας. Και προπάντων με πολιτική οξυδέρκεια και συναίσθηση καθήκοντος και ευθύνης.

Σε τέτοιες συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην κυβέρνηση πρέπει να μετέχουν τα καλυτέρα πολιτικά στελέχη τους κυβερνώντος κόμματος. Στα επιτελεία οι διαπρεπέστεροι επιστήμονες που διαθέτει η χώρα. Στη διοίκηση οι πιο έμπειροι διαχειριστές κατά τομέα. Ο αφρός του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας αναλαμβάνει να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Το διακήρυσσε άλλωστε προεκλογικά ο πρωθυπουργός: «Θα χρησιμοποιήσουμε τους άριστους, όχι τους αρεστούς». Δεν το έκανε. Η «κοινωνία των κολλητών»- για να ανασύρουμε έναν όρο που είχε χρησιμοποιήσει παλιά ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Ευθυμίου -είναι εδώ. Διάχυτη στο σύστημα διακυβέρνησης.

Προκαλεί η απογοήτευση η διαπίστωση ότι στο χειρισμό μιας τόσο κρίσιμης κατάστασης εμπλέκονται σε πολλές περιπτώσεις χέρια τουλάχιστον ακατάλληλα. Πρόσωπα χωρίς πολιτική εμπειρία, χωρίς ιδεολογική συνάφεια με το κυβερνητικό κόμμα, χωρίς επαφή με την κοινωνία και τελικά χωρίς αίσθηση των πραγμάτων. Ένας αριθμός άξιων και αποφασισμένων που μετέχουν στη διακυβέρνηση με διάφορους ρόλους, ασφυκτιούν όταν δίπλα τους κάποιοι απλώς κάνουν καριέρα στην πολιτική. Κομπορρημονούν, ενώ αδυνατούν να βάλουν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη. Ερασιτεχνισμός και ελαφρότητα. Η απόλυτη δικαίωση μιας ατάκας του Τάσου Σεχιωτη: «Δεν ανήλθαμε εμείς στα αξιώματα, τα αξιώματα κατέβηκαν σε εμάς».

Όσο και να διατρέξει ο Γ. Παπανδρέου την υφήλιο οριζοντίως και καθέτως, το κεντρικό πρόβλημα της χώρας δεν θα αντιμετωπιστεί αν ικανά πολιτικά στελέχη, σημαντικοί επιστήμονες, έντιμοι και αποτελεσματικοί παράγοντες του δημόσιου βίου της επιστήμης και της διανόησης μένουν παραγκωνισμένοι, όταν δεν αντιμετωπίζονται και με εχθρότητα. Αντί να κατέβουν οι καλύτεροι στο γήπεδο, μπαίνουν στην ομάδα πρόσωπα που απλώς δεν μπορούν. Όσοι χρειάζονται «συντονισμό» για να κάνουν τη δουλειά τους δεν θα την κάνουν ποτέ. Γιατί δεν κάνουν για τη δουλειά και κακώς την πήραν.

Σημεία των καιρών άλλωστε: στο υπουργικό Συμβούλιο, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στους δημόσιους οργανισμούς, στην αυτοδιοίκηση και στη διοίκηση, στη διεθνή εκπροσώπηση, αξιώματα καταλαμβάνονται κατ’ επιλογήν και όχι κατ αξία. Ιδιότυπες φιγούρες χωρίς πολιτικό εκτόπισμα - αλλά με «τουπέ» σε πολλές περιπτώσεις- στη θέση ανθρώπων που θα ήταν χρήσιμοι. Οι καλύτεροι έχουν αποκλειστεί. Οι πιο σοβαροί της κυβερνητικής μηχανής απελπίζονται με το αλαλούμ που τους περιβάλλει. Οι άσχετοι το απολαμβάνουν.

Η κρίση των πραγμάτων είναι πρωτίστως η κρίση των προσώπων. Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι παρατηρητές διαπιστώνουν ότι ανεξάρτητα από το είδος της πολιτικής που επιλέγεται κάθε φόρα συνολικά ή κατά τομέα, από την κυβέρνηση, προκύπτει τεράστιο έλλειμμα στη διαχείρισή της. Όταν το ανθρώπινο δυναμικό είναι κατώτερο, το καταπίνουν τα προβλήματα. Αντί να τα λύνουν τα επιδεινώνουν. Και καταλήγουν να είναι το υστερόγραφο της κρίσης, όχι ο πρόλογος της εξόδου από αυτή. Γιατί απλούστατα σε αυτό που ανάλαβαν να κάνουν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν είναι οι καλύτεροι.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση