Γιατί γίνονται όλα αυτά που ζούμε...

• Αν κάποιος σου πει: "Σου δίνω 1.000.000.000 ευρώ αν πατήσεις αυτό το κουμπί, θα πεθάνουν 1.000.000.000 άνθρωποι όμως..." γιατί θα το πατήσεις? Γιατί απλούστατα δεν σε ενδιαφέρουν αυτοί οι νεκροί, έτσι κι αλλιώς δεν τους ήξερες, δεν σε ενδιαφέρει αν ζουν ή αν πεθαίνουν! Ετσι το πατάς! Πολύ όμορφα, αυτή είναι η θετική πλευρά του θέματος!

Η αρνητική πλευρά είναι όταν κάποιος πατάει το κουμπί αυτό και εσύ όπως και όλοι όσοι αγαπάς είναι μέσα στο επιλεγμένο 1.000.000.000 ανθρώπων που επιλέχτηκαν να είναι οι νεκροί από αυτό το κουμπί...

Κάπως έτσι ερμηνεύω τα λόγια κάποιων όταν μας λένε, πως κάποιοι αποφάσισαν παγκόσμια οικονομία, παγκόσμια κόλπα, έλεγχο γεννήσεων, έλεγχο κινήσεων, έλεγχο τροφών! Κάποιος πατάει το κουμπί και κάποιοι άλλοι πεθαίνουν από αυτή τη κίνηση! Δεν έχει σημασία ποιοι είναι αυτοί, είναι πολλοί και αυτοί που πατούν τα κουμπιά, και αυτοί που πεθαίνουν γύρω μας από καρκίνους, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά! Παλιά γιατί δεν πέθαιναν από όλα αυτά? Η κλασσική δικαιολογία είναι γιατί απλά δεν φτάναμε σε αυτές τις ηλικίες! Μα δεν μιλάμε για καρκίνους που χτυπούν γέρους, μιλάμε για καρκίνους που χτυπούν μικρά παιδιά, ξυπνήστε λίγο, μιλάμε για αφανισμό του πληθυσμού με πολλούς τρόπους και εμείς κοιτάμε ανέμελοι που καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν κάνουμε τίποτα! Αρκούμαστε σε πληροφορίες από γιατρούς που λένε πως παλαιότερα δεν πέθαινε ο κόσμος από όλα αυτά γιατί δεν έφταναν σε τέτοιες ηλικίες και μας φτάνει σαν δικαιολογία...

Ευκαιρία είναι να δούμε γιατί τόσο εύκολα μπορούμε ή μπορεί κάποιος να πατήσεις αυτό το κουμπί! Ευκαιρία είναι να δούμε ποιό είναι το όριο που μπορούμε να βάλουμε ανάμεσά μας, για να πούμε πως με αυτά τα ευρώ μπορώ να ζήσω όμορφα και να χαρώ και τους δίπλα μου! Μας έκαναν να μετράμε ευρώ, να εκτιμούμε με ευρώ τα πάντα, να λέμε παίρνουμε τόσα ευρώ την ώρα αν δουλέψουμε, αλλά όχι πόσα χάνουμε αγοράζοντας ό,τι μπούρδα μας αναγκάζουν να βλέπουμε σαν ανάγκη! Που όσα ευρώ και να παίρνουμε, να έχουμε, θέλουμε και ακόμα πέντε ακόμα και είμαστε ικανοί για να τα πάρουμε να φτύσουμε οικογένεια και φίλους! Με το που θα πάρουμε αυτά τα πέντε ευρώ θα δούμε πως πάλι μας λείπουν ακόμα πέντε και ξανατρέχουμε! Γινόμαστε κουμπαράδες σε κάτι άχρηστο, γεμίζουμε τη ζωή μας με υλικά "αγαθά", αφήνοντας πίσω οικογένεια και φίλους! Μετά στην οποιαδήποτε στραβή κίνηση της ζωής μας, κοιτάμε πίσω και δεν έχουμε ούτε οικογένεια, ούτε φίλους και δεν ξέρουμε γιατί...

...γιατί απλά στηριζόμαστε σε λάθος ιδανικά! Παλαιότερα στην ελληνική οικογένεια δούλευε ο πατέρας, η μητέρα είχε την ευθύνη του σπιτιού και των παιδιών, και τα παιδιά είχαν τα διαβάσματα τους ή τη βοήθεια στις δουλειές των γονιών τους! Τρώγανε μαζί, ας μην είχαν τα πολλά φαγητά αλλά ήταν χωρίς φάρμακα, τα ρούχα ήταν μετρημένα, παιχνίδια τα παιδιά φτιάχνουν και με ξύλα! Επικοινωνούσαν όμως, ήξερε ο πατέρας πως η μητέρα ασχολείται με τα παιδιά, τα παιδιά δεν ήταν άγνωστοι, δεν ήταν ποτέ μόνα τους! Μεγάλωναν όλοι μαζί! Ο καθένας είχε ένα ρόλο στο σπίτι! Ηταν όλοι μαζί για να λύσουν προβλήματα που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε κάθε σπίτι! Μετά ήρθε η γυναικεία ισότητα (!) που έφερε επιτέλους τη γυναίκα στη θέση που αξίζει! Εγινε και μητέρα, αλλά και εργαζόμενη, τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους και ο πατέρας βρίσκει πιο δύσκολα δουλειά! Κάποια στιγμή είναι όλοι τους ξένοι που απλά συγκατοικούν σε μία κοινή στέγη! Τί κέρδισε η γυναίκα άραγε από όλα αυτά τα "ισιωτικά" συστήματα? Τώρα δεν τη βαράει ο βλάκας? Ο βλάκας είναι ανίκητος, και πάντα όταν βρίσκει ευκαιρία βαράει! Το μόνο που κέρδισε είναι πως κέρδισε εικόνες του έξω κόσμου που παλαιότερα ίσως να μην έβλεπε! Τί έχασε όμως όλη η οικογένεια? Τη συνοχή μεταξύ τους, γιατί τώρα πια τα δύσκολα του ο καθένας τα περνάει μόνος του, και ως γνωστό τα δύσκολα ενώνουν το κόσμο! Τα σπίτια χαλάνε με το παραμικρό, δεν υπάρχουν δουλειές για όλους, υπάρχει πάλι πείνα γιατί πια δεν υπάρχει κοινό ταμείο, ο καθένας τρώει τα δικά του και μόνος του συνήθως! Από κοινωνικά ζώα, γίναμε απλά ζώα που ο ένας τρώει τον άλλο! Που για να αποδείξει ο ένας στον άλλο πόσο αξίζει πρέπει να δείξει πορτοφόλι! Που πάλι δεν μας νοιάζει πώς έγιναν τα χρήματα, αρκεί που δεν πεινάμε! Εκεί ακριβώς στηρίζονται κάποιοι και λένε πως για να πάρεις χρήματα κάνε αυτό, κάνε το άλλο, πάτα κουμπιά...

Παλαιότερα δεν χρειαζόσουν τόσα υλικά αγαθά για να είσαι καλά! Μπορούσες να παίξεις με ξύλα, μπορούσες να παίζεις με τα παιχνίδια του μεγάλου σου αδερφού, μπορούσες να φορέσεις παπούτσια μέχρι να χαλάσουν χωρίς να έχεις! Μπορούσες όμως να φτιάξεις ένα μικρό σπίτι, να βοηθήσουν λίγοι συγγενείς και να έχεις ένα μικρό κρεβάτι, ένα ψυγείο και τρεις καρέκλες! Κάνοντάς σε όμως ξένο με την οικογένειά σου από μικρό, μαθαίνοντας πως μπορείς να βγάλεις χρήματα κλέβοντας, κοροϊδεύοντας, εξαπατώντας το δίπλα σου σου δώσανε λύσεις για να φτιάξεις ένα παλάτι και ας παίρνεις λίγα χρήματα! Λέγοντας σου πως οι τράπεζες θα σου δανείσουν χρήματα, δεν πήγες να ρωτήσεις τους δικούς σου αν μπορούν να σου δανείσουν χρήματα! Ετσι έμαθες να λειτουργείς σαν μονάδα και όχι σαν σύνολο! Οταν κάποιος γίνει μονάδα, εύκολα τον μετακινείς ανάλογα τις ανάγκες σου, όταν είναι δυνατή οικογένεια δεν μπορεις να σπάσεις δεσμούς εύκολα!

Τώρα πια μάθαμε να έχουμε και να μετράμε τα πάντα με ευρώ και έτσι είναι δύσκολο να σκεφτούμε με αισθήματα! Οποιος σκέφτεται με αισθήματα παραμένει το κορόιδο, παραμένει το εύκολο θύμα, ενώ όποιος δεν μασάει να πατάει σε πτώματα γίνεται δ/ντης, έχει κύκλο, έχει χρήματα και όλοι τον θέλουν γιατί κάπου θα τον χρειαστούν! Εκεί στηρίζεται το όλο σύστημα, στο να μας κάνουν όλους μονάδες εύκολα διαχειρίσιμες και να μην έχουμε λόγο να μη πατάμε κουμπιά! Να μην έχουμε λόγο να αρνούμαστε ό,τι μας ζητήσουν για μία τιμή!

...αυτό που δεν σκεφτήκαμε είναι πως κάποια στιγμή θα ζητήσουν από άλλο τύπο να πατήσει το κουμπί και να πεθάνουν 1.000.000.000 και μέσα σε αυτούς θα είμαστε εμείς και όποιος αγαπάμε! Ευκαιρία να αλλάξουμε λίγο λογική όσο προλαβαίνουμε πριν πατήσουν τα κουμπιά τους κάποιοι! Ας αγαπήσουμε πάλι, αξίζει, ας αγκαλιάσουμε, ας συμπονέσουμε, έχει και αυτό την αξία του, όσο έχουμε ακόμα χρόνο, άλλωστε στα σάβανα δεν έχουν φτιάξει ακόμα τσέπες...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση