Η τελευταία ευκαιρία για να γλιτώσουν οι... κλέφτες

• Η χώρα γύρισε σελίδα με τον σκληρότερο και δυστυχώς αναγκαίο τρόπο αφού τα ασφαλιστικά μας διαθέσιμα πήγαιναν ολοταχώς για φούντο, μετά από τις ατυχείς "παρεμβάσεις" των διάφορων πολιτικών ηγεσιών

Μέσα στην αναμπουμπούλα ο μόνος που χαίρεται είναι ο λύκος. Στην προκειμένη περίπτωση, ο λύκος κατοικοεδρεύει στην πολιτική σκηνή της χώρας. Τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία έπρεπε να διαθέτουν πακτωλούς χρημάτων, αυτή τη στιγμή "χαροπαλεύουν", επειδή διάφορα λαμόγια φρόντισαν να παίξουν τζόγο ή να καρπωθούν (με διάφορους τρόπους) τεράστια ποσά. Τα χρήματα αυτά ανήκαν (και συνεχίζουν να ανήκουν) σε όλους τους έλληνες ασφαλισμένους πολίτες. Δηλαδή, υπήρξε κατάχρηση εξουσίας και κατάχρηση εμπιστοσύνης, από την πλευρά των κυβερνώντων, με αποτέλεσμα σήμερα να καλούνται οι "συνήθως ύποπτοι" (έλληνες πολίτες) ως ηλίθιοι να πληρώσουν φόρους αίματος για να καλυφθεί η "μεγάλη αρπαχτή"...!
Μέσα στο πνεύμα του Παπανδρεϊκού σοσιαλισμού, το κράτος καλύπτει τους κλέφτες και επιβάλλει στους νοικοκύρηδες να στερηθούν βασικών δικαιωμάτων τους, για να γλιτώσουν όλοι εκείνοι που παρανόμησαν επί σειρά ετών, καταπατώντας βάναυσα τα ασφαλιστικά δικαιώματα και κλέβοντας τις οικονομίες όλων εκείνων που πλήρωναν για να απολαύσουν αξιοπρεπή τρίτη ηλικία... Η αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, όμως, ξεκινά από το Κοινοβούλιο και σταματάει στα σκαλοπάτια εξόδου από αυτό... Ποιοί, πότε και πόσα χρήματα αφαίρεσαν από τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν αποτελεί κυβερνητική προτεραιότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία με περίσσιο θράσος απειλεί τους έλληνες ασφαλισμένες πολίτες πως θα τους κόψει και τις συντάξεις αν δεν συμμορφωθούν με το νέο ασφαλιστικό. Ταυτόχρονα, αλλάζει το εργασιακό καθεστώς και η εργασία μετατρέπεται σε σπάνιο αγαθό... Ο σοσιαλισμός στο μεγαλείο του ή ο ενδοτισμός στην απόλυτη μορφή του;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να το καταλάβει όπως επίσης να καταλάβει πως υπάρχουν αδικημένοι.
Τώρα στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας σειρά έχουν και τα εργασιακά που θα γυρίσουν σελίδα επίσης με άγριο τρόπο.
Σε αυτή όμως την περίπτωση πολλά από τα επιχειρήματα είναι μαχητά γιατί ανταγωνιστικότητα ή εκμετάλλευση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της χώρας, δεν σημαίνει απαραίτητα και γκρέμισμα μισθών και διάλυση του αισθήματος ασφαλείας των εργαζομένων.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές από αυτή τη στήλη για τις παθογένειες της ελληνικής επιχειρηματικότητας αλλά και του συνδικαλισμού, που έχουν δημιουργήσει αρκετές και σοβαρές στρεβλώσεις, που εν πολλοίς ευθύνονται για το πώς φθάσαμε ως εδώ και σήμερα αφενός πρέπει να διορθωθούν αφετέρου όμως με ένα συνετό χωρίς εκατέρωθεν ακρότητες τρόπο.
Τώρα πλέον, Πολιτεία, Κράτος, Δημόσιο, η Κυβέρνηση, όπως θέλετε πείτε το, πρέπει κατεπειγόντως να στρωθεί στην δουλειά, ώστε οι αναταράξεις από τις κατά κοινή ομολογία σκληρές διαρθρωτικές αλλαγές, να εξουδετερωθούν στο μέτρο του δυνατού, αφενός με μέτρα που να αναπτερώσουν το κοινωνικό δίκτυ ασφαλείας και θα συμβάλουν στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής , και αφετέρου με αναπτυξιακά μέτρα που θα επαναφέρουν την ελπίδα στον επιχειρηματικό κόσμο. Είναι ίσως η πιο κρίσιμη στιγμή καθώς η ελπίδα( που μας έτρεφε), απουσιάζει εντελώς από μεγάλο μέρος τόσο της κοινωνίας όσο και του επιχειρηματικού κόσμου.
Για να γίνουν όμως αυτά και να ανακτηθεί η ελπίδα και η χαμένη εμπιστοσύνη, υποτίθεται πως αλλάζει πρώτα η νοοτροπία. Όμως πολύ φοβάμαι πως τα πρώτα δείγματα από τις επιχειρήσεις και ειδικότερα το εμπόριο είναι εντελώς αρνητικά καθώς αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια ανάπτυξη απ΄ότι ο ΣΕΒ για παράδειγμα.
Είδαμε για παράδειγμα τους εμπόρους δια της Εθνικής Συνομοσπονδίας τους, να ζητούν μέχρι και οι ΔΕΚΟ κοινής ωφελείας να αφεθούν στην τύχη τους. Ζητούν να μην χρηματοδοτηθούν από τις τράπεζες. Η λογική είναι οι προβληματικές να κλείσουν. Ούτε καν να εξυγιανθούν... γιατί αυτό προϋποθέτει refinance. H στάση αυτή των εμπόρων είναι καθαρά ιδιοτελής και αναμφισβήτητα συντεχνιακή. Βασίζεται στη λογική ο θάνατος σου η ζωή μου. Με την ίδια όμως λογική θα πρέπει και όσοι όλα αυτά τα χρόνια από μία πώληση έβγαζαν το νοίκι του μαγαζιού και όσοι έγδερναν στην κυριολεξία τους καταναλωτές, να κλείσουν. Προβληματικοί είναι και αυτοί σήμερα και καλώς τότε οι τράπεζες δεν τους δανείζουν και τους αφήνουν στην τύχη τους. Αυτή την λογική δεν υπηρετεί η ΕΣΕΕ με την δημόσια επιστολή της;
Δυστυχώς τέτοια περιστατικά μέχρι να ξεκαθαρίσει η εικόνα θα έχουμε πολλά και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, τώρα που υποτίθεται πως κάπως ανοίγει ο δρόμος για αναπτυξιακή πορεία.
Θέλει προσοχή γιατί είναι γνωστό πως θα πέσουν πολλά χρήματα στο τραπέζι από το ΕΣΠΑ και εάν η ραχοκοκαλιά των μεσαίων επιχειρήσεων σκέπτεται ιδιοτελώς όπως η ΕΣΕΕ, είναι λογικό να υπάρχει υποψία πως αρκετοί δεν θα διστάσουν να ακολουθήσουν τη λογική της αρπαχτής για να επιβιώσουν. Στο σημείο αυτό η Πολιτεία πρέπει να είναι απολύτως αυστηρή και να εξοβελίσει κάθε παρασιτική μικρομεσαία αλλά και μεσαία επιχείρηση, που έχει στο παρελθόν επιδοτηθεί χωρίς αποτέλεσμα, τότε που τα χρήματα είτε κάλυψαν άλλες ταμειακές ανάγκες είτε έγιναν σπίτια, αυτοκίνητα και φουσκωτά, την ώρα που ΦΠΑ, φόροι και κοινωνικές εισφορές έμεναν απλήρωτες και διογκώνονταν. Αυτοί κανονικά θα πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους και η μέριμνα να δοθεί στους εργαζόμενους που θα χάσουν τις θέσεις εργασίας τους.
Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει και το Κράτος να αλλάξει νοοτροπία. Εφόσον αποφάσισε πως για το καλό της χώρας πρέπει να κοπούν συντάξεις, και όπου να’ ναι αποφασίζει πως πρέπει να κοπούν μισθοί, πως πρέπει να κοπούν οι αποζημιώσεις, πρέπει να αποφασίσει ότι θα ξεριζωθούν όσα και όποια παράσιτα λυμαίνονταν ή προετοιμάζονται πυρετωδώς για μεγάλο φαγοπότι, με το ΕΣΠΑ και όποια άλλα αναπτυξιακά προγράμματα ανοίξουν...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση