Μια συζήτηση που ουδέποτε έγινε...

Την ίδια ώρα όπου σχεδόν οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων του οικονομικού επιτελείου, της Κομισιόν, του ΔΝΤ και βεβαίως των κομμάτων, εμπλέκονται σε μια συζήτηση περί επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, την οποία η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως «θεωρητική και δημόσια», αλλά που εκτιμά ότι θα ευοδωθεί ως επιστέγασμα των προσπαθειών της για δημοσιονομική προσαρμογή, ουδείς εμφανίζεται να ασχολείται με το πλέον κρίσιμο, ενδεχομένως, ερώτημα.
Τι θα γίνει την «επόμενη ημέρα»;
Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν «κατ’ ευχήν» και ότι, στο τέλος της διαδικασίας στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, η κυβέρνηση θα έχει εκπληρώσει πλήρως και αποτελεσματικά τους όρους του μνημονίου και θα έχει λάβει όντως παράταση στον χρόνο αποπληρωμής του χρέους της έναντι της τρόικας, μολονότι όπως διατείνεται ουδέποτε το ζήτησε, πού ακριβώς θα βρίσκεται η χώρα;
Ποιο θα είναι το μέλλον των κατοίκων της;
Σε τι ακριβώς θα πρέπει να προσδοκούν οι σημερινοί τριαντάρηδες, τριανταπεντάρηδες ή σαρανταπεντάρηδες το 2013 ή το 2014;
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο φίλτατος κ. Παπακωνσταντίνου στο προσχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε πρόσφατα στη Βουλή, το 2013 το ΑΕΠ θα παρουσιάσει αύξηση 2,1% έναντι της προηγούμενης χρονιάς και η ανεργία θα διαμορφώνεται στο επίπεδο του 14,6% του πληθυσμού, έναντι 15% το 2012.
Τι όμορφες εικόνες που ζωγραφίζουν τα ποσοστά, ίσως σκεφτείτε.
Θα έχετε, δε, απόλυτο δίκιο, αφού η αύξηση του ΑΕΠ, επί της ουσίας, μόνον στα χαρτιά θα είναι.
Σύμφωνα με το ίδιο προσχέδιο του προϋπολογισμού, η χώρα θα έχει βιώσει βαθιά ύφεση τα τρία προηγούμενα χρόνια, με το ΑΕΠ να υποχωρεί 2% το 2009, 4% φέτος και 2,6% το 2011, και η ανεργία θα έχει εκτοξευτεί από 9,5% το 2009 σε 15% το 2012, βάσει πάντα των επίσημων στοιχείων και όχι εκείνων που εμφανίζει η ΓΣΕΕ και κάνουν λόγο ήδη για ανεργία της τάξης του 20%...
Την ίδια ώρα, χιλιάδες επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη χώρα θα έχουν κατεβάσει ρολά και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η πλειονότητά τους ουδέποτε θα τα ξανανεβάσει.
Χιλιάδες άνθρωποι με μία ή δύο δεκαετίες εργασιακού βίου πίσω τους θα βρίσκονται κυριολεκτικά στον δρόμο και σε αυτούς πολύ φοβάμαι ότι θα συγκαταλέγονται και πρώην δημόσιοι υπάλληλοι, με μικρή έως ελάχιστη πραγματική εργασιακή πείρα και άρα με μειωμένες πιθανότητες επαναπρόσληψής τους στον ιδιωτικό τομέα…
Ποιο θα είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων και, κυριότερα, ποιο θα είναι για τους νεοεισερχομένους στην αγορά εργασίας;
Δεν γνωρίζω εάν αυτή η συζήτηση περιορίζεται στο άνοιγμα της χρηματοδοτικής κάνουλας από τον τραπεζικό τομέα, ή στην παροχή φορολογικών κινήτρων προς τον επιχειρηματικό κόσμο, ή στην αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ, ή στον περιορισμό του κράτους στην οικονομία, ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτρο θα βοηθούσε στην επανεκκίνηση της οικονομίας και στην τόνωση της αναπτυξιακής διαδικασίας.
Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι ότι ουδείς, ή εν τέλει σχεδόν κανείς, ασχολείται σοβαρά με αυτήν την υπόθεση, της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση