Η πλύση εγκεφάλου μπορεί να φέρει την ελπίδα...

Το προσεχές διάστημα, με διάφορες αφορμές (Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση κ.λ.π. ) θα ακούσουμε και θα δούμε πολλά που στόχο θα έχουν τη δημιουργία μιας αισιόδοξης εικονικής πραγματικότητας. Μηχανισμοί και «δημοσιογράφοι» (τύπου Καψή) θα δώσουν τα ρέστα τους για να ερεθίσουν κάποια βασικά και απαραίτητα (για την διαχείριση και έλεγχό μας) συναισθήματα: Ενοχές (όλοι φταίμε για το σημερινό χάλι) πίστη (δεδομένων των συνθηκών έχουμε την καλύτερη δυνατή κυβέρνηση) ελπίδα (όλα πάνε καλά, τα μέτρα αποδίδουν, δημιουργούν τη διέξοδο από την κρίση)…

Είναι ευκολότερο να ξαπλώσει κανείς αναπαυτικά στα γαλήνια συννεφάκια του ονείρου και να περιμένει το ελπιδοφόρο αύριο, από το να ανοίξει τα μάτια του και να αποδεχτεί ότι ζει σε μια χρεοκοπημένη οικονομικά και πολιτικά χώρα. Είναι προφανές ότι όσο περισσότεροι συνειδητοποιούμε ότι η χώρα χρεοκόπησε τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο αντιμετωπίζει το σύστημα εξουσίας, το οποίο δίνει αγώνα για να μην ξυπνήσουμε.

Το να βυθιστεί κανείς στο λήθαργο μιας εικονικής πραγματικότητας που σπονσονάρει ο μηχανισμός εξουσίας (κυβέρνηση, media) είναι μια «λύση» η οποία κρατά ελάχιστα, όσο ένα όνειρο. Όμως, ακόμα και οι βαθειά κοιμισμένοι κάποια στιγμή ξυπνούν και έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια. Η αλήθεια, σε αντίθεση με την εικονική πραγματικότητα, είναι σταθερή και επίμονη. Δεν μπορεί να την αλλάξει κανένας μηχανισμός χειραγώγησης, κανένα όνειρο, κανένα παραμύθι.

Το «όνειρο» στης ισχυρής Ελλάδας κατέρρευσε με τον οδυνηρό τρόπο που βιώνουμε όλοι μας. Με τις ενοχές (όλοι φταίμε) την ελπίδα (πάμε καλά) και την πίστη (η καλύτερη δυνατή κυβέρνηση) το σύστημα εξουσίας επιχειρεί να μας κλείσει—απαθείς παρατηρητές- στο νέο απαραίτητο για την επιβίωσή του, παραμύθι. Όμως, όπως είπαμε, η πραγματικότητα είναι σήμερα ενοχλητικά επίμονη και την αντιλαμβανόμαστε όλοι κάθε φορά που πρέπει να ανοίξουμε το πορτοφόλι μας.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Η αλήθεια, δυστυχώς, είναι ότι τα χειρότερα μόλις και ξεκινούν. Για να το αντιληφθεί αυτό κανείς, θα πρέπει να είναι προσεκτικός και εκπαιδευμένος αναγνώστης ειδήσεων που κατά κανόνα παίζουν στα ψιλά.

Κοιτώντας κανείς τους αριθμούς (χρέος, έσοδα, έξοδα) αντιλαμβάνεται ότι η άγρια φοροεπιδρομή (κοινωνική αλληλεγγύη τη βάπτισε ο πρωθυπουργός) δεν έχει κανένα (το παραμικρό!!!) αποτέλεσμα στην προσπάθεια αντιμετώπισης του χρέους. Με άλλα λόγια και πέρα από την ηθική αξιολόγηση (δίκαια, άδικα) των μέτρων που έχουν ληφθεί, η αφαίμαξη των εργαζομένων δεν είναι αρκετή για να καλύψει το χρέος, ούτε μέσα σε 50 χρόνια!

Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι εδώ μπροστά μας, και μπορούμε να τη δούμε αν αποφύγουμε τις προτεινόμενες από τα δελτία των 8 ονειρώξεις: Η χώρα είναι χρεοκοπημένη. Κρατιέται στη ζωή με τεχνητές αναπνοές (πακέτο στήριξης) για όσο διάστημα κυλούν οι τελευταίες σταγόνες αίματος της ελληνικής οικονομίας και δροσίζουν τα πάντα διψασμένα χείλη των διεθνών και ντόπιων (πάνω από το 1/3 του ελληνικού κρατικού χρέους βρίσκεται σε Ελληνες—τράπεζες και ιδιώτες- ομολογιούχους) τοκογλύφων. Ολοι αυτοί, κρατούν τη χώρα ημιθανή μαζεύοντας το χρήμα (περικοπές) των εργαζομένων και κυρίως προετοιμάζοντας τις διαδικασίες για τη μεγάλη αρπαχτή που ακολουθεί πάντα τις χρεοκοπίες: Τη διανομή της περιουσίας.

Συμπέρασμα: Από την αρχή του χρόνου ζούμε μια πρωτοφανή διαδικασία η οποία εξελίσσεται κανονικά, απρόσκοπτα και χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τον κόσμο της εργασίας, παρά την επίθεση που δέχεται. Στόχος αυτής της διαδικασίας, είναι η μακροχρόνια υποθήκευση κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου της χώρας, έτσι ώστε οι πιστωτές να διατηρήσουν τον έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Η ανοχή των εργαζομένων στο ξεπούλημα, προφανώς οφείλεται στην πετυχημένη—προς το παρόν—διαδικασία ύπνωσης στην οποία το «σύστημα» τους έχει υποβάλλει.

Ο πρωθυπουργός, με αφορμή την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα ταξιδέψει στις ΗΠΑ και σύμφωνα με τους μέχρι τώρα προγραμματισμούς θα παραμένει εκεί (Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον) τουλάχιστον για οκτώ μέρες. Ο σκοπός αυτής της μακράς διάρκειας επίσκεψης στην αμερικανική μητρόπολη μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις: Αναδιάρθρωση του χρέους.

Σύμφωνα με πληροφορίες (από ανθρώπους των αγορών) οι αποφάσεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχουν ληφθεί. Η μάχη που γίνεται έχει να κάνει με το ποιος θα αναλάβει τη διαδικασία. Με πιο απλά λόγια, ποιοι θα έχουν το πάνω χέρι στην αποτίμηση και κυρίως στη διανομή των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας που συνεπάγεται η αναδιάρθρωση.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας γίνεται πάντοτε υπέρ των πιστωτών της. Αυτοί θα αποδεχτούν μια περικοπή (κούρεμα) της αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων που κατέχουν και τα οποία είναι αδύνατον από τα πράγματα να ξεπληρωθούν στο ακέραιο. Ωστόσο, η περικοπή που θα συμφωνηθεί θα γίνει με υψηλότατο αντάλλαγμα. Δηλαδή με την εξασφάλιση του (μακροχρόνιου) ελέγχου των εσόδων και την αξιοποίηση των πόρων του ελληνικού κράτους.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η διαδικασία της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και η δημιουργία του μηχανισμού για την υλοποίησή της, αποτελεί πεδίο άγριας σύγκρουσης μεταξύ οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων αφού έχει να κάνει με τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι και αυτή η επιλογή έχει ήδη γίνει και μάλιστα εδώ και καιρό. Από πριν ακόμη ο Γ. Παπανδρέου θριαμβεύσει στις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη. Η αμερικανική κουλτούρα του πρωθυπουργού τον κάνει να νιώθει περισσότερο οικεία και ασφαλής με το αμερικανικό —και όχι το γερμανικό- πατρονάρισμα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση