Ένας χρόνος κατοχής...

• 2010: Η χρονιά των μεγάλων αποκαλύψεων
• 2011: Η χρονιά της ανασύνταξης

Μέσα στο παγκόσμιο «χαμηλό βαρομετρικό» που παγώνει όλο τον «Δυτικό κόσμο» από την οικονομική ύφεση που προκάλεσε το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας μεγατόνων (που έγινε το 2008), το ωστικό κύμα της έφτασε στη δική μας χώρα στο τέλος του 2009. Το 2010 καταλάβαμε πολύ καλά το νόημα πολλών εννοιών και λέξεων που μασούσαμε παπαγαλιστί, τα τελευταία χρόνια..

• Αποκαλύφθηκε ότι ο επονομαζόμενος «νεοφιλελευθερισμός», που διαφημίστηκε σαν ο «χρυσός κανόνας» της οικονομικής προόδου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την τρόμπα που φούσκωνε τη φούσκα του «καπιταλισμού».
• Ένας καπιταλισμός, που αποκαλύφθηκε, με την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων και την πληρωμή των ζημιών αυτών από την κοινωνία, (με χρέωση του κάθε πολίτη και όχι από άλλους καπιταλιστές), ότι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, μία παγκόσμια φενάκη, στα χέρια των χονδρεμπόρων της λαϊκής εντολής, (κυβερνητικά κόμματα των «κοινοβουλευτικών δημοκρατιών») ώστε να μοιράζουν τον κοινωνικό πλούτο στους κομματικούς «ημετέρους» και αφεντικά, σαν “dealer” σημαδεμένης τράπουλας, με ανυποψίαστο θύμα τον εκ γενετής εξαπατημένο πολίτη.
• Η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη «οικονομική παγκοσμιοποίηση», στο πλοίο της οποίας ναυτολογηθήκαμε άρον-άρον κι εμείς (η Ελληνική κοινωνία) ως μούτσοι και θαλαμηπόλοι, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το όχημα διευκόλυνσης της συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου στα λίγα χέρια της «Διεθνούς του χρήματος», δηλαδή της «Διεθνούς της Εξουσίας».

Αν σε αυτές τις πρόσφατες σεισμικές αποκαλύψεις, προσθέσουμε και τις αμέσως προηγούμενες:

• την αποκάλυψη του κομμουνισμού ως πρόφαση συγκέντρωσης του πλούτου και της Εξουσίας σε μία άλλη Ολιγαρχία (την μονοκομματική νομενκλατούρα)
• την αποκάλυψη της αδυναμίας του σοσιαλισμού να ανθίσει στο τοξικό περιβάλλον της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» (ελεγχόμενης από συστάσεώς της, από την «Ολιγαρχία της Εξουσίας»),

οδηγούμαστε σε μία άλλη αποκάλυψη, εξαιρετικά σημαντική, αν την αντιληφθούμε και την πάρουμε σαν τροχιοδεικτική βολή σκόπευσης μίας καλύτερης κοινωνίας του μέλλοντος.

Η αποκάλυψη αυτή, μετά την απογραφή όλων των προηγουμένων, έγκειται στη διαπίστωση ότι, η μόνη σταθερά που δείχνει το πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από το κακό στο καλό, από την κοινωνική αδικία στην κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ο φάρος της «ανόθευτης Δημοκρατίας».
Για να μη κάνουμε διάλεξη για τον όρο «ανόθευτη», αναφέρεται μόνον η σοφή τοποθέτηση επί του θέματος, του Μέγα Αριστοτέλη, που (παραφράζοντάς τον) έλεγε : «Η εκλογή αντιπροσώπων του λαού, νοθεύει τη Δημοκρατία. Αυτή, παραμένει ανόθευτη και δυνατή, μόνο με την κλήρωση των εκπροσώπων του λαού, στα κέντρα λήψης αποφάσεων».

Ερχόμενοι, λοιπόν, στον σημερινό Ελληνικό μικρόκοσμο, μέσα στο 2010, αποκαλύφθηκε και διαπιστώσαμε ότι η λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας, έχει εκθρέψει μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά θρασύτατου δυνάστη, που νοιάζεται μόνο για το δικό του συμφέρον, έστω και αν αυτό είναι εγκληματικά εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό αποδείχθηκε από την πτωχευτική υπερχρέωση του κράτους και την παράδοση του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας.

Εμείς, σαν Έλληνες, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά από τους άλλους, στις πηγές της Δημοκρατίας και, ίσως, άθελά μας, εξ αιτίας αυτής της στενής μας συγγένειας με αυτή την κόρη του Ελληνικού πνεύματος, να βρισκόμαστε πάλι στην πρωτοπορία μίας νέας νίκης που πρέπει να κάνουν οι κοινωνίες εναντίον του δυνάστη τους.

Η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας με την διοχέτευση μίας μεγάλης δόσης αμεσότητας της λαϊκής θέλησης στο κέντρο λήψης αποφάσεων, είναι αναντίρρητα (και αποδεδειγμένα, πλέον) ιστορική ανάγκη, για την ίδια την ύπαρξη της Ελληνικής κοινωνίας, στο άμεσο μέλλον.
Η τρέχουσα συγκυρία, επιβάλλει την επείγουσα εφαρμογή αυτής της αναζωογόνησης, στην κοινωνία μας.

Δεν μπορούμε να συντηρούμε, πλέον, μία καταστρεπτική κατάσταση.

Η σωστή «δοσολογία» αυτής της καίριας ανατροπής στην τρέχουσα λειτουργία της «κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», μπορεί να αποτελέσει το πρότυπο που θα υιοθετηθεί, αμέσως μετά, από τις κοινωνίες άλλων κρατών της Δύσης, που όλες τους υποφέρουν, λιγότερο ή περισσότερο, από τα ίδια συμπτώματα, που προαναφέρθηκαν.

Οι μεγάλες αποκαλύψεις φέρνουν μεγάλες ανατροπές και καταρρεύσεις, που χρειάζονται, μεγάλης έκτασης και βάθους, ανοικοδομήσεις.

Στην Ανατολή αυτής της ανοικοδόμησης, ανέτειλε, ήδη, το άστρο του Μίκη Θεοδωράκη (και της ¨ΣΠΙΘΑΣ»» του).

Στην τελευταία δημοσκόπηση της «KAΠΑ RESEARCH” με σκοπό τής δημοσκόπησης την «Έρευνα κοινής γνώμης σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις», που δημοσιεύεται σήμερα στο ΒΗΜΑ, στην ερώτηση «ποιος είναι ο σημαντικότερος Έλληνας με βάση τα έργα και την προσφορά του το 2010;» ο (αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, ως προς τις πολιτικές του απόψεις) Μίκης Θεοδωράκης, φιγουράρει στη δεύτερη θέση, μακράν πάνω από τον τρίτο (που είναι ο Κάρολος Παπούλιας) και λίγο κάτω από τον καθημερινά και ανηλεώς διαφημιζόμενο Πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου. Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται μόλις στην πέμπτη θέση και οι άλλοι «πολιτικοί αρχηγοί» είναι εξαφανισμένοι.

Τα φαινόμενα δείχνουν ότι η ανοικοδόμηση της διαλυμένης πατρίδας και η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας, βρίσκεται σε καλό δρόμο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΟΟΔΟ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση