Go Home Yankee

• Του Πέτρου Αργυρίου

Σήμερα είναι Κυριακή. Πρωί. Ο ήλιος λάμπει. Γινόμαστε η χώρα του αιώνιου καλοκαιριού. Μνημόνιο, ξεμνημόνιο, η ζωή συνεχίζει. Ξεπουλημένοι πολιτικοί, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, διαπλεκόμενοι, καθίκια, λαμόγια, η ζωή συνεχίζεται, ένδοξη, λαμπερή.

Δε θα ξανασχοληθώ με τον Παπανδρέου, λες. Είναι τελειωμένοι- υπόσχεσαι.
Έχει εξαντληθεί η κριτική. Τι χειρότερο μπορώ να γράψω για αυτούς; ...αναρωτιέσαι.

Δεν με εκπλήσσει τίποτα ομολογείς.

Έκανες λάθος.

Το ξέρεις ότι αυτό το πηγάδι δεν έχει πάτο. Ελεύθερη πτώση στην άβυσσο.

Πυρηνική τρέλα σμιγμένη με αρχετυπική ιδιωτεία.
Η συνάντηση με μια κακοφορμισμένη πληγή δεκαετιών που πυορροεί.
Ένα κορδωμένο απόστημα όλη η πολιτική μας. Περήφανο, αγιάτρευτο, επεκτεινόμενο, ατελείωτο.

Αυτά είναι τα έργα μας. Δοξάστε τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που χουν τις ζωές μας στα χέρια τους. Χαζοί, ημίτρελοι. Άνθρωποι στους οποίους δε θα δάνειζες τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου, θα έτρεμες αν γινόντουσαν διαχειριστές της πολυκατοικίας σου. Κουτοί, κουτορνίθια, κουτοπόνηροι.

Αυτοί ελέγχουν μια χώρα. Αυτοί έχουν στα χέρια τους μια χώρα. Το μέλλον της κόρης σου στα ρυπαρά χέρια τους.

Και συ ανώνυμα, βγάζεις τη χολή σου. Όσο σου επιτρέπεται, όταν σου επιτρέπεται. Περνάς τη σχιζοφρένεια για ψυχοθεραπεία. Θες να τους ξυπνήσεις όλους και ξεχνάς ότι αυτό συμβαίνει μόνο στα όνειρα σου… Ποιος θα σε ξυπνήσει εσένα ωραία κοιμωμένη, ε χαλασμένο ξυπνητήρι;

Ζούμε σε κόμμα. Είμαστε εκείνη η πολιτεία των ΗΠΑ που λέγεται dream state. Αν ήμασταν ξύπνιοι –ούτε καν άγρυπνοι- απλά ξύπνιοι, τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Αν έμπαινε λίγο από αυτό το ωραίο ελληνικό φως μέσα από τα παραθυρόφυλλα της ασφυκτικά έγκλειστης νόησης μας, τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Τα σκοτάδια θα είχαν υποχωρήσει, τα νέφη που πλαταγίζουν σαν να χαν γλώσσα φτιαγμένη από σμήνος μυγών έτοιμων να βουτήξουν στα σκατά θα χαν διαλυθεί- από μόνα τους.

Τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί.

Ξυπνάμε από έναν εφιάλτη μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σε έναν ακόμη χειρότερο. Ξανά και ξανά ξανά.

Σπείρες έξω από μας, σπείρα και λούπα μέσα μας.

Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.

Jeffrey: «Δεν υπάρχει θέμα να απολέσουμε τα βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας. Σε αυτό έδωσα μάχη, και θα ξαναδώσω… και θα ξαναδώσουμε μάχη όποτε χρειαστεί για να εγγυηθούμε την κυριαρχία μας».

Της ποιάς;
Την ποιά;
Σκοτάδι πυκνό καλύπτει τη νόηση. Ο Παπανδρέου αρχίζει να ζυμώνεται με την ελληνική πραγματικότητα. Λίγο οι πορείες, λίγο τα κινήματα. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δε θα 'ναι περίπατος, ότι τον εξαπατήσαν, ότι δεν άξιζε να εκπροσωπεί ένα σύστημα που χρίζει αποκεφαλισμού, ότι παρά τις ορδές συμβούλων και τις καθησυχαστικές δηλώσεις στήριξης του καθεστώτος που κλήθηκε να δημιουργήσει το τραπεζάκι πάνω στο οποίο στήνεται η μονόπολις των εντολέων του κλυδωνίζεται επικίνδυνα, τρίζει.

Και επιχειρεί να καθησυχάσει... ποιους;
Τους βουλευτές του που δέχονται τις πιέσεις του λαού, το λαό που δέχεται τις πιέσεις της πολιτικής του;

Ποιους; Και κάνει την βλακώδη κίνηση να αναγνωρίζει στη βουλή θέμα εθνικής κυριαρχίας αποκλείοντας το ενδεχόμενο απώλειας της.

Οποία ανασφάλεια…

Και τώρα πάμε στον πυρήνα, το βαθύ πυρήνα του Παπανδρεϊκού λογυδρίου.

Τα «βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας». Προσέξτε: τα βασικά… Τα υπόλοιπα δηλαδή, τα μη βασικά, είναι προς παραχώρηση… Αυτό τα βασικά μοιάζουν με το βασικό μισθό. Και για τους μισθούς και συντάξεις τα ίδια έλεγε. Δεν θα αγγίξουμε άλλο μισθούς και συντάξεις. Όχι άλλες περικοπές έλεγε και συνεχίζει να πετσοκόβει…

Αυτή η δήλωση Παπανδρέου θα έπρεπε να προκαλεί ρίγη ανησυχίας στον έρμο τον ελληνικό λαό…

Παλιά οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν τη φράση «κυριαρχικά δικαιώματα», όχι στοιχεία. Στοιχεία… λες και η χώρα είναι ένα υλικό σώμα που αποτελείται από «κυριαρχικά στοιχεία».

Αν η προσέγγιση της πραγματικότητας από ένα μυαλό είναι λειψή, τι λέει αυτό για ένα μυαλό;

«Βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας». Για δικαιώματα ούτε λέξη. Φυσικό είναι. Η διακυβέρνηση Παπανδρέου είναι αλλεργική στα δικαιώματα και για αυτό το λόγο τα χει καταργήσει. Μετά τα εργασιακά, τα ατομικά, σειρά θα έπαιρναν και τα εθνικά.

«Της κυριαρχίας μας»…
Της ποιας; Ποιανού;
Εθνική κυριαρχία σε μια χώρα που διοικείται από ξένες ομάδες;
Της κυριαρχίας μας;
Το μας σε ποιον αναφέρεται;
Στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;
Στην κομματική κυριαρχία;
Στην κυριαρχία της πολιτικής πάνω στη ζωή των πολιτών;
Γιατί εγώ ως πολίτης, ούτε κυρίαρχος νιώθω, ούτε ότι μετέχω σε οποιοδήποτε είδος κυριαρχίας…
Κυριαρχούμαι μόνο.

Τα βασικά στοιχεία. Ποιος τα ορίζει αυτά; Πότε ορίστηκαν αυτά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου; Πότε το έκανε αυτό; Πότε σχεδίασε την χάρτα των «βασικών στοιχείων κυριαρχίας;».

Η φράση από μόνο της αποκαλύπτει ότι κυριαρχικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Ότι έχουν ήδη εκχωρήσει ή ό,τι είναι προς εκχώρηση.

Ότι έχουν ήδη συρρικνωθεί και έχουν μετατραπεί σε «στοιχεία», βασικά στοιχεία. Ότι από την πολιτική αλχημεία περνάμε στη χημεία

Ότι η κυβέρνηση αυτή είναι ο διαλύτης που διαλύει τα πράγματα στα «βασικά τους συστατικά στοιχεία».

Γη και ύδωρ. Ναι αυτά δε θα τα δώσουμε μας λέει ο Prime Minister.

Και όλα τα άλλα Jeffrey;

«Τα βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας» γίνονται όπως λέει ο Παπανδρέου «αυτό». Σ‘ αυτό έδωσα μάχη μας λέει. Η εθνική κυριαρχία γίνεται «αυτό» ένα πράγμα δηλαδή, ένα αντικείμενο.

Έδωσε μάχη, θα πολεμήσει…
Σιγά ρε Λεωνίδα!
Το να πει κάποιος μεταξύ τυρού και αχλαδιού στους ομοτράπεζους του, "παιδιά μην το ξεχέσουμε κιόλας με την Ελλάδα", δεν αποτελεί μάχη, πόσο μάλλον πόλεμο. Μια συμβουλή είναι, μια παραίνεση κάτι που ξεχνιέται με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Δώσαμε μάχη… θα ξαναδώσω…
Όπα ρε ήρωα, κόψε κάτι…
Ποιος είσαι εσύ που δίνεις μόνος σου τις μάχες για όλους μας;
Ο Ηρακλής;[1]

Αυτές είναι οι μάχες για τους βουτερομπεμπέδες της πολιτικής… το να σηκώσουν το χεράκι και να πουν μια κουβέντα να υπερασπιστούν -όταν τους κατέβει- μερικά εκατομμυριάκια ανθρώπων που οι ίδιοι εξαχρειώνουν.
Σκληρό πράγμα η ιεραρχία της παγκόσμιας εξουσίας….

Μετά το στρώνει λίγο: Θα ξαναδώσουμε (μάχη) λέει.
Αμάν… Ποιοι πάλι;
Ποιοι είναι αυτοί οι τρομεροί «εμείς» του πρώτου προσώπου του πληθυντικού που καπηλεύεται ο Παπανδρέου;
Στους βουλευτές του μιλάει, να τους ενθαρρύνει να μην του πέσουν;
Σαν cheerleader ή οπαδός που φωνάζει «πάμε ρε ομαδάρα»;

Μήπως μιλάει εξ ονόματος του ελληνικού λαού; Πως είναι δυνατόν να δώσει μάχη στο πλευρό του εχθρού του;
Το 'χει πει…
Είμαστε σε πόλεμο.
Και επειδή ο Παπανδρέου δεν έχει περιγράψει ακριβώς τους εχθρούς του και επειδή όλο το σύστημα εξουσίας είναι φιλαράκια του, ο μόνος εχθρός που μένει είναι η κοινωνία.

Ποιος από μας θα στεκόταν στο μέτωπο δίπλα στον Παπανδρέου;

Θα εγγυηθούμε λέει ο πρωθυπουργός μιας χρεωκοπημένης, εξαρτώμενης και ετεροκαθοριζόμενης χώρας.
Γιώργο, να σου πω ένα μυστικό;
Μόνο οι εγγυήτριες δυνάμεις μπορούν να «εγγυηθούν» όποτε τους καπνίσει.

Ο πρωθυπουργός μιας χώρας απισχνασμένης, μια χώρας που συνέχεια αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική της ισχύ υπαναχωρώντας διαρκώς στους ξένους παράγοντες και μεταφέροντας τις πιέσεις της διεθνούς πολιτικοοικονομικής σκακιέρας στο εσωτερικό της δεν ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ τίποτα.
Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι να πάρουν οι πιστωτές τα λεφτά τους πίσω, λες και είναι μπράβος που μαζεύει δανεικά από χρεωμένα νοικοκυριά αφού πρώτα τους έχει αναγκάσει να πάρουν δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρώσουν.

«Με την εγγύηση Παπανδρέου». Καλό και αυτό το αστείο…

Και κορυφώνει ο Παπανδρέου. Κορυφώνει μόνος του: «Όποτε αυτό χρειαστεί».

Δηλαδή;
Πότε θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη για τα «βασικά κυριαρχικά μας στοιχεία»;
Έχει προγραμματιστεί για μεθαύριο;
Ποιος το αποφάσισε;
Η «Βουλή» των Ελλήνων;
Η εθνοσυνέλευση;
Ο Μπάμπης ο σουγιάς;
Ποιος το καθορίζει αυτό;

Το νεφελώδες νοητικό σύμπαν του Jeffrey δεν μπορεί να καλυφτεί από τους συμβούλους του. Και αυτό που αποκαλύπτει είναι την ασυνεχή και ασύνδετη σκέψη ενός πολιτικού που ίσως κάποιοι μελλοντικοί ιστορικοί κρίνουν ως τον πιο επικίνδυνο πολιτικό στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Η άνοιξη ζυγώνει Jeffrey. Καιρός για διακοπές...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση