Persona Non Grata στην Ελλάδα ο Στρος Καν και η παρέα του

Προς κ. Στρος Καν και γιαλατζί-δώρα στην Ελλάδα φέροντα και στους νεοταξίτες εξουσιαστές τους οποίους εκπροσωπεί και οι οποίοι καταδυναστεύουν και σύρουν βίαια, σε ολέθρια οικονομική και κοινωνική αποδόμηση την Ελλάδα, σήμερα.

Από Ελληνίδες κι Ελληνες, που ΔΕΝ αναγνωρίζουμε τη δόλια μετατροπή των επί 70ετία, Οφειλετών της Ελλάδας σε νυν Δανειστές/Επιμηκυντές της.

Οι οποίοι, ΔΕΝ θεωρούμε ανακούφιση, την μέχρι και το 2024 και βάλε, πανάκριβη «επιμήκυνση» ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ουσιαστικά, του 3ου Μνημοσύνου κατά της τσέπης των Ελλήνων και της τσέπης των αγέννητων παιδιών τους. [(1+1+1) + (22 του σουλτάνου)] = 25 τα Μνημόσυνα εντός 14 μηνών λαοπλανεύτρας κυβερνητικής ακυβερνησίας Mineiko-Chant-Bilderberg.

Οι οποίοι, τεκμηριωμένα, ΔΕΝ πιστέψαμε στην αναγκαιότητα εγκλωβισμού της Ελλάδας στο χολερικό χρέος των Bilderbergs-IMF Inc. & Co., με τη «δημιουργία» από το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ!!! του κοινωνικά και οικονομικά εθνοκτόνου, μιζαδόρικου, μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, του «Κόλπου ΔΝΤ» κατά της Ελληνικής κυριαρχίας:

«Mερικοί από τους σπουδαιότερους ανθρώπους στις Η.Π.Α. στους τομείς εμπορίου και κατασκευών, έχουν ένα φόβο. Γνωρίζουν ότι υπάρχει μιά δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όταν μιλούν εναντίον της». ~Τhomas Woodrow Wilson, 28ος Πρόεδρος Η.Π.Α. (3/1913 – 3/1921)

«Κάθε φορά που μία Τράπεζα συνάπτει ένα Δάνειο, δημιουργείται νέα Τραπεζική Πίστωση, νέες καταθέσεις, ολοκαίνουργιο χρήμα». ~Graham F. Towers, Κυβερνήτης, Τράπεζα του Καναδά (1934 – 1954)

«Η διαδικασία με την οποία οι Τράπεζες δημιουργούν το χρήμα είναι τόσο απλή, που το μυαλό αηδιάζει». ~John Kenneth Galbraith, Οικονομολόγος

«Ασε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός Εθνους, και δεν με ενδιαφέρει ποιός φτιάχνει τους νόμους του» ~Μayer Anselm Rothschild, the notorious banker

XΡΕΟΣ
Δύο μεγάλα μυστήρια κυριαρχούν στη ζωή μας: Η Αγάπη και το Χρήμα.
Τι είναι Αγάπη, είναι το ερώτημα το οποίο έχει διερευνηθεί ατελείωτα σε ιστορίες, τραγούδια, βιβλία, ταινίες και στη τηλεόραση.

Oμως, ΔΕΝ μπορούμε να πούμε το ίδιο γιά το ερώτημα: «Τι είναι Χρήμα»;
Δεν αποτελεί έκπληξη που η Θεωρία του Χρήματος δεν ενέπνευσε καμία εμπορικά επιτυχημένη ταινία.

Ούτε καν, αναφέρθηκε στα σχολεία που φοιτήσαμε οι περισσότεροι από εμάς.
Γιά τους περισσότερους, η ερώτηση «Από που έρχονται τα χρήματα»; φέρνει στο μυαλό μας την εικόνα του Nομισματοκοπείου που τυπώνει χαρτονομίσματα και χαράσσει νομίσματα. Οι περισσότεροι από εμάς, πιστεύουμε ότι τα χρήματα δημιουργούνται από τη κυβέρνηση… αλλά μέχρις ενός σημείου.

Αυτά τα μεταλλικά και χάρτινα Σύμβολα Αξίας που συνήθως σκεπτόμαστε ως Χρήμα, στο μεγαλύτερο ποσοστό, ΔΕΝ δημιουργείται στο Νομισματοκοπείο.

Το Χρήμα δημιουργείται σε τεράστιες ποσότητες κάθε ημέρα, από ιδιωτικές επιχειρήσεις, γνωστές ως Τράπεζες.

Οι περισσότεροι από εμάς, πιστεύουμε ότι οι Τράπεζες δανείζουν χρήματα από αυτά που τους έχουν εμπιστευθεί οι καταθέτες. Εύκολο να το φαντασθεί κανείς.

Ομως αυτό, ΔΕΝ είναι η αλήθεια!

Στη πραγματικότητα, οι Τράπεζες ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ τα χρήματα που δανείζουν. Οχι, από τα κέρδη της Τράπεζας. Οχι, από τα κέρδη των άλλων, αλλά, από την υπόσχεση του Δανειολήπτη ότι θα εξοφλήσει το Δάνειο.

Η υπογραφή του Δανειολήπτη στα χαρτιά του Δανείου είναι μιά υποχρέωση εξόφλησης του ποσού το Δανείου, πλέον Τόκων. Διαφορετικά, ξέχνα το σπίτι, το αυτοκίνητο, ή, οποιοδήποτε Πάγιο δεσμεύθηκε ως Εγγύηση.

Αυτή, είναι μιά τεράστια δέσμευση γιά τον Δανειολήπτη!

Και τι απαιτεί η ίδια υπογραφή από πλευράς Τραπέζης;

H Tράπεζα, πρέπει απλά να δημιουργεί από το ΤΙΠΟΤΑ, το ποσό του Δανείου, ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ, και να το γράψει στον λογαριασμό του δανειολήπτη.

Ακούγεται υπερβολικό;
Aποκλείεται να είναι αλήθεια. Και όμως, Είναι!

Ας δούμε λοιπόν, πως δημιουργήθηκε αυτό το Θαύμα του σύγχρονου Τραπεζικού Συστήματος:

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ
Μιά φορά κι ένα καιρό, περίπου ό,τιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως Χρήμα. Απλά, θα έπρεπε να είναι φορητό και οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν πίστη ότι θα μπορούσαν αργότερα να το ανταλλάξουν με αγαθά πραγματικής Αξίας, όπως η Τροφή, ο Ρουχισμός και η Στέγη.

Κοχύλια, σπόροι κακάο, όμορφες πέτρες, ακόμα και πούπουλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως Χρήματα.

Ο χρυσός και το ασήμι ήταν ελκυστικά, μαλακά κι εύκολα στην επεξεργασία. Ετσι, κάποιοι πολιτισμοί, έγιναν ειδικοί σ’αυτά τα μέταλλα. Οι χρυσοχόοι εμπορεύονταν πολύ πιό εύκολα χαράζοντας νομίσματα, τυποποιημένες μονάδες αυτών των μετάλλων, των οποίων το βάρος και η καθαρότητά τους, πιστοποιούνταν.

Γιά να προστατέψει τον χρυσό του ο χρυσοχόος, χρειαζόταν ένα Θησαυροφυλάκιο. Και σύντομα οι συμπολίτες, τού χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας να δανειστούν χώρο, γιά να φυλάξουν τα δικά τους νομίσματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Σε λίγο καιρό, ο χρυσοχόος είχε δανείσει όλα τα ράφια στο Θησαυροφυλάκιό του και κέρδιζε κάποια λίγα έσοδα από αυτή την επιχείρηση ενοικίασης ασφαλούς χώρου.

Τα χρόνια πέρασαν και ο χρυσοχόος έκανε μιά πανέξυπνη παρατήρηση: Oι καταθέτες, ΣΠΑΝΙΑ έρχονταν σ’αυτόν γιά να κάνουν ανάληψη του χρυσού και ΠΟΤΕ δεν έρχονταν όλοι μαζί ταυτόχρονα. Αυτό συνέβαινε, επειδή οι Επιταγές Ανάληψης που ο χρυσοχόος έγραψε ως αποδείξεις κατάθεσης χρυσού, ανταλλάσσονταν στην αγορά, σαν να ήταν ο ίδιος ο χρυσός.

Αυτό το είδος χάρτινων χρημάτων ήταν πολύ πιό βολικό από τα βαριά νομίσματα και τα ποσά μπορούσαν απλά να γράφονται, αντί να μετριούνται με κόπο ένα-ένα, γιά κάθε συναλλαγή. Στο μεταξύ, ο χρυσοχόος είχε και μία άλλη επιχείρηση:

Δάνειζε τον χρυσό του χρεώνοντας τόκο. Ετσι, καθώς οι βολικές Eπιταγές Aνάληψης χρυσού έγιναν ευρέως αποδεκτές, οι Δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν τα Δάνειά τους σε αυτή τη μορφή των Eπιταγών, αντί του κανονικού χρυσού. Καθώς η Βιομηχανία αναπτυσσόταν, όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε Δάνεια από τον χρυσοχόο.

Αυτό, έδωσε στον χρυσοχόο μιά ακόμα μεγαλύτερη ιδέα. Ηξερε ότι πολύ λίγοι από τους καταθέτες ζητούσαν πίσω τον πραγματικό χρυσό τους. Ετσι, σκέφθηκε ότι θα μπορούσε εύκολα, χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς, να δανείζει Eπιταγές Eνάληψης ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΤΩΝ! και όχι μόνο έναντι του δικού του χρυσού. Εφόσον τα δάνεια εξοφλούνταν, οι καταθέτες του δεν θα κέρδιζαν μεν, αλλά ούτε θα έχαναν τίποτα.

Και ο χρυσοχόος, τώρα περισσότερο Τραπεζίτης απ’ότι τεχνίτης, θα είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος απ’ότι θα μπορούσε να έχει, εάν δάνειζε μόνο τον δικό του χρυσό. Ηmmmm..

Γιά χρόνια, ο χρυσοχόος απολάμβανε κρυφά ένα καλό εισόδημα από τους τόκους που κέρδιζε από τις καταθέσεις των άλλων. Διαπρεπής πλέον ο Δανειοδότης, γινόταν όλο και πιό πλούσιος από τους συμπολίτες του και το επιδείκνυε.

Αρχισαν να δημιουργούνται υποψίες ότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών. Οι καταθέτες του μαζεύτηκαν και τον απείλησαν ότι θα κάνουν ανάληψη του χρυσού τους, αν ο χρυσοχόος δεν διευκρίνιζε τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε αυτόν τον πλούτο.

Αντίθετα με αυτό που ίσως θα περίμενε κανείς, αυτό, ΔΕΝ κατέληξε στη καταστροφή του χρυσοχόου. Παρά την έμφυτη δολιότητα του σχεδίου του, η ιδέα του λειτούργησε. Οι καταθέτες δεν είχαν χάσει τίποτα. Ο χρυσός τους ήταν όλος ασφαλής στο Θησαυροφυλάκιο του χρυσοχόου.

Αντί να πάρουν πίσω τον χρυσό τους, οι καταθέτες απαίτησαν από τον χρυσοχόο, που ήταν πλέον ο Τραπεζίτης τους, να τους βάλει στη μοιρασιά, πληρώνοντάς τους μερίδιο από τους τόκους.

Και αυτή ήταν η αρχή του Τραπεζικού Συστήματος!
Ο Τραπεζίτης πλήρωνε ένα χαμηλό επιτόκιο στις καταθέσεις των χρημάτων του κόσμου, τα οποία στη συνέχεια, δανείζεται σε άλλους με μεγαλύτερο τόκο. Η διαφορά κάλυπτε το κόστος λειτουργίας της Τράπεζας και τα κέρδη της. Η λογική του συστήματος αυτού, ήταν απλή. Και φαινόταν σαν ένας λογικός τρόπος γιά να ικανοποιηθεί η ανάγκη γιά Πίστωση.

Ωστόσο, αυτός ΔΕΝ είναι ο τρόπος που λειτουργεί το Τραπεζικό Σύστημα σήμερα.

Ο χρυσοχόος-Τραπεζίτης μας, ΔΕΝ ήταν ικανοποιημένος με τα έσοδα που απέμεναν εφόσον μοιράζονταν τα κέρδη από τους τόκους με τους καταθέτες. Και η ζήτηση γιά πίστωση αυξανόταν ραγδαία, καθώς οι Ευρωπαίοι απλώνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά η Δανειοδότησή του περιοριζόταν από τη ποσότητα του χρυσού, τον οποίο οι καταθέτες είχαν στο Θησαυροφυλάκιό του.

Και τότε ήταν που σκαρφίστηκε μιά ακόμα πιό τολμηρή ιδέα: «European Spread Across World. Demand for Credit, Growing Fast!».

Εφόσον κανένας εκτός απ’αυτόν ΔΕΝ ήξερε τι πραγματικά υπάρχει μέσα στα Θησαυροφιλάκιά του, θα μπορούσε να δανείζει Επιταγές Ανάληψης γιά χρυσό, ο οποίος ούτε καν υπήρχε!

Εφόσον οι ιδιοκτήτες των Eπιταγών Aνάληψης δεν έρχονταν όλοι μαζί ταυτόχρονα στο Θησαυροφυλάκιο γιά να ζητήσουν αληθινό χρυσό, πώς θ’ανακάλυπτε κανείς την αλήθεια;

Aυτό το νέο σχέδιο λειτούργησε τόσο πολύ καλά, και ο Τραπεζίτης έγινε τρομερά πλούσιος, από τους Τόκους που πληρώνονταν, γιά χρυσό που ΔΕΝ υπήρχε!

Η ιδέα ότι ο Τραπεζίτης απλά θα δημιουργούσε χρήματα από το ΤΙΠΟΤΑ, ήταν πολύ εξωφρενική γιά να γίνει πιστευτή. Κι έτσι, γιά ένα μεγάλο διάστημα, η σκέψη αυτή, δεν πέρασε από το μυαλό κανενός. Ετσι, η δύναμη δημιουργίας πλούτου από το ΤΙΠΟΤΑ, μπήκε γιά τα καλά στο μυαλό του Τραπεζίτη, όπως εύκολα μπορούμε να φανταστούμε.

Σύντομα, το μέγεθος των Δανείων και ο κραυγαλέος πλούτος του Τραπεζίτη, πυροδότησαν υποψίες, γιά άλλη μία φορά. Μερικοί Δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΥΣΟ, αντί γιά χάρτινες αντιπροσωπεύσεις του: «Νο claim-a check Thank you. Fill’er up.. the old-fashioned wαy»…

Οι φήμες απλώθηκαν. Και ξαφνικά, αρκετοί πλούσιοι καταθέτες εμφανίσθηκαν γιά να ζητήσουν τον χρυσό τους. Τα Ψέμματα, ΤΕΛΟΣ!

Μιά θάλασσα από ανθρώπους που είχαν Επιταγές Ανάληψης χρυσού, πλυμμύρισε τους δρόμους έξω από τις κλειστές πόρτες της Τράπεζας. Δυστυχώς, ο Τραπεζίτης ΔΕΝ είχε αρκετό χρυσό ή ασήμι, γιά να εξαργυρώσει ΟΛΟ το χαρτί που είχε βάλει στα χέρια τους.

Αυτό, ονομάζεται «Eπιδρομή στη Τράπεζα» και είναι ο Εφιάλτης του κάθε Τραπεζίτη. Αυτό το φαινόμενο της «Επιδρομής στη Τράπεζα», κατέστρεψε τις Τράπεζες και όπως ήταν αναμενόμενο, ο κόσμος έχασε πάσα ιδέα γιά τους Τραπεζίτες (Oh, my God, bankers are soo bad!)..

Bεβαίως, η σωστή, η έντιμη κίνηση, θα ήταν να κηρυχθεί ΕΚΤΟΣ Νόμου (Don’t Do It!) η τακτική «δημιουργίας» Χρήματος από το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Oμως, ο μεγάλος όγκος των Πιστώσεων που παρείχαν οι Τραπεζίτες, έχει γίνει πλέον βασικός παράγοντας γιά την επιτυχία της «Ευρωπαϊκής Εμπορικής Ανάπτυξης».

Ετσι, αντί της ΕΚΤΟΣ Νόμου κήρυξης, αυτό το Οικονομικό ΕΓΚΛΗΜΑ «Νομιμοποιήθηκε» και «Θεσπίστηκαν Κανόνες» γιά τον τρόπο εφαρμογής της ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ αυτής τακτικής.

Οι Τραπεζίτες συμφώνησαν να τηρήσουν ΟΡΙΑ στα Ποσά των ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ Χρημάτων, που θα μπορούσαν να δανείζουν. Το ΟΡΙΟ, πάλι θα ήταν ένας αριθμός πολύ μεγαλύτερος (ΙNFLATED) από την πραγματική αξία του χρυσού και του ασημιού, στο Θησαυροφυλάκιο.

Συχνά, η αναλογία ήταν 9 (εννέα) Πλασματικά Δολλάρια έναντι ενός (1) Πραγματικού Δολλαρίου σε χρυσό.

~Money as debt: Τhe Lifeboat News

Κύριε Στρος Καν, επικεφαλής των Βilderbergs-IMF Inc. & Co., είσθε Persona Non Grata στην Ελλάδα.

“A Fronte Praecipitium a Tergo Lupi”
A Precipice in Front, The Wolves Behind

Dimi

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση