Απαντήσεις στην τουρκική προπαγάνδα για την Κύπρο

Ο Διδάκτωρ, μέλος της Διαμόρφωσης Εξωτερικής Πολιτικής (ΔΕΠ) του τμήματος Διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου ODTÜ της Άγκυρας, Süha Bölükbasi ασχολείται με το Κυπριακό Ζήτημα από την περίοδο 1954-1996 και αναλύει το όλο ζήτημα σε 9 μέρη.
Τα μέρη αυτά είναι:
1. Η πρώτη φορά που το Κυπριακό τέθηκε στον ΟΗΕ
2. Διαφωνίες και διακοινοτικές συγκρούσεις
3. Η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ
4. Οι Τρίτες χώρες υπέρ μίας ενιαίας Κύπρου
5. Η έναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών
6. Οι συνομιλίες αμέσως μετά την εκλογή Βασιλείου στο αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας
7. Οι πρωτοβουλίες του Μπούτρος Γκάλι
8. Το πακέτο μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης
9. Οι προσδοκίες για το μέλλον

Στο παρόν άρθρο θα αναλύσουμε την εισαγωγή του «καθηγητή».
Ο καθηγητής ξεκινά την εισαγωγή με μία ρήση του πολιτικού επιστήμονα Inis L.Claude :
«Η λύση είναι μία έννοια με πολλές συνδηλώσεις.Η ειρήνη είναι μία από αυτές.Σε ορισμένες καταστάσεις, η ιδανική «διαφωνία» μπορεί να τοποθετηθεί όχι στην βάση της προοπτικής μίας μόνιμης λύσης αλλά στην βάση της αποδοχής εκ μέρους των εμπλεκομένων μερών της κατάστασης και στην απόφαση τους να ζήσουν με τις διαφωνίες τους.Η ημερήσια διάταξη του Σ.Α. έχει γεμίσει με θέματα που άρχισαν πλέον να αποκτούν χαρακτήρα μονιμότητας. Ο ΟΗΕ, αντί να οδηγήσει σε ειρηνική επίλυση των διαφορών τις σπρώχνει σε ειρηνική διαιώνιση».
Και παρακάτω ο καθηγητής αναφέρει:
«Όμως σε ορισμένες περιπτώσεις, επειδή η διαφωνία παγώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν γίνονται προσπάθειες προσέγγισης, τα ενδιαφερόμενα μέρη οδηγούνται σε πιό σκληρές και ασυμβίβαστες θέσεις.Έτσι μειώνεται η δυνατότητα λογικής επίλυσης».

Ο «καθηγητής» αρχίζει πολύ επικίνδυνα την ανάλυση του.
Επιρρίπτονται ευθύνες στον ΟΗΕ για την μη επίλυση του Κυπριακού και μας προϊδεάζει ότι Ελλάδα-Τουρκία –Κύπρος είναι εξίσου θύματα αυτής της καταστάσεως. Συμψηφίζεται ο ρόλος της Τουρκίας με τον ρόλο της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι δεδομένο ότι η ίδια η Τουρκία δεν σέβεται μέχρι σήμερα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά της φταίει ο ΟΗΕ.
Ο «καθηγητής» επίσης θεωρεί ότι για να μην υπάρχει διαιώνιση του ζητήματος θα πρέπει να βρούμε τρόπο να ζήσουμε με τις διαφωνίες μας. Τίθεται όμως θέμα διαφωνιών ή θέμα βιωσιμότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι δυνατόν να θεωρούμε στην διπλωματία, ότι επειδή υπάρχουν διαφωνίες αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει και στασιμότητα; Ποιά είναι η αιτία των διαφωνιών; Βγαίνει όμως και ένα άλλο συμπέρασμα:
Αφού είναι περίπου βέβαιο πως οποιαδήποτε εξέλιξη θα είναι χειρότερη της προτάσεως που υπάρχει κάθε φορά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, καλό θα είναι να την αποδεχθεί η μία πλευρά για να σταματήσει ο κατήφορος. Και επειδή το ισοζύγιο ισχύος από το 1974 γέρνει υπέρ της Τουρκίας και οι Τουρκοκύπριοι -δήθεν- είναι τα θύματα, θα πρέπει η ελληνοκυπριακή πλευρά να κάνει το πρώτο βήμα.
Τέτοιες δογματικές προσεγγίσεις είναι απαξιωτικές για την σημασία της διπλωματίας.Οι προτάσεις που εμφανίζονται και οι εξελίξεις που διαμορφώνονται δεν γίνονται σε συνθήκες εργαστηρίου.Αποτελούν προϊόν διπλωματικών διαβουλεύσεων όπου συμμετέχουν πολλοί παίκτες.Επομένως υπάρχει η θεωρητική και πρακτική δυνατότητα παρέμβασης κατά την διαμόρφωση των προτάσεων.Αυτό εξαρτάται από τα πραγματικά περιθώρια ελιγμών και την διπλωματική ικανότητα των εμπλεκομένων μερών.
Ας δούμε όμως τους ισχυρισμούς του «καθηγητή» στην εισαγωγή του.

1ος ισχυρισμός
«Η διακοινοτική σύγκρουση στην Κύπρο, το μεγαλύτερο νησί της Ανατολικής Μεσογείου, διευρύνθηκε στα χρόνια μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας της το 1960. Πράγματι, όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι για την διαφωνία αυτή ισχύει η εκδοχή της υιοθέτησης ολοένα και πιό σκληρής στάσης από τα εμπλεκόμενα μέρη και της απομάκρυνσης του ενδεχόμενου επίλυσης. Από τη εποχή των ταραχών του Δεκεμβρίου του 1963, Ε/κ και Τ/κ άρχισαν να κατηγορούν οι μεν τους δε και το αντίστροφο, για υιοθέτηση σκληρής διαπραγματευτικής γραμμής που εμποδίζει την επίτευξη συμφωνίας. Από τότε και στο εξής παρόλο που εγκαταστάθηκε ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ των συμβαλλομένων μερών για την επίλυση του προβλήματος.στο νησί τον Μάρτιο του 1964, όλες οι διαμεσολαβητικές προσπάθειες έπεσαν στο κενό και καμία μέθοδος δεν κατάφερε να μικρύνει το χάσμα απόψεων. Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει ο ΟΗΕ.Ο οργανισμός αυτός προσφέρει στα μέλη του το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα όργανα του, με πρώτο αυτό της Γ.Συνέλευσης για μεγάλης έκτασης ανοικτές συζητήσεις και επίσημες ψηφοφορίες σε ό,τι αφορά διμερείς διαφωνίες.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η αίθουσα συνεδριάσεων του ΟΗΕ να μετατρέπεται σε αρένα συγκρούσεων και φραστικών αψιμαχιών.»

Απάντηση
Η ιστορία του Κυπριακού δεν μπορεί τόσο εύκολα να συνδεθεί μετά το 1955 εώς και σήμερα.
Υπάρχουν σημαντικά γεγονότα και πριν την περιόδο αυτή που στιγμάτισαν την Κύπρο τα οποία θα αναφέρουμε στην συνέχεια.Ο «καθηγητής» αναφέρεται στην Κύπρο ως «το μεγαλύτερο νησί της Ανατολικής Μεσογείου» όμως δεν αναφέρει ότι είναι ένα καθαρώς ελληνικότατο νησί.Επίσης αναφέρεται σε «διακοινοτικές συγκρούσεις» οι οποίες όμως ήσαν το αποτέλεσμα της βρετανικής πολιτικής στην Μεγαλόνησο και αργότερα η αφορμή για τις μετέπειτα τραγικές καταστάσεις.Οι συγκρούσεις που στιγμάτισαν το νησί ήσαν αυτές μεταξύ Ε/κ και Βρεταννών και όχι Τ/κ.
Επίσης υπήρξαν και ενδοκοινοτικές συγκρούσεις.
Οι κύριοι αρχιτέκτονες ήταν οι Βρεταννοί Συντηρητικοί που με την πολιτική τους μετά το 1954 (για την οποία υπάρχουν μαρτυρίες στα απομνημονεύματα του πρωθυπουργού Ήντεν και του υπ.Εξ. Μακμίλαν) ενέπνευσαν τον διαχωρισμό και τελικά τη διχοτόμηση στους Τούρκους κατοίκους.
Πριν από το 1954 κανένας δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι συμβίωναν φιλικά.Ακόμα και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους δεν υπήρξαν σημαντικά επεισόδια.
Επιπλέον δεν αναφέρεται η Συνθήκη της Λωζάννης.Η σημασία είναι διπλή:
Πρώτον, η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα πάνω στο νησί. Έτσι δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος, όταν η Κύπρος έγινε αποικία του Στέμματος το 1925.
Δεύτερον, οι Έλληνες του νησιού θα ικανοποιούσαν την επιθυμία τους, αργά ή γρήγορα, για ένωση με την Ελλάδα, αφού η Τουρκία είχε φύγει οριστικά από τη μέση. Η αβεβαιότητα σχετικά με το αν η Βρεταννία θα κρατούσε το νησί, ιδίως μεταξύ 1878 και 1914, αναφερόταν συχνά σαν λόγος για τη μη αποδοχή της ένωσης με την Ελλάδα και για τη μη εφαρμογή των απαραίτητων οικονομικών αναμορφώσεων.
Κατα τ’ άλλα, φταίει ο ΟΗΕ για τον κ. «καθηγητή».

2ος ισχυρισμός
«Οι Ε/κ, οι οποίοι πίστευαν ότι το Σύνταγμα του 1960 που τους υποχρέωνε να μοιραστούν την εξουσία με την μικρότερη τουρκοκυπριακή κοινότητα ήταν κατάλοιπο της εποχής της αποικιοκρατίας, από τον Δεκέμβριο του 1963 προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το αντιαποικιοκρατικό κλίμα που επικρατούσε στους κόλπους του ΟΗΕ. Ας σημειωθεί πως κατά τη δεκαετία του 1960 όλα τα όργανα του ΟΗΕ ενέκριναν τις αντιαποικιακές εξεγέρσεις στον Τρίτο Κόσμο και αναδεικνύοντας για πρώτη φορά το πρόβλημα. Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μελών του ΟΗΕ, κυρίως μετά το 1964, έβλεπε με μεγάλη συμπάθεια τις ε/κ θέσεις, ΗΠΑ, Βρετανία και Τουρκία εμπόδισαν την προώθηση λύσης που θα προϋπόθετε την κατάργηση Συντάγματος του 1960 και της συμφωνίας του 1959, κείμενα τα οποία οι Ε/κ χαρακτήριζαν ως κατάλοιπο της αποικιοκρατίας.»

Απάντηση
Για το Σύνταγμα του 1960, ο Γ.Μ Ντόμπελ σε άρθρο με τίτλο «Ανακωχή για την Κύπρο» έγραψε:
«Οι αρχιτέκτονες της (συνθήκης) ήταν ενδιαφερόμενοι ξένοι και οι Κύπριοι αφέθηκαν να διαλέξουν τις ταπετσαρίες και τα έπιπλα. Από τα 199 άρθρα, τα 48 κύρια άρθρα ήταν στην ουσία προκαθορισμένα... κάθε εδάφιο έχει τη σφραγίδα της ανοιχτής σύγκρουσης. Το να προσπαθείς να βρεις δρόμο σε αυτόν τον περίπλοκο λαβύρινθο είναι σαν να πατάς από χαλίκι σε ξέρα και πάλι σε χαλίκι».
Στην πραγματικότητα δόθηκε σην Κύπρο μία λύση ευκολίας με το πιό παράδοξο και περίπλοκο σύνταγμα.
Η θέληση του 80% εξισωνόταν με την θέληση του 20%!
Αντί για διακυβέρνηση από την πλειοψηφία και έλεγχο από την μειοψηφία, οι Κύπριοι είχαν δυϊσμό στη διακυβέρνηση και αντί για συνεργασία και συνύπαρξη, το σύνταγμα ενθάρρυνε την μνησικακία και τον διχασμό.
Ο Τούρκος αντιπρόεδρος, που εκλεγόταν από το 20%του πληθυσμού είχε το δικαίωμα ασκήσεως βέτο σε εξωτερικές υποθέσεις, την άμυνα, την ασφάλεια και ορισμένα οικονομικά θέματα.
Οι δύο αρχηγοί της εκτελεστικής εξουσίας είχαν δικαίωμα να διορίζουν δικούς τους υπουργούς-7 Έλληνες και 3 Τούρκους.Η αναλογία στον Κυπριακό Στρατό θα ήταν 60/40!!
Υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που θα αναφερθούν ως απάντηση σε πιό εξιδικευμένους ισχυρισμούς του «καθηγητή».
Ο Τζέιμς Κάλλαχαν μιλώντας για την κυβέρνηση Ήντεν κατά την δεύτερη ανάγνωση του Νομοσχεδίου για την Κύπρο δήλωσε:
«Ο Βρεταννός πρωθυπουργός έκανε ό,τι μπορούσε για να ενισχύσει τα προβλήματα που ήξερε ότι υπήρχαν και το έκανε, γιατί ήθελε την υποστήριξη των Τούρκων για την διατήρηση της θέσης μας στη βάση... Ήταν μία σκοτεινή και αξιοκατάκριτη περίοδος... εφάρμοσαν αυτό για το οποίο κατηγορούσαν πάντα την Βρετανία-το διαίρει και βασίλευε».
Για τον «καθηγητή» φταίει το κατάλοιπο της αποικιοκρατίας!!

3ος ισχυρισμός
«Η τουρκική στρατιωτική επέμβαση στο νησί το 1974 μπορεί να ματαίωσε τα σχέδια της χούντας της Ελλάδας να προσαρτήσει το νησί, δημιούργησε όμως μία κατάσταση που έκανε τον ΟΗΕ, σταδιακά, να βλέπει με μεγάλη συμπάθεια τα αιτήματα των Ε/κ για ανεξαρτησία χωρίς κηδεμονία. Πολλά μέλη του ΟΗΕ που δεν γνώριζαν όλες τις παραμέτρους και την ιδιαίτερη φύση του προβλήματος, είδαν την διαίρεση της Κύπρου ως αποτέλεσμα κακών επιλογών της ε/κ και τ/κ ηγεσίας, που στηρίζονταν στις ανεύθυνες κυβερνήσεις των «μητέρων πατρίδων» Ελλάδας –Τουρκίας.»

Απάντηση
Ήδη από το 1964 ο Άτσεσον είχε επιχειρήσει να διχοτομήσει το νησί.Η διπλή προσάρτηση της Κύπρου θα σήμαινε την εγκατάσταση αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων για την εξυπηρέτηση των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή.Το σχέδιο απορρίφθηκε.Αλλά ο Άτσεσον επέμεινε.Σε μία ομιλία του στο Κολέγιο Σάλεμ της Βόρειας Καρολίνας στις 27/10/1966 δήλωσε, ότι μπορούσε να επιβληθεί μία λύση στην Κύπρο με τη χρήση ανώτερων όπλων. Ο Άτσεσον επανέλαβε πολλές φορές ότι «δεν μπορεί να υπάρξει απομόνωση σ’ένα κόσμο με ασταμάτητες μεταβολές δυνάμεων, μεταμορφώσεις περιβάλλοντος και διεθνείς εντάσεις.»
Προς το τέλος του 1973, σ’ένα σεμινάριο με αρκετά μεγάλη συμμετοχή στη Ρώμη, ο έμπειρος Αμερικανός διπλωμάτης Σάιρους Βανς προειδοποίησε ότι αν παρουσιαζόταν μία καινούρια κρίση στην Κύπρο, η χώρα του δεν θα προσπαθούσε να σταματήσει τους Τούρκους. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν ο Αβέρωφ, ο Μπίτσιος, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γλαύκος Κληρίδης και ο Ραούφ Ντενκτάς.
Ο Δρ.Τζ.Σ. Κάμπελ, εμπειρογνώμων επί ευρωπαϊκών και μεσανατολικών υποθέσεων παρατήρησε ότι «η Αμερικανική διπλωματία ήταν η άσκηση ματαιοδοξίας ή καλά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη άσκηση απάτης»!
Ο Χέφνερ, πρώην αξιωματούχος της CIA, αποκάλυψε λίγο μετά το πραξικόπημα, ότι η CIA ξόδεψε 20 εκατ. δολλάρια στη Κύπρο το 1973 και 40 εκατ. το 1974.Μία έκθεση της αμερικανικής αποστολής μελέτης στις 22/2 /1974 καταδίκασε σαφώς την πολιτική των ΗΠΑ στην Ελλάδα σαν «λανθασμένη, κακομελετημένη, μυωπική και απελπιστικά επηρεασμένη απο στρατιωτικούς παράγοντες.»
Μία παρόμοια έκθεση συμπέρανε το Σεπτέμβριο του 1974 ότι «φαίνεται ότι η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Κύπρο ήταν μία σειρά από βιαστικούς αυτοσχεδιασμούς, που απέτυχαν οικτρά.»
Ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντυ επέκρινε συνεχώς τις «παραλείψεις» της αμερικανικής διπλωματίας σχετικά με την Κύπρο και τόνιζε ότι «η τουρκική εισβολή κατέστρεψε το νησί.»
Όλα ήσαν προμελετημένα!Και η χούντα πρόδωσε την Κύπρο αντί να την υπερασπιστεί!!

4ος ισχυρισμός
«Μία από τις δύο βασικές αιτίες των προβλημάτων είναι το διακοινοτικό μίσος. Κυρίως κατά την πρώτη περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δύο κοινότητες θεωρώντας αυτές τμήμα του ελληνικού η μία και τμήμα του τουρκικού έθνους η άλλη, ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα Ελλάδας και Τουρκίας αντίστοιχα και άρχισαν να αποκτούν ολοένα και πιό εχθρικές σχέσεις. Οι Ε/κ δεν έπαψαν ποτέ να προσδοκούν μία μελλοντική ένωση με την Ελλάδα. Όταν όμως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου διεπίστωσαν πως η διεθνής συγκυρία δεν ήταν κατάλληλη, έβαλαν στο αρχείο την ιδέα της Ένωσης της νήσου με την Ελλάδα, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, και αρκέστηκαν στην λύση της ανεξαρτησίας. Απεναντίας, οι Τ/κ δεν έμειναν ικανοποιημένοι με την προοπτική να υπάγονται στη διοίκηση ενός κυπριακού κράτους που μακροπρόθεσμα επρόκειτο να ενωθεί με την Ελλάδα και τους δυσαρεστούσε η ιδέα πως, όποιο και αν ήταν το εταιρικό καθεστώς που προβλεπόταν από τις διεθνείς συνθήκες, θα αντιμετωπίζονταν πάντα ως μειονότητα.Προκειμένου λοιπόν να αποτελέσουν τμήμα της ελληνικής επικράτειας, αναζήτησαν ένα πιό ασφαλές μέλλον για τον εαυτό τους.
Η τουρκική πλευρά, η οποία δεν θελει να αποφασίζουν άλλο για αυτήν και επιθυμεί να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κηδεμονίαςτης εκ μέρους της νότιας Κύπρου, σε περίπτωση που προκριθεί η λύση της ομοσπονδίας υποστηρίζει την παραχώρηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αυτονομίας στις περιοχές που θα αποτελέσουν την τουρκική πλευρά. Επίσης ζητεί να περιοριστεί το δικαίωμα επιστροφής των Ε/κ, να έχει δικαίωμα αρνησικυρίας εντός του ομόσπονδου σχήματος και να εξασφαλιστεί η δυνατότητα επέμβασης της Τουρκίας σε περίπτωση που η συνταγματική τάξη διασαλευτεί, όπως ακριβώς συνέβη το ’64. Οι Ε/κ αντιδρούν σε αυτές τις απαιτήσεις, γιατί η αποδοχή αυτών των όρων, σύμφωνα με την δική τους ερμηνεία, καθιστά χωρίς νόημα την επανένωση και αποδυναμώνει την μελλοντική ελληνική κυριαρχία».

Απάντηση
Επί αιώνες οι Έλληνες και οι Τούρκοι του νησιού έζησαν μαζί σε μεικτά χωριά και μεικτές πόλεις χωρίς καμία αιματοχυσία. Μαζί όργωναν τα χωράφια τους και μαζί μάζευαν τους καρπούς. Με την ανάμιξη Βρεταννών και Αμερικανών όπως και τουρκικών μυστικών υπηρεσιών δημιουργήθηκαν προστριβές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων με σκοπό τη διχοτόμηση της νήσου και την εν καιρώ απορρόφηση του από την Τουρκία.
Όσον αφορά το «διακοινοτικό μίσος», η πόλωση των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, που ξεκινά πολύ πριν το 1964, αυξανόταν λόγω της βρεταννικής πολιτικής. Καθώς η ΕΟΚΑ χτυπούσε όλο και πιο σκληρά το βρεταννικό στρατιωτικό προσωπικό και τις εγκαταστάσεις των Βρεταννών, όλο και περισσότερες δουλειές παίρνονταν από τους Έλληνες και δίνονταν στους Τούρκους. Σχηματίστηκαν χωριστές αστυνομικές δυνάμεις, επανδρωμένες κυρίως από Τούρκους, υπό τις διαταγές Βρεταννών αξιωματικών, που σκοπό είχαν να ελέγχουν τις ελληνικές ταραχές και να βοηθάνε τους Βρεταννούς να πολεμήσουν την ΕΟΚΑ.Συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων άρχισαν να λαμβάνουν χώρα από το 1956.
Επιπλέον δημιουργήθηκε και η τουρκική παράνομη οργάνωση Βολκάν(Ηφαίστειο)-με αρχηγό τον ίδιο τον Ραούφ Ντενκτάς- που κυκλοφορούσε ανθελληνικά φυλλάδια απειλώντας αντίποινα-5 Έλληνες για κάθε Τούρκο που θα σκοτωνόταν.Επιπλέον στα τέλη του 1957 το μαχητικό σκέλος της Βολκάν- η ΤΜΤ(Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης)-που διαδέχτηκε τη Βολκάν ταυτοχρόνως-διεμήνυε συνεχώς ότι η ελευθερία θα έρθει στην Κύπρο μόνο μέσω διχοτόμησης και συνθημα της ήταν «Διχοτόμηση ή θάνατος». Όμως πίσω από τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων κρυβόταν η ΤΜΤ!Την άνοιξη του 1958 δύο Τουρκοκύπριοι δημοκράτες που άνηκαν σε ελληνικό αριστερό συνδικάτο δολοφονήθηκαν απο την ΤΜΤ λόγω της συνεργασίας τους με τους Έλληνες παρά των ιδεολογικών τους πεποιθήσεων!
Επιπλέον, από την ΤΜΤ, στις 24/4/1962 δολοφονούνται ο 38χρονος δικηγόρος Αχμέτ Γκουρκάν και ο 33χρονος Αϊχάν Χικμέτ, ηγέτες του Τουρκοκυπριακού Λαϊκού Κόμματος που υποστήριζαν τις στενότερες σχέσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Η τρομοκρατία είχε ήδη ξεκινήσει εντατικά από το 1958!
Τον Απρίλιο του 1963 ο Ντενκτάς μπροστά σε μία ομάδα προσκόπων αναφέρει ότι «η σημαία μας οφείλει το χρώμα της στο αίμα 80.000 μαρτύρων» και ορκίστηκε μπροστά τους ότι η «η τουρκική κοινότητα δεν θα γίνει ποτέ μειονότητα, ούτε το νησί θα γίνει ποτέ ελληνικό»!
Όσον αφορά την διασάλευση της συνταγματικής τάξης το ’64 την 8η Αυγούστου 1964 οι Τούρκοι με 30 αεριωθούμενα και την επόμενη μέρα με άλλα 64 βομβάρδισαν την Κύπρο κυρίως με βόμβες ναπάλμ. Νοσοκομεία χτυπήθηκαν, δεκάδες γιατροί, γυναικόπαιδα και νοσοκόμες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Εκθέσεις των απεσταλμένων του ΟΗΕ ανέφεραν ότι «αυτές οι επιδρομές κατά ανυπεράσπιστων ανθρώπων σκότωσαν και τραυμάτισαν πολλούς αθώους πολίτες και ανθρώπινες περιουσίες»
Στις 4/4/1964 ο Μακάριος κατήγγειλε τη Συνθήκη Συμμαχίας λόγω των βιαίων συγκρούσεων, μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ. Όμως πίσω από βομβιστικές επιθέσεις των Τούρκων υπεύθυνη ήταν η ΤΜΤ! Ο στόχος, όπως και το 1958, ήταν να κατηγορηθούν οι Έλληνες και να έχουν(οι Τούρκοι) μία δικαιολογία για σύγκρουση.
Ο Μακάριος εν τούτοις διετύπωσε προτάσεις για ένα ενιαίο Κυπριακό κράτος, που περείχαν ευρείες εγγυήσεις για την τουρκική μειονότητα.Τα τουρκικά σχέδια από την άλλη πλευρά είχαν προτείνει τη διχοτόμηση σε δύο καντόνια με ομοσπονδιακή κυβέρνηση υπεύθυνη για τις εξωτερικές υποθέσεις, την οικονομία και την άμυνα. Ταυτοχρόνως, η Τουρκία απειλούσε με εισβολή!
Οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονται για Ομοσπονδία αλλά για Συνομοσπονδία!Έχοντας μεταφέρει παρανόμως εποίκους, κατέχοντας παρανόμως το 37% της νήσου προσπαθούν να αντικαταστήσουν λεκτικά τον όρο διχοτόμηση!Η ελεύθερη Κύπρος όμως βρίσκεται σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση, με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, το οποίο οι Ε/κ θέλουν να διατηρήσουν. Οι Τ/κ αντιθέτως παρόλο που κατέλαβαν το πιό πλούσιο μέρος του νησιού δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν οικονομικά. Εν τούτοις υπάρχει η απαίτηση των Τ/κ για δύο χωριστά ομοσπονδιακά κράτη, που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά διότι το ομοσπονδιακό κράτος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ούτε εσωτερικά ούτε σε διεθνές επίπεδο ως ενιαίο κράτος αφού θα υπήρχαν ξεχωριστές ομοσπονδιακές οντότητες.

1) Πηγή: «Μύθος και πραγματικότητα-Ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής» Τόμος Α΄ 22 τούρκοι ακαδημαϊκοί αναλύουν την τουρκική εξωτερική πολιτική
2) «Ιστορία της Κύπρου», συγγραφέας: Στ. Παντελής
3) «Σχέδιο Ανάν», συγγραφέας: Αγγ.Συρίγος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση