Ποιό είναι το κόστος λειτουργίας ενός υποθετικού κράτους 10 εκατομμυρίων ανθρώπων;

Οταν κάποιος επιχειρηματίας, και ο πιο μικρός ακόμα, στήνει μια επιχείρηση, το μόνο σίγουρο που ξέρει και που μπορεί με σχετική βεβαιότητα να υπολογίσει, είναι πόσο θα είναι το κόστος λειτουργίας της. Τόσο η αγορά παγίων, τόσο τα ενοίκια, τόσο τα ρεύματα-νερά-τηλέφωνα, τόσο η μισθοδοσία-ασφαλιστικές εισφορές, σύνολο τόσο. Και καταστρώνει κι ένα στοιχειώδες επιχειρηματικό σχέδιο (γνωστό και ως business plan στους χαλεπούς σαξωνικούς καιρούς μας), όπου η σχετική βεβαιότητα ανταγωνίζεται τον ευσεβή πόθο, για το αρχικό κόστος των παραγγελιών στους προμηθευτές του και τα αναμενόμενα κέρδη από πελάτες-παραγγελίες. Γνωστά πράματα. Κάθε επιχείρηση τα απαιτεί.

Καλά, το κράτος business plan δεν έχει, το ξέρουμε. Σιγουρευτήκαμε εξάλλου γι’ αυτό με τον πιο πικρό τρόπο. Ξέρει όμως κάποιος πολιτικός φωστήρας να μας πει, με την σχετική βεβαιότητα του μέσου επιχειρηματία που είπα, ποιο είναι το κόστος λειτουργίας ενός υποθετικού κράτους 10 εκατομμυρίων ανθρώπων;

Εχουμε και λέμε: 10.000.000 άνθρωποι. Θα χρειαστούνε πρώτα απόλα στρατό-άμυνα και σώματα ασφαλείας. Τόσο. Θα χρειαστούνε παιδεία. Τόσο. Θα χρειαστούνε υγεία-νοσηλεία-συντάξεις. Τόσο. Θα χρειαστούνε συγκοινωνίες-επικοινωνίες. Τόσο. Δικαιοσύνη, τόσο. Μπλα, μπλα, μπλα, τόσο. Γενικό σύνολο (grand total σαξωνιστί), τόσο.

Το έχουμε αυτό; Διότι αν ΔΕΝ το έχουμε, τότε ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ. Και τσάμπα κι ο αναλογισμός, ολόκληρος κλάδος στα μαθηματικά. Και τζάμπα και η μούρη που πουλάνε στα κανάλια οι επαγγελματίες πολιτικοί. Αν είσαι κύριέ μου επαγγελματίας και δεν ξέρεις τι θα στοιχίσει η λειτουργία του μαγαζιού σου, είσαι απατεώνας. Οχι επαγγελματίας. Είσαι αεριτζής. Οχι επαγγελματίας. Ο επαγγελματίας ξέρει το κόστος λειτουργίας του μαγαζιού του. Ισως είναι και το μόνο πράμα που ξέρει με σιγουριά, πάνω σ’ αυτή τη γη. Το κόστος του.

Να μας πει λοιπόν κάποιος κι εμάς, από όλους αυτούς τους σοβαροφανείς μεγαλοσχήμονες, που αλαζονικά και με καλοντυμένο στόμφο τολμούν και εμφανίζονται κάθε βράδι μπροστά μας, με μια σχετική έστω σιγουριά: “Κύριέ μου το δικό μας μαγαζί, το ελληνικό κράτος, έχει υπολογισμένο το ελάχιστο κόστος λειτουργίας, ανά κεφάλι, για 10.000.000 νοματαίους. Δίνουμε αυτές τις παροχές και τζάμπα οδοντίατρο. Θα σας στοιχίσει κατ’ έτος στον καθένα σας τόσο. Κάνουμε ειδικές τιμές στις πολυμελείς οικογένειες και στα γερόντια. Να μας προτιμήσετε”. Να τους προτιμήσουμε.

Τώρα πάμε στα τυφλά. Πολύ στα τυφλά.

Το δημόσιο είναι το μόνο μαγαζί, που όποτε του καπνίσει, χωρίς καν να ρωτήσει τον πελάτη, εμάς δηλαδή, μπορεί να αυξήσει τα κέρδη του, κατά βούλησιν. Για κέρδη πρόκειται και μην ακούτε που τα λένε έσοδα. Κέρδη είναι και τα μοιράζονται μεταξύ τους. Και δίνουνε μερικά και σ’ αυτούς που θα πρεπε να τους ελέγχουνε και να τους κλείνουνε φυλακή όταν παρανομούνε (σπάνια παρανομούνε, ξέρω), για να μην τους ελέγχουνε και να μην τους κλείνουνε στην φυλακή.

Το δημόσιο είναι το μόνο μαγαζί που μπορεί να αλλάξει “τιμές” χωρίς προειδοποίηση. Το δημόσιο είναι το μόνο μαγαζί που άμα πέσεις έξω, δεν πας μέσα.

Ξεκινήσαμε κάποτε με το περίφημο χαρτόσημο (πόσο ήτανε ρε παιδιά, 2,5%; 3%;) και φτάσαμε, κακό χρόνο νάχουν, σε ένα ΦΠΑ 23%. Και σε μερικά είδη “πλατιάς λαϊκής καταναλώσεως” έχουνε ξεφύγει εντελώς πια. Από κάθε πακέτο τσιγάρα κερδίζουν, κέρδος λέμε, όχι έσοδα, το 85% (δεν διαβάζετε λάθος). Από κάθε λίτρο βενζίνης, από κάθε χιλιόμετρο στην εθνική, από κάθε μεταβίβαση ακινήτου, από…Συν τα χαράτσια περαιώσεις και έκτακτες εισφορές και χίλια δυο.

Τι τα κάνουν τόσα λεφτά που μαζεύουν κάθε μέρα πατριώτη; Τι τα κάνουν τα λεφτά μας; Οταν μάλιστα ούτε το κόστος λειτουργίας του μαγαζιού δεν είναι σε θέση να υπολογίσουν.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση