Αλήθεια, καταλαβαίνεις τη ντροπή που νιώθω;

Εσύ που με την ψήφο μου με κυβερνάς, με ξεπουλάς, με υποτιμάς και με προδίδεις, με ρώτησες ποτέ τι νιώθω; Όταν σε βλέπω στη τηλεόραση να μου μιλάς για ανθρωπιά και δικαιώματα, σκύβω το κεφάλι και ντρέπομαι γιατί πάντα μιλάς για κάποιο ξένο και ποτέ για εμένα. Όταν σε βλέπω στα μπαλκόνια, να μου κόβεις το μισθό και τη σύνταξη, τρίζουν τα δόντια μου και ντρέπομαι γιατί ξέρω ότι θα τα δώσεις σε επιδόματα αλληλεγγύης, στους άλλους που περιμένεις να σε ψηφίσουν. Όταν με έβαλες υπόχρεο στο ΔΝΤ, λύγισα και ντράπηκα γιατί έσπειρες το φόβο στη ψυχή μου για την εθνική μας κυριαρχία. Όταν έκλεψες τις οικονομίες μου στο χρηματιστήριο δε μίλησα και ντράπηκα γιατί ήμουν τόσο ανίσχυρος.
Όταν έβαλες στο σπίτι μου ληστές και δολοφόνους, κούρνιασα στη γωνιά μου και ντράπηκα γιατί δεν είχα το κουράγιο να προστατέψω την οικογένεια μου. Όταν ψάχνω στους πάγκους των λαϊκών για λίγα σαπισμένα φρούτα, δακρύζω και ντρέπομαι γιατί μετά από τόσα χρόνια δουλειάς έκανες τη σύνταξη μου να μη φτάνει ούτε για να φάω. Όταν μέσα στο μάθημα της Ιστορίας ακούω για συνωστισμό στη Σμύρνη και ότι τα Ίμια είναι Τουρκικά, αναρωτιέμαι και ντρέπομαι γιατί η μάνα μου, δε με έμαθε ιστορία και ο πατέρας μου δε με έμαθε να διεκδικώ. Όταν βλέπω στα ξένες εφημερίδες να διασύρουν τη χώρα μου, αγανακτώ και ντρέπομαι αλλά σκύβω το κεφάλι γιατί νοιώθω μόνος και δε ξέρω τι να κάνω.
Όταν είχες το θράσος, να πεις ότι την Ελληνική Σημαία την πήρε ο αέρας στα Ίμια, ανατρίχιασα και ντράπηκα γιατί δε μπορούσα να σε βρω, να σε ταρακουνήσω, να σου πω «τι είναι αυτά που λες προδότη»; Όταν παρέδωσες τον Οτσαλάν στον εχθρό, σταμάτησε η αναπνοή μου και ντράπηκα γιατί καταπάτησες ότι ωραιότερο και ιδανικό είχα κληρονομήσει από τους προγόνους μου, τη φιλία και την αλληλεγγύη. Όταν είπες την Ελληνική σημαία, πανί και άφησες να την κάψουν, έκλαιγα και ντρεπόμουνα γιατί δεν ήμουν εκεί για να την προστατέψω από τα ανίερα χέρια σου. Όταν δολοφόνησαν τον Ισαάκ, τον Σολωμού, τον Ηλιάκη και τον Γκούμα, με έπιασε απόγνωση και ντράπηκα, γιατί δεν είχα το θάρρος, να είμαι εγώ στη θέση τους.
Όταν άφησες να κάψουν τέσσερις ανθρώπους γιατί επέλεξαν να δουλέψουν, οργίστηκα και ντράπηκα γιατί δε μπόρεσα να εμποδίσω τη δολοφονία και άκουγα εσένα να λες ότι καταδικάζεις τη βία και ήξερα ότι ήσουν ψεύτης. Όταν σε άκουσα να υποτιμάς τους ανθρώπους του μόχθου γιατί απεργούσαν, οργίστηκα και ντράπηκα γιατί πέρυσι τέτοιο καιρό σε χειροκροτούσα όταν πήγαινες στα μπλόκα και μοίραζες αφειδώς τη συμπαράσταση σου για τις ψήφους. Όταν είδα τους κομμουνιστές να καταλαμβάνουν τον Αγνωστο Στρατιώτη και εσένα να τους αφήνεις να κρεμάσουν πανό στο μνημείο των Ηρώων, τα έχασα και ντράπηκα γιατί έχω κυβέρνηση προδοτών και όχι Ελλήνων.
Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό και είδα ότι δουλεύω σα σκυλί και παίρνω 600 ευρώ, καταπονήθηκα και ντράπηκα γιατί οι γονείς μου δεν είχαν το κουράγιο να σου αντισταθούν και να σε τιμωρήσουν. Όταν είδα τη μάνα μου και τον πατέρα μου, να κλαίνε σα μωρά παιδιά και να αναρωτιούνται τι θα απογίνουν γιατί τους μείωσες τη σύνταξη, ένιωσα οργή και ντράπηκα γιατί δε μπορούσα να σε σταματήσω από το να κοροϊδεύεις υπερήφανους και τίμιους ανθρώπους. Όταν σε βλέπω στη Βουλή να βγάζεις λόγο και να μου λες ότι θα τα βγάλουμε πέρα, τότε θυμάμαι τις βίλες που ζεις και τα κότερα με τα οποία διασκεδάζεις και γίνομαι έξαλλος, αλλά ντρέπομαι γιατί δεν έχω το κουράγιο να σου φωνάξω ότι είσαι απατεώνας.
Όταν είπες ότι θα δώσεις χρήματα στους κοινωνικά ασθενέστερους χάρηκα αλλά μετά ντράπηκα γιατί εσύ τα πήρες από το δικό μου υστέρημα και τα έδωσες στους λαθρομετανάστες, όταν ο Έλληνας πεινάει. Όταν αυτοκτόνησε εκείνο το παιδί στο Βόλο γιατί έκλεισες τη στέγη που φιλοξενούνταν θύμωσα και ντράπηκα γιατί έμαθα ότι έχεις λεφτά για να αγοράσεις τόσες δεκάδες στρέμματα και να χτίσεις στέγη υποδοχής αλλοδαπών με αθλητικές εγκαταστάσεις. Όταν συλλαμβάνεις τους πατριώτες και αφήνεις ελεύθερους τους αναρχικούς με τις μολότοφ, τρίζουν τα δόντια μου αλλά ντρέπομαι γιατί δεν ουρλιάζω, μήπως με πεις εθνικιστή και φασίστα.
Ντρέπομαι και αναρωτιέμαι, ως πότε τη γενιά μας θα τη ξελασπώνει ένας Ισαάκ, ένας Σολωμού, ένας Ηλιάκης, ένας Γκούμας;

• Ως ποτέ θα είμαστε ραγιάδες μέσα στα χώματα μας;
• Ως πότε θα είμαστε υποταγμένοι στη μοίρα που άλλοι μας όρισαν;
• Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι μέχρι να ακουμπήσει η καρδιά μας στο χώμα;
• Ως πότε θα ανεχόμαστε τους προδότες και θα κάνουμε το αίμα μας νερό;
• Ως πότε θα φοβόμαστε και δε θα απαντάμε; Ως πότε θα τρέμει η ψυχή και το χέρι μας;
• Ως πότε ο δήθεν πολιτισμός και η δήθεν αξιοπρέπεια θα καταπατώνται από τους βαρβάρους;
• Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά»;
• ΩΣ ΠΟΤΕ;

Χριστίνα Σιδέρη

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση